Als je een cadeautje krijgt is dat leuk.
Als je twee cadeautjes krijgt is dat leuker.
Maar als er dan ook nog eens een lieve tekst bij staat is dat leukst.

Zo begon de dag voor mama. Zelda had speciaal voor haar cadeautjes gekocht want het was vrouwendag. Een vrouwendag is van a tot z (dat zijn de letters van het alfabet) gepland en begon met croissants en na wat getut links en rechts en afstemmen van kleren en kleuren gingen ze op pad naar Paleis Het Loo (Loogisch). Deze keer gingen ze wel naar Sissie, want die draag jurken en dat hoor op een vrouwendag. Daarna gingen ze winkelen en dan ook nog samen eten! Wat een mooie dag.

Wij gingen naar de markt. Boodschappen doen, rozijntjes krijgen en wandelen op de heuvels. Ik heb het hele rondje deze keer zelf gelopen! Ik heb maar één keer gevraagd ‘dragen’ en toen papa resoluut nee zei, heb ik m’n kladden opgepakt en ben gewoon gegaan. over de paden, langs de bloemetjes….

AAARGH! een hond! Ik val kruip angstig vooruit door het zand terwijl de bloemetjes me lachend door de wind toezwaaien! Gelukkig is papa daar die geruststellend zegt: Rustig het komt goed, het is maar een hond. Pfff, gelukkig, weer een gevaar afgewend.

Toen was het tijd voor het volgende bezoek: De Action. Daar gingen we namelijk een zwembad kopen. Het was een mooie dag om een zwembad te kopen, want de zon scheen, het was warm en het is een vrouwendag. Die rekensom is simpel. Samen – Vrouwen = Mannen, dus wordt het automatisch ook een mannendag. Een zwembad is daar een goed onderdeel van.

In de Action raak je al snel de weg kwijt, dus blijven Jay en ik dicht bij Papa, maar als we bij de speelgoedafdeling zijn, vergeten we alles. Zoveel dingen om aan te zitten en mee te spelen!

Ik heb een bal gevonden en ben vastberaden de bal mee te nemen naar huis en loop, nadat papa het zwembad heeft gevonden, al dribbel met de bal aan m’n voet achter ze aan. “neej Jay” zegt Dzjez, “dat mag niet”. Niet leuk! Maar gelukkig hebben we het zwembad en als we buiten komen zien we een hele grote trein voorbij rijden! Een vrachttrein met wel 100 wagentjes! Dat is wat anders dan die 7 wagentjes van het machinistje dat aan de wieletjes draait!

En ook nog een gewone trein, dus kunnen we nog eens goed zwaaien. Als eerbetoon zingen we toch nog het liedje van de 7 wagentjes en het machinistje.

Zodra we thuis zijn komt papa het badje op met een ingenieus apparaat dat met veel gepuf en geblaas de randen van het badje op pompt. Een mooi fenomeen, een ontwakende zwembad. Daarna gaat de tuinslang door het huis (en wordt dus tijdelijk gepromoveerd tot huisslang) en wordt via de spijlen van de tuinstoel op het badje gericht. Spectaculair met veel spetters. Dan snel het speelgoed er in in en wij. Wij die er heldhaftig tot aan de onderkant van onze enkeltjes instaan en heel hard “KOUD!” roepen. Ik ben een angsthaas en steek Jay een beetje aan. Als we later groot zijn, hebben we dat niet meer!

Papa zet de glijbaan er half in en daar waar Dzjez in staat is zijn glij-baan te controleren en het daarmee voor elkaar krijgt niet nat te worden, lukt mij dat niet. Ik glij i volle vaart verder in het zwembad en sta letterlijk op het punt onder te dompelen in 21 centimeter water. Gelukkig besef ik me net op tijd dat het grootste deel van mijn lichaam boven water is en ik alleen maar op hoef te staan. Pffff

Dan mag ik lekker slapen.

Heb ik ook even rust…. Als Jay dan weer wakker is, gaan we eerst weer even zwemmen en dan even naar de buurvrouw om dag te zeggen, door het huis te banjeren en een bos bloemen geven. We konden namelijk op de markt voor 1 Euro een extra bos uitkiezen, dus dat doen we dan hè! Zo maar, omdat het leuk is.

