Er zijn heugelijke dingen gebeurd.
Heugelijk omdat het opgeslagen moet worden in het geheugen, want als ik straks 7 ben weet ik niet meer wat er gebeurd is en is het onheuglijkt, oftewel, het zit niet meer in mijn geheugen.

Niet alleen is het een heugelijk moment voor mij, ook voor papa en mama, want ik slaap niet meer in een babybedje, maar in een peuterbed. Ik ben dus officieel een peuter en dus groot.

Mama heeft het bedje gevonden op marktplaats en ik heb het samen met papa opgehaald (hij moest rijden en betalen en sjouwen en ik moest commentaar geven en vooral papa herinneren aan het feit dat we daarna nog naar de speeltuin moesten) en thuis heeft hij het in elkaar gezet en heb ik proefgelegen. Dat ging goed en sindsdien slaap ik beter! En langer…. mooie bijkomstigheid.

Ik heb het oude bedje van Dzjez, maar geef daar een volledig nieuw elan aan. Al was het alleen maar omdat ik er omgekeerd in lig en dan gedurende de nacht nog eens omdraai ook! Moet mama me weer rechtzetten.

Gek is het dan weer wel dat er spijlen in zitten, waar je doorheen kukelt als je niet oplet omdat je denkt dat er gaas voor zit… En ze ratelen ook als je er met je hand langs gaat. Grappig!

Ik moet me zelf wel een beetje inhouden.

Ik moet mezelf een beetje inhouden omdat mensen anders straks denken dat ik te vrolijk ben en dat het ongeneeslijk is (wat al het geval is, maar enfin, dat hoeft niet iedereen te weten!). Ook van een muggenklapper word ik heel vrolijk en van de draadjes van de capuchon van papa die aan zijn vest bungelen, Hilarisch!

Daarom noemen ze me Jay Lol.

 

Verder loop ik nog niet, maar buigt mijn knie al wat meer natuurlijk en kan ik wel al lang staan. Praten begint ook te komen met papa, mama, Dzjez, Siebe en iets vaags voor Zelda.

Ik ben wel alert, want vandaag reed ik met mama alleen in de bakfiets, zonder Dzjez en dan word ik kierewiet als ik een vrachtwagen, bus of bestelbus zie.
Normaal doet Dzjez dat voor me.

En ik was vandaag met opa en oma mee. De hele dag en die liep nog uit ook wegens een aangekondigd pannenkoeken festijn! Dat was nodig ook want ik had onder voortdurende wijsneuzergheid en babbelarij een grote wandeling gemaakt in de natuur en moest toen wel twee uur slapen om bij te komen, om vervolgens geconfronteerd te worden met een reusachtige honger van buitenaardse proporties.

Pannenkoeken zijn daar heel goed voor!

Oh ja! Jay ging van de glijbaan!

Oh ja! Ik ging van de glijbaan!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dus lopen gaat nog niet en mijn neuronen denken soms nog steeds dat ik nog steeds gips heb, waardoor mijn been soms nog recht blijft als inkruip en ik soms wat onnozel loop

(met steun, want los lopen doe ik nog steeds niet, maar dat komt wel zegt mama, terwijl papa lichtjes met zijn ogen draait, maar het uiteindelijk ook goed bedoelt en er vertrouwen in heeft dat het allemaal goed komt)

(en als er maar 1 vertrouwen heeft dan is het goed. Ikzelf weet nog niet wat vertrouwen is en ben van nature eenbeetje angsthazerig aangelegd en roep om mama als er iets engs gebeurt, zoals een muf die op oogafstand van me kruipt, of papa die vliegtuigje met me speelt). :-))

We zijn vandaag bij Opa en Oma geweest en ik heb me de hele week voorbereid op de verjaardag van Oma die eigenlijk anderhalve week geleden of zo al jarig is geweest. In mijn hoofd ben je gewoon heel lang jarig, en als ik de burgermeester van de wereld zou zijn, is iedereen wat mij betreft elke dag jarig. Gewoon omdat feestjes leuk zijn en je dan altijd een tekening voor iemand kunt maken.

