Nee, het is geen spelfout, (alhoewel Dzjez op allerlei verschillende manieren verkeerd gespeld kan worden. Dat wordt nog wat met die jongen. Die moet zijn hele leven zijn eigen naam spellen voor iedereen dien het niet begrijpt. Een beetje zoals die jongen uit dat liedje van Johnny Cash, A boy named Sue, maar dan anders) het is echt waar.
Na een hele goed nacht slapen waren we weer klaar voor een nieuwe dag.
Eerst even op zondag gezellig thuis op de bank en ontbijten en in bad en toen kregen we een berichtje van papa dat zij dat hij op tijd ging vertrekken en dus als gevolg van die beslissing, op thuis ging zijn. Dus in plaats van nu naar de Vesting te gaan, ging Jay naar bed. Die was toch nog een beetje moe van ons onbevattelijk grote campingavontuur. Logisch. Een klein mannetje en grote avonturen, daar zit een discrepantie tussen die alleen gevuld kan worden met SLAAP.
Met hoofdletters dus, vandaar.
Ineens was papa daar weer. Hij stond bij mijn bed en zei, met een hele lage stem: “Kom grote vent, we gaan aankleding en op pad” en ik vond dat een goed idee (nadat we eerst even heel stevig geknuffeld hadden).
Mama was al helemaal klaar en zag er uit als een mooie zomerdag: Stralend en warm, dus we konden snel gaan. Samen in de bakfiets, elk een groen blaadje uit de boom van de buurvrouw en gaan!
Eerst kwamen we Evelyn tegen en toen…. Wouter en Julia en dan is het hek van de dam en wordt de Vesting over genomen door een stel energieke peuters. Sommige mensen zijn daar niet van gediend en verlaten het terras met halfvolle glazen. Zij vonden ze halfleeg en dat zegt genoeg.
Wij trekken ons er geen sikkepit van aan en vermaken ons buitengewoon, terwijl papa en de mama’s druk aan het kletsen zijn. Papa is sowieso een praatgraag, want we waren hem ook serieus kwijt toen hij bij een kraampje stond te kletsen omdat er een Friesche vlag hing. Zo is hij en wij naar de IJswinkel…. Dan heeft hij gewoon pech en ik een donkerrode vlek in mijn nieuwe T-shirt van het overheerlijke aardbeienijsje. En daar hebben we dan weer ossengal voor!
Op de terugweg stond er een brandweerauto midden op de straat!
Maar geen sirenes, nee, grote speakers en platenspelers met mooie muziek en voor mijn hoofd het besefte waren mijn benen al aan het dansen. Die meneer danste direct mee en is bovendien een goeie nieuwe vriend. Jazz dus en soul, ik wordt er van nature door aangestoken en heb een onweerstaanbare drang om te bewegen. Ik ben benieuwd wat ik daar mee ga doen als ik groter ben.
Het was zaterdagochtend en papa had gezegd dat, als ik vroeg wakker werd, ik niet moest gaan roepen en net doen of ik nog slaap. Hij zou me op tijd komen halen. Ik was dus om 6:18 wakker en heb niet geroepen. Wel gezucht, gekucht en gekreund, maar daar wordt toch niemand wakker van?!
Ineens was papa daar….
Hij ging snel even douchen, zei hij en ik wilde liever in de badkamer wachten dan in bed blijven liggen. Dat is gezelliger. Daarna mocht ik mama wakker maken, ach ja, als we dan toch wakker zijn, waarom niet iedereen. Het was een grote dag voor ons allemaal, dus. Wij naar de camping in Katwijk-aan-zee en hij naar veel herrie in Werchter.
Ik hoorde het wel, maar lig dan zo aandachtig te luisteren dat ik vergeet lawaai te maken. Dan hoor je namelijk minder.
Ineens was papa daar…
Hij voelt dat ik wakker ben en komt me dan halen. “Hey grote vriend” zegt hij dan en wordt dan blij en heb een acute behoefte aan knuffelen. Ik ben een knuffelaar. De grootste van de hele wereld.
