Dus nu kwam sinterklaas ook in Naarden Vesting. Ik had me er de hele dag al op verheugd. Had zelfs geslapen om goed uitgerust en fit te zijn voor het zwaaien en het uit volle borst meezingen van die prachtige liederen. Siebe en Zelda waren er ook, dus kon ik hen ook Sinterklaas laten zien, kortom, het zag er goed uit!
Het ws behoorlijk druk en de brug stond open, dus we zagen slechts een glimp van de rode mijter, maar hem echt in de ogen kijken zat er niet in. Dus liepen we verder en zeker niet alleen. tienduizenden mensen hadden hetzelfde idee en dat was buiten die tienduizenden die al in de vesting waren, kortom, druk!
Wij besloten door te lopen naar het straatje van Wouter en Julia. Daar was het rustig en kwam Sinterklaas ook langs. We hebben een mooie binnendoorweg genomen en waren er snel en inderdaad, daar waren Wouter en Julia en hun vader, maar ineens gebeurde er iets raars met mij! Mijn buik deed ineens heel erg pijn! Maar echt errug! Daarna moest ik overgeven. Zomaar. Midden op straat van ‘ik voel me goed’ naar ‘ik voel me slecht’ in 2 seconden.
Dat ziet er niet goed uit voor de dag van Sinterklaas, want mijn buik doet echt pijn en ik zeg dat ook: “M’n buik doet pijn!” Maar goed we kwamen voor Sinterklaas en die had ik nog niet gezien en daarom bleven we nog even. Een gezellige straat met discosinterklaasliedjes en gezellige mensen, maar ik was dat niet. Terwijl ik groen en geel keek, en nog maar een keer ging overgeven ging de kogel door de kerk. We besloten terug naar huis te gaan. Eerst buitenom en toen toch binnendoor en terwijl we de straat overstaken hoorden we muziek en zagen een zwartenpietenmuziekkorps! De voorbode van sinterklaas, dus bleven we nog even staan en er kwamen allemaal wagens aan met kindertjes. En naarmate er meer voorbijkwamen, voelde ik me eigenlijk telkens beterder, tot het moment waarop ik zei: “Ik ben beter!”
Daardoor konden we wachten en blijven staan en na veel wagens en zwarte Pieten en zakjes pepernoten, kwam daar uiteindelijk Sinterklaas. Eerst op zijn paard, maar dat paard ging bokken (knap hè), waardoor Sinterklaas moest lopen. Prima! Ik heb mijn schouder uit mijn kom gezwaaid en dat was dat. Toen zijn we naar huis gegaan en ik was eigenlijk van dat moment af een beetje half. Warm, vlekkerig en vooral niet hongerig en vroeg naar bed!
Zondag, vlak voordat Siebe en Zelda weggingen hebben we de schoen gezet. Voor ons allemaal en daarna gingen Siebe en Zelda weer naar huis, nadat wij weer hard gezwaaid hadden. Het was een fijn weekend en ik kan niet wachten totdat ze er weer zijn.
Maandag was er ineens het moment waar de schoen niet meer leeg was maar VOL! Met een cadeautje! Neefje, dat is niet waar, maar het was wel waar en in het pakje zat Bert op een luchtmatras! Van mij, voor in bad. Daarna mocht ik Jay helpen zijn cadeautje open te maken en daarin zat Ernie in een stoeletje! Nou ja, samen hebben we ze beide en kunnen we fijn spelen in bad. Kan niet wachten!
Verder was ik toch niet helemaal beter, maar ben toch naar de crèche gegaan. Gelukkig kwam mama me vroeg ophalen en heb ik uit mezelf gezegd dat ik naar bed wilde. Om 6 uur! Dan ben je echt niet goed! Ik hou je op de hoogte, maar kan soms nog lachen hoor…
En ik? Ik kan al heel goed lopen en ben vooral druk bezig met heel blij zijn!
En ik vind het leuk om grappig te doen ook, want ik weet dat mensen dan gaan lachen en dat vind ik fijn. Daarom zet ik een te klein brilletje op mijn grote hoofd en dat staat heel grappig! Vind ik.
