Met de neus er bovenop

31 juli 20162 augustus 2016 Dzjez dzjez, Indonesië, Jakarta, Jay, Thuisverhalen, Uncategorized, Zwemmen

Het was eindelijk zo ver!

De stoelen en de tafel en de ligstoelen zijn klaar en die komen ze nu brengen. Dat is erg interessant natuurlijk. Zeker gezien het feit dat ze er 6 uur over gedaan hebben om tussen 9 en 10 te komen. Dat werd dus 15 uur inderdaad. Gelukkig hadden wij van allus en nog wat te doen en hoeven we ons geen moment te vervelen. Wij hebben namelijk een speelkamer boven (ik ben aan het oefenen met de ‘s’, zodat ik die goed uit kan spreken. Papa oefent dan met me. Eerst zeg ik ‘ssssss’ en dan zeg ik ‘pelen’. Of ‘sssss-pringen’. Dat gaat telkens beter, alleen moet ik er even aan denken). Officieel heet dat de familiekamer trouwens, maar ja, wij zijn ook familie!

Over familie gesproken, vandaag komen Siebe en Zelda! Helemaal met twee vliegtuigen uit België. Precies op de dag dat er in Nederland een lichte terreurdreiging is en de marechaussee iedereen op weg naar Schiphol met de auto controleert. Dat is het voordeel van vliegtuigen, dan heb je minder files en zeker geen mensen in de lucht die je aan willen houden….
De week is weer voorbijgevlogen en we hebben veel gezwommen. Ik durf nu gewoon in het water te springen. Hard en ver! En ik vind het niet eng om onder water te gaan. Ik ben supertrots op mezelf, en papa ook. Die jubelde van vreugde! (Dat is hij nogal snel, maar het is altijd wel gemeend en daar gaat het om!).

Dit is trouwens mijn nieuwe pose (met de duikbril die papa voor mij heeft gekocht). Dat is een stoere pose en vraag me niet waar ik het vandaan heb, ik doe het van nature…. Wie weet waar me dat brengt.

Ja, het leven hier is mooi. Ik slaap per definitie wat meer dan Dzjez (die staat elke dag om 6 uur op), maar dat betekent dat ik vaak wakker gemaakt mag worden en dan gaan we eerst knuffelen. We zijn dan heel blij om elkaar te zien en dat is zo voor 99% van de tijd. Wij zijn broers en vrienden en dat komt goed uit, want er is veel te beleven. Zoals op bezoek gaan bij Adrianna, die woont ook in de buurt en heeft een heel lief zoontje, die Jerom heeft. Terwijl de mama’s kletsen doen wij belangrijke dingen, zoals met de autootjes spelen. Vooral Dzjez is daar goed in, dan hangt zijn tong een beetje uit z’n mond.

Van-de-week ook nog een akkefietje van valse beschuldigingen….

We werden namelijk beschuldigd van het op slot doen van de deur van Missi en vervolgens van het verstoppen van de sleutel. Jay was natuurlijk hoofdverdachte want dat is zo’n kwajongen (..). Hoe dan ook, wij wisten van niks en dus ook niet waar de sleutel lag en dus moest er professionele hulp aan te pas komen. Na veel moeilijk kijken en Bahasa-gesprekken, werd besloten het gaas van de hor los te peuteren en zo via de binnenkant de deur open te doen. Wat bleek? De sleutel zat ook aan de binnenkant. Goed nieuws 😉

Missi en Laguiman weten het ook niet…
Hoe dan ook, we realiseren ons dat we niet al te veel foto’s van het huis hebben laten zien, dus gaan we dat mondjesmaatdoen. Boven is dus de familie/speelkamer en beneden hebben we een gewone kamer… Daar zitten we ook en hebben we een hele grote televisie (typisch papa), maar aan de andere kant, dan heb je het gevoel bijna in een bioscoop te zitten en, waarom niet? We hebben al veel films, maar meestal kijken we de Minions.