Wanneer stopt dat eigenlijk?
Het maken van een tekening voor iemand anders op zijn verjaardag?
Ik zie het papa en zeker mama niet meer doen, terwijl ik haast zeker weet dat zij dat vroeger ook gedaan hebben. Ik vind, ook als burgermeester van de wereld, dat dat iets is waar we ons met zijn allen HARD voor moeten maken. Iedereen moet een tekening maken als cadeau op iemand zijn verjaardag. Dat is leuk, verrassend en origineel.
Bij deze.

Toen we thuis kwamen hebben we eerst gespeeld en daarna gegeten. Met mijn nieuwe kiesjes (links- en rechtsonder) en mijn nieuwe ambitie om ZELF te eten en als dat niet gebeurt ga ik GILLEN.

Oh ja, het waren rode bieten en een platte gehaktbal, waardoor het een hamburger heet (ook zoiets, maar dat is voor later).

Als je zelf eet, en zeker als het rode bieten zijn dan krijg je vanzelf een hele rode mond, en wangen, en wenkbrauwen. En dat is leuk.

Leuk is ook ‘Waaaaah’ spelen op de bank en met kussens gooien en met Jay’s en Dzjezzen gooien. Als je daarna nog melk gaat drinken is je maag daar soms een beetje lastig in. De lach om mijn mond heeft daar dan weer geen last van!

En dan is het weer tijd om lekker te slapen.
Weer met opgetrokken knietjes
en mooie avond vol dromen voor de boeg.

It wie wer in moaie dei.

Zoals gisteren met veel bombarie aangekondigd was uiteindelijk in een piep gebeurt en snel achter de rug.

Gek hè, 6 weken in het gips en van het ene moment op het andere is het weg en om eerlijk te zijn ben ik zelfs de herinnering aan het rode gips al kwijt. Alleen mijn knie was iets minder snel dan ik, want die blijft zo nu en dan nog recht staan, maar ook dat is een kwestie tijd.

Wat ook een kwestie van tijd is, is mijn angst voor het bad, maar daarover later meer.

Deze ochtend was er niks aan de hand en deed ik wat ik altijd doe (en ook heel goed in ben), Jay zijn. Flesje, boterham, spelen, rechtstaan en toen gingen we weg. Naar het ziekenhuis. Dzjez was er goed van op de hoogte en wist precies wat er ging gebeuren. Naar de dokter! Gips eraf!

Ziekenhuis is cool. Er zijn veel mensen waar je grappig mee kunt doen en tegen praten en uitleggen wat er zoal gebeurt in ziekenhuizen en de meeste mensen weten dat niet! Gips afhalen (!) leg ik nog eens uit, maar ze blijven met een grote lach naar me kijken. Ze moeten nog veel leren.

Jay is übercool, want die is bijna niet bang. Alleen maar een beetje als er een foto wordt gemaakt om te kijken of alles goed aan elkaar zit. Is ook indrukwekkend! Zo’n grote machine en zo’n kleine Jay.

Daarna naar de dokter met de zaag en die trilt een beetje en dat is nooit grappig. Dat vond Jay ook, dus die ging lekker hard HUILEN en daarna was daar ineens zijn been weer! Een beetje schilferig en droogjes, maar voor de rest een been zoals je van een been verwacht. Zelfs Jay keek een beetje verbaasd en toen waren we eigenlijk al weer onderweg terug!

Ja en papa was ook thuis en toen hebben we wat gegeten en toen naar bed. Even uitrusten.

Daarna weer opstaan en spelen en…. IN BAD! En sinds papa mijn haar 3 keer heeft gewassen en uitgespoeld met de grote douchekop ben ik niet de grootste fan van bad. Dus toch even BRULLEN.