Daarna gaan we naar de speeltuin. Bepakt en bezakt met emmertjes, schepjes, een voetbal en mijn fietsje. Eerst in de ene speeltuin en dan in de andere. Alletwee leuk, maar anders, dus beide moet je ervaren. Op de glijbaan, de schommel, in de zandbak, de andere glijbaan, de wipper, de ligschommel en dan gaan we weer terug naar huis. En daar zijn mama en Zelda voor een tussenstop. Ze waren blij en opgelaten, want na zoveel paleis ben je vrolijk. Bovendien hadden ze leuke dingetjes gekocht in de kringloopwinkel. Voor mij een echte Mickey Mouse!

Ik heb een nieuwe zonnebril gekregen voor tegen de zon en vooral om er cool uit te zien (iets wat ik heel goed kan).

Ik was ook blij, want dan kon ik even knuffelen met mama en Zelda en dan laden mijn batterijtjes op.

Als ze weer weg zijn, gaan we eten. Gebakken aardappeltjes, vissticks, appelmoes en rode bieten en dat is superlekker, zeker als jet het voor de televisie mag opeten. Ik, de tafel en de vloer zaten er dan ook onder. Volgende keer misschien weer in de stoel aan de gewone tafel.

Nog wel even welterusten zeggen tegen mama en Zelda:

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag mag ik beginnen omdat ik de mensheid in het algemeen en papa en mama in het bijzonder versteld heb doen staan. “Hoe?” vraag je je af? Ik heb geen idee! Het enige dat ik gedaan heb is stoïcijns de glijbaan opklimmen en naar beneden glijden. Het was ook pas toen dat papa in de gaten had, dat ik om dat voor elkaar te krijgen eerst naar boven had moeten klimmen. De blik op zijn gezicht was boekdelen waard (ik weet niet of dat de goeie uitdrukking is in een digitaal tijdperk, maar het klinkt goed).

Ik aan de andere kant, was aan het fietsen alsof ik nooit anders gedaan heb. Ik ben zelfs zo aan het fietsen dat ik onbewust probeer de fiets in balans te houden, waarbij ik mijn zijwieltjes het gevoel geef het zevende wiel aan de wagen te zijn. Zevende! Behalve wanneer ik de bocht om ga, dan ben ik blij dat ze er zijn. Maar goed, het is een kwestie van tijd en ik doe mee aan de Tour de France.

Na ontelbare rondjes te hebben gefietst én met Jay op de glijbaan te hebben gespeeld (en evenwichtsbalk en draaimolen) zijn we naar ‘de andere’ speeltuin gegaan.

Die is wat ‘lager’ qua opzet, dus kan ik gemakkelijker spelen. En laten we eerlijk zijn, dat is waar een speeltuin voor is bedoelt! Op de auto, op de glijbaan, op de wipwap met papa. Dan wil ik echt niet naar huis! Ook niet als mama ongemerkt aan komt lopen….

Ik had haar al aan zien komen lopen en was blij! Papa ook, want die vindt het altijd fijn om mama te zien. Dan weet hij zeker dat hij op de juiste speeltuin, met de juiste kinderen aan het spelen is 😉

Ik moet wel toegeven dat ik een beetje in mijn peuterpuberhumeur verzeild was geraakt en Jay een beetje aan het plagen was. De PPH en een beetje moe. Ach ja, al dat opgroeien kost veel energie! Gelukkig is Zelda er ook om de boel te nuanceren…. En te spelen. Fijn is dat.

OK, uiteindelijk ben ik met veel tegenzin terug naar de andere speeltuin gegaan om nog 3 keer van de grote glijbaan te gaan en mama een derdegraads hartverzakking te bezorgen. Is goed, Wordt je sterk van HAHAHAHAHAHAHAHA (dat laatste doe ik om visueel weer te geven dat ik heel veel en heel hard lach.

It wie we un moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ineens is het dan dinsdag.

En die begint zoals elke dinsdag. We staan op, kleden ons aan, drinken een flesje melk, eten een boterham en vandaag kijken we naar Heidi. Als we dan klaar zijn, nog eens naar de wc zijn geweest, schoenen aan en gedwee naar de bakfiets. Ik aan de rechterkant en Jay aan de linkerkant. Onder de kap, want het regent en op naar de crèche.

