Dat is verjaardag van Siebe en om hem extra gedenkwaardig te maken heb ik vandaag een broek met 1 pijp gekregen.
Een gipsen pijp.
Jaja, je zou kunnen zeggen dat het een weekend met een staartje is plus een kijk-mij-nou-eens-ondernemend-zijn met alle gevolgen van dien.
Siebe en Zelda waren er nog op zaterdag en we waren nog net niet vertrokken voor onze zaterdagse routine en ik dacht, laat ik eens avontuurlijk zijn.
Ik was al vrij vaak gaan staan, uit mezelf en met de handjes in de lucht, om te laten zien dat ik niet voor de poes ben (figuurlijk dan hè, want in het echt zou ik dan bang voor mezelf worden) en dat voelde goed. Het geluk wat ik dan heb is dat Dzjez regelmatig naar de WC moet en de gangdeur dan open blijft staan. Dat betekent dat ik iets meer bewegingsvrijheid heb dan normaal. De gang dus. En aan de gang vast zit de trap en in dit geval heb ik dat onbewaakte moment gebruikt om eigenhandig (of eigenvoetig moet ik eigenlijk zeggen) naar boven te klauteren, ondanks het feit dat ik nog niet kan lopen.
Of de trap afdalen.
Maar daar kwam ik halverwege dus achter en voordat ik het wist, maakte ik, na een korte aarzeling, geheel uit mezelf, met behulp van de trap het geluid
ROEMELDEBOEMELPOK.
En toen was het best lang stil.
En toen begon ik te brullen.
En toen kwamen papa en mama en Siebe en Zelda aangerend.
Gelukkig viel het mee.
Nou ja ik viel hard op de grond, maar daarmee leek het leed geleden.
Daarna gingen we boodschappen doen op de markt en in Bussum, waarbij mama en ik naar huis gingen en Siebe, Dzjez en papa nog even verder moesten winkelen voor een draadloze koptelefoon voor Siebe (dan kan hij rondlopen zonder draadje, en dat is nou precies wat hij nodig heeft om vrijelijk te dansen (NOT)) plus ik was moe genoeg om een dutje te doen.
Na de dut en voor het bezoek van Beppe en Tessa en Nynthe en Senn en Olpa en Olma ging het best weer goed, maar ik ging niet op mijn been staan. Gek was dat. Iets in mij zei dat ik dat beter niet kon doen, alleen aangezien ik zelf nog niet praat, kon ik dat niet doorvertellen. Maar voor de rest was ik vrolijk en de blije Jay, dus niks aan de hand.
De dag ging voorbij, het feest ook (en het was beregezellig), Siebe en Zelda gingen zondag, nadat we eerst zijn gaan lopen/fietsen en ik gewoon mezelf was weer naar hun andere huis en ik bleef gezellig achter bij mama en Dzjez en heb heel goed gegeten. MACAROOOONI! Dat is 1 van mijn lievelingsgerechten.
Na een goede nacht rust was het maandag. Ik stond nog steeds niet op mijn rechterbeen….
Nog een nachtje aanzien? Zei papa, maar mama zei nee. We gaan naar de dokter en dat was eigenlijk het begin van een lang avontuur waarin ik vooral de dokters, de zusters, de opa’s van zieke kindjes en alles wat voorbij kwam heb ge-entertained en aan het lachen gemaakt. Van de dokter naar huis, naar het ziekenhuis, naar de fotograaf (dat deed even pijn toen ze m’n been uittrokken), naar de andere dokter, nog een andere dokter, allemaal vragen en uiteindelijk gingen we kleien! Nou ja, de dokter…. Ik mocht niet zelf kleien, maar werd gekleid, en uiteindelijk bleek dat gips te zijn en kan ik mijn been niet meer buigen!
Dat was best raar en ongemakkelijk.
De mevrouw bij de drogist, waar ik met papa naar toe ging gaf me een snoepje (dus zo werkt dat!) en de slager begon spontaan te zingen, maar ik was blij toen ik Dzjez en mama op de terugweg tegenkwam. Vooral toen Dzjez me een dikke knuffel gaf!
De komende 4 weken ben ik Meneertje Prikkebeen en ga voorlopig niet lopen.
Maar wel grapjes maken. Dat kan ik als de beste!
It wie we in moaie dei.
PLUS foto’s van het feestje:
Dzjez & Jay 