En nog gezellig gek gedaan met Siebe en Dzjez en gelopen met Zelda.
Leven is mooi!
Het was een fijne week, met ups en uppers, oftewel geen downers.
En toen ik deze ochtend wakker werd en papa me haalde en ik eerst met Dzjez geknuffeld had en een flesje melk had gekregen, kon ik ineens even niet meer ademhalen… De deur ging open en ineens was daar ZELDAH. Nou ja, dat is een verrassing! Dat betekent gewoon lekker knuffelen, want LAH knuffelt beter dan papa. Overigens ken ik het woord knuffelen ook. Als je dat zegt doe ik dat gewoon!
Ik vind het ook altijd heelrijk met Zelda, die kan knuffelen en troosten. Troosten is een gave, want niet iedereen kan dat. Zelda kan dat op een manier waar zelfs mijn diepste tranen een glimlach krijgen. Die tranen die pas over een paar weken tevoorschijn komen en daardoor automatisch tranen van vreugde worden.
Dan gaan we ook fijn liedjes zingen.
En ik vind dat ook leuk en doe net of ik kan zingen. Ondertussen kroel ik een beetje in het haar van LAH. En terwijl we dat aan het doen zijn, gaat de deur ineens weer open… SIEBUH! Die is er natuurlijk ook! Nog meer knuffelplezier. Super.
Mijn broer! Dat is ook leuk, nu zijn mijn kleinste èn mijn grootste er en kan ik mooi het middelste broertje zijn. Ook wel eens fijn, want zonder Siebe ben ik de oudste!
Papa, mama, ik en Jay gaan daarna even naar de markt en Siebe en Zelda blijven thuis. Fruit, vis, noten, extreem veel sinaasappelen (wel 20!) en bloemen gekocht en daarna zijn papa en ik nog even gaan wandelen op de heuvels van de Vesting. Ik ben een stijle heuvel opgeklommen, gewoon stappend en zonder handen. Zo ben ik. We gingen er vanuit dat mama al weg zou zijn maar toen we na onze tocht beneden kwamen was ze er nog en konden we dus samen naar huis fietsen.
Papa ging toen zijn fiets op de foto zetten in de speeltuin in de zon voor de marktplaats op het internet en dat was een uitgelezen gelegenheid om in de speeltuin te gaan spelen.
Maar als Dzjez gaat spelen, dan wil ik dat ook, dus ben ik ook gegaan. Met mama. En ik loop beter en beterder. Ik ook op de glijbaan en hoe vaker hoe beter, maar niet alleen. Alhoewel dat wel 1 van de leuke dingen van een dreumes zijn, dan is het besef van de dingen die je doet en die je kunt vrij klein. Eerst kon ik niet lopen, nu wel <punt>, eerst wist ik niet dat je een glijbaantrap op kunt, nu wel <punt> ondanks het feit dat ik eerder in dit leven al eens van een trap gevallen ben met beenbreekachtige gevolgen.
Dreumesen leven in het hier en nu en niet in het toen en straks.
Sommige papa’s doen dat ook. In ieder geval in het leven staan. Met 3 zonen om zijn nek. Nu kan het nog praatjesmaker! Denk ik dan, want straks zak je met ons drieën door de grond. Letterlijk dan hè, want dan zijn we samen wel duizend kilo!
En omdat ik een paar dagen niet geschreven heb zijn er ook nog een paar dingen uit het toen. In dit geval om ze niet te vergeten. Ik wil namelijk alles zelf doen tegenwoordig. ALLES! En als eerste, dus voorop fietsen met papa, als eerste de trap af (alhoewel papa dat liever niet heeft, want hij loopt sneller), zelf mijn kleren aan (dan kom je er achter dat een broek een voor- en een achterkant heeft) en zelf afwassen. Dat kan ik ook.
En kan al ZELF verstoppertje spelen met Dzjez. Dit zijn de tekenen van het enorme speelpleziertegoed dat we nog hebben. Altijd een vriendje in de buurt, en een broer en een zus die ook nog vaak langskomen, wat wil je nog meer? Niets! Veel energie en lachvoorraad!
