Deze blog is van mij en gaat over mij. Ik vind dat ik wat in te halen heb en deze foto is een mooie aanleiding. Die foto is namelijk met Jack. En Jack is mijn vriend, en die foto zit in een lijstje en die heb ik gekregen op het afscheidsfeestje.
Ik wil namelijk politieman of astronaut worden, en ik geloof niet dat het pak op de foto van een piloot is. Maar op zich maakt dat ook niet uit, want een astronaut of een piloot, wat is het verschil? Ze gaan allebei de lucht in, alleen gaat de ene wat hoger.
Terwijl ik dat zeg, denk ik dat astronaut zijn nog leuker is, omdat je dan de maan van dichtbij ziet en gewichtsloos bent. Dan kun je niet vallen en dat is handig.
Trouwens wat ook handig is in de ruimte, er is geen boven of beneden. Dan maakt het niet uit of ze op hun kop staan of niet. Boven en beneden hebben we bedacht omdat we op aarde leven en dat komt door de zwaartekracht. Zwaartekracht. Dat voelt als een negatief woord, iets wat dingen onnodig zwaar maakt. OK, het heeft ook z’n voordelen als je wilt fietsen en zo, maar toch.
In de ruimte ben je eigenlijk een stuk vrijer. Niet alleen in bewegen, maar ook in denken. En voor vrij denken hoef je alleen maar de ruimte te creëren, je hoeft er niet echt voor in de ruimte te gaan.
Ik heb mijn eigen ruimte en ik doe dingen daarin op mijn manier. Niet omdat het kan, maar omdat dat moet. Als er teveel in die ruimte gebeurt, wordt’ie te vol en met dingen die te vol zijn, die gaan overstromen (of je moet de ruimte groter maken, en dat doe ik ook).
Daarom wil ik astronaut worden. Lekker balanceren in de ruimte. Dingen ontdekken en dingen zien. Of piloot, want dan heb je ook je eigen ruimte en kun je snel even ergens naar toe gaan. Plus het pak wat een piloot aan heeft is ook mooi en lijkt op een politiepak. Dat is altijd goed, want dan kun je er ook boeven mee vangen.
Het is hier Ramadan en ook nog eens allemaal heilige feesten. Afgelopen week resulteerde dat in een vrije dinsdag en een vrije vrijdag (Fraaidag) en dus hadden we extra tijd om dingen te doen.
Dinsdag gingen we naar de dierentuin en die bleek dicht (maar was dat wel zo, want vrijdag zijn we weer geweest en toen leek hij ook dicht, maar vond mama uit dat we eigenlijk de ander ingaan moesten hebben… Maar daarover later meer).
Omdat de Zoo dicht was, besloten we een rondje te rijden op de brommer. Eerst rond de dierentuin en daarna op weg naar de universiteit van Indonesie. Een lekkere lange tocht die ons langs allemaal mooie plekjes leidde, inclusief een spoorlijn en een bos. Dat laatste was aanleiding van papa om later dezelfde tocht nog eens op zijn fiets te doen…
We zijn op de terugweg aanbeland in een speeltuin die Taman Merah heette, oftewel Rood Park. Toepasselijk, want zo is het ooit bedoelt met allemaal rood geverfde toestellen, maar door de tijd heen heeft dat rood een andere betekenis geregen…. Het rood van roest.
Het was er ook wel een beetje een chaos, maar als ik het zo bekijk, zijn ze het wel aan het opknappen en opruimen. Al die jaren afval verzamelen in het meer, dat is de moeite. Ik weet dat er zo heel wat parken zijn rondom Jakarta die er vervallen en verlaten bij liggen. Het zou een goed idee zijn van de regering of zo, om daar eens de schouders onder te zetten. Dat doet er namelijk toe.
Enfin, toen we thuiskwamen is papa gaan fietsen en hij kwam helemaal blij thuis terug.
Het gaat goed met mijn ooglapjes. Vooral om ze lang op te houden en zo mijn rechteroog te trainen. Dat werkt namelijk het minst goed en dan is het net als met gewichtheffen. Als je het veel doet krijg je dikke spierballen. Die krijg ik in mijn oog.
Ook ga ik ‘sporten’. Na school met mama om mijn motoriek en spieren te oefenen. Dan gaan mijn hersenen beter met mijn ledematen coördineren… Dat klinkt moeilijk, maar in het woord ‘ledematen’ zit al het woord ‘maten’ en die moeten dus vriendjes worden met mijn hersenen. Simpel toch?