We worden warm onthaald door Wouter en Julia, Puck en Kato. Dat is een goede start van een goeie dag. Ik loop nog wat heen en weer, terwijl Dzjez nog een extra knuffel van papa nodig heeft. Papa praat ondertussen lekker door en dan roept hij: “Daa-aag, tot straks” en wij zwaaien nog een keer heel hard en onze dag kan beginnen.

Precies, alle routines en onroutines van de dag, maar als Jay na zijn middagslaapje op is, staat daar ineens Siebe in de zaal… Siebe? SIEBE! En daar is papa ook. “We gaan Siebe naar de trein brengen” zegt hij en ik zit al bijna in de auto!

Iebe, Iebe! Lekker knuffelen en samen lopen we naar de auto op weg naar de trein. Best lang eigenlijk, maar het is voor een goed doel. Denk ik.

Dan komen we bij een heel hoog gebouw met veel trappen. Het station… en wij gaan er in. Gelukkig draagt papa me want het is best ver en dan gaan we op de roltrap!

Ik was heel blij toen we boven waren en was in een extatische staat! Al die treinen en sporen en het idee dat Siebe daar in gaat zitten. Ik begin er spontaan van te dansen.

Deze keer ik ook! Ik ben blij dat we op het station zijn, maar ook een beetje verdrietig omdat Siebe weggaat. Hij is mijn vriend en papa zegt dat het best nog wel even dit voordat hij terug komt. Niet superleuk dus. Zelda is nog thuis gelukkig dus dat is dan weer cool.

Precies! En wij waren niet van plan op de terugweg te gaan slapen.

Dat is dus niet gelukt.

Voordeel is dat we uitgeslapen thuiskomen, zou je zeggen. Niet dus, want ik was echt even een beetje van slag toen ik bij de buurvrouw was. Nou ja! Ik had mezelf even niet in de hand. Gelukkig troost Zelda me dan en duurt het niet lang of ik ben weer rustig en blij.

It zie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bellenblazen is een spectaculair fenomeen.

Feitelijk is het niks, want het is enkele picogrammen zeepsop en lucht (waar papa dan weer heel goed gebakken lucht, of zuurstof zoals hij zelf zegt, van kan maken) en toch kun je er eindeloos naar blijven kijken en kun je het schielijk eindeloos blijven doen. Ik vind bellenblazen best moeilijk. Vooral als je moet blazen én het potje recht moet houden. Blijven oefenen, zeg ik en ik hoorde mama zeggen dat er een fles van anderhalve liter bellenblaasvloeif is en dat dat een hele goeie investering is.

Het goeie van de bellenblaasbellen is dat je er door heen kunt kijken en ze tegelijkertijd  ziet. Ik denk dat dat ook de manier is om met obstakels om te gaan. Beseffen dat ze er zijn en tegelijkertijd er doorheen kijken om te zien wat er daarna komt of erachter zit. Niet dat ik daar heel goed in ben hoor, maar elke verandering begint met de gedachte.

Die gedachte begon gisteren met niet-willen-eten, wat zich uitte met BRLRLRLRLRLRLRLR, een geluid dat ik maak met mijn tong tussen mijn lippen en wat eindigde in een brullende ikke, die ondanks verwoede pogingen van ouders, Zelda en mezelf, zonder eten maar nog steeds brullend in een pyjama gehesen werd. Via Pooh en “Wie is er hier het dapperst” bedaarde ik en beruste in mijn lot: De kleutercontradictioninterminis oftewel ja-zeggen-nee-doen, oftewel onwaarschijnbare tegenstrijdigheid (ja je leest het goed, ik verzin ze waar je bijstaat). Ik ben na stevige knuffels van al mijn huisgenoten (en twee van mama) met een diepe zucht in slaap gevallen, terwijl ik me voornam me morgen beter te gaan  gedragen. Kijken of dat lukt.

Ik hoor de hele dag muziek in mijn hoofd, wat zich regelmatig vertaalt in een uitbundige dans. Nu denk je natuurlijk: “ja, ja”, maar het is meer dan dat. Het is een overtuiging die zich van kruin tot tenen manifesteert in een energieke en expressieve wervelwind. Een echte Jay-storm en als je niet overtuigd bent, kijk dan vooral even naar dit filmpje (en als je overtuigd bent ook):

Ik bedoel maar en ben tegelijkertijd benieuwd waar dat eindigt. Misschien wordt ik wel een artiest of misschien ook niet, maar blijft dat vlammetje altijd branden….