Ja! Ik ben fan van de Minions, die kan ik blijven kijken en dat doe ik dan ook. Ik ken bijna alle teksten al uit mijn hoofd, maar elke keer ben ik weer verrast. Gelukkig hebben we ze alle drie, dus als ik de laatste gezien heb, ben ik de eerste al weer grotendeels vergeten.

Buiten hebben we de trampoline, maar daar spring ik nog sporadisch op. IK ben meer bezig met andere dingen zoals in de gang op en neer rijden of zwemmen. In het huisje is het trouwens gewoonweg te warm. Als je daar te lang in zit, kom je er als een hard gekookt eitje uit en daar heb je niks aan! Dzjez springt wel trampoline, die wil graag oefenen. Als Siebe en Zelda straks komen, kunnen die ons eens laten zien wat die in hun mars hebben.

Boven aan de trap hebben we het schilderij van #Niels van de Prinses Beatrix. Ik vind het gewoon een schilderij van een vrouw, maar wel mooi hoor!

In de keuken is vooral het koffiezetapparaat erg belangrijk blijkbaar, maar ik vind de keuken gewoon mooi. Bovendien is het het domein van Missi. Die kook daar en maakt daar heerlijke dingen. Water halen we zelf, maar als we bijvoorbeeld een Banana willen, dan kunnen we dat aan haar vragen. Ook spannende dingen zoals deze behoorlijk rode ‘chili-paste’.

Die gaat dan weer in het eten van papa en mama en is (nog) niet voor kindjes. Alhoewel we best van pittig houden hoor!

OK, dus de stoelen en tafel werden vandaag gebracht en dan moet ik er met mijn neus bovenop. Ik wil precies weten hoe het gaat en klets de mannen de oren van hun hoofd. Ook al verstaan ze me niet, ze begrijpen me wel. Gelukkig zijn dit geen wangknijpers of haarstrelers, want daar heb je er ook heel veel van. Die willen dan aan je zitten en dat vinden we niet leuk. Dan zeggen we “Tidak!” Oftewel nee. Het mag wel, maar dan moeten ze er veel Rupiah’s voor betalen.

Wij zijn blij met de tafel en die komt precies op tijd. Nu kunnen we er straks met zijn allen aan zitten eten, of spelletjes doen, of gewoon niks. Heeeeeeeeeerlijk.
It wie wer un moaie tiid.

Tags: Dzjez, Jay, Indonesie, Jakarta
Categorieën: Jay, Uncategorized, Dzjez gedachten

Weekend Trip: In de wolken

24 juli 2016 Dzjez Dzjez gedachten, Indonesië, Jakarta, Jay Dzjez, Gerard, Indonesië, Jasja, Jay

Je moet er wat voor over hebben (rijden in het midden van de nacht), maar dan heb je ook wat. We werden wakker in de middle of nowhere, omdat papa en mama honger hadden. Johannes, de man die ons reed en de eigenaar van de bestemming, wist wel een plekje in Karangawu, een plek waar ‘normale’ mensen niet komen laat staan eten. Kijk even naar de foto’s en de ‘keuken’ en de mensen, maar het eten was lekker! (volgens papa en mama).

We zijn ook nog even bij de zee met de brullende golven geweest, maar dat is best eng. Daar hebben we tijd voor nodig om aan te wennen.

Toen we aankwamen bij Villa Karang Aji, is papa officieel gepromoveerd to kletser en Johannes to über-kletser, want die kan er echt wat van. Een man met stille wateren en diepe gronden. Daarnaast slapen we als het ware in een boomhut, so’n 20 meter in de lucht, zachtjes meewegend in de wind.

Wij waren moe genoeg om direct in slaap te vallen en dat gold ook voor papa en mama (OK die gezellige gezangen van de Moskee aan de overkant om half 4 in de ochtend, is slechts een kleine onderbreking…. Maar het ontbijt was een indrukwekkende twee sneetjes brood en een gebakken eitje en een armoedig worstje, dat stilletjes in een hoekje op het bord lag…. Gelukkig hadden wij pannenkoeken!

Bij het zwembad beneden bij de bulderende zee.