Dat en gezellig boekjes lezen met mama. Gelukkig is mijn ontstoken oogje weer over en heeft het maar een paar daagjes geduurd. Ja, het gaat de goeie kant op met groter worden. Kan haast niet wachten tot morgen, of volgende week. Ik kan dat zien, door gewoon naar Dzjez te kijken om een kijkje in de toekomst te krijgen.
Vandaag was het zo ver: Sinterklaas komt aan in Nederhorst Den Berg en als ik de burgermeester van Nederhorst Den Berg mag geloven is dat voor Sinterklaas ook een hoogtepunt.
Voor mij was dat het zeker! Wat een avontuur is dit zeg! Dit gaat lichtjaren voorbij aan de verwachtingen die ik er dan ook maar enigszins over had.
Ik heb me ook voorbereid op deze belangrijke dag, alleen weet ik niet wie sinterklaas is of zwartepiet en ken het concept stoomboot ook nog niet. Boot wel. En eigenlijk veel meer woordjes dan ik de goegemeente wil doen laten geloven.
Oor, mond, neus, haar en tenen, die doe ik graag voor, mama, papa, dzjiess, Sieb Zet ken ik ook, maar dat is echt nog maar het topje van de woordenberg die diep in mij schuilt. Ik weet wat afstandsbediening is, opa, oma, boekje, autootje, lopen, kom maar hier, hapje?, ga maar even op de rug liggen, en nog veel meer. Ik weet alleen niet hoe je dat uitspreekt.
Mijn voeten en benen hebben in dat opzicht ook een soort spraakgebrek. De communicatie met mijn bijzonder bewuste braniebrein is zeer goed, dat wil zeggen, mijn benen en voeten begrijpen wat ze moeten doen, maar als het dan echt moeten zeggen/doen, er iets misgaat. Na een paar stapjes in ieder geval. En dat is goed!
Wat ik heel goed kan is denken over de dingen. Ik ben een lekkere denker met een ultragoed humeur. Zelfs als ik ’s ochtends wakker word. Eerst zit ik gewoon in bed en dan hoor je me niet. Ik wacht dan rustig af… En als er dan een papa of een mama komt dan stroomt de blijdschap en de vreugde al uit me. Soms begin ik al te schaterlachen voordat ik een nieuwe luier om krijg. En met schaterlachen bedoel ik SCHATERLACHEN!
Dus voordat we Sinterklaas en de Pieten zagen, zijn we eerst naar Opa en Oma geweest en dat was ook al zo reuzengezellig! Het rare is dat zij niet op de foto staan, maar dat komt omdat zij voornamelijk de foto’s hebben gemaakt. Misschien is het zelfs wel een schalkse truc, om zelf maar niet in beeld te komen….
Maar los van dat alles, stond ons daar óók een verrassing te wachten. Het duurde even voordat ik het doorhad, maar ineens zag ik bij de open haard – nadat opa op papa had gedemonstreerd hoe pieten zwarte pieten werden, dat komt namelijk door de roet in de schoorsteen en die streep op papa zijn gezicht maakt hem echt al een beetje Piet – ONZE schoen staan! Niet alleen had Zwarte Piet een cadeautje in onze schoenen gestopt, hij had zelfs onze schoenen meegenomen! Dat is pas knap.
En weet je wat? Er zat een Pietenmuts in voor mij en Jay. Een groene en een rode en uiteindelijk blijkt de groene beter bij Jay te passen, dus heb ik de rode!
Daarna een kopje koffie en een speculaaskoekje en een gebruiken kopje en spelen en gezelligheid en naar de WC gaan, en toen was het eindelijk zo ver. We gaan vertrekken! Het miezert een beetje en de molen waar we naartoe moeten is amper zichtbaar door de sluiers van regendruppels. Het is frisjes, maar dat laat alleen de thermometer zien, want van binnen ben ik warm en ik ben er klaar voor….
