Om 9 uur vertrekken, dus vroeg op.

Niet dat we dat anders niet doen, maar gek genoeg slapen we hier langer. Tot wel kwart-voor-zeven (sommige mensen zeggen zeuven, maar die zijn van adel, ik niet, want ik ben een ridder). Het wordt hier ook later donker en niet om 6 uur zoals in Jakarta, maar om 7 uur. Dan is het ook automatisch een uur later licht. Het biologische klokje van Dzjez werkt dus duidelijk op zonne-energie.

Ja, ik slaap prinsheerlijk onder mijn klamboe, dus van muggen hoef ik niets te vrezen. Voor ontbijt hoef ik ook niet te vrezen, want dat is toast met chocola. Fruit of fruitsap wil ik niet, want dat is vies.  Air putih (water) is ook goed. Dat ontbijt gaat er snel in omdat we dan boven kunnen spelen. Boven is een hele grote ruimte, helemaal van bamboe en daar kun je chillen. Jay ligt dan te mediteren in een bamboe stoel en ik loop heen en weer.

Om 9 uur staat Eddy al klaar en wij ook. Twee rugzakken met al het noodzakelijke (water, koekjes en appels) en papa heeft zijn vieze broek aan, want het wordt een ruige tocht. Via de achteruitgang van Ecolodge (ons hotel) stappen we eigenlijk direct de echte en beschermde jungle in. We zien direct al een Thomas leaf monkey, of zoals de lokalen zeggen “Punky Monkey” want hij heeft een hanekam.

De tocht wordt al snel jungle met klimmen en dalen en voordat we het weten, staan we oog in oog met een Orang Oetang en haar kindje. Interessant om te weten is dat van alle orang oetangs er 75% vrouwtjes zijn. Dat komt omdat mannetjes niet nodig zijn. Een vrouwtje blijft 6 jaar bij haar kind voordat die weggaat, en al die tijd wil ze niet zwanger worden. Dus… Ze worden trouwens gemiddeld 70 jaar.

De tweede orang utang was een kolossaal mannetje, waar je niet al te dicht bij in de buurt moet komen. Die kan soms een beetje boos worden en dat is niet gek als je door een horde toeristen met camera’s achterna gezeten wordt! Mina is ook zo’n orang utang, maar een vrouwtje. Die is 40 jaar, maar is vroeger als baby meegenomen naar rijke mensen. Dat deden ze vroeger. Maar sinds 1973 hebben ze die mensen gevraagd om de orang oetangs terug te brengen naar het voedercentrum om te leren terug in de jungle te leven. Dat is heel goed gegaan, want ze zijn gestopt en nu zijn er 6000. Mina is nooit helemaal hetzelfde geworden, want ze heeft bijna wel 100 mensen gebeten, inclusief Eddy. In zijn been. Maar dat is een ander heroïsch verhaal.

De tocht begon rustig. Al snel zagen we een baby OA (is Orang Utang) met zijn moeder. Echt superschattig! Daarna zagen we een grote mannetjes OA, maar daar moesten we wel voorzichtig bij zijn, want dat was me een kolos! Langzaam ging hij door de jungle en hij keek papa recht in zijn gezicht. Een vlaag van herkenning zag ik in zijn ogen (die van de OA), waarna hij doorliep.

Ondertussen hadden we al een klein stukje afgelegd en wij voelden ons echte jungle-helden, maar dat was maar het begin bleek al snel. Ik was hersteld van mijn dipje (Jay) en was er na twee stroopwafels, die Eddy van mensen uit Nederland had gekregen, weer helemaal bovenop. Ik praatte als brugman en sprong over de takken als een echte Jayne. Niks kon me tegenhouden, maar toen het na een uur echt stijl werd, gaven mijn benen het op en werden ze zwabber. Mijn hoofd ook en geen stroopwafel die dat kan verhelpen.

Het was dan ook wel echt stijl omhoog en stijl naar beneden over smalle paadjes met wortels en uitgesleten paden door de regen. Paadjes dus, want je kon niet echt met z’n tweeen naast elkaar lopen. En als je denkt dat valt wel mee en is voor amateurs, dan heb je het mis. Het is echt een ruige track, die menig mens tot het uiterste zou drijven.

Ik liep voorop (Dzjez) met Eddy en die was al net zo praatgraag als ik. In Nederlands/Engels (want hij spreekt ook een beetje Nederlands), keuvelen en wandelden we er lustig op los. Papa draagt Jay en die begint meer en meer op die OA te lijken… Maar hij zet door. Jay op zijn rug, lianen in zijn hand en modder tot aan zijn knieën. Zijn lichtblauwe broek wordt telkens grijs/groeniger, totdat we op een klein plateau komen. LUNCH!