Maar goed, lange intro voor een belangrijke dag, waar de essentie gaat over de camping, opa en oma en José! Dus nadat we aangekleed zijn en hebben gegeten en papa hebben uitgezwaaid, zijn we vertrokken.
We kwamen aan en hadden de auto nog maar amper geparkeerd of José hing al in de ruitenwissers en was net zo blij om ons te zien als wij haar. Maar wij zijn met z’n tweeën dus dan is het dubbel en winnen wij. Zo gaan die dingen.
Niet dat wij kunnen tippen aan de buitensporige blijheid van opa en oma, want die werden getrakteerd op een driedubbele dosis kleinkinderen en dan wordt het ineens groots. Bovendien stond mama er ook nog eens bij te stralen, waardoor de zon nog een beetje harder moest schijnen om op te vallen, dus een goede garantie voor heel mooi weer.
Belangrijk moment voor mij waren de appelflappen die wij zelf hadden meegenomen. Dzjez en ik kregen elk een halve en ik had hem in een halve tel op. Eten en ik zijn goed vrienden.
We hebben ons helemaal suf gespeeld! Verstoppertje, waarbij ik me zo goed verstopt had dat ik mezelf niet terug kon vinden. Daar van was ik even in de war, totdat ik me besefte dat ik eigenlijk altijd in mijn eigen buurt ben en dat is een goed gevoel.
We zijn naar de speeltuin geweest, hebben in de tent van José gespeeld en José heeft ons geduldig en veelvuldig voorgelezen. Dat is goed voor mijn Broca wat onderdeel uit maakt van mijn frontaalkwab (dat zijn dus mijn hersens). Die heb ik nodig om goed te kunnen praten.
We zijn ook nog met zijn allen naar het strand geweest.
Daar zijn we dan weer vooral niet in het water gegaan, of in de buurt of er zelfs maar aan gedacht (want dat is genoeg om in hard gebrul uit te barsten, maar mama zegt dat het ooit allemaal helemaal goed komt, dus maak ik me geen zorgen. Net zo min als mijn onuitspreekbare angst voor alles wat groter is dan een rozijn en pootjes heeft).
Wat we wel gedaan hebben is in het zand spelen, terwijl mijn mond geen moment stil is. Die is daar goed in. Ach ja, gezelligheid is troef. Natuurlijk is een dag op de camping niet compleet zonder een goeie BBQ. Dus dat hebben we ook nog gedaan. Oh ja, de vogel van vorige keer, die toen een stuk brood heeft weggepikt, was er nu ook weer! Ook weer een broodje weggekaapt. Oude vrienden…
Om maar aan te geven hoe leuk het is, ik heb niet eens een middagslaapje gedaan, wegens ononderbroken drukdoenerij en feestvreugde. Prima, dat haal ik wel in!
In de auto dus, nog geen tel op de achterbank of we waren in een dromenland, voorbij de maan. Dat is nog eens reizen op lichtsnelheid. Wij kunnen dat. Het is zó goed slapen na een mooie dag!
Eigenlijk zijn we niet wakker geworden en kon je zien aan de manier waarop we slapend in bed liggen, dat we een heeeeele drukke dag hebben gehad en dat we dus heeeeeel hard moeten slapen om weer fris en fruitig wakker te worden.
Nou ja, zomaar, de buurvrouw was er niet.
En vijf minuten later ook niet.
En 17 minuten daarna ook niet.
Papa zei nog, ze is op vakantie en is er heel lang niet is. “Nee” zeg ik, maar papa zegt dan “ja”. Een patstelling dus, maar uiteindelijk was ze er na een uur nog niet en twee uur ook niet en eigenlijk de hele dag niet, dus werd de patstelling een platstelling, die uiteindelijk resulteerde in een papastelling… Hij had gelijk, ze kwam niet terug. Althans niet vandaag en volgens papa is het een behoorlijke dosis nachtjes slapen voordat ze terug is. Gelukkig gaan wij morgen naar Katwijk-aan-zee-met-José-hoplakee mét opa en oma en mama.