De weg er naar toe is kort maar duurt lang… Waar is die boot toch, waar is Sinterklaas toch en in mijn mijmeringen hoor ik ineens een gehinnik! Neeej, daar staat Amerigo in een aanhangwagen met een prachtig rood kleed! Het paard van Sinterklaas is er al, dan is het dus een kwestie van tijd…
Met mama, papa, opa en oma en nog wel meer dan duizend andere mensen en opgewonden kinderen staan met rode wangetjes en blije ogen bij een klein haventje te wachten. Je voelt de papa’s en de mama’s en de opa’s en de oma’s terug jong worden en hard zingen en dansen. Er is een fanfare die mooie muziek speelt. Er is een man die verhalen vertelt, er is een burgermeester die net doet alsof er iets aan de hand is, maar wij weten wel beter, want ineens is daar een SPIETboot die grote golven maakt en een zwaailicht heeft en zwaaiende PIETEN!
Daar zijn ze, de eerste Pieten die ik bewust ga meemaken en ervaren. Dit is een heel belangrijk moment in mijn leven. Sinterklaas 2014.
Ik ben dan ook al maanden bezig met de voorbereiding van de perfecte uitvoering van de liedjes begeleid met het juiste dansje en de juiste mimiek. Ik kwam er wel min of meer achter dat ik het op het moment suprème, af laat weten en niet in staat ben een fatsoenlijk liedje te zingen, laat staan een dansje. Ik kan alleen maar kijken met open mond, of met de onderlip tussen mijn tanden.
Ik moet niet echt iets hebben van Zwarte Pieten en dat is simpel vanwege het feit dat ik sowieso niet fan ben van vreemde mensen die in mijn buurt komen, maar Sinterklaas is OK op 1 of andere manier. Soms heb je dat met mensen. Een grote overwinning op mezelf, want hij heeft nog een baard ook!
Verder laat ik me niet zo veel afleiden van al daggedoe om me heen. Als ik de kans krijg loop ik een beetje en pik zo nu en dan een pepernoot af ander lekkers mee. PRIMA zeg ik. En dan gaan we naar de IJsbaan. Ik ga met opa mee en loop achter de drumband, zodat ik zo nu en dan met mijn vinger in de maat mee kan bewegen.
Ik loop met papa aan de hand in een soort permanente staat van extase achter de stoet aan. Links en rechts vliegen Pieten voorbij als schimmen in een mooie droom en het lijkt alsof ze me niet zien staan. Kinderen krijgen handjes strooigoed toegestopt en ik sta met onderlip tussen mijn tanden met mijn handje uitgestoken te wachten, maar krijg niks.
Gelukkig roept papa de roze Pietin en ziet ze me toch nog staan en krijg ik pepernoten! Die ik in één beweging, allemaal tegelijkertijd in mijn mond stop. Misschien was dat wel de reden dat ik me later op de dag een beetje misselijk voelde.
SELFIE
Maar dat was pas na mijn geweldige avontuur in de hal van de IJsbaan. Ik ging er met mama naar toe. Miljoenen kinderen liepen mee met ons en we zouden allemaal gaan zitten en Sinterklaas zien op zijn troon. We kwamen aan en veel kinderen zaten al en mama zei: Ga maar zitten. Dus ik klom het podium op en ging op de troon van Sinterklaas zitten.
Dat was denk ik niet de bedoeling van de nerveuze beveiligingsdame. Die wist niet hoe snel ze ook het podium op moest klimmen en mij van de troon afhalen, maar ik had mijn 3 seconds of fame al gehad! Jammer dat er geen foto’s van zijn. Mama was te verbaasd en stond met net zo’n open mond als ik, naar mij te kijken….
Enfin, daarna ben ik keurig gaan zitten, vooraan die duizenden kinderen en mama moest weg. Was alleen voor kinderen, ik zwaaide nog even flauwtjes en weg was ze. Ik heb het amper gemerkt, want wachtte op Sinterklaas (mama daarentegen was behoorlijk emotioneel, want liet ‘zogenaamd’ haar kindje (ik dus) achter tijdens een sinterklaasfeest, waar zo ook nog nooit met zo veel plezier en twee kinderen naar toe is geweest. Alles verandert altijd, zeg ik…)
Rondom mij zwermden de Pieten als kleurige bijen in een bloemenveld, terwijl ze pepernoten, suikergoed en tumtums in de rondte strooiden, waarbij occasioneel een kind lichtgewond werd geraakt. De kinderen maakten gezamenlijk het geluid van een opstijgende Boeing en ik wachtte op Sinterklaas.