Mooi om te zien hoe de mannen de lunch klaarmaken. Nasi Goreng met groenten en kroepoek. Als toetje vers fruit. Ananas, passievruchten, bananen, roze watermeloen. Er was ook een schildpad, die de op-de-grond-gevallen banaan van Jay op ging eten. Een echte schildpad!

Na de lunch was het niet meer zo ver, zeiden de mannen. Hemelsbreed klopte dat wel, maar als je de hoogtes en dalen er bij optelde, was het toch wat verder dan we dachten. Gelukkig gingen we stoppen na een uitdagende klim en konden we een pauw-in-het-wild voeren. Eddy moest daarna even poepen wat ik al ook al had gedaan midden in de jungle) en wie kan hem dat kwalijk nemen….

Papa heeft mij gelukkig gedragen en dat is maar goed ook. Ik denk dat ik anders vol spektakel naar beneden was gestort. Nu dus niet.

Na een paar pieken en dalen en een zeer spannend stuk naast een bergrivier, kwam het eind in zicht. Gelukkig viel ik (Dzjez) toch nog een keer met mijn been tegen een rots en toen was het alsof alle energie ineens uit me droop. Gelukkig was daar Eddy, de man van de jungle, die al zoveel tracks had gedaan, die me gemakkelijk nog even kon dragen. Het laatste stukje naar het kamp, maar voor we daar waren, liepen we langs een waterval! En bij die waterval waren allemaal apen! Dezelfde als in Ubud. Gezellig.

Bij het kamp was het al een drukte van belang. Niet van toeristen, maar van mensen die aan het koken waren en dingen aan het regelen. Wat niet meegenomen werd naar de Jungle, werd geplukt. Alles werd klaargemaakt in 1 wok.

Wij gingen zwemmen bij de waterval. Best wel koud, maar als je er een keer in bent valt het wel mee, en trouwens, het is superverfrissend na zo’n super-jungle-wandeling. 6 uur onderweg geweest, kwart over drie bij het kamp. Ik ben dan ineens weer helemaal bij de pinken (Jay) en sta als eerste onder de waterval. Met je hoofd onder de waterval staan is heftig want het is veel meer water dan in de douche. Niet alleen zijn we verfrist, we zijn ook weer helemaal schoon. Dat is het leven in de jungle. Dat zijn wij: De Jungle mannen.

Het eten was bijzonder, maar ik eet alleen maar witte rijs. Mama en papa eten Ayam Rendang, Sayur (groenten), ikan (vis) en Tempeh. Met een glas Teh Panas (hete thee). In de jungle smaakt alles beter. En toen ging het regenen. Eerst een beetje, dus we gingen onder het afdakje zitten, maar toen oorverdovend! Een buitje dachten we nog, maar het bleef maar gaan en het lieve riviertje dat naast het kamp liep, werd hoger en hoger en werd wel een meter hoger! De waterval werd een oorverdovende stortvloed, zeer spectaculair. Dan denk je nog wel eens twee keer na over de vloedgolf die Bukit Lawang in 2003 verraste. Een paar omgevallen bomen op een verkeerde plek zorgden voor een natuurlijk stuwmeer en toen de bomen uiteindelijk braken om half 10 ’s avonds, raasde er een vloedgolf van wel 5 meter naar beneden. 20 minuten duurde die en lang genoeg om het hele dorpje, inclusief de mensen, weg te vagen…. Dan sta je wel twee keer stil bij toeval en de natuur.

Gelukkig blijft het bij het stijgen tot niet meer dan een meter en de rivier was perfect in staat alles af te voeren en wij? Wij gingen slapen terwijl de regen ongenadig op het plastic dak kletterde. Op een heel dun matje op beton. Maar als je respectievelijk 17 en 19 kilo weegt, maar dat niet zo veel uit. Als je 96 kilo bent daarentegen….

De nacht was goed en wij zijn uitgerust wakker geworden. Papa moest wat Tai Chi oefeningen doen om weer 1 te worden met zijn lichaam, maar daarna waren we klaar voor ons volgende avontuur. De roeivereniging was inmiddels weer zo goed als normaal, maar de waterval was nog steeds bezig het overtollige regenwater af te voeren. Tijd voor een ochtenddouche dus. Eerst door de jungle en dan in het koude water van de waterval. Verrukkelijk zeg ik (Jay), ik vind dat lekker!

Toen we verfrist waren en hadden ontbeten en de spullen gepakt, gingen we naar de grote rivier. Daar werden de spullen op banden gebonden en gingen wij in de grote banden zitten, om vervolgens naar beneden te raften, terug naar Bukit Lawang. Gelukkig was papa zijn broek nog nat en vies, want die werd natuurlijk helemaal nat!

Deze slideshow vereist JavaScript.