En papa dan?
Papa gaat naar harde muziek luisteren met zijn grote vriend Geert. Die kent hij uit België, waar Siebe en Zelda ook wonen. We hebben vandaag met Siebe gefacetimed en gepraat en hij heeft op de schoorsteenmantel gestaan als een pratend schilderijtje. Kon hij mooi meegenieten. Gelukkig komen ze dinsdagavond al (yeah!) en gaan we BBQ-en met Noa en Quin bij Evelyn. Feest-feest-feest zeg ik.
OK, terug naar vandaag.
Naast de nieuwe iPad en sporadisch plassen-zonder-broek (want die was al nat en ik liep in mijn bloterik en vond het nodig links en rechts te plassen om mijn territorium af te bakenen) zijn we deze middag naar Bussum gegaan. Het was tijd voor mama om nieuwe kleren te kopen.
Een opfrisser voor de klerenkast als het ware en dat is goed voor klerenkast, mama en de rest van de wereld die er naar kan kijken.
Wij mogen dan hard spelen en kiekeboetje spelen in de kleedhokjes, terwijl mama in al haar ondergoedheid te kijk staat in de winkel. Niks mis mee hoor, zeg ik, en laat met de grootste lach van de hele wereld mijn buik zien.
Shoppen is leuk, want je hebt de wereld aan ruimte om te dansen en te zingen. Waarschijnlijk mijn aangeboren talent, naast natuurkunde en wiskunde. Dat wordt nog een moeilijke keuze…
Ik ga sinterklaas helpen en wordt Zeurpiet eerste klas.
Grapje, ik wordt bedenker net als papa en later Siebe.
Ondertussen vind ik ook dat mama hele leuke jurkjes aan het kopen is. Ik beoordeel dat als een volleerde stylist. Mmm, dat is ook iets wat ik kan worden. Ik zet het op het lijstje.
Anyway, de grote afsluiter was de Action en dat is niet niks. Meer dan 1200 vierkante-meter-prullaria-en-brollosium. Dat is positief hè, want we hebben koptelefoons gekocht.
Ik vind die zo mooi, dat ik het als accessoire op mijn hoofd zet en ga spelen. Ik hoor mijn eigen muziek. In tegenstelling tot de kleurenvoorkeur van Dzjez koos hij Groen, waardoor ik automatisch Oranje heb gekozen. Staat mij minstens zo goed als Koningin Maxima!
Soms lopen de dingen behoorlijk door elkaar en soms heb ik niet typegrage vingers, dus blijft de blog liggen. Geen onwil, maar opgeslokt door de vaart der volkeren en de lawine der ervaringen. Dat wil niet zeggen dat er geen digitale registratie plaats vindt, laat staan breinregistratie, want wij onthouden alles…
ZOMERCOLLECTIEPRESENTATIE
Dankzij marktplaats en een scherp oog voor mooie dingen, koopt papa polo’s van een onbekend merk met als logo, een late nakomeling van de dinosaurus en ons staat dat goed met een korte broek. Korte broek? Ja, want de zon had besloten er een dag serieus bij te zijn, en dan moet je je luchtig kleden. Dat hebben we dan ook gedaan, terwijl ik ook nog één van de trofeeën van de jaarmarkt aan heb. Een hippe korte broek.
DE RICKTEST
Zaterdagochtend was de grote Ricktest, waarin ik moest bewijzen dat ik grote sprongen had gemaakt op fijne en grove motoriek. Ik vind dat prima hoor, maar er is er 1 ding waar ik me dan een aantal vraagtekens bijzet. Dat is: “Hoe het zit met de lach- en humormotoriek?” Want ik zeg: “Het één gaat niet zonder het andere!” Gelukkig ben ik van de laatste twee zeer goed voorzien.
Hoe dan ook, het is altijd een feestje om al die leuke oefeningen te doen, en ik doen dan ook goed mijn best. Los van de gezelligheid ging het heel erg goed. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die zeggen van niet. En als ze er zijn, nou, ze doen maar!