Uiteindelijk was hij daar. Hij heeft zich waarschijnlijk los weten te weken van de horde fans die hem continue belaagden en had daarna met strakke schreden de weg naar het podium ingezet, want zonder aarzeling klom hij op het podium en ging op zijn troon zitten die ik al even voor hem had voorverwarmd.
De kinderen om mij heen zongen prachtige liederen, maar ik zong ze alleen mee in mijn hoofd en keek met open mond naar de goedheiligman. In vol rood ornaat zat hij daar, veel indrukwekkender dan op de televisie of de iPad. Mooij. En het ging door en door en toen was het eindelijk zo ver. De kindertjes mochten op de foto met Sinterklaas en IK DUS OOK! En niet alleen met de Sint, ook met Zwarte Piet. Ja toen zagen ze me wel staan, want er kwam nog één naar me toe, die ook met mij op de foto wilde. Ik bedoel maar….
Voor het weggaan, mochten we nog een cadeautje halen. Een prachtig rood etui, vol met lekker dingen. Chocola, spek en een mandarijn.
Missie geslaagd.
Nu kunnen we naar huis en alles verwerken.
Nou, voor mij begon het daar pas! Heerlijke aardappelpannekoekjes! Die gaan er in als spreekwoordelijke koek en dat kan niet snel genoeg! De helft ging in mij en de helft op de grond. Gelukkig dat er geen tapijt ligt.
Daarna nog uitgebreid gespeeld en geoefend met lopen en het gaat beter en beter. Ik moet er niet te hard bij nadenken, want dan val ik om, maar onbewust zijn het inmiddels soms wel 10 stappen en een bocht. Ik bedoel maar.
Toen we uiteindelijk in de auto zaten ging het licht bij Dzjez snel uit. We waren de bocht nog niet om, of zijn ogen vielen dicht. Ik denk dat hij aan de binnenkant van zijn ogen nog heel wat Zwarte Pieten en Sinterklazen heeft gezien en waarschijnlijk ook nog alle liedjes een keer heeft gezongen. Ik vind dat goed, want volgend jaar ben ik ook aan de beurt en begrijp ik het concept. Kan Dzjez me mooi de dansjes en de liedjes leren!
Voordat het in de duistere spelonken van het lange termijn vergeten raakt, moet ik nu nog even vertellen van het consultatiebureau. Er zijn twee dingen opmerkelijk, namelijk:
1. De doe-eens-dingen-in-een-doos-oefening
De vriendelijke mevrouw haalt een aantal blokjes met vormen uit een doosje waarin de deksel dezelfde vormen zitten en heeft ze aan mij. Het doosje zet ze voor me en ze vraag of ik de blokjes er in wil doen.
Ik kijk haar even aan, kijk naar het doosje, doe het dekseltje open en stop ze er in, Klaar!
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?!
2. Wijs-de-verschillende-dingen-eens-aan-wijzertje
De mevrouw klapt een boekje van Nijntje uit met allemaal plaatjes. Ze vraagt me om een bal aan te wijzen, een auto, een banaan en een wolk en een beer en een zon en Nijntje en zo en ik wees ze feilloos aan. Tsjaad, asjak, asjak en heel hard lachen! Ik laat niet altijd alles zien wat ik al kan. Waarom zou ik?
Zo dat moest er even uit.
Lopen kan ik bijna en ik stap met behulp van muren, stoelen en passerende benen. Kwestie van tijd (en geduld).
Wij zijn gisteren gaan wandelen en ik heb een belangrijke ontdekking gedaan: Er bestaat zoiets als een eenden- en meerkoetendouche (en de zwanen mogen er ook onder). Midden in een vijver stond die. Nou, dat is nou wat ik noem reuzehandig!
We zijn ook langs een kasteel gelopen. Met echte ridders en het is vlak bij. Mooi om nog eens langs te lopen en te avonturieren.