Al met al hebben we gewandeld, gezeten, paniek gezaaid, gelachen, gesprongen, gedoken, kopje-onder geweest, vrienden gemaakt en gegeten. Goed dus en klaar voor Johannes die ons weer op kwam halen met de auto. Dat klinkt decadent, maar de klim is zo stijl, dat zelfs een klimgeit twee keer nadenkt.

Voordat we gingen eten heb ik nog een GIGANTISCHE TOR gezien die op zijn rug lag. Een herrie dat zo’n beest kan maken! Ook wel gek eigenlijk, Dan ben je zo veel tor en kun je niet alleen overeind komen. Ik bedoel maar.

Enfin, na weer een heerlijke verse vis maaltijd voor papa en mama en wij met name gekeken naar het bord nasi goreng dat we niet wilden opeten, was Jat al in slaap gevallen op de schoot van papa, terwijl Johannes en Elam aan het praten waren. Best interessant hoor, maar voor 3-jarige oren, slaapverwekkend….

Zondagochtend zag ik een oude bekende op de muur geschilderd. “Dante”, zei ik tegen mama “en die draagt een jurk toch?” Ik weet niet waarom ik het weet, maar ik weet het en mama had behoorlijk grote ogen, dat is dan ook weer gek.

Zondag is eigenlijk een reis en ontdekdag, want op de heenweg was het donker. We hebben bomen, rijstvelden, rubber en palmolieplantages, een wildwaterbaan en heel veel mensen gezien. Interessanter is dat we ook een TIJGER HEBBEN GEZIEN!!!

Ja, een supergrote! EN een hele mooie. We hebben gezien hoe hij een kip op at. We hebben er ook een filmpje van, maar die is beter voor binnenhuische vertoning. Mama vond het wat ‘raar’, terwijl wij met grote ogen zaten te kijken. Tja, wij vinden kip ook lekker!

We hebben ook een vliegtuig op de berg gezien. Dat was verbouwt tot een restaurant en er gebracht met de vleugels er af. Jammergenoeg komen er niet zo veel mensen en dat is jammer.

Uiteindelijk zijn we bijna 10 uur, zeer voldaan onderweg geweest! Zo zie je maar, een kinderhand is gauw gevuld, en dat geldt ook voor de handen van papa en mama. Mooie trip, mooie verhalen, mooie beelden. Klaar voor een nieuw avontuur.

It wie we in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De zovoorbijweek

17 juli 2016 Dzjez Dzjez gedachten, Indonesië, Jakarta, Jay Dzjez, grapjes, Hoff, Indonesië, Jasja, Jay

En dan is het zondag.
En dan besef je dat de week alweer om is.
Een week in een zucht en een windje…
En er is veel gebeurt, en ook weer niet.
De meeste dagen beginnen met mij, die als eerste wakker is. Jetlag? Wat is dat. Daar heb ik nog nooit van gehoord. Wel grappig dat ik papa vaak tegenkom op de gang. Die is dan op weg naar éen of andere sportbezigheid. Daar heb ik niet veel mee te maken! Ik wil gewoon een boterham en poepen. Want dat is mijn ritme. En daar moet je veel respect voor hebben.

Ik slaap uit. Ik heb mijn slaap nodig, want ik beweeg als een Pokémon Go op de vlucht en groei als een brandweer. Dan moet je voldoende rust hebben, want dat levert het beste groeiresultaat. Het is een beetje zoals marineren. Hoe langer het vlees in de marinade staat, hoe lekkerder het is. Niet dat ze mij gaan opeten hoor, dat doen ze (papa en mama) met het eten van Misi. Die kan heel goed koken. En voor ons ook, maar dan minder ‘spicy’.

Naast de dagelijkse boodschappen en zwembadtripjes, waren er een paar belangrijke agendapunten. Allereerst moest papa deze week weer werken, dus waren we op ons zelf aangewezen. Daar is niks mis mee, want we zien hem in de ochtend en ’s avonds. Bovendien leest hij dan een verhaaltje als we naar bed gaan.

