Ontspoord

Laat ik met mij beginnen, ik ontstijg mezelf vandaag. Ik klim namelijk zonder verleden de trap op naar de glijbaan in het Spoorwegmuseum in Utrecht. En dan glij ik daar bovendien zomaar vanaf. Met mijn kolderieke motoriek zit het wel goed dus. Later in deze bloemige blog kom ik daar nog eens op terug…

Ik kan zeggen dat ik mijn schrikmomentje al vrij vroeg in de dag had, want we gingen leuk in een treintje en ineens werd het donker en kwam er met grote vaart een grote trein op ons afgereden! Zodat we buiten waren vond ik het genoeg en wilde naar huis. Gelukkig heeft Zelda me vrij snel over kunnen halen om te blijven… En dat was maar goed ook, want we hebben veel avonturen meegemaakt. Bovendien hadden we fantastisch weer en dat maakt elke mooie dag geweldig.

We hadden het goed afgesproken, Siebe en Papa gingen een tour du museum doen, terwijl wij in de speeltuin gingen spelen en op een min-trein een blokje rijden. Zodra Siebe en Papa klaar zijn wordt de wacht gewisseld en zijn mama en Zelda aan de beurt voor hun tour, terwijl papa en Siebe dan weer bij ons blijven. Goed geregeld.

Wat ik begreep uit de verhalen was dat mama ook haar schrikmomentje had. 2 om precies te zijn, want ze gingen in een trein die over bergen en dalen ging en bruggen die er ineens niet meer waren…. en dus de afgrond instort, maar vervolgens gewoon weer doorrijdt. Maar voor mama was dat genoeg reden om te gillen! Het tweede moment was toen ze door een elektrische stroom gingen om in een andere tijd te raken. Ja je moet het eens bekijken om het te snappen.

Vanuit mijn lage standpunt ben erg onder de indruk van die gigantische treinen. Die zijn echt kolossaal en doen je beseffen dat het inde die begintijd toch behoorlijk wat geweest moet zijn. Machines van de duivel, rechtstreeks uit de hel riep men, en dan heb ik het nog niet eens over de koeien die vanaf dat moment BOE riepen (daarvoor riepen ze met name Baaah, maar toen die treinen voorbij kwamen gesist en gerateld zijn ze zo geschrokken dat ze sindsdien dus BOEOEOEOEOEH roepen en wie kan het ze kwalijknemen). Nee, ik vind na een bezoek aan het spoorwegmuseum moet je niet meer zeuren over een trein die eens te laat is! Wees blij dat ze er zijn, of pak de fiets.

Ik weet zeker dat we nog eens terug zullen gaan.

Ik ben ongeveer 78 keer van de glijbaan gegaan en doe dat alsof het een tweede natuur is. Alsof ik nooit iets anders heb gedaan. Als een ware acrobaat balanceer ik op de rotsen en op de glijbaan, totdat ik … NIET VAL. Dat verwachte je hè! Ik kan dat supergoed hoor, maak je geen zorgen. Een ander hoogtepunt voor mij was het ijsje dat we aan het eind kregen. Ik had aardbei en dat is superlekker. Gelukkig had mama het allemaal heel goed georganiseerd, want we hadden genoeg broodjes, krentenbollen, fruit en drinken mee. Het hoogste hoogtepunt was de wc. Die was echt uit de oude tijd en was een grote houten zitplank met een gat er in en de mooiste tegels. Ik heb nog nooit zo mooi geplast!

Zoals ik al zei, eerder in deze bewogen blog, zou ik nog even terugkomen op mijn motorische talenten. Gisteren bij Beppe (daar zijn we geweest, maar daarover in een andere blog meer), kreeg ik een bal voor de voeten en die heb ik niet meer losgelaten. Of mijn handen waren er mee bezig of mijn voeten. “Zijn voeten?” hoor ik je denken, ja mij voeten zeg ik met trots. Ik loop als een volleerd voetballer achter de bal aan. Rick (mijn fysiotherapeut) zal verbaasd zijn als hij dit hoort!