Aangezien ik deze blog later als ik groot ben ook ga lezen, is het soms leuk om gewoon foto’s van papa en zijn zus Irene te laten zien. Dat is des te leuker wanneer we later lezen dat we bij haar op bezoek in Bali zijn geweest. Dan kunnen we het beter plaatsen, zoals dat heet. Daarover gesproken, dat moet wat zijn als ik er over nadenk: Ik en Jay, respectievelijk 21 en 19 die de avonturen die we nu beleven en opschrijven, dan terug lezen…

In ieder geval een notitie aan ons zelf: “Blijf lekker het kind in jezelf koesteren!”

Ik hoor dat papa dat ook altijd heeft gedaan en kijk waar het hem heeft gebracht… […..] Precies, vul maar in!

Dat was niet alles, want dat was een groot familie-bijeenkomst-gebeuren ter gelegenheid van de zomer, gezelligheid en het leven in het algemeen, wat zich manifesteert in een BBQ, waar wij niet echt veel van gegeten hebben. Des te leuker zijn de foto’s en waren de avonturen (die kun je lezen in een eerdere blog).

Kortom:

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik was nog een beetje aan het rondneuzen en de camera aan het legen en toen kwam ik nog foto’s tegen van ons koninklijk bezoek aan paleis het Loo. We gingen met een kleine vertraging op weg, want we waren de museumjaarkaarten vergeten en dat was uiteindelijk de reden dat we zouden gaan. Loogisch, want wij mogen daar gratis in. Als de kaarten werken tenminste. In de tijd dat ze bezig waren met onze kaarten te scannen, vormde er zich een rij achter ons van een kilometer. Een lange rij van ongeduldige mensen die allemaal naar binnen wilden, dus mochten we zo maar door!

Ik was niet helemaal in mijn hum en bereiden baldadig. Dat klinkt raar uit mijn mond hè. Die lieve Jay die altijd lacht en danst…. Nou niet in een saai museum hoor! Daar kun je hooguit onder de hekjes door kruipen en met alle macht proberen in één of ander koninklijk bed proberen te komen. Dat vinden zowel papa en mama als de suppoosten niet een goed idee.

Gelukkig hadden we de gang er in en hebben we veel in weinig tijd gezien. Fin-du-tour was de enorme grote tuin achter het paleis, waar een leger tuinmannen heel erg hun best heeft gedaan om er een symmetrische tuin van te maken (wat is het punt) en 100 miljoen steentjes in de paden te strooien. Daar weet ik wel raad mee, want die kun je overal op gooien. Onderaannemer op Dzjez. En die vind dat dan niet leuk!

Die baldadige Jay toch! Stout (en dat mag ik niet zeggen)! Ik denk dat ik er rekening mee moet houden dat hij een eigen willetje aan het creëren is en gecombineerd met mijn pre- en pos-peuterpubertijd in één, is een explosieve combinatie. Ach ja, hoort er bij. Als we later 41 en 43 zijn, weten we er niets meer van!

Ik vond de fontein erg mooi en was erg blij met de broodjes van mama! Lekker  zijn die als je zo lekker aan het wandelen bent. Uiteindelijk moest ik serieus poepen en dan moet alles wijken. Papa liep ondertussen met Jay naar de paardenstallen, waar wel 80 paarden hebben gestaan. Die zijn er nu niet meer hoor, want de koning en de koningin gebruiken tegenwoordig vaker de auto. Wel jammer, maar gelukkig stonden al die koetsen nog in de garage. Maar goed, die zag ik pas nadat ik goed gepoept had! We zijn uiteindelijk langer gebleven dan we hadden gedacht, want er is ook zoveel interessants te zien en te lezen! Ik denk dat we hier zeker nog eens een keer met Siebe en Zelda naar toe moeten. Die hebben ook een museumjaarkaart, dus dat is Loogish.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag was het 8 juli en nog niet zo lang geleden, op een mooie dag in Drachten (of Leeuwarden) werd Beppe geboren! Sindsdien wordt die dag elk jaar gevierd met taart.

