Ogen om te kijken, oren om te horen… zo gaan die dingen en in mijn geval zijn mijn oren ook een indicatie van de mate van moeheid. Dat was ik wel aan het eind van de dag. Kijk maar naar de foto hieronder van deze ochtend. Gewoon oor!

Papa kwam me halen, want mama had een mamadagje met zichzelf en dan is het handiger dat papa me haalt. Die was er om 10 voor 6 en ik was de enige dreumes en baby en kleuter die er nog was. Ik was op het randje; blij papa te zien en tegelijkertijd teleurgesteld dat het mama niet was. DAT is de routine en daar zijn routines voor, dat je niet hoeft na te denken en dingen gewoon gaan zoals ze gaan.

We moesten ook nog tanken en dat was er in mijn ogen over. De slang ging er in en de tranen kwamen er uit. Uit mijn ogen dan. Ik wilde naar huis. En toen we uiteindelijk naar huis gingen, wilde ik dat we thuis waren en toen we thuis waren wilde ik dat mama me vastpakte en dan is het klaar.

Maar ik blijf moe en wil eigenlijk slapen maar ook weer niet. Die dualiteit verscheurt me (niet echt hoor, maar het stond op papier voordat ik er erg in had en, ik moet zeggen, het klinkt gewoon goed. Dus laat ik het staan. Ik kan dat, want ik ben Dzjez). Ik moest nog wel eten hebben, maar had niet veel zin. De yoghurt ging er goed in en toen mama zachtjes het woord Teletubbies zei, gingen m’n ogen stralen. Dat woord ken ik!

Om een lang verhaal kort te maken, Teletubbies geven energie. Net genoeg om ook nog het warme eten op te maken en nog een beetje rond te lopen. Beetje maar. Daarna moet ik naar bed. Echt waar. Met horten en stoten en een tweede flesje na 2 keer wakker worden, was genoeg.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.