Dat naar bed gaan, gaat meestal vooraf door De Minions, want daar ben ik fan van! Die kan ik elke dag wel zien, dus doen we dat ook. Gelukkig hebben we 3 films, dus kunnen we afwisselen, maar eigenlijk maar het me niet uit.

Ten tweede moesten er deze week de tuinmeubels worden besteld en onderhandeld…. De vraagprijs voor een grote tafel, 4 houten stoelen en 2 ligstoelen voor relaxt liggen in de tuin, was 8.9 miljoen Rupiah. Zowel Missi als mama waren het er over eens dat dat veeeeeeel te veel was. Papa is daar wat gereserveerder in, maar hij is dan ook geen onderhandelaar. Bottomline is dat wij daar zaten, mama een paar keer op het punt stond om weg te lopen en ze uiteindelijk een monsterlijke 6.5 miljoen heeft uitonderhandeld. Ik bedoel maar.

En nu ik! Laatste punt was de wasmachine. Want die was niet goed. Een bovenlader, zonder knoppen en als je iets op de manier wilt wassen zoals het hoort, zonder dat de kleren er uit zien als die van een Barbipop of gezegend zijn met de kleuren van de regenboog, moet je controle hebben.

De onderhandelingen waren hard en meedogenloos en het resultaat was dat we $30 per maand moesten betalen en dat ook nog eens een jaar vooruit. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om uit te rekenen dan zelf 1 kopen een stuk voordeliger is. Dus wij naar de Carrefour.

Maar in de Carrefour waren ze niet echt klantvriendelijk of behulpzaam. Bovendien was de wasmachine die mama wilde uitverkocht. De iets duurdere wasmachine die ze wilde ook. Balen! Maar dan is papa weer handig. Die heeft een prachtige wasmachine gekocht online. En het mooist van alles? Hij was er 2 uur en 42 minuten nadat papa hem had besteld…. Ik bedoel maar.

Nou, dat werd tijd ook hoor, want we hadden moeite om ons door de stapels was heen te worstelen als we naar het zwembad wilden. Het huis was als een vuile-was-jungle! Maar sinds de wasmachine er is, staat hij ook tevreden te draaien en slinken de stapels zienderogen! Dat was vrijdag.

Zaterdag was het weekend en dus was papa thuis! Dus gaan we samen naar het zwembad! Het was wel regenachtig, trouwens. Dat is cool, want het is warm en cool tegelijkertijd.

Ik vind dat niet erg hoor, want als je in het water bent, wordt je ook nat, dus wat is het verschil! Verder wordt ik vooral overmoediger. Ik spring, duik, val, draai, keer, maak halve salto’s onder water, boven water, het maakt me niet uit! Ik doe het gewoon.

Ik begin langzamerhand ook over mijn water-in-mijn-ogen-vrees heen te komen. Ik durf telkens meer. Ik spring al (meer blijf boven), ik ga op de krokodil en val er af (maar blijf boven) en ik kan telkens beter zwemmen (maar blijf boven).

Ik kan ook al in het diepe zwemmen (als papa mijn tenen vasthoud. Ik weet diep in mijn hart wel dat ik het alleen kan, maar ik mis die laatste druppel moed om het echt in mijn eentje te doen. Gek eigenlijk, dat op het moment dat je je er bewust van bent het niet gaat, er een soort barrière in je hoofd is, terwijl de grashalm van ondersteuning genoeg is om bergen te verzetten (of in mijn geval water te verplaatsen) en zo zie je maar weer: Ik groei met grote sprongen) en dat doen we elke dag een beetje.
Alleen met mijn bandjes, heen en weer.
Lekker Zen.

Zondag zijn we even naar een andere meubelzaak gaan kijken. Letterlijk om de hoek! Daar hadden ze ook leuke spullen, maar misschien net iets te kitch (niet voor papa hoor, die houdt van Jordaan-achtige taferelen). Hoe dan ook: Goed om te weten.

Mama was al gaan trainen, dus die kon het handelen.

