Ik denk dat we al een ritueel hebben. Papa, mama en ik in de ochtend.
Dat ritueel is altijd min of meer hetzelfde ritueel, dat heb je met rituelen, maar nooit op hetzelfde tijdstip. Dat is een ritueel dat ik nog niet helemaal met mezelf heb afgesproken. Of misschien wel afgesproken, maar dat een deel van me dat nog niet begrijpt.
In ieder geval heb ik vannacht de hele nacht doorgeslapen en werd om kwart over 7 wakker. Dat is goed voor ons allemaal. Maar dan sta ik op (papa of mama haalt me) en drink ik eerst een flesje. Dan is m’n buik wakker, gevuld en tevreden. Daarna ga ik met papa naar boven om me aan te kleden.
Afhankelijk van het weer en mijn stemming en die van papa, bepalen we de garderobe van de dag. Vandaag was dat stralend geel, met warm oranje, gecombineerd met stemmig grijze, lange mouwtjes die onder het T-shirt uitkomen om de in-betwien-stemming te benadrukken.
Als accessoire gebruik ik vandaag alleen m’n haar, wat nonchalant gestileerd is, volgens het coup-de-vent principe. Oftewel ‘windafhankelijk’
Terug beneden staat er een smakelijke boterham te wachten, met blij kijkende stukjes, die in m’n mond willen. Ik heb ze allemaal opgegeten.
Mama moest weg, want het was al laat. Dat had dan weer te maken met te laat op staan en dat heeft dan weer te maken met de uitdrukking: oh-wat-ligt-het-lekker-zeg!
Papa en ik hebben dat moment gebruikt om een fotomomentje in te lassen. Leuk voor later en geweldig voor nu, want voor mama zijn dit ontegenzeggelijke Ooooh-nee-hè!-foto’s.
En toen moesten we ook rennen, want papa moet ook werken en afgeven op de crèche kan nooit snel met papa. Die moet altijd kletsen. En dat duurt altijd langer dan gepland. Maar uiteindelijk is hij weg kan ik lekker m’n gang gaan.
Toen mama metterug kwam ophalen, had ik een fijne dag achter de rug op de crèche. Samen zijn we Chinees gaan halen, maar gelukkig hebben we de Chinees zelf daar gelaten, want eerlijk gezegd, schrok ik een beetje van hem.
Ik had nog nooit een Chinees gezien en dat is dan even raar. Ik heb me uiteindelijk vermand en ben niet gaan huilen. Het ruikt er wel lekker en nu heb ik hem gezien. Volgende keer geen probleem en kijk ik lief voor een kroepoekje, want die vind ik lekker. Papa was laat, maar niet tè laat thuis. Ik was nog heel erg op namelijk en ik was blij hem te zien!
We hebben hard gelachen en dat is goed. Lachen is een van de beste medicijnen die er is. Ik heb zelfs eens gelezen dat je niet lacht omdat je vrolijk bent, maar vrolijk wordt omdat je lacht.
Denk daar maar eens over na.
Maar toen was ik klaar.
Ging het licht uit.
Was het batterijtje leeg.
Viel het doek en kon ik alleen nog maar gelukzalig naar mama kijken en gedwee m’n flesje opdrinken. Ik herinner me niet eens het moment tussen zweven boven het bed en het landen op de matrazzzz….
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 