Het was sowieso een een leuk weekend, want Evelyn kwam langs samen met Philine en Lauren. Ter ere van dat mooie bezoek zijn we naar de speeltuin gegaan en zijn daar gebleven totdat het donker was. Bijna. November is een opvallende maand dit jaar. Lang warm en mooi weer!
Als ik verder nog wat hoogtepunten moet beschrijven dan zijn dan bijvoorbeeld Kabouter Plop! Ik bekijk de filmpjes en lees de boekjes met papa. Plop is mijn nieuwe coole ding!
En Sinterklaasliedjes en Sesamstraat met Sinterklaas. Ik zing alle liedjes uit volle borst. Zie ginds komt de stoomboot en de beide coupletten! Ik niet wachten tot hij echt komt!
Baby! Die hebben we gezien en die is echt heel klein! Was heel erg leuk en Jay vond dat ook, maar was een beetje in de war toen mama hem op schoot nam! Geeft niet Jay, we nemen hem niet mee!
Torens bouwen met blokken tot in de hemel. Dat vind ik leuk en kan papa heel goed. Ìk moet nog wat oefenen, maar als ik groter wordt bouw ik ze totaal de maan.
Tot slot ben ik hier weer even Meneertje Mannetje.
Toe bie kontinjoet….
Ik niet. Het zit in onze genen, want Dzjez heeft dat ook. Met Siebe en Zelda en goeie muziek dan kunnen we niet wachten op de beats en de base want dat vinden we gaaf! TSUNAMI heet dat liedje, voor later als we groot zijn en nog eens naar ons verleden geslingerd willen worden dan kunnen we dat opzoeken. Met GOEOEOOEOEGUL of iets anders wat dan bestaat.
Misschien hoef ik het wel niet eens op te zoeken, maar er alleen maar aan te denken. Het chipje in mijn horloge of in mijn hoofd doet de rest en dan hoor ik de muziek via mijn interne speakers die rechtstreeks op mijn brein zijn aangesloten…
Ik had een kroon op mijn brein aangesloten, want dat staat goed en voelt goed en dan kan ik haast oefenen voor mijn volgende baan. Voorlezer. Voorlezer met kroon.
Ik lees graag voor uit de boeken die ik heb en dan met name uit die van Sesamstraat. Om precies te zijn die van Ernie en Bert of Kabouter Plop. Leuk! Papa heeft dat dan al eens of een paar keer voorgelezen en ik doe dat dan na. Soms vertel ik het aan Jay en die vindt dat ook leuk!
Gisteren zijn we trouwens eerst bij Pake geweest en Swannie en daarna bij Beppe.
Bij Pake hebben we heerlijk gespeeld, want er is van alles te zien, te beklimmen, te bekijken en te ontdekken. En we kregen multi-jus en speculaaskoekjes. Lekker!
Daarna bij Beppe en dat is ook altijd een speelparadijs van heb ik jou daar. Speelgoed, boekjes, filmpjes, trappen en de gezelligheid van Beppe, aangevuld met Tessa, Senn en Nynthe. En dat bovenop Siebe en Zelda, want daar kan ik ook altijd lekker gek mee doen!
Beppe liet ons in de stoel ronddraaien en dat is superleuk (en een beetje eng).
En ik heb geoefend om te lopen. Niet bewust, maar bijna onbewust. Dat ik niet kon staan ben ik al lang vergeten en ik maak me nu vooral druk over het vierde stapje, dat niet wil komen na de derde. SUPERFRUSTEREND is dat, maar dat kun je gemakkelijk weglachen en opnieuw proberen.
Ik heb heerlijk gesmuld en geknuffeld en HARD gelachen. Zacht lachen kan ik niet en niet lachen al helemaal niet. Tot laat in de avond en toen heb ik nog een leuk speelding ontdekt.
Toen we om half 9 in de auto zaten was ik klaar wakker en heb tot aan Emmeloord gelachen en grappen gemaakt met Siebe. Dzjez sliep toen al lang! Thuis wilde ik wel het liefst zo snel mogelijk in bed, want morgen moet ik weer lopen!
Dzjez & Jay 