Wij zijn zondag nog even naar ‘het andere zwembad’ gaan kijken. We kwamen er droog aan, en gingen er nat weg! Wat een regenbui zeg! Maar, vind ik niet erg!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Pasar tradisional

13 juli 201613 juli 2016 Dzjez Dzjez gedachten, Indonesië, Jakarta, Jay Dzjez, Gerard, Hoff, Indonesië, Jasja, Jay

We kunnen het natuurlijk blijven hebben over het zwembad en de waterpistolen of opblaaskrokodil, maar er moet ook gewerkt worden. Niet alleen door papa, die afgelopen maandag weer moest beginnen, nee, ook voor ons.

Niet dat ik het zwembad niet meer leuk vind of zo hoor, want we gaan nog steeds elke dag zwemmen. Wat ik ook merk, is dat mijn bovenbenen groter worden en mijn biceps groeien. Dat zal wel komen van al dat geren voor de aanloop en al dat geklauter op de kant. Hoe dan ook, ik kan tegenwoordig van de trap afspringen, zonder te vallen!

Dat geldt ook voor mij. Het leuk vinden van het zwembad, het is alsof elke dag een nieuwe dag is, waarbij elk avontuur opnieuw begint. Ik denk dat we heel er in het ‘nu’ leven…. (niet dat ik me daar iets anders bij voor kan stellen, want laten we eerlijk zijn, gister is geweest en morgen komt nog, dus dan kun je maar best er precies tussen inzitten… Precies)

Oh ja, werk! Er moesten inkopen gedaan worden en deze keer gingen we naar de Pasar Tradisional, oftewel: De traditionele markt. Daar moet je wel even voor slikken, want dat ziet er anders uit dan de markt in Naarden Vesting. Het is overdekt en alles ligt onbedekt, inclusief het vlees (kip, koe, varken, vis). Aan de andere kant, dat wordt al honderden jaren zo gedaan, en Indonesië is één van de landen met de meeste inwoners, dus ergens gaat er dan toch iets goed.

Mama was wel heel erg stoer, want Laguiman stond buiten en Missi was thuis, dus toen we er een dag later weer waren had mama Missi mee om haar de weg te wijzen. Wat bleek? Uit zichzelf had ze al de beste kraam gevonden (volgens Missi, en die kan het weten.

Resultaat? Een grote zak vol met tradisionle kruiden en specerijen voor de prijs van een habbekrats en genoeg voor een jaar! Djuruk Purut, Salam, Geelwortel, Gember, Laos, nou ja, noem maar op! En Missi blij omdat ze eindelijk een gezin heeft dat tradisioneel Indonesisch wil eten, dus kan zij dat koken. Mooie tijden in het vooruitschiet.

Ik ben helemaal verslingerd aan de Bliepdoos (LEGO en vraag me niet waarom ik het zo noem). Autootjes, poppetjes, gebouwen maken! Daar ben ik de hele dag zoet mee tot ’s avonds laat en er is nog zoveel te maken, bouwen en spelen! Mooie tijden in het vooruitschiet!

Deze slideshow vereist JavaScript.

BBQ buiten de deur

7 juli 2016 Dzjez Dzjez gedachten, Indonesië, Jakarta, Jay Dzjez, Gerard, Hoff, Indonesië, Jakarta, Jasja, Jay

Mama had het al geregeld hoor.
Nog voordat we in het vliegtuig zaten, nog voordat alles was gepakt had mama al een BBQ geregeld in Jakarta. Nota bene om de hoek. Nu is dat iets wat je met twee korrels zout moet nemen.

De eerste is dat er voordat we er zijn een grote heuvel in de weg zit die je niet met een bakfiets of bovenbenen als een olifant kunt nemen. Dat werd dus duwen door papa.

Ten tweede blijkt het zo te zijn dat dit normaal een doorgaande weg is, maar door de Leboran is het nu rustig.

Hoe dan ook, het is 1,1 kilometer en misschien moeten we een brommertje (of twee) nemen. Dan kunnen we er gemakkelijk naar toe. Of verder, Kemang in. Hoe dan ook, we zijn er op de bakfiets naar toe gegaan en hadden alle bekijks!

