Easypeasy zou je zeggen, maar probeer maar eens rechtop te blijven staan op spekgladde tegels… Soms voelt het zo, maar tegelijkertijd is dat ook precies wat het spannend maakt.

Stel je voor, stroeve tegels. Dat lijkt als schaatsen op zanderig ijs. Veel inspanning en weinig vooruit en weinig vooruit is weinig zien en weinig zien is niet veel verhalen en dat, verhalen vertellen is de essentie toch?

Onze nieuwe-oude buurman is daar het levende bewijs van. Brit, elektriciteitscentralebouwer in Saudi Arabië en ineens was hij daar in het zwembad. Lang grijs haar, volle buik en tattoos op armen en benen. Hij is de vader van de meisjes waar we zo graag mee spelen. Verhalen over het kappen van tropische regenwouden op Sumatra en Kalimantan en over de zwart gesluierde vrouwen in Saoudi Arabië… Je hoort nog eens wat van de wereld en voelt je klein.

Groot waren we met Lennard het neefje van Jetse en Nanya onze buren. We gingen een salto doen in het zwembad en hij is mijn beste vriend. Nadat we gisteren BBQ gedaan hebben en vandaag weer veel gespeeld, kreeg ik zijn Ninjago Bay-Blades en ging hij met het vliegtuig naar Nederland. Ik ga hem missen.

Wat ik niet ga missen is de salto van mama. Ik denk dat ze er al weken over aan het nadenken is en nu, in een vlaag van geestelijke verjonging, ineens besloten heeft een salto te doen. Papa had hem gisteren al gezien. De oefensalto. En die heeft ze glansrijk overleefd, vandaag de grand finale. In het oog van ons allemaal (mij, papa en Dzjez). Een korte aarzeling om de spanning op te bouwen, maar met een ferme plons, zat er een salto tussen de kant en het zwembad.

Nu vraagt iedereen zich af of papa het ook doet….. Het antwoord is? Precies.

Over glijden gesproken, ik heb een nieuw kunstje. Moeilijk om uit te leggen, dus kijk maar naar de video. Hoe bloter, hoe beter in dit geval.

Snap je?

Oh, en sorry dat ik veel aan het woord ben, maar ik heb denk ik veel meegemaakt. Namelijk dat mijn vierde tand er uit is! Zo maar, donderdagochtend, en weg was hij. Spectaculair en van schrik is de tand er naast ook los gaan zitten, dus het gaat niet lang duren, of die is er ook uit.

Papa heeft ons naar school gebracht donderdag. Nou ja naar school gebracht…. Hij is achter ons aan gereden, want wij gingen met Amelie mee in de auto met haar papa en mama. Daar komt de foto met verrekijker vandaan. Ik heb eerst nog met hem getekend. Ik teken elke ochtend om te oefenen. Dat is goed voor mijn motoriek.

Van mij heeft hij de foto gemaakt van al weer een bouwwerk dat ik samen met mijn vrienden maak. Een van die vrienden is Wolter en die was jarig, dus zaterdag had ik daar een feestje. Dat is een echt Walhalla van speelgoed daar, dus we zijn (ik en papa) nog lang gebleven na het feestje.

En ik doe ‘middags Loco met mama. Dat is leerzaam en vooral leuk. En de plakker zit de hele dag op mijn oog, zodat ik straks nog beterder kan kijken.

OK, het is een beetje door elkaar, het verslag van de week, maar het voelde goed zo om het te vertellen. En, zoals met alles in het leven, het gaat om het verhaal.

Maar ik ga niet weg zonder jullie nog deelgenoot te maken van wat ik nog meer doe in de ochtend. Zo noemen we wel eens ‘het zonnetje in huis’ of de ‘glimlach van de ochtend’, hoe dan ook, ik word gewoon vrolijk wakker en dit filmpje is daar een mooi voorbeeld van (en van mijn supercoolle moves).

It wie wer een moaie wike.