Daar staat een kleuter.
Een schoolgaande kleuter die niets te gek vindt (behalve praten met Merel) en ineens in een lichaam te klein voor zijn grote geest moet zijn. Dat wringt wel eens zoals een voet in een te kleine schoen of te veel lucht in een te kleine ballon. Dat deukt of knapt zo nu en dan.
Ik ben tegelijkertijd ook zo elastisch als het elastiek om een pak brieven van de postbode. Het bevat veel informatie op sommige momenten, maar als de brieven in de bus zitten, is het weer een klein elastiekje. Net als ik.
Gisteren gingen we naar opa en oma, want die gaan op vakantie, maar dan moet je goed je handen gewassen hebben, dus dat heb ik gedaan. Eerst met water dat een beetje te heet was, maar daarna met de goede temperatuur.
Ik had van de week ook al een echt telefoongesprek met opa en oma en dan begrijp ik goed waar het om gaat. Ik ben een man van weinig woorden, maar de woorden die ik dan gebruik zijn raak. Soms denk ik wel eens dat er over het algemeen te veel woorden gebruikt worden om weinig te zeggen. Dat kan een vorm van kunst zijn, maar ook gewoon een vorm van oorvervuiling. Dat is zo gebeurd en dan hoor ik al snel niets meer.
Wel als ik ons rituele-voorlees-boekje aan opa geef, dan staan mijn oren wagenwijd open om maar geen woord te missen.
Ik had al snel de racebaan tevoorschijn en kon daar heerlijk mee spelen. Een dag bij opa en oma vliegt voorbij. Aan de chipjes komen we niet eens toe op één of andere manier. Ik ben een woordenstroom, en hou nooit mijn mond en Jay die vult de woorden die ik net mis aan. Samen zijn we een soort woordenstroomlocomotief, met zo nu een dan een Toeoeoeoet-toeoeoeoet!
Belangrijkste agendapunt van de dag is om een groot deel van het water van de Spiegel- en Blijkpolderplas leeg te trekken via de douchekop in de badkamer van opa en oma. Ineens is alle waterangst verdwenen als meel, boter en suiker voor een mixer (we hadden namelijk ook heerlijke eigengemaakte appeltaart mét kaneel gegeten). De haren waren compleet nat.
Objectief gezien zijn die subjectieve angsten in het algemeen een door-jezelf-in-standgehouden-mythe, en valt het weg op het moment er geen voordeel meer mee te behalen valt (dat is een korte psychoanalyse van Doctorandus Jaymund Freud), waarna het vervangen wordt door een groter voordeel of een angst die zich pas op latere (lees volwassen leeftijd) manifesteert. Geldt niet alleen voor natte-haren-syndromen.
‘T is maar dat je het weet.
Grappig genoeg waren de monden dicht toen we moesten eten. Zowel ik als Jay hebben geen hap gegeten van de nasi die opa en oma hadden gemaakt. Arme opa en oma. Gelukkig hebben papa en mama de pan leeggegeten, dus was er in ieder geval reden genoeg blij te zijn met het recept.
Dat ijsje daarentegen…
<>
Vandaag gaan we naar Lauren haar verjaardag en aangezien mijn verwarming aanstond deze ochtend en die om een uur of zes begint met het voorzichtig op te warmen van het huis, was het al vroeg genoeg een beetje warm onder de dekens, en had ik het plan opgevat heel erg wakker te zijn. Ondanks papa zijn tegenwerpingen en vriendelijke verzoek terug in slaap te vallen, lukte dat alleen maar tot 10 voor zeven. Een mooi begin van de dag vind ik.
Na wat iPad-Siebe-en-Zelda bellen, was opvouwen, ontbijt en een mama die hard ging lopen, was het tijd om te vertrekken, maar we besloten vanwege de regen met de auto te gaan.
Ik moest een heel klein beetje hard huilen, want ik was bang dat mama niet mee zou gaan. Ik zit in een fase waar we met z’n allen en tegelijkertijd moeten vertrekken, anders schiet ik in één of andere pre-traumatische ervaring (een past life experience). Niets aan te doen, moet ik doorheen.
Bij Evelyn had ik daar geen last van, want daar werd mijn aandacht afgeleid door een batterij overheerlijke taarten die op de tafel stonden. Met volle monden en volle aandacht was ik bezig de profiterole te verorberen. Dan heb ik die maar vast binnen, denk ik dan.
Het was heel gezellig, want er waren veel kinderen en Nynthe en Senn kwamen ook nog samen met Beppe en Tessa. Dan ga ik eerst even heel uitgebreid knuffelen met Beppe want ik heb een band met haar. Vanaf de dag dat ik haar zag (en eigenlijk daarvoor al! Je moest eens weten hoe lang ik al had zitten wachten om uiteindelijk geconcipieerd te worden!).
Ik hou van veel kinderen en dan vergeet ik alle voorgaande dwarsigheid als sneeuw voor de zon. Ach ja, peuterpubertijd is ook niet niks.
Ik heb nog even onderzocht of het nodig was de Barbiepop te veranderen en ik denk van ja. Het is een hard-plastic-veel-te mager-grietje. Ik ben het er mee eens dat ze zachter wordt met wat meer vlees, dan heb je tenminste iets om vast te pakken!
Toen we thuis kwamen, gingen mama en Jay op weg naar opa en oma om de vergeten tas te recupereren en gingen papa en ik “The Pinguins from Madagascar” kijken. Zeer toepasselijk als je net de pinguïndans hebt geleerd op school.
Daarna hebben we nog het Doraspel gespeeld en dat vind ik een heel stom spel!
Want als je niet wint is er echt helemaal niks aan. Dan heb je al die draaien aan het wiel en al die verschillende ‘schatten’ verzamelen voor de kat z’n huppeldepup gedaan!
Oh ja! Vergeten te vertellen, ik heb de poes geaaid en gevoerd. Dat durf ik gewoon. Zeker als Dzjezzie er niet bij staat te paniekpieten!
Daar is hij goed in.
Het was gezellig bij opa en oma, alleen de auto had een gekneusd achterwiel. Die stond namelijk een beetje scheef. Niet erg hoor, want als de motor draait, pompt hij zich zelf weer op. Geen reden om niet op vakantie te gaan. Gewoon een beetje voorzichtig rijden.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 