Ik vind dat leuk om te doen en soms best moeilijk, maar met de steun van mama en mijn personal trainer, zet ik door! Zondag ga ik weer.
Ik heb gezwommen voor mijn diploma C, maar of dat goed gegaan is, of dat ik het heb gehaald, vertel ik later. Nu eerst de dierentuin deel III met papa. Ik had zoals gewoonlijk geen zin, want ik vind mijn iPad veel interessanter dan in het echt iets doen, maar totdat ik 14-16 of 18 ben, mag ik dat soort beslissingen niet zelf beslissen.
De dierentuin dus. Geen mens te bekennen in de hele dierentuin!
Jammerdan Ramadan…. Als er niet gegeten kan worden zijn er geen eetstandjes, als er geen eetstandjes zijn, is er geen reden om naar de dierentuin te gaan. Zo is het in Indonesie tenminste. Geluk voor de dieren en geluk voor ons, want we hadden het (dieren)rijk voor ons alleen. Berengezellig!
Ik wilde naar de beren, want die hadden we nog nooit gezien in al die tijd dat we naar dierentuin zijn geweest. En die zaten natuurlijk helemaal aan de andere kant van de zoo! Maar onderweg is voldoende leuks te zien en te ontdekken. Daarom hebben we er een vlog van gemaakt. Nou ja, Dzjez dan, want die kan op dit moment beter vloggen dan ik. Ik sta gewoon goed op beeld, terwijl Dzjez beter in de praatjes is...
Hehe, ja eindelijk ben ik een vlogger! En eigenlijk kom ik er achter dat ik het eigenlijk al heel lang doe…. Maar goed, nu dus meer bewust en papa als mijn camera man en commentator. Derhalve besteed ik weinig woorden aan de zoo en meer in de film.
Maar ik wil er nog wel wat over vertellen, want we zijn langs een meer gelopen, en ooit was dat waarschijnlijk ‘je van het’, en kon je er vissen en romantisch varen, maar vandaag de dag is dat niet meer zo. Het is er nog wel heel mooi, maar meer op een nostalgisch esthetische manier. Van het type dat van die melancholische plaatjes oplevert. Dat is ook mooi. Je moet er alleen oog voor hebben.
Dat waren we nog vergeten te vertellen, maar we zijn dinsdagavond nog gaan eten bij Warung Solo. Lekker makkelijk, want dan hoef je niet te koken. Vooraf mochten we niet van tafel en mochten we kleuren. Een goede tijdvulling. Zeker als je je viltstift goed vast hebt.
De Favoriet van de avond waren Sosi Solo, een soort lumpia met alleen een soort gehad er in. We hadden wel de Pisang Goreng besteld, maar uiteindelijk hebben we die in een doggybag meer naar huis genomen.
En, die meneer was er ook. 98 jaar oud of zo en elke avond z’n nummertjes spelen op z’n bamboo xylofoon. Wij waren blij dat hij er weer was. Een vaste baken op zo’n avond 😉
En dan is er natuurlijk nog het andere grote fenomeen: Afzwemmen voor C.
Voor degenen die het niet weten, eerst heb je A, dan heb je B en dan heb je C, in die volgorde. A had ik al, maar omdat ik zo mijn best deed voor diploma B, en het leek alsof ik het eigenlijk al in de zak had, hebben mama en Coach Philippe overlegd en besloten dat ik direct naar C mocht en vandaag was het zo ver.
Ook hier ga ik niet veel over vertellen (wen er maar aan want ik ben een vlogger), maar het filmpje is weer des te Vlog!
OK dan, nog een afsluiter van mij. Papa ziet soms kunstige dingen in Jakarta, en hier is er weer zo een. Eerst ga je lopen, dan heb je een brommer en dan heb je een kind…. Rara wat doe je?
En vandaag verraste ik papa nog, nadat we gezwommen hadden en wedstrijdje hadden gedaan met zwembadzinkertjes (dat woord bestaat niet, maar het zijn plastic balletjes met twee stoffen staartjes en die zinken als je ze in het water gooit, maar niet allemaal op de zelfde snelheid dus…
De vrijdag is traditioneel de dag waarop men traditioneel Batik draag. Batik is typisch Javaans en waarschijnlijk is het er uitgevonden. De patronen gaan echt eeuwen terug, dus niet iets om lichtzinnig over te denken…. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken is Batik in zijn oorspronkelijke vorm erg praktisch. het is geïmpregneerd met was en heeft een binnenvoering, waardoor het altijd lekker zacht is.