BELGIËBELLEN
Vlak na het Rickbezoek hebben we België gebeld, dat betekent Siebe en Zelda en dat betekent WAZUUUUUUP!
Altijd fijn om ze even te zien, want we hadden ze al een week niet gezien. Dat zal nog wel even zo blijven, want ze hebben examens. Dan gaan ze heel hard studeren om hele hoge cijfers te halen en de slimste mensen van de hele wereld te worden. Wij vinden dat minder belangrijk, zolang ze maar de leukste blijven en dat lukt heel erg goed!
KEUKENWERKJES
Die moeten natuurlijk ook gebeuren en terwijl er sommige ‘opdrachten’ geen vrijwilligers oplevert, zijn er andere die er te veel opleveren. Zoals sladraaien bijvoorbeeld. Dzjez was er al aan begonnen en ik wilde meedoen. Twee vliegen in 1 klap zeg ik, want ik kan meehelpen én Dzjez een knuffel geven.
STRAND- EN ZONNEWEIDETAFERELEN
Aangezien het heel mooi weer was en het Gooimeer letterlijk om de hoek is, zijn we daar naar toe gegaan. Het was iets minder warm dan de dag er voor, maar eigenlijk was dat beter zo. Dan zweet je je niet helemaal het apelazarus en kun je leuke dingen doen. Zoals glijbanen. Ik heb er al eerder over gesproken, maar voor de chronologie en de fotografie, laten we het toch even de revue passeren.
Ik maak van die gelegenheid gebruik om even keihard mijn voetbalcapriolen ten toon te spreiden. Het is alsof de voet aan de bal geplakt is (en omgekeerd) zoals ik over het gras heen aan het grasduinen ben. Dat belooft en ik verwacht dat er binnenkort grote voetbalbobo’s aan de deur staan om een vroeg contract aan te bieden. Zo gaan die dingen!
WATERBALLET
Als ik de kans krijg, met of geen toestemming, speel ik met water. Mijn broer is dan mijn medeplichtige want die is net zo’n watergek als ik. We hebben ons oude badje staan en een emmer en een kraan en dat is genoeg om al het andere speelgoed te vergeten, inclusief de iPad. Het grote voordeel is dat je kleddernat wordt en je de kleren die je net aan hebt, binnen een uur moet verwisselen. En dat is helemaal niet ERG! Want wat nat is droogt, wat vies is wast weer schoon, maar pret blijft zitten als een krater in de golf van Mexico (ook al zie je hem niet).
MANNEQUIN
Soms moet je het gewoon proberen omdat mama ze ook draagt. Ik kan je zeggen dat ik er ook op springen, maar ik weet zeker dat ik er geen lange afstanden mee gaan lopen.
PAPA BIJ SIEBE EN ZELDA
Ineens ging de de computer van mama. Ik was niet in mijn allerbeste humeur. Integendeel, ik was er helemaal klaar mee. Het was warm en de crèche was zo leuk dat ik de hele dag heb moeten spelen. Spelen, spelen, spelen is aam het eind van de dag behoorlijk SPELEN. Maar de computer ging dus en het was ZELDAH!! Ik was ineens weer helemaal wakker en blij en zo zie je maar weer wat de kracht van familie is. SUPERkracht dus.
OPA-EN-OMA
We hebben een heerlijk dagje opa en oma gehad en ik nog langer dan Jay, want Jay moest naar de logopedist. Voor mij betekende dat ijs en pannenkoeken eten. We zijn ook naar het water geweest en opa en oma gingen er zelfs in staan! Ik niet, alleen mijn rechterdikketeen had bravoure genoeg om even een klein dipje in het water te doen. Dat was dan ook al weer genoeg en ist’ie er weer mee gestopt. Ik ben niet echt een waterliefhebber.
