Er is een bacterie in het huis, zegt mama, en die maakt ons allemaal ziek en dus gaan de ramen open en wordt alles gewassen.
Die bacterie zie ik voor me als een beestje met een koksmuts op, want hij is iets aan het bakken en hij kijkt redelijk gemeen uit zijn ogen. Niet dat hij het expres doet! Hij heeft er niet voor gekozen om een bacterie te zijn, zo is hij geboren, maar desondanks of juist daarom, of misschien wel doelgericht zonder plichtbewust te zijn, is hij met gemene beetjes bezig om mensen ziek te maken. Eerst was het mama, toen Jay en nu blijkt dat ik het ook heb. Allemaal aan de antibiotica.
En laat ik daar nou een ongelooflijke hekel aan hebben!
Elke keer als ik ook maar een bruin flesje zie wil ik wegkruipen en word ik onblij. Laat staan de spuit waarmee papa dat in mijn mond doet! Ik weet diep in mijn hart wel dat ik er beter van wordt, maar toch, het druist tegen mijn gevoel in. Ik ben trouwens best wel ziek geweest en heb serieus geoefend om een dood vogeltje te zijn, want zo zat ik op de bank. Of bij Siebe, Zelda, mama, papa en beppe op schoot (want daar zijn we ook geweest gisteren, alhoewel ik daar de hele middag in bed gelegen heb!) en tussendoor dus: dood vogeltje spelen.
Nu moet ik zeggen dat Antibiotica wel een wel heel mooi woord is. Klinkt een beetje als een dans. “En dan doen we nu even met z’n allen de AntibioticaChaCha! Ga maar tegenover elkaar staan en kijk goed naar wat de ander doet en doe het omgekeerde.” Dus als de ene de hand omhoog doet doet de ander de hand omlaag; als de ene springt, zakt de ander door de knieën; als de ene AAAAH zegt, zegt de ander IEIEIEIEH. Je snapt het wel.
Het goeie nieuws is wel dat Siebe en Zelda er zijn. Afgelopen vrijdag waren Opa en Oma er om op te passen, want mama ging eten met haar werk, en papa moest naar België voor zijn werk en op de terugweg heeft hij Siebe en Zelda gevonden in Gent 😉 dus heeft hij maar besloten ze mee te brengen. Hun geluk was dat ze onderweg weinig files hebben gehad en mijn geluk was dan weer dat ik nog op was en dus heel hard kon juichen toen ik ze ineens voor het raam zag staan!
Ik zag het pas de volgende dag.
Ik lag rustig (als een dood vogeltje) op bed bij papa, toen Zelda binnenkwam…. Ik raakte bijna het plafond van verrassing en blijdschap. Het is dus bewezen, Zelda is een soort krachtvoer. Zelfs als je bijna niet meer kunt, dan kan zij er voor zorgen dat je ineens een soort superdreumes wordt. Dat, en ze is de beste hangzus van de hele wereld! Bij haar ontspan je pas echt. (Siebe kan er ook wat van hoor!).
Op de weg naar Drachten heeft Zelda nog een paar leuke selfies gemaakt. Echte kunstfoto’s zo gezegd. Ze noemen dat een Duck-Face. Dus.
En met mij ook!
Ik heb trouwens ook ontdekt waar ze kabouter Plop z’n muts bedacht hebben. Het oorspronkelijke idee kwam van een pyjamabroek.
Ik weet het zeker! Kijk maar naar de foto!
Wat ook nog gaaf was, was dat we zijn gaan wandelen op zondagochtend. En we zijn gestart waar we normaal naar de markt gaan, dus konden we eerst WOEOEOEI! gedaan. Samen met mama (maar ik kan veel harder dan zij hoor, want ik heb 7-mijls-laarsjes aan).
We zijn helemaal rond gelopen en toen hebben we nog naar een boerderij gekeken. Midden in de Vesting. Dat was eigenlijk wel slim bedacht. Dan heb je melk, eieren, wol, en vlees. En van de melk kun je dan weer kaas, boter en milkshakes maken. Dat was een echte hit! Slim gezien zeg ik! En dat voor de Middeleeuwen.
Ik ben ook nog in een boom geklommen (met de hulp van papa hoor) en daar heb ik op een tak gezeten. Ik ben niet bang voor hoogtes. Zet me neer en ik blijf zitten. Ik ben vooral bang voor dieptes…. Die eindigen via een stijle heuvel, een vals plat in het water. Tenminste als je op het talud van de Vesting staat.
We zijn ook nog met Jay gaan lopen, want hij moet ook oefenen hè. Gaat telkens beter!
Thuis hebben we nog even gebald. Met een bal is dat, en Jay die kan superhard smijten! Als hij niet oppast gooit hij het door het raam (of tegen de kerstboom, want als je goed kijkt, zie je die telkens op de achtergrond staan. Mama heeft die samen met ons in elkaar gezet. Ze heeft ook lampjes voor het raam, op de schoorsteenmantel en op de kast gezet. Voor als je op pad bent en de weg kwijt bent, dan kun je ons huis altijd terug vinden. Volg de lampjes!
Ook te volgen via Google Earth….
Beregezellig!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 