Wij hadden het aan omdat we op de foto gingen. Eerst alleen, dan met de klas en dan in de middag, samen met mijn broer. Dzjez dus.
’s Middags daarna had ik nog zwemmen en dat was best koud. Gek he, in Indonesië en dan nog oud hebben, maar dat komt door de wind.
Het is al laat vandaag, dus laat ik jullie vooral van de filmpjes genieten, maar ik moet gewoonweg wel even zeggen dat ik zaterdag aanstaande voor mijn C diploma ga…. Jaja, C. Ik mag B overslaan omdat ik altijd zo mijn best doe (en ik me met de ‘gewone’ B oefeningen snel verveel…. en te snel klaar ben. Mama heeft gevraagd of ik misschien niet direct door mocht en dan was goed! Wat ik dan weer niet weet is dat ik dan ook mijn B diploma krijg…. Na volgende week zaterdag weet je er alles van).
Wat is er dan nog gebeurt dan? Nou ik heb ben zaterdag naar een feestje van Eliot geweest. En die was weer terug van een lang bezoek aan het ziekenhuis in Singapore, maar al zittend was hij weer terug en mama was er gezellig bij.
Op school bouw ik trouwens torens. Dat heeft papa gezien en gefilmd. Dat doe ik boven op het huisje met jack. We doen wie er de hoogste torens kan bouwen.
En ik ben naar mijn eerste laatste hockeyles geweest van het seizoen en dat ging heel goed! Ik vind hockey leuk, alhoewel ik nog niet goed een onderscheid kan maken tussen spelen of de oefeningen zo snel mogelijk doen en wat ik het leukste vind. Misschien moet ik maar naar atletiek…
Ik kwam nog een heel oud filmpje tegen van mijn diploma zwemmen. Dat heb ik dan ook maar snel even ge-edit en op YouTube gesmeten. Het is al weer lang geleden, maar de moeite waard om even te bekijken.
En ik heb nog twee kunstwerken gemaakt met echte verf. De ene is Van Gogh en de andere Picasso. Dat weet ik want dat heb ik geleerd.
We zijn zaterdag naar de winkel geweest om voor ons allebei een Batik shirt te kopen. Een echte, met binnenvoering en het juiste motief en vooral kleur! We waren redelijk balorig en druk en er was duidelijk een probleem met de atmosfeer, want onze oren werkten niet….
Wat grappig was, is dat het in hetzelfde gebouw (min of meer) is als waar papa werkt. Wij gingen dus op de brommer, dezelfde weg die papa elke dag neemt, alleen was het nu niet een doordeweekse dag. Dat maakt het direct een stuk rustiger.
Ook al omdat Ramadan afgelopen donderdag is begonnen en mensen dus overdag niet eten. Dan is het gek genoeg een stuk rustiger op de weg (en natuurlijk ook omdat het weekend was).
De dames, die ook gekleed waren in Batik, hebben ons heel goed geholpen. Niet alleen waren we vrijwel de enige klanten, we zijn ook nog eens schattige Bule kindjes, dus dat is een traktatie. Bovendien krijgen we dan alle aandacht die we verdienen. Kijk maar eens naar het resultaat.
Nadat we even over de verdiepingen zijn gestruind en we bijna telkens iets om hebben gegooid (maar net niet helemaal, ja we waren balorig) kwamen we bij de fietsafdeling om te testen of ze ons goed pasten. Dat was dus een heel avontuur en ja, ze passen. Nu moeten we alleen nog nadenken wie die nieuwe fiets krijgt. Ik wil namelijk zonder zijwieltjes, maar heb officieel nog niet geprobeerd of ik dat kan. Dat gaan we volgend weekend uitzoeken.
De grote verrassing was Thai Beef Basil voor papa en mama en voor ons een groot stuk pizza voor lunch. Ik zeg ‘ja’ tegen de stukken salami! Wel raar toen we naar de wc gingen en er geen wc papier was om onze billen mee af te vegen…. Maar een servetje in de food court is snel geregeld. Dus dat was ook weer klaar. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben lekker gezwommen.
Ik was ’s ochtends eerst al naar de fysiotherapeut geweest om oefeningen te doen voor mijn grove en fijne motoriek. Ik kan niet goed meer herinneren welke, maar het ging goed en ik ga dat vaker doen. Lekker sporten!