Ik heb kennis gemaakt met Janneke (die ik voor het gemak Ku noem) en die was heel lief. Uiteindelijk gaat zij er voor zorgen dat ik nog veel beter kan praten dan wat ik nu al doe. Ik praat superduidelijk alleen verstaat iedereen het nog niet en zeg nou zelf: “Aan wie ligt dat nu eigenlijk!”
Toen opa, oma en Dzjez en Jay kwamen, gingen papa en mama weg.
Dat mocht hoor, ze gingen gezellig uit eten en dat mag ook wel eens, zei ik. Op de fiets, lekker door de vliegenstorm (als ik mama mag geloven was het erger dan een van de 7 Egyptische plagen!!), maar gelukkig was het eten superleuk en werden de vliegen al snel vergeten.
Het was dus echt een hele lange fijne opa-en-opa-dag gehad. Ik vind opa wel ok, die kun je er goed bij hebben, alleen praat hij wel wat veel…. En weet je wat, hij vindt precies hetzelfde van mij en dat geeft maar eens te meer aan dat we goed bij elkaar passen!
Ze hebben ons na veel spelen, samen naar bed gebracht en het was een mooie afsluiter van al een hele mooie dag.
DAGJETHUIS
Dat is vandaag dus en het was in tegenstelling tot gisteren minder warm, maar dat is helemaal niet erg. We zijn aar de markt geweest en hebben op de heuvel gelopen (en er af en Jay vond het weer niet leuk), terwijl mama boodschappen deed. Toen we verenigd werden met haar, was ze al bijna helemaal klaar en zaten de boodschappen in de tas.
Aan het eind van de dag mochten we uiteindelijk nog naar de speeltuin en kon ik eindelijk nog een beetje voetballen! En op de draaimolen en op de glijbaan. Precies toen papa dat ging filmen, lukt het niet om er zelf op te klimmen…. Daar is een heel bijzonder filmpje van…
[komt nog]
Ik had de bril van Dzjez op en hij zegt tegen mij:
“Dat staat je mooi”
En ik ben blij dat hij dat zegt, want ik hou van Dzjez.
Niet dat we normaal niet veel energie hebben, integendeel (en dat heb ik het over Jay in het bijzonder), maar als de zon schijnt hebben we er gewoon wat meer.
Dat inspireert tot mooie ideeën en nieuwe initiatieven. Eén er van is de buurvrouw bloemen geven. Gewoon omdat we er zin in hadden en vooral omdat bloemen nou eenmaal mooi zijn. Die geven ook energie. En aangezien wij elke dag toch wel even bij de buurvrouw zijn, hebben we er zelf ook wat aan!
Ik was ook geïnspireerd en wilde een cape om toen we naar de slager gingen. Ik loop dan ook een anders. Een beetje ridder en superman ineen. De slager was zo onder de indruk dat we zomaar een stukje worst kregen.
Daarna gingen we naar de markt, maar toen hadden we cape niet meer om. Dzjez wil dan altijd wandelen op de heuvel en ik zeg dan ja, maar als ik er dan ben heb ik geen zin meer om te lopen. Dan wil ik gedragen worden. Papa denkt daar anders over. Hij vind dat ik moet lopen, boe-oeh!
Gelukkig hebben we ook rustmomentjes en kunnen genieten van de grassprietjes en bloemetjes.
Omgekeerd moet je me geen bal geven, want dan ben ik ineens een dribbelende stofwolk. Dat was zondag en ik zien nog steeds de verbaasde-met-de-tong-op-de-grond-gezichten van papa en mama. Bij mij is het net alsof er een knopje in mijn hoofd omgaat en mijn grove motoriek in mijn onderbewuste wordt gestopt en het instinct het overneemt. De ware Jay.
Ik kijk mijn ogen uit en houd het op de glijbaan. De glijbaan en ik hebben een afspraak: Ik ga er 169 keer vanaf. Dat heb ik met gemak gehaald. Ik had ook een vriendje, Victor, 2 jaar ouder, maar die kon me niet bijhouden. Waar ik dan weer heel veel buitengewoon minder zin in heb is het water. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Zal wel met een vorig leven te maken hebben….