Ik had bijna direct een vriendje en twee klasgenootjes, want niet alleen wonen we echt op een steenworp afstand van de NIS, Nederlandse gezinnen wonen er bij voorkeur in de buurt, dus ook Tim en Zoë. Die zitten alle twee bij mij in de klas. Dan heb ik die al vast gezien.

Sowieso zitten er maar twee meisjes in de mijn klas, dus dat wordt vechten (of eens kijken wat er in de tweede zit….). Met Tim heb ik al veel en lang gespeeld in het zwembad. Check! Eerste vriend gemaakt!

Maar een BBQ is geen BBQ zonder worsten. Ik heb en-passant het Jakartaanse record worstproppen op mijn naam geschreven. Iemand moet het doen, en het was lekker.

Mama vermaakte zich ook goed. Interessant om eindelijk een gezicht bij haar facebookvrienden te zien. Blijft een interessant fenomeen. Je kunt de hele wereld leren kennen door woorden en profielen. En leef in een leven waarin dat de normaalste zaak van de wereld is, dus ik ben benieuwd hoe dit zal zijn of gaan als ik groot ben. Vast anders. Bedenk maar eens hoe de wereld er 20 jaar geleden uitzag… Mama had mooie bijpassende slippers aan (terwijl haar hakjes in de bakfiets bleven).

Ze weet nu ook waar en wanneer de bakker er is. Hij zit achter de Moskee en staat op schooldagen bij de school. Je kunt het ook via internet bestellen en laten brengen. Een echte broodparadijselijke ontdekking. Het was een fijne BBQ en ook super dat we nu al allemaal nieuwe mensen hebben leren kennen. Papa heeft ze al in z’n telefoon staan.

Over Papa gesproken, hij leert me voorzichtig aan zwemmen. Trek, spreid, sluit. Drie woorden, maar dat wil niet zeggen dat het 1, 2, 3 gedaan is. Ik blijf gewoon oefenen en vroeg of laat lukt het. Wat ik ook al vaak gedaan heb is in het water springen. Ook daarvoor geldt van voorzichtig naar een vrije vorm van overmoedigheid, want ik neem al een aanloop van 100 meter (en hou nog steeds mijn haar min of meer droog).

En er is ook weer veel gesport vandaag; papa baantjes trekken en hardlopen en mama hardlopen op de band (kan ze ook niet verdwalen..). Goed bezig. Wij trainen ons natuurlijk helemaal suf met dat geren en gespring in het water. Ikke kopje onder en Dzjez net niet, maar de hele dag door. Ik denk dat dit de beste training is die ik kan hebben om mijn motoriek op het hoogste niveau te krijgen. Fluitje van een Eurocent.

Vanavond mogen we De Verschrikkelijke Ikke 2 kijken. Daar heb ik ook zin in en we hebben allebei ons bordje Nasi met Ayam Kecap opgegeten en ik vind de yoghurt ook al lekkerder. Heerlijk zelfs.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Watervaderdag

6 juli 2016 Dzjez Indonesië, Jakarta, Uncategorized Dzjez, Gerard, Hoff, Indonesië, Jasja, Jay

Na zaterdag worden we wakker op zondag. Ik wist precies waar ik was, zonder problemen, wakker in ons eigen nieuwe bed. Bovendien wist ik dat het vandaag vaderdag is in Jakarta. Dat had papa gezegd, dus dat is het eerste wat we gaan doen: Vaderdag!

Daar hebben we al zo lang op gewacht! Mijn cadeau is er wit van geworden (grapjuh, het was al wit). Het is een stropdas voor papa die hij op zijn werk kan dragen. Het heeft mijn hand er op, een grote high five voor iedereen die hem ziet.

Ik heb een mooie zakdoek gemaakt en een gedichtje over kusjes op papa zijn wangen en dat ik van hem hou! Eindelijk, ik ben blij dat we het eindelijk gedaan hebben, want als je een maand op hete kolen moet zitten, worden je billen best warm!