Met de (weinige) jaren die vanaf die dag verstreken zijn, groeide de hoeveel taart die nodig was om de verschillende monden te voeden gestaag tot de 10 kleinkinderen die vandaag de dag als hongerige spreeuwen staan te kwetteren.

En één van die kwetterende spreeuwen is Jay. Die kwettert het hardst van allemaal. Die kwettert zelfs zo hard dat 1 stukje taart niet genoeg is. Het is zelfs zo, dat als je niet stopt met geven hij gewoon dooreet en uiteindelijk als een balletje naar huis gerold zou kunnen worden. Gelukkig laten we het nooit zo ver komen!

Los van de kleinkinderen waren ook Pake, Irene, Evelyn en Tessa er, dus kun je met een gerust hart spreken van een Full House.

Zo veel neefjes, nichtjes en natuurlijk broertjes en zus is er altijd wel iets gezelligs te beleven en als er niet iets gezelligs is, dan springt het overgrote deel gewoon in het water! Ik ben dan vooral één van de betere stuurlui die keurig op de kant zijn instructies geeft.

Ondanks de harde wind, bleef mijn haar goed zitten. Dat is een belangrijke constatering, want aan stoïcijns haar dat niet met de wind mee gaat heb je niks. Dat is koppig haar en dat mag je niet zeggen. Je moet zeggen “Hoofd”.

Tegen de tijd dat de BBQ aanging hadden Jay en ik genoeg gegeten en keken we niet om naar de speklapjes, satéstokjes, hamburgers, worsten en karbonaadjes! Nee, wij zaten vol met taart en moesten HARD spelen met iedereen. Verstoppertje, tikkertje, duwetje, naar de speeltuin en weer terug.

We hadden groot geluk, want alle regendruppels die vandaag hadden bedacht te gaan vallen. waren deze ochtend al gevallen, dus vanaf het moment dat het feest begon (als eerste kwamen Tessa, Senn en Nynthe), was het droog! Dat moest zo zijn.

Op een dag als deze zijn wij niet jarig, maar dat wil niet zeggen dat wij geen cadeautje krijgen…. Nee, wij kregen een Kinderei mét een verrassing er in ! Ik had een pinguïn en Dzjez had een fietsje. Met echte wielen die draaien en daar speelt hij de hele ochtend mee. Soms vallen de wielen er af of het stuur, en dan moet papa het maken en kan hij weer verder spelen. Een kinderhand is snel gevuld.

Het was de hele dag feest en we hebben tot aan het eind van de dag doorgezet. Uiteindelijk druppelde iedereen weer weg en toen was het ineens weer stil en rustig (behalve jay niet niet stopt met kletsen) en dan besef je dat je ineens best wel moe bent.

Ik heb dan wel nog een soort afkoelperiode nodig om voldoende ontstuiterd te zijn om te kunnen gaan slapen en zelfs dan! Zelfs dan moet ik nog even in mezelf kletsen (want Dzjez is al ver weg weg im dromenland) voordat ik echt in slaap val.

Oh ja! Nog van harte gefeliciteerd BEPPE!

Ja, hartelijk gefeliciteerd met je mooie verjaardag!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het kan zijn dat er later nog links en rechts wat foto’s bij komen hoor, maar dat is voor later of check Facebook!

Hij ligt voor de hand, ik weet het, maar de speeltuin heeft een kasteel met glijbanen en eerst was papa de koning en ik prinses Dzjez en Zelda de koningin, maar ik heb besloten dat ik beter de koningin kan zijn en papa prinses Papa. Op die manier heb ik meer grip op de zaak en dat is nodig. Zeker vandaag, want ik had de houder van de parasol meegenomen en dat was een speer. Onfortuinlijkerwijs was die speer behoorlijk recalcitrant toen ik via de geheime ingang het kasteel binnenwilde en ik met mijn kin op de stok viel. Een goeie reden om eens goed koninklijk te brullen! Uiteindelijk was het vooral mijn ego (85%) dat was geraakt en de rest kwam door mijn kin.

Gelukkig hadden we al gezwommen anders had ik geen goeie dag gehad. Het was een onstuimige 21 graden. Prima dus om met serieuze waterwerken bezig te zijn.