Fastforward naar vandaag, want het is weer mooi weer en geen creche, dus nadat we papa hard uit hadden gezwaaid, mama de tas had gepakt gingen we terug naar het strandje.
Deze keer waren we helemaal alleen.
Dus meer ruimte voor ons en dat was precies wat ik nodig had voor mijn nieuwe spelletje. Vuilnisdravertje. In essentie komt het er op neer dat ik elke prop als een goed excuus zie om als een ongelooflijke Speedy Gonzales naar de prullenbak te rennen en weer terug. Vrolijk zwaaiend naar mama. Keer op keer, op en neer.
Ik had duimbaan op de glijbaan. Met de wind in de haren en de zon op mijn bol, slaat mijn glijmotoriek geheel op hol, als het ware. Mama ondertussen zat verstop onder de deken, met één oog een boek te lezen terwijl ze met het andere oog naar ins keek. Goeie deal.
Ik hoop dat Siebe ooit nog eens de verplaatsmachine uitvindt, zodat we gemakkelijk op elkaars zolder kunnen verschijnen, maar tot die tijd moeten we het doen met de krimpmachine. Je loopt er doorheen en met een kleine kriebel in je maag, word je ineens zo klein als een kabouter.
Dat is handig als je in kleine ruimtes moet zijn. Wanneer je op een bank wilt zitten, heb je een opstapje nodig. Je moet er niet twee keer op de zelfde manier doorheen lopen, want dan word je zo klein, dat je tussen de korrels van het zand zakt en je een grasspriet nodig hebt om er uit te komen.
Als je er via de andere kant doorheen loopt wordt je weer gewoon groot. Dat moet je ook niet twee keer op dezelfde manier doen, want dan word je volwassen, en dat wil ik de rest van mijn leven eigenlijk uitstellen.
Ook als ik groter ben.
Als je goed kijkt, kun je zien dat onze haren nog meer gekrompen zijn.
Dat is niet zo. We zijn naar de kapper geweest en dat ging niet van een leien dakje. Integendeel, het ging van dikke tranen over mijn wangen en gelukkig een rustige, maar doortastende kapster.
Achteraf gezien, wel knap van haar en een beetje onnozel van mij. Want zij heeft de klus stoïcijns afgemaakt en ik besef me dat mijn haren, als je er niet te hard aan trekt, gevoelloos zijn. Je snapt zeker wel dat ik niet huil van de pijn, maar van het afscheid van die blonde krulletjes die al weer heel lang een vriend van me waren.
Ik heb nog één keer achterom gekeken toen we wegliepen en ze lagen er vredig bij.
Dag haar.
Mooi was dan weer wel dat opa en oma er bij waren en we direct na de kapper, samen met hen naar het bos gingen om te wandelen, terwijl mama haar ivoren wachters liet verzorgen.
Ik heb ook gelopen en opa laten zien dat mijn grove motoriek grote sprongen heeft gemaakt (en ik kan ook al echt een beetje springen) door over een brug van schots-en-scheef-liggende balken heen te lopen, zonder vallen en zonder vasthouden. Dat afstapje aan het eind had ik dan weer even niet gezien, dus toen moest ik even vallen…
Voor ons betekende dat een lekkere lange dag met opa en oma en die hadden we, zondag daargelaten, heel lang niet gezien. Dat betekent veel kletsen en geloof het of niet, dat kan ik als de beste. Een echte motormond als het ware, want om woorden zit ik niet verlegen.
En daar laat ik het bij.
Siebe ging met Papa hardlopen en we hadden gezien dat het regende! Aangezien wij samen met mama regenpakken hadden gekocht was dat het uitgelezen moment om de regenpakken aan te trekken en te proberen in de regen! Tegen de tijd dat we de regenpakken aanhadden, was de regen al lang weer voorbij en was het nog de impressie van een druppel links en rechts die deed herinneren aan wat ooit een enorme stortbui had kunnen zijn.