Verder zijn we op zondag naar de hockey clinic geweest. Met de taxi, helemaal op de Britse school en hij raakte de weg kwijt. Nou ja, niet de weg zelf, want daar bleef hij op rijden, maar de weg die op de korts mogelijke manier naar de ingang van de Britse school gaat. Maar ja, zo zie je ook nog eens wat van de buurt. Papa heeft daar een leuk filmpje van gemaakt, van de hockey, dus ik zou zeggen, ga daar maar even lekker naar kijken.
Maar… dat was nog niet alles. Ik en papa hebben ook buitengewone acrobatische toeren uitgehaald. In het zwembad. Of eigenlijk van de kant in het zwembad en we hebben elkaar gefilmd. Bijzondere toeren, dat kun je wel zeggen.
Hoe dan ook, de rest van de week was ook mooi. Gek genoeg mooi weer en geen regen. “Geen regen?” vraag je dan? Ja, want officieel is het regenseizoen over. Behalve op zaterdag dan, want toen heeft het heel hard geregend en geonweerd. Die opwarming van de aarde is maar een raar fenomeen.
School niet, en papa heeft ons een keer gebracht zodat hij mijn gebouw kon zien. Want dat wilde ik graag.
En ik kon hem dan laten zien hoe ik teken en mijn pen kan en moet vasthouden. Hij heeft er een klein filmpje van gemaakt…
.
Oh ja, ik heb er mijn vierde tand uit! Kom maar op grote mensen tand, ik ben er klaar voor!
We zijn vandaag weer naar de zoo geweest, want die is zo groot, daar kun je dagen in rondlopen zonder twee keer hetzelfde te zien. En op zich is dieren kijken niet eens een doel. Je zou haast kunnen zeggen dat dat de Ragunan Zoo het groene hart is van Jakarta, dus als je eens helemaal klaar bent met de smog en de geur van brommeruitlaatgassen, dan is Ragunan een goeie plek om te chillen en relaxen.
We waren deze keer weer fotoslachtoffers en dat vinden we helemaal niet erg. Al die blije mensen die graag met ons op de foto willen…. Het is een kleine moeite om blij te kijken en mensen gelukkig te maken. Bijkomende voordeel is dat we inmiddels al op ontelbaar veel foto’s staan en werelberoemd aan het worden zijn in Indonesië.
In het begin vond ik het niet zo leuk, maar als Jay al die aandacht krijgt, dan kan ik me niet echt laten kennen en doe ik mee. Dus ik sta ook op al die foto’s.
Het was een mooi moment, want papa en mama gingen lekker Indonesisch eten, Jay kreeg kroepoek en ik ging boterhammen eten. Lekker bij een warung in de zoo en die hebben er speciale kleden voor op de grond.
Oh ja, we hebben deze keer heel veel apen gezien. Grappig als je er bij stil staat. Het speciale park voor apen heeft bijna geen apen, maar als je gewoon rechtsaf gaat in de dierentuin, kom je er heel veel tegen. Er was er een die een heel grappige manier van praten had, maar dat zie je in het filmpje.
Ik kon er niet genoeg van krijgen, net zoals ik niet genoeg kon krijgen van de vogels. Ik weet het zeker, Ragunan is een supergave dierentuin!
Je komt er ook echt van alles tegen, zoals wc’s en verbouwde-drie-wielige-vuilophaalwagentjes. Ik vraag me dan af wie dat bedacht heeft….
Oooh! En we mochten in de autootjes rijden. Vorige keer hebben we die helemaal niet gezien! En nu wel dus gassen! Jay in een auto en ik ook in mijn eigen auto. De meneer keek goed mee om te zorgen dat alles goed gaat. Gelukkig heeft’e een airbag.
In het filmpje ga je alles zien. Ook de orang utang, de slangen, de vissen en alle mensen die er waren.
Jullie hebben geluk, het is een lang filmpje en het is duidelijk: Ragunan moet je op het gemak nemen en we komen zeker terug. Volgende week of zo, of een andere keer. Lekker chillen.
Papa is na de zoo gaan fietsen en die kwam helemaal afgepeigerd, maar ongelooflijk blij terug. Hij mag er ook even uit en dan ziet hij wel allemaal leuke dingen onderweg. Daarmee doet hij goeie inspiratie op voor brommertochtjes die we later kunnen doen.