Vandaag hadden we genoeg tijd en hoefde er niemand opgehaald te worden uit veraf gelegen plaatsen en konden we ongestoord plezier hebben. Papa heeft die gelegenheid gegrepen om zijn ogen even stevig dicht te knijpen tegen de zon. Richting dromenland is dan een makkelijk afslag en dat is duidelijk te zien.

Uiteindelijk stond ik wat te wiebelen op mijn benen en mijn ogen wiebelden mee van de acute dutbehoefte, dus gingen we via de winkel naar huis.

Siebe en Zelda en Papa gingen zeilen en ik ging heel erg niet mee. dat was een bewuste keuze want ik ging met mama trouwen. Ik vind haar namelijk heel erg lief en als je iemand heel erg lief vind ben je verliefd en ga je trouwen. Ik ben ook verliefd op Puk, want dat is mijn vriendin!

Ze hadden lekker gezeild, dat kon je zien. Vooral aan Siebe zijn haar, want dat was duidelijk een Coupe Zuid-Wester-kracht-2-5. Volgende keer ga ik weer mee (denk ik).

Toen ze weer thuiskwamen stond ik met mama en de net-wakkere-oogjes op de wal. Dankzij moedig manoeuvreren en een lenige sprong van Siebe lag de bood weer op zijn plek en was het eigenlijk borreltijd, dus kregen we chips en water!

Uiteindelijk zijn we ook nog met Siebe, Zelda en Papa naar de speeltuin gegaan. Ik heb daar mijn deel van het kasteel met mijn eigen trap en glijbaan. Ik ga daar heel handig af!

Spelen is fijn.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik ga als laatste weg!

Als ik één keer in het water ben is het alsof het water aan mij trekt als een soort magneet. Ik kan er niet uit, ik wil er niet uit en ik moet er niet uit. Zo lang de zon schijnt (maar ook als hij even achter de wolken is), dan blijf ik in het water.

Er is ook veel te beleven met water. Dat gevoel is als het ware ongrijpbaar, net als het water zelf. Daarom heb ik emmertjes en gietertjes. Dat is de beste manier om water te vangen en er mee te doen wat ik wil.

Ik heb ook mijn zwembandjes om, maar dat hoeft eigenlijk niet. Ik ben zo bezig met niet nat worden dat die bandjes eerder gezien kunnen worden als een leuke accessoire die past bij mijn zwembroek dan iets anders. Gelukkig is het tijdelijk en komt er straks ineens een moment waarop ik over de (water)drempel heen ben en als een volleerde waterrat in de rondte zwem! Tot die tijd doe ik het rustig aan.

Siebe en Zelda gingen van de helehogeglijbaan af. Ik doe dat niet. Ik ga hooguit op grote afstand kijken. Mijn tijd komt nog wel zoals gezegd. Ik kan nog heel wat glijmeters maken in de toekomst (als je goed kijkt zie je Siebe en Zelda staan).

Papa vond het allemaal te lang duren denk ik, want die ging er ineens vandoor! Samen met Zelda. Nou ja! Gelukkig mocht ik nog even blijven met Siebe, Dzjez en mama. Nog meer speeltijd in het water en gek doen tussen de druppels!

Uiteindelijk gingen we dan toch en ging ik in bed, lekker slapen! Want na al dat gespeel, gaan de batterijtjes behoorlijk in het rood en moet er hard bijgeladen worden. Oogjes dicht en lekker onder de dekens is daar het beste laadstation voor.

Siebe zag er vandaag anders uit. Meer bij zijn ‘roots’ als het ware. Het heeft me een paar tellen geduurd, maar toen had ik in de gaten wat de reden was. Hij had een wit-blauwe broek met pompeblêden aan! En dat zijn natuurlijk de herkenbare symbolen van de Fryske Flag! Hij lijkt ineens 6 centimeter groter en sterker!

We kregen deze middag nog een grote verrassing te verduren. De reden dat papa en Zelda halsoverkop weg gingen was om Noa, Quin en Irene op te halen bij Beppe. Daar logeren ze namelijk. Dat is ineens superleuk, want die zie je niet elke dag!