Het had een Dzjez en een paar boekjes en overdreven grapjes nodig om me weer tot bedaren te brengen en een klein glimlachje door de donkere wolken heen te toveren. En dan nog balancerend op een randje van achterdochtigheid en watervrees.

Alles werd goed, beter, best toen papa “Waaah” ging doen met mij en Dzjez. Pinken omhoog en het geheime teken (echt niemand weet waarom ik dat doe, inclusief ikzelf). Dan worden Dzjez en ik erg blij van kussens om de oren, onder-je-voeten-kriebeltje en omduwertje!

Ja, het is een goed begin van het eind van de dag en een fijne nacht in bed.
Met opgetrokken knietjes!

It wie wer in moaie dei

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag is het zover.
Morgen gaat mijn gips er af, dus zijn er allemaal dingen waar ik nu afscheid van moet nemen omdat het de laatste keer is. Zoals de laatste keer dat ik met gips opsta, de laatste keer dat ik met gips naar de crèche ga, de laatste keer dat ik met gips in de bakfiets zit en thuiskom en als prikkelen door het huis ga. Oh ja, ook de laatste keer dat ik met gips naar bed ga en morgen met gips weer opsta…

En als je mijn leeftijd hebt, dan zijn er twee dingen: 1. Je raakt er heel snel aan gewend en 2. Het lijkt een eeuwigheid, waardoor het lijk dat het zo hoort.

Ik denk dat ik me morgen een hoedje schrik van mijn verschrompelde beentje en een buigende knie. Want dat kan straks weer en misschien wel echt lopen. Nu probeer ik het wel, want alles in mij is er helemaal klaar voor, maar het lukt niet en morgen denk ik dat ik het probeer en van schrik op mijn billen ga zitten.

Met andere woorden, in een kort leventje als het mijne, is een prikkelen met gips een impactvolle gebeurtenis en tegelijkertijd iets waar je snel aan went, waardoor het verwijderen van het gips opnieuw een nieuw tijdperk inluidt. Gewonebeen.

We zullen het allemaal meemaken en beleven en ik hou jullie op de hoogte.

Siebe en Zelda zijn dit weekend geweest en ik heb samen met Zelda tekeningen gemaakt voor Papa en Mama en Jay. Zelf bedacht dat ik het ging doen en met aanwijzingen van Zelda, zelf gemaakt en op de kussens gelegd. Een mooi moment zeg ik zelf, want er staat een datum op. Dan weet je wanneer het was.

Verder begin ik notabene getallen te herkennen dankzij Dora! Zij leert me niet alleen Engles (Let’s go, Mummy, allright) maar ook tellen met getallen. Eerst vond ik dat nogal raar, want wat betekenen die rare kriebels nu eigenlijk, totdat ik ze op mijn polo zie… Als papa het vraagt zeg ik 8 en 4 en dat was GOED!

Verder heb ik nog in een krat gezeten om er vervolgens ook iPad in te kijken. Heb ik op de schouders van papa gezeten en zo naar de speeltuin gegaan ZONDER sokken en schoenen, hebben we nog een selfie gemaakt voor mama (en die stond ook op Fleesboek, waar mensen hun gedachtes delen) en heeft Jay een Selfie met Siebe.

Oh ja, ik heb nog leuke foto’s met mama gemaakt toen ik wakker was en Dzjez nog niet. Foto’s voor papa die aan het werk was. Dan kan hij ook een beetje aan ons denken.

OK, dat was het!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is al weer een tijdje geleden, maar dat is niet erg.

Ik ga ook geen ouwe koeien uit de sloot halen, maar vertellen dat we vandaag bij Nijntje zijn geweest. Ze bestaat dus echt hè! Net als Sinterklaas en Zwarte Piet, of Piet als hij niet in een liedje zit. Nijntje heeft ook een vriendinnetje die bruin is, Lara, noemt papa die en die komt uit een ver land op bezoek met het vliegtuig en zo en dan hebben ze een reuzenhonger!