Ook nog even de andere dingen van de week. Afgelopen dinsdag hadden we sportdag op school, daar is ook een leuk filmpje van. Papa was ook even mee, voordat hij naar zijn werk ging. Gelukkig had ik nog kans om hem een knuffel te geven met glitters, dus die is de hele dag glazig aangestaard op zijn werk…. Ik zeg: DISCO!
En omdat we donderdag vrij hadden zijn we naar Mounir en Wendy geweest. Supergezellig en ik heb op een skateboard geskate en niet alleen liggend op de board…. Ik heb er zelfs op gestaan en dat ging ook goed. Als je links en rechts doet, kun je sturen en dat lukte ook.
Daarna zijn we ook nog gaan zwemmen en ik heb gedanst en ik heb Dzjez in het water geduwd. En het was al donker, dus we zijn eigenlijk best laat naar huis gegaan. Maar dat is niet erg, zolang je gewoon op kunt staan de volgende ochtend is er niks aan de hand.
Natuurlijk zijn er nog veel meer andere dingen gebeurt en een aantal van die dingen staan op de foto’s. Op die manier zijn jullie in ieder geval weer een beetje bij!
Easypeasy zou je zeggen, maar probeer maar eens rechtop te blijven staan op spekgladde tegels… Soms voelt het zo, maar tegelijkertijd is dat ook precies wat het spannend maakt.
Stel je voor, stroeve tegels. Dat lijkt als schaatsen op zanderig ijs. Veel inspanning en weinig vooruit en weinig vooruit is weinig zien en weinig zien is niet veel verhalen en dat, verhalen vertellen is de essentie toch?
Onze nieuwe-oude buurman is daar het levende bewijs van. Brit, elektriciteitscentralebouwer in Saudi Arabië en ineens was hij daar in het zwembad. Lang grijs haar, volle buik en tattoos op armen en benen. Hij is de vader van de meisjes waar we zo graag mee spelen. Verhalen over het kappen van tropische regenwouden op Sumatra en Kalimantan en over de zwart gesluierde vrouwen in Saoudi Arabië… Je hoort nog eens wat van de wereld en voelt je klein.
Groot waren we met Lennard het neefje van Jetse en Nanya onze buren. We gingen een salto doen in het zwembad en hij is mijn beste vriend. Nadat we gisteren BBQ gedaan hebben en vandaag weer veel gespeeld, kreeg ik zijn Ninjago Bay-Blades en ging hij met het vliegtuig naar Nederland. Ik ga hem missen.
Wat ik niet ga missen is de salto van mama. Ik denk dat ze er al weken over aan het nadenken is en nu, in een vlaag van geestelijke verjonging, ineens besloten heeft een salto te doen. Papa had hem gisteren al gezien. De oefensalto. En die heeft ze glansrijk overleefd, vandaag de grand finale. In het oog van ons allemaal (mij, papa en Dzjez). Een korte aarzeling om de spanning op te bouwen, maar met een ferme plons, zat er een salto tussen de kant en het zwembad.
Nu vraagt iedereen zich af of papa het ook doet….. Het antwoord is? Precies.
Over glijden gesproken, ik heb een nieuw kunstje. Moeilijk om uit te leggen, dus kijk maar naar de video. Hoe bloter, hoe beter in dit geval.
Snap je?
Oh, en sorry dat ik veel aan het woord ben, maar ik heb denk ik veel meegemaakt. Namelijk dat mijn vierde tand er uit is! Zo maar, donderdagochtend, en weg was hij. Spectaculair en van schrik is de tand er naast ook los gaan zitten, dus het gaat niet lang duren, of die is er ook uit.
Papa heeft ons naar school gebracht donderdag. Nou ja naar school gebracht…. Hij is achter ons aan gereden, want wij gingen met Amelie mee in de auto met haar papa en mama. Daar komt de foto met verrekijker vandaan. Ik heb eerst nog met hem getekend. Ik teken elke ochtend om te oefenen. Dat is goed voor mijn motoriek.
Van mij heeft hij de foto gemaakt van al weer een bouwwerk dat ik samen met mijn vrienden maak. Een van die vrienden is Wolter en die was jarig, dus zaterdag had ik daar een feestje. Dat is een echt Walhalla van speelgoed daar, dus we zijn (ik en papa) nog lang gebleven na het feestje.
En ik doe ‘middags Loco met mama. Dat is leerzaam en vooral leuk. En de plakker zit de hele dag op mijn oog, zodat ik straks nog beterder kan kijken.