De simulatie van papa met de tuinslang viel daarentegen volledig in het water, wegens gebrek aan goed smaak. Dat vonden wij absoluut niet leuk. Het lijkt in de verste verte niet op regen, dus gingen wij hard brullen van onplezier. Tijd om te vertrekken dus. Siebe en papa in een korte broek en korte mouwtjes, wij compleet in een sterk naar rubber ruikend regenpak, anticiperen op wat komen gaat…. (of niet).
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, er kwamen uiteindelijk wat druppels, terwijl Dzjez onophoudelijk doorkletste. Als een journalist van Hart van Nederland op anabole steroïden. Die heeft er een handje van, of moet ik zeggen tong, aan een stuk vragen te stellen rond het waarom van veel dingen, in ons aardse bestaan. Wat eten bomen? Hoe eten bomen? Waarom hebben bomen geen mond, waarom houden kraaien niet van water en eten daarom geen vis, en zo van die dingen. Vragen waar ik me van z’n lang-zal-ze-leven geen zorgen over maak. Zo bewijzen we maar eens te meer, dat we een complementair stel zijn.
Gelukkig voor de regenpakken, de rubbergeur en voor ons, waren er een paar druppels die zich van hun goede kant lieten zien. De kant van neerwaartse beweging, waardoor onze regenpakken hun zo geanticipeerde doop kregen! In de naam van de heilige Hema, de zon en de bakfiets, welkom druppels op de regenpakken.
Niet dat ik mijn muts op had hoor, want dat is onprettig en bovendien mis je dan de druppels.
Later op de dag hadden we het spelletje met speldjes. Daar kun je leuke dingen mee doen, zoals in je neus of iets anders, maar ook in mijn haar. Het is ronduit verrassend wat dat met mij doet.
Er was ook de befaamde jaarmarkt en wij waren er bij, Met Siebe en Zelda, de beste chaperonnes die je kunt wensen. Vooral Siebe, want die kan ook niet genoeg krijgen van de reuzenglijbaan in het park! Voor mij reden genoeg om vaak op en neer en op en neer en op en neer te gaan. Eindeloos! Wat een fantastische ervaring.
Ik heb me ook niet van mijn voorzichtige kant laten zien, ik ben als een ware glijbaanacrobaat naar boven en naar beneden gegaan. Zonder angst, vol bravoure, met én zonder Zelda. Integendeel, ik heb hard geprotesteerd toen we weg moesten.
Papa geeft natuurlijk weer kleren voor ons gevonden om te kopen en deze keer was er een broek van mijn lievelingskleur bij. Wat is dan mijn lievelingskleur? Nou, ik kan met een oprechte blik in mijn ogen en de hand op mijn hart zeggen, dat ik die lievelingskleur zelf heb bedacht en gekozen. Je raadt het nooit, het is oranje! En vanochtend (maandag 1 juni) mocht ik het aan naar de crèche, want daar gaan we vandaag naar toe.
D’r is natuurlijk wel nog een ander ding dat absoluut vermeld moet worden. Ik (en papa) zijn echte Bob The Builders (of eigenlijk McGuyvers, maar ik weet niet goed wat dat is), want we hebben een ongelooflijke trein gemaakt met de Duplo die we al hadden, de Duplo die we gekocht hebben, een huis-tuin-en-keuken-draad en een priem. Wonderbaarlijke dingen kun je daar mee maken en doen. Vooral mij, gedurende lange tijd aandachtig bezig te houden…
Het is dan ook een fascinerend stuk hogeschoolspeelgoed. Voor slimme peuters.
Ik had deze ochtend een beetje opstartproblemen…. Na zo’n weekend is dat ook niet raar. Siebe, Zelda, Jaarmarkt, Opa en Oma en zelfs een glimp Beppe, dat levert een confuus en druk beeld op in mijn hoofd. 1 nachtje slapen is dan net niet genoeg om alle indrukken van me af te schudden!
Gelukkig is daar mama, die me fijn rustig maakt met een lekker flesje koude melk….
Dzjez & Jay 