Vandaag gingen we dus naar Nijntje en dat wist ik gisteren al, dus heb ik er goed over gedroomd en was Nijntje ook het eerste woord wat ik deze ochtend heb gezegd.

Na het ontbijt was het zo ver. In de auto van Papa en Jay mee en mama ook natuurlijk, gingen we onderweg naar Utrecht, want daar woont ze in een museum. Dat was nog lastig vinden, want de GPS had zijn dag niet en zilte ons via allemaal omwegen naar een plek leiden waar we niet moesten en wilden zijn. Gelukkig had papa de tegenwoordigheid van geest en zijn eigen ingebouwde GPS die er voor zorgde dat we vlak in de buurt konden parkeren.

En ik heb de kaartjes gekocht samen met papa. Dzjez en mama stonden buiten en we werden als rocksterren onthaald en dus we hadden eigenlijk met elke museumjaarkaart voor elk kind een kaartje kunnen halen. Zeker nadat ik de mevrouw eens die in de ogen had gekeken. Maar dat hebben we niet gedaan.

Gewoon 1 kaartje gekocht, want kinderen tot 12 zijn gratis. Nee niet voor papa!
Die heeft een museumjaarkaart, natuurlijk.

Dus toen we met een snelle sprint museum kwamen stond daar direct al een Gouden Nijntje.

Ik moet zeggen, die Dick Bruna kan er wat van. Met zoveel Nijntjes en ook nog zo groot, en zo veel boekjes aan de muren, besef je dat pas.
Maar ik kan me niet echt lang concentreren dus.

Ik denk dat ik de trap boven het allerleukste vond. Nee ik heb er niet van geleerd, maar dat heeft ook te maken met het feit dat mijn geheugen in dat opzicht nog niet zo ver terug gaat. Oh ja en de wipwap. Leukste is om er onder te zitten vlak voor die na beneden komt….. Mama vind dat niet 😉

Wat ook leuk is, is dat ik er eigenlijk niet bij stil sta dat ik een gipsen prikkebeen heb. Ik ben zo beweeglijk als water en zo vrolijk als een jarige clown! En ik kan ook gewoon staan. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan als ik volgende week dinsdag mijn gips d’r af krijg. Ik denk dat er 2 dingen gebeuren….

1. Ik ga in bad en blijf daar lang in zitten weken (nee geen weken, maar wel een tijdje)

2. Ik kan lopen alsof ik het mijn hele leven al heb gedaan.

Ik hou je op de hoogte.

Ik was ook onder de indruk en heb me echt vermaakt. Ik denk dat ik bijna zeker weet dat ik nog wel ens terug wil. De moeite waard!

Daarna zijn we nog naar het ‘gewone’ museum geweest en dat vond ik ook gaaf. Ik heb overal gekeken en nog kort naar een documentaire over Rietveld. Die man maakte mooie stoelen. Lekker simpel. Kan ik later mooi eens namaken als ik mijn eigen gereedschapskist heb. In het museumcafé, mocht ik maar een paar schamele hapjes van papa’s appeltaart. Nou ja zeg! Ik moet er nog van groeien…. maar kreeg wel een krentenbol. dat scheelt.

Toen we al slapend uiteindelijk weer thuis waren heb ik 3 kwartier geslapen en Jay ook. Daarna hebben we met de PLIEPDOOS gespeeld. Dat is de doos met LEGO en daar spelen Jay en ik dan mooi mee. Jay wil ook graag op de bank en dan spelen we met de kussens of doen WAAHHH met papa.

OK, dat was het, tot …..

Ho Ho wacht even! Ik moet nog praten over het leed dat mij is aangedaan! Mijn haar is gewassen… Echt waar! en dat is op zich niet zo erg, maar als papa het dan uitspoelt met water, dan ben ik helemaal van m’n stuk en piep alles heel hard bij elkaar! BOEH, niet LEUK! Het maakt niet uit wat voor excuus ze er voor hebben!

Gelukkig ben ik na een minuut of 1weer helemaal mezelf.
Met schoon haar..
Dat wel

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.