OK, het is een beetje door elkaar, het verslag van de week, maar het voelde goed zo om het te vertellen. En, zoals met alles in het leven, het gaat om het verhaal.
Maar ik ga niet weg zonder jullie nog deelgenoot te maken van wat ik nog meer doe in de ochtend. Zo noemen we wel eens ‘het zonnetje in huis’ of de ‘glimlach van de ochtend’, hoe dan ook, ik word gewoon vrolijk wakker en dit filmpje is daar een mooi voorbeeld van (en van mijn supercoolle moves).
We zijn vandaag naar de dierentuin geweest, of beter gezegd Ragunan Zoo in Jakarta, maar eerst wil ik graag vertellen over andere dingen, zoals de vrijmarkt op school. Dat is alweer meer dan een week geleden, maar we hebben een filmpje van de tovenaar. Die wil ik even laten zien, want het was erg leuk en bijzonder, want hoe doet hij dat toch allemaal….. Het was ook erg gezellig want er waren veel kinderen en we hoefden niet naar school. ‘Weird!’ Hoogtepunt was dat we ‘free flow’ appelsap konden drinken, dus we gingen stuiterend naar huis!
Het andere is dat ik soms op mijn fiets ga en probeer te fietsen. De fiets werkt niet altijd even goed mee, en dat ligt aan de fiets! En ik heb een tekening gemaakt, afgelopen zaterdag nog voor mama haar verjaardag. Eerst had papa croissants en chocoladekoeken gehaald bij de bakker en toen hebben we mama verwend in bed met een kop koffie en de tekeningen er bij!
Het bijzondere aan de tekening vind ik zelf dat ze goed gelukt is. De poppetjes zijn trouwens aliens, maar dat had je al gezien. En ondanks mijn grove fijne motoriek, zijn de poppetjes heel erg klein en fijn. Als ik me echt concentreer (geen tong uit de mond zoals Dzjez, maar dat komt later vast nog wel) en met wat aanwijzingen van papa, dan kan ik best goed tekenen.
Ik heb ook een tekening gemaakt voor mama met twee soorten auto’s. De ene heeft een bakje met halve wielen en de andere heeft hele wielen. Als je kunt, moet je inzoomen op de linker bovenhoek. Dat heb ik zelf, uit mijn hoofd geschreven.
Maar nu even over vandaag hoor!
We zijn vroeg opgestaan en hebben bijna geen iPad gekeken (!), want we gingen naar de dierentuin. Mama had haar eerste deel van de dierentuin al op de brommer er naar toe, want er vloog een vlieg in haar oog.
Gelukkig stonden wij te wachten toen ze aankwam rijden en gingen samen verder om te gaan parkeren bij Pintu Utara (dat is ingang noord). Het eerste wat we gingen bekijken waren de pelikanen…. Maar dat kun je allemaal zien in het filmpje hieronder.
Er was dus ook een aparte apendierentuin, met verdacht weinig apen, ondanks het feit dat er echt voldoende aangemaakte jungle was. Super mooi, maar een beetje vergane glorie en dat is jammer. In ieder geval is het wel heel erg bijzonder om zo veel groen en zo veel rust midden in Jakarta te vinden. Op de foto beneden wijst mama naar hangmat tussen twee bomen in het bos achter het meer. Zie je? Dat bedoel ik, het is een bijzonder plek om te chillen.
Dat is eigenlijk te zeggen van de hele dierentuin, want ondanks de vele mensen was het er niet druk en voelt het heel ontspannen aan. We gaan zeker nog vaak terug.
We zijn al met al best lang gebleven en hebben ook nog een ijsje gegeten. Het was een goeie ochtend en hadden daarna nog veel tijd om lekker te zwemmen en zo. Het was een fijne Dag van de Arbeid, waar we lekker niet hebben gewerkt!
Oh ja, nog even over afgelopen zondag, ik heb een hut gebouwd van doeken en kussens. Helemaal zelf en een beetje met Jay, en we mochten er onze lunch in eten!
En oh ja (2), we hebben ook nog Max Verstappen gekeken, maar ik mocht het niet uit zien want het was te laat. En eigenlijk maakte dat niet uit, want hij is van de baan gereden door Ricciardo, zijn teammaat, en dat is wat ik er van denk.
Vandaag, de dag na de verjaardag van Zelda zijn we lekker gaan zwemmen, nadat we iPad gekeken hadden.