Over warm gesproken, dat is iets waar we aan moeten wennen, want het is hier altijd warm (ook als het knetterhard regent. En met knetterhard, bedoel ik ketterharde donder en regen dat als een rivier uit de lucht komt vallen. De straten worden dan rivieren. Daar kunnen we nog wel eens iets mee doen misschien….), maar gelukkig hebben we: Een zwembad.

De taken zijn snel verdeeld, mama gaat met Laguiman en Missi shoppen en papa gaat met ons naar het zwembad.

Ik neem mijn krokodil mee! Want daar drijf ik op en spring ik op en over. Mijn krokodil en ik verleggen onze grenzen. In het begin doe ik het voorzichtig en hou ik me krampachtig vast, maar naar verloop van tijd laar ik de teugels vieren en wordt roekelozer. Geen angst om te duiken, geen angst om er af te vallen, nee dat doe ik expres en dan wil ik er weer op, geen angst om onder water te gaan. Ik ben een waterman.

We moeten alleen wel heel erg oppassen als we rond 12 uur aankomen, want dan zijn de tegels zo heet als een koekenpan en dat doet PIJN AAN DE VOETJES! Gelukkig kun je ook aan de rand van het zwembad lopen, want daar is water, of in de schaduw.

Ik ga op mijn eigen fiets naar het zwembad. Niet dat het ver is hoor, maar dan ben je er sneller. Bovendien krijg ik na een uurtje meestal ineens weer honger (of is papa de handoek vergeten) en gaan we nog een keer naar ons huis. Met de fiets scheelt dat tijd. Ik heb ook een ‘andere’ weg waar ik dan langsfiets. Kwestie van afwisseling.

Ik heb mijn vinger verbrand aan de glijbaan en denk dat ik daarmee vrij uniek ben. In de balkende zon kun je dus zelfs eitjes bakken op glijbanen en dat is goed om te weten als je op surivaltocht bent. Nu moest de vinger in het water om af te koelen.

De speeltuin in de minder blakende zon is heerlijk. Snelle glijbanen en spannende grotten. Ik krijg daar niet genoeg van.

Dat is sowieso de magie van zwembaden en speeltuinen, elke dag is het anders en elke dag wil ik de volgende dag opnieuw en elke dag wil ik eigenlijk niet weg. Het is zelfs alsof ik een opleving krijg aan het eind van de dag. “Slapen kan altijd nog” denk ik dan en slaap de volgende dag een gat in de dag!

Als we op de tweede dag thuiskomen, en mama is al thuis van haar tweede dag shoppen met Laguiman en Missi, waarbij ze de hele buurt heeft verkend en de grootste supermarktvan de hele wereld heeft gezien en zich elke keer weer verbaasd over hoe lief Laguiman en Missi zijn, stonden er ineens 4 opklapstoelen. Er zijn namelijk allemaal kleine winkeltjes die leuke dingen maken en in dit geval vonden papa en mama dat er buitenstoelen (8), een grote tafel (240 cm) en 2 ligstoelen moesten komen. “GENIETEN in hoofdletters is het credo”, zeg ik.

Heb ik het al gehad over de 4 kikkers die op elke hoek van het zwembad staan? Die zijn allereerst heel rustgevend want ze bewegen niet en het stromende water in het zwembad is hypnotiserend. Bovendien kan ik het niet laten door de straal heen te lopen, elke keer als ik erlangs ga.

Emmertjes vullen gaat er niet echt, daar moet je de emmertjes te schuin voor houden, en dan loopt het water er weer uit. Onhandig dus, zeker als je als doel hebt papa nat te maken die in het zwembad zit.

Oh ja, dan heb je nog die gekke Jay, die in één keer besluit dat hij een luchtacrobaat is. Zomaar koppeltje duiken in het zwembad om indruk te maken op mama. Onze ogen vielen bijna uit hun oogkassen van verbazing en bewondering! Jay kan dat.

Ja, dat kan ik. Na al dat duiken, springen, plonzen, kieperen, op mijn rug zwemmen en drijven in het ondiepe, vond ik het tijd voor iets anders. Dit dus. Zwemmen in het diepe daarentegen, dat doe ik nog niet. Dat komt nog….