Zij gingen zeilen en wij (mama en Jay en ik) bleven thuis. Jay lag trouwens ook nog hard te slapen, dus die kon niet eens mee, tenzij hij aan het slaapzeilen zou gaan. Dat is op zich wel een interessante gedachte, maar ik vraag me af of dat leuk wakker worden is….

Voor mij kwam die verrassing pas nadat ik wakker werd en de hele bende terugkwam van zeilen. Maar wat een fijne is het dan. Ik kan hun namen al uitspreken, wat goed bijdraagt aan mijn algehele vocabulaire.

Het is duidelijk: Ik begrijp alles dondersgoed. Ik weet wat erop is, eronder, erachter, ervoor. Ik begrijp de woorden, de zinnetjes, bovengemiddeld voor mijn leeftijd zeggen ze, alleen vind ik al die woorden uitspraken, of eigenlijk moet ik zeggen ‘woorden met meer dan één lettergreep’

Enfin, grote gezelligheid, zeker toen mama bedacht dat water in een grote emmer heel goed de waterbron van kleine emmertjes kan zijn! Nog meer waterpret dus.

Ik heb er plotseling heel veel speeltuinvriendjes bij! Heerlijk op het kasteel en draaiapparaten. Bovendien hebben we het weer weer mee. Met een stevige bries en een strakke zon is spelen in de speeltuin superleuk!

Toen we binnengeroepen werden om grote hoeveelheden snackbarvoedsel tot ons te nemen besefte ik ineens dat ik al heel wat bolletjes en krentenbollen op had gegeten en ik niet een reuzenhonger had. Toch heb ik vrijwel mijn bordje leeggegeten. Ik bedoel maar!

Ik ook hoor, geen probleem. Zo veel gezelligheid en waterpret maakt hongerig als een beer! Grrrr! Ik heb de zin al eens goed aangekeken met de boodschap: “Morgen schijnen!” want ik wil weer naar het zwembad!

Eerst naar bed.

Niet dat ik daar direct hard ga slapen hoor…. Ik zag papa binnenkomen en toen schemerde het al en zeiden we maar fijn “Namasté” tegen elkaar. Ik zag mama binnenkomen toen het al behoorlijk donker was en zeiden we maar fijn “Namasté” tegen elkaar. Daarna heb ik nog lekker gebrabbeld en heb nog even  “Namasté” tegen de maan gezegd en toen vonden mijn ogen het tijd om dicht te gaan.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik werd wakker met een belangrijk voornemen: Poepen.

Maar zelf mijn billen afvegen kan ik nog niet, dus moest ik heel zacht roepen van dat poepen en de billen die afgeveegd moesten worden. Gelukkig werd dat opgepikt door de scherpe oren van mama en papa. Ik gered, billen schoon en de dag begonnen.

We hadden groot geluk, want de buurman hadden dezelfde gedachte maar op verschillende momenten en dat leverde 2 interessante situaties op: 1. Ze hadden de krant dubbel, dus wij kregen er één en 2. Ze hadden alletwee brood voor ontbijt gekocht voor een gezin van 6 hele grote omvangrijke mensen. Voor ons was dat genoeg voor een dan-en-een-half! Soms is op de juiste plek op het juiste moment zijn, genoeg voor mooie verrassingen!

Mijn blijdschap is niet te temmen. Zelfs niet door een toreador op speed. Als ik er zin in heb, dan heb ik er zin in, dus toen er gezegd werd dat we gingen zwemmen, was ik niet te houden!
(foto gemaakt door Zelda©)

Die zag je niet aankomen hè, wij de anti-helden van water (het kan zijn dat ik het concept zwembad niet in één keer helemaal snapte hoor) die heel erg blij worden. Dus handdoeken, emmertjes en gieter gepakt en op weg met de ingang tickets (die je dus veel vaker dan één keer kunt gebruiken) op pad. Bleek dat we die helemaal niet nodig hadden, want we werden door de bijzondere buggy-ingang binnengelaten. En mass.

Daar was het. Het Fyske Swimparadyske, in het midden van de natuur, met speciaal voor ons gemaakte zwembaden met een verhoogde bodem. Dat is handig, want dan hoef je niet zo diep te stappen. Dus na enige aarzeling, waarbij we uitsluitend nat werden tot vlak onder onze knietjes,  werden we druppelgewijs baloriger en onbesuisder, waardoor we uiteindelijk helemaal nat werden (Dzjez dan natuurlijk nat tot vlak onder zijn kruin, want die behoudt net even een beetje marge).