Dat is altijd lekker wakker worden. Nou ja, eerst moest ik poepen om 6:15 en dan moet ik wachten to 7 uur voordat de iPad aan mag en dat is behoorlijk lang wachten. Zeker als je naar elke minuut kijkt die voorbij gaat. Maar toen kwam papa en toen was het nog maar even en toen….
Na een hele rits filmpjes op YouTube en Netflix en heel veel boterhammen met melk, gingen we zwemmen. Het was lekker weer en Jay had een elastieken koordje gevonden.
Ja, het zijn die kleine onverwachte dingen die zo leuk zijn om mee te spelen en al spelend kom je tot de ontdekking dat dit soort dingen eigenlijk oneindig zijn in gebruik. Je kunt er dus echt van alles mee doen. Bekijk onze inventiviteit maar eens.
Daarna zijn we eerst formule 1 gaan kijken, want Max Verstappen ging rijden en daar word ik vrolijk van. Het was echt een superspannende race and Ricciardo won, terwijl Max 10 seconden aan zijn broek kreeg omdat’ie tegen Vettel aangereden was. Nou ja, volgende keer beter.
En toen dat klaar was ‘saaaai’ gingen we voetballen en al snel vielen de eerste druppels. En die druppels waren niet alleen, want na verloop van tijd waren er heel veel en kon je gerust spreken van een regelrechte stortbuit. Alle reden om lekker buiten te blijven en heen en weer te rennen en te genieten van de natuurlijke douche. Dat scheelt….. hoeven we straks niet meer.
Daarna ben in nog even heel erg Iron Man geweest. Mijn favoriete superheld!
Gisteren was Zelda jarig en daar waren we al een tijdje mee bezig. Vooral ik, want ik had zelfs onthouden dat Zelda 16 jaar werd. Mijn tekeningen worden beter omdat mama en school oefent met cirkels en vierkantjes maken. Ook leer ik mijn stift of potlood op de juiste manier vast te houden, maar waarom nieuwe gewoontes aanleren als je makkelijk kunt vervallen in oude….. toch? Dus ik houd hem liever in het knuistje.
Het gaat vast wel komen 😉
Ik heb op de dag zelf een tekening gemaakt, geïnspireerd op Ton Schulten. Kijk maar naar de foto’s en de tekening die ik op school gemaakt heb. Ik ken inmiddels ook al Van Gogh en Mondriaan en nog meer. Dat leren we op school en dat vind ik leuk. Tekenen is mijn hobby (al weet ik niet goed wat ‘hobby’ betekent, maar het klinkt wel goed).
Ik ben echt into art.
Je kunt zien dat de tekening die ik voor Zelda heb gemaakt er op lijkt! Ik had alleen geen verf bij de hand, maar met verbeelding kom je ver. De wolken kon ik in dit geval handig gebruiken voor mijn zelfgeschreven tekst.
We schrijven dit dus speciaal voor Zelda. We hebben dan ook speciaal voor haar een liedje gezongen. Dat konden we pas nadat ik thuis was. Want ik had eerst een feestje bij Nicky. Superleuk natuurlijk, maar te veel mensen. Daar hou ik niet van. Dan wordt het te vol in mijn hoofd en wil ik het liefst weg. Maar goed, het is aan de andere kant ook wel weer leuk en we kregen een tasje met leuke dingen en 2 chocoladekoeken mee. 1 voor mij en 1 voor Dzjez.
We hadden vorige week alle twee een superheld gekregen van Said (ik Thor en Jay Captain America), maar ook een echte voetbal! Dus daar gingen we vandaag, op de verjaardag van Zelda mee voetballen (Siebe zal jaloers zijn). Maar dan moeten we wel dichte schoenen aan want die bal is hard!
Papa had een briefje geschreven voor ons, wat de mama van Zelda heeft geprint, zodat het net echt leek, dus toen we Facetimeden had ze dat al gehad. En daar was ze heel blij mee. Dus, met zijn allen:
Nadat we alles gedaan hebben in Bukit Lawang, gingen we naar Brastagi. Dat klinkt bijna alsof we naar Italië gaan, maar dat is niet zo…. Het is via een hobbeldebobbelweg naar een plaatsje op 1400 meter hoogte. Onderweg kwamen we ineens bij een begraafplaats van wel 5 voetbalvelden groot en op de graven stonden Chinese tekens. Bleek dat we zomaar in de middel-of-nowhere in een Chinese buurt te zijn, inclusief Chinese tempels. Later zijn we gaan stoppen bij een Warung, want het is een lange reis van wel 5 uur. Papa en mama hebben er heerlijk lokaal gegeten en papa met zijn vingers. Ik heb een hele bak rijst opgegeten! Hongerrr.
