Het is interessant om achteraf te beseffen dat alle grote en mooie cadeaus ten goede, het genot dan toch weer in de kleine dingetjes zit. Of getalletjes in dit geval. Per toeval ontdekte ik de rekenmachine op papa zijn iPhone, en dat is geweldig. De getallen die je er mee kunt maken, of optellen of die met dat streepje en twee punten kunt doen (-:). Of gewoon het aantal keren tellen dat je op de = drukt. Fenomenaal.
En ik werd er ook helemaal blij van toen papa vertelde dat het ook op de iPad kon. Mijn iPad en die van Dzjez. Nu kunnen we gewoon samen zitten rekenen en praten over getallen. En, wie tot 10 kan tellen, kan eigenlijk over de hele wereld vertellen. Alles wat in de wereld en het heelal gebeurt, is een grote formule met getallen. En dus kun je er niet snel genoeg mee beginnen.
Het is duidelijk dat wiskunde is afgeleid van Wis en Warachtig, en dat is Fries.
Gister was een hele bijzondere dag, want we hadden kerstdiner op school en mama had onze allermooiste kleren uit de kast gehaald. Een overhemd en een colbert en dan zie je dat je met kleine uiterlijke veranderingen grote effectief hebt. In ons geval: Coole boys.
Het kerstdiner was vrij impactvol. Op vele fronten, waaronder mijn maag…. En gulzigheid. Anyway, Te veel en te gulzig eten is een wit gezicht en buikpijn en dat is niet leuk.
Gelukkig was mama een van de obers en kon ze me op onopvallende wijze naar de wc manouvreren…. Twee keer, maar ales ging goed. Dus uteindelijk heb ik bewezen dat ik 5 knakworsten, 3 kleine oliebollen, koekjes, hapjes en 5 glazen limonade kan handelen, zonder al te veel grote problemen.
Ik ook. Ik heb lekker doorgepeuzeld en ook mijn wangen mee laten genieten van al dat lekkers (mama kwam toevallig langs om het af te vegen). Het gebeurt niet zo vaak dat je in de klas een overdaad aan keuze hebt en er ook nog eens ongegeneerd van mag pakken. Bolle wangen en overwerkte kaakspieren dus.
Maar het is het allemaal waard, want ik mocht daarna met veel poeha kerstliedjes zingen met de hoempapaband op het schoolplein.
Oh ja, dat doet me er aan herinneren dat ik in de ochtend van vandaag (21 december) naar de witte kerk zijn gegaan om te zingen en ik was verkleed als schaap. Op de foto lijkt het nog een herder, maar in de kerk kreeg ik twee schapenoren op mijn hoofd en was ik een schaap dus.
Er is natuurlijk weer heel veel gebeurt, waarbij mijn verjaardag en die van sinterklaas vrij centraal stonden in de cadeau-krijgerij….
Want daar heb ik er genoeg van gekregen. Niet alleen maar de cadeaus, maar eigenlijk compleet nieuwe territoria in mijn ontwikkeling en voorkeur om te ontdekken. Lego City bijvoorbeeld, en een racebaan.
Nu is het met racebanen zo dat het in elkaar zetten door papa gebeurt en daarna je vooral in eerste instantie die rondjes onder de knie wilt krijgen…. Daarna is er weer genoeg anders te doen en verstoft de racebaan een beetje, maar dat hoort er bij.
Het was wel even schrikken-slash-onduidelijk toen ik eerst de hoes van een iPad kreeg en toen pas de iPad……Maar wat een blijdschap! Een leven zonder iPad is ondenkbaar. In ieder geval, alle belangrijke kados voor mij en Jay hadden een gedicht (en die van mama heb ik er ook bij gedaan, voor later om na te lezen).
Ik kan dan dus ook hè! Racebanen. Met de controller in de hand, rij ik zomaar blokjes, soms tot het niveau dat ik Dzjez er uit race. Dat kan natuurlijk ook een reden zijn dat de baan nu aan het verstoffen is. Qua spelletjes in het algemeen hebben we trouwens niet te klagen.
In een notendop: Wie ben ik, Monopoly van cars, Rummicub voor kinderen en 4 op een rij (uit mijn hoofd hè, het kunnen er ongetwijfeld meer zijn). Ikzelf heb in ieder geval Paw Patrol gekregen en dat is over heldhaftige honden en reddingsacties. Maar Power Rangers vind ik nu eigenlijk ook wel heel gaaf.
Ik speel er we veel mee, maar ook de kralen die eigenlijk in de kerstboom horen, zijn momenteel mijn favoriete speelgoed. Ik denk soms dat ik de personificatie ben van een kinderhand die snel is gevuld.
Waar ik dan weer superblij van ben geworden is mijn nieuwe iPad. Die vorige was een gevaar voor mijn vingers aan het worden, want de scherven vielen letterlijk van het scherm. Ik heb mijn les wel geleerd (hoop ik) en ga niet of minder onzorgvuldig om met mij iPad.
Wat mij trouwens erg bij is gebleven is ons bezoek aan het museum van Van Gogh. Wat is het toch bijzonder dat een man in zo’n korte tijd, zo’n beroemde schilder is geworden en ook nog eens zijn oorlel er af gesneden heeft. Met de audiotour en papa heb ik veel interessante dingen geleerd. Bijvoorbeeld:
Je bent nooit te oud om te beginnen.
En dan was er ineens sneeuw ook! En het was nog niet eens kerst. Daar klopt toch helemaal niets van! En begin nou niet over de opwarming van de aarde, want die heeft er niets mee te maken. Niet met zo’n sterk oorzaak-gevolg-verband. Dat betekent niet dat we er geen rekening mee moeten houden, maar we moeten vooral niet overdrijven (maar dat is een ander verhaal, en heeft ook met getallen en rekenenen te maken).
De sneeuw was wel een mooie verrassing en een goed anti-iPad-gebeuren, waardoor we in no-time buiten in onze kleren en met handschoenen stonden. Ze hebben zelfs nieuw leven gecreëerd.
Op twee manieren: 1. Een echte mini sneeuwpop met expressie-op-zijn-gezicht en 2. Leven voor een buurvrouw die zich niet ongestoord nog eens om kon draaien door de vrolijke kinder-(en papa-)geluiden in de sneeuw. Ik vind dat een goede reden om chagrijnig te zijn.
Nou, dat was het in een notendop.
We hebben natuurlijk wel veel meer meegemaakt, maar het gevolg van veel meemaken is dat je daardoor ook weiniger tijd hebt om dingen te doen. Nu moeten we ons voorbereiden op kerst en oud en nieuw en hebben net onze laatste schooldag achter de rug. Siebe en Zelda komen, dus veel tijd om te spelen, spelletjes te doen en te praten.
Oh ja, papa is gaan fietsen met Rogier de ex-buurman, maar echte vriend… (de personificatie van een blije man in de sneeuw).
It wie wer un moaie tiid.
Dzjez & Jay 