Deze slideshow vereist JavaScript.

Poeh hé!

4 juli 2016 Dzjez Jakarta Avontuur, Dzjez, Garuda, Hoff, Hoff Clan, Indonesië, Jakarta, Jay

Het is lang geleden dat ik mijn stem heb laten horen!

En ik de mijne, en in mijn geval zegt dat wel iets anders. Letterlijk en figuurlijk, want het aantal woorden dat ik in de afgelopen 2 manden heb bijgeleerd is buitengewoon! Ik articuleer soms met kwijlstreepjes op mijn kin tot gevolg, maar dat zijn de voortekenen van eloquentie en voordracht. Mijn hoofd praat sneller dan mijn mond!

Voordat we weggingen hebben we met oma, opa, Wim en Nikkie op Schiphol gezeten en hebben zij koffie gedronken en afscheid genomen. Wij doen dat niet, kinderen zeggen gewoon dag, tot de volgende keer. Dat is makkelijk want wij leven veel meer in het nu. En nu. En nu! Zie je, zo gemakkelijk is dat.

En dan is het zo ver. We gaan echt vertrekken. Mama had last van de airco of zo denk ik, want haar ogen waren wat vochtig. Wij hadden daar geen tijd voor, want zij moesten op de band. De lopende-band-waar-je-niet-op-hoeft-te-lopen (waarom ze die naam er voor bedacht hebben slaat helemaal nergens op!), op weg naar het vliegtuig met blauw-groen van Garuda. Toen we binnen waren viel het me op dat de stewardessen heel mooi waren in een jurk en met slippers. Dan kom je direct al een beetje in de stemming…

In het vliegtuig zat ik bij het raam en in een hele grote stoel. Dat was een toverstoel, want als je op de juiste knopjes drukte, veranderde het in een bed! Mama haar stoel had nog een andere truc, die toverde zomaar een glas champagne tevoorschijn. Ik bedoel maar, duur druivensap in een overdreven dun glas…. Maar in een vliegtuig is dat bijzonder.

Ik zat naast mama in zo’n grote stoel. Je moest goed kijken om me te zien. Ik had er zin in. We waren ons dan ook al meer dan twee maanden aan het voorbereiden. Al het speelgoed ingepakt, alle vriendjes dag gezegd, alle koekjes-met-smarties uitgedeeld, alle cadeautjes gekregen, geknuffeld, schoongemaakt met opa en oma en hen gecoached, kortom, alles gedaan wat gedaan moest worden, tijd om te gaan.

Zo is het en de stewardessen waren al op mijn hand. Kleine mannetjes met blonde haren hebben dat. Iets om in de toekomst te onthouden…. In ieder geval, de reis was super, ik heb geslapen, gegeten en video gekeken en voor we het wisten landden we in Jakarta. Ons nieuwe huis. Wij uit het vliegtuig en dan voel je direct die warmte die in niks lijkt op de warmte in Nederland! Als er warmte is, en die geur! We zijn er. Het voelt ook ver weg.

Ik ga met de golven mee. Op mijn gemak, op z’n Jay’s. Dat is een staat-van-zijn, of state-of-Jay zoals de Amerikanen zouden zeggen. We lopen naar de koffercarrousel en voordat we er erg in hebben hobbelen ze voorbij. Onze koffers. Dat is het voordeel als je voor in het vliegtuig mag zitten. Als de koffers op de kar liggen en wij door de ‘kier’ gaan, staat hij daar ineens! Zo ziet hij ons ook, wij zijn er ineens! Dzjez moest ogenblikkelijk lang en intens knuffelen met papa. Hij had hem meer gemist dan ik, maar hij is ook ouder, dan heb je ook meer tijd om te missen!

Laguiman kwam al op ons afgelopen “I bring the car okay?” zei hij en ik heb geen benul wat hij bedoelt, maar hij kijkt vriendelijk en dat is genoeg! Onderweg ziet het er heel anders uit dan in Nederland. Heel veel groen en palmbomen. Als we dan e-i