Ik moest nog poepen en dat was een avontuur op zich. Als je kijkt naar het filmpje, begrijp je wat ik bedoel.
Soms moet je eieren voor je geld kiezen.
Daarna ging de reis weer verder langs slingerende wegen. Gelukkig ging het ook nog regenen, zodat het nog interessanter werd. Het hotel waar we gingen kijken was een hotel in koloniale stijl, een beetje oud maar wel mooi volgens het boek. Ik denk dat het hotel samen met de kolonialisten was vertrokken, want er was niks te beleven. Gelukkig wist onze chauffeur een beter hotel, en dat heette Talitha, een gezellig guest house, gerund door een kwieke Indonesische oude vrouw, die in 2003 met een Willem was getrouwd in Monnickendam…. Willem was er ook, 82 en lang en mager.
Omdat het regende, lekte het ook. Gelukkig hadden we aan 1 emmer genoeg.
Omdat het regende, waren de brommers niet zo’n goed idee, maar, zonder enige vorm van waarschuwing, kreeg papa de sleutels van de auto van Ibu in de handen gedrukt. “Beter voor de kinderen” zei ze en weg waren we. In de regen, in het donker, op weg naar Restaurant Panorama!
Dat werd gerund door een professor dokter; een Indonesiër die perfect Duits sprak en chirurg was geweest. Maar omdat zijn handen zo trilden moest hij stoppen met snijden in mensen en doet hij dat nu in de keuken. Een stuk veiliger. Het eten was niet superdepuper, behalve voor papa, die alle restjes op heeft gegeten.
De volgende dag zijn we op de brommer naar de vulkaan gegaan. Het regende toen we vertrokken, maar toen we bijna bij de ‘hot springs’ waren, was het droog en warm. De hot springs waren best leuk, maar vooral een groot zwembad voor lokale toeristen. De vulkaan bleek, nadat we op de hobbeldebobbel weg terug waren gereden, net iets te stijl voor de brommers. Die trokken het niet, dus gingen we terug. Daarna zijn we nog naar een christelijke kerk geweest in de vorm van een gigantisch Betak huis. Erg bijzonder, dat wel.
Eten bij de warung vlakbij Talitha was dan weer witte rijst voor mij en koekjes voor Jay. Die is niet zo van de warungen, die houdt meer van spaghetti (Jaja Brastagi), en een goed moment voor mama om de natte spullen even op te hangen in de zon. Want de laatste dagen met Jungle, regen en een snelle dan-stinkt-het-niet-zo-was, hebben we veel natte spullen.
‘S middags zijn we, op aanwijzing van Awan, de man die alles kan (en weet), naar de andere vulkaan gegaan. Die was actief! En we hebben echt een eruptie gezien. Een grote zwarte paddestoelwolk in de lucht, maar geen lava. Die vulkaan had er een paar jaar geleden ook voor gezorgd dat de meeste dakpannen in de buurt kapot waren. Vandaar de lekkage (volgens Awan, het dak moest nog worden vernieuwd.). Bovendien was het een heerlijke rit en hebben we limoenen in het wild gevonden, naast de ontelbare graven in de akkers. Dit gedeelte van Sumatra is voornamelijk Christelijk, vandaar ook al die kerken, waarvan er meer dan koeien zijn! Ze vinden het gezellig als de overleden (over-overgroot) ouders in de buurt zijn en wie kan ze ongelijk geven!
Zo was de dag alweer snel voorbij en konden we ’s avonds weer een hapje eten. In ene Warung, maar ik heb niet zo’n zin (Jay) en Dzjez heeft al genoeg Witte rijst gegeten. Dus.
Morgen gaan we op pad naar Palau Samosir, een eiland midden in het Toba Meer, maar daarover morgen meer.
Gisteren was Zelda jarig en daar waren we al een tijdje mee bezig. Vooral ik, want ik had zelfs onthouden dat Zelda 16 jaar werd. Mijn tekeningen worden beter omdat mama en school oefent met cirkels en vierkantjes maken. Ook leer ik mijn stift of potlood op de juiste manier vast te houden, maar waarom nieuwe gewoontes aanleren als je makkelijk kunt vervallen in oude….. toch? Dus ik houd hem liever in het knuistje.
Dzjez & Jay 