Glijbanen op en glijbanen af, zelfs van de allerhoogste in het grote zwembad! Maar daar was een soort haat-liefde verhouding mee, want uiteindelijk wilde ik niet meer (kan ook liggen aan mijn eigen dwarsigheid waar ik heel soms last van heb).

Ik kan zeggen dat ik er tegen beter weten in, enorm veel plezier aan heb beleefd geen angst voor water te hebben. Ik ben benieuwd waneer mijn waterfobie z’n kop weer opsteekt. Morgen weer!

In de middag hadden we nog een avontuur omdat we namelijk de zeilboot hebben en die ligt niet voor niks in de haven. We gingen dus zeilen en zoals met zoveel dingen, heb ik een Inwenperiode nodig voor ik het echt leuk vind (morgenochtend als ik wakker word, is 1 van de eerste dingen die ik zeg: “Wanneer gaan we weer zeilen? Ik vind zeilen leuk! maar dat terzijde).

Voor mij was dat de allereerste keer in een zeilboot met zeilen die door een (frisse) wind wordt voortgeblazen. Gehuld in mijn oranje zwemvest wapperende krullen zat ik in de boot. Soms gingen we best wel scheef en kon ik zo het water over de rand zien.

Ik vind zeilen leuk, daar hoef ik niet lang over na te denken. Zeker als het mooi weer is!

Die gekke Siebe sprong zomaar in het water. Van de boot af! Hij moest helemaal naar de kant zwemmen en dat deed hij goed. Daarna spongen Zelda en Papa ook nog in de plomp en ik deed dat heel erg niet! Je kunt namelijk niet door het water heen kijken en dan weet je niet welke grote, lelijke monsters er vlak onder het wateroppervlakte vertoeven. Die zijn op zijn minst 3-en-en-halve meter, dus hou ik het nog even op het droge….

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik was een beetje in de war.

Op de crèche mag je geen scheet zeggen, maar wind of windje. Dat zegt Dzjez ook altijd als papa zegt “scheet” (persoonlijk vind ik scheet beter klinken. Bovendien kun je ook een scheet of een scheetje zijn en dan zegt niemand er iets over! En blijf je bovendien lekker ruiken (mits je niet in je luier hebt gepoept, want dan kun je theoretisch een stinkend scheetje zijn in de gezellige betekenis van het woord (gezellig is ook weer zo’n woord dat typisch Nederlands is en vrijwel geen vertaling heeft in het buitenlands. Zo zijn wij dan weer))).

Maar deze keer zaten we in een zeilboot en die kan op grofweg 2 manieren varen: Met de motor of met, jawel daar komt’ie, de wind. Niet een stinkende, maar één die ontstaat door een hoge- en lagedrukgebied die met elkaar spelen. Dat stinkt ook niet (tenzij je onderwinds woont bij een vuilnisbelt woont). Zie je nou wel? Daar raak je toch van in de war?

Ik vond het in eerste instantie helemaal geen goed idee om in die boot te gaan. Simpel gezegd lijkt het op zwemmen, maar zit je in een drijvende badkuip, dus wat is het verschil zou je zeggen? Maar nadat ik me vrijwillig in een fel-oranje (= lievelingskleur) zwemvest had laten hijsen, werd ik zonder dat ik eigenlijk tijd had om te protesteren, door Siebe in de boot gezet en waren we aan het varen.

Zoals met veel dingen het geval is, moet je het een keer proberen, om er achteraf van overtuigd te zijn, dat je het niet leuk vindt. Ik vond het dus superleuk toen we uiteindelijk aankwamen in de haven bij ons huisje in Earnewâld.

Ja, samen met Siebe en Zelda! En dat is superleuk, want dat is er altijd wel iemand in de buurt die geknuffeld kan worden, of door wie je je kunt laten knuffelen. Bovendien is Zelda heel handig met het maken van mooie foto’s. Ik kijk er dan heel mooi bij. Papa zegt dan dat ik een zigeunerjongetje-met-traan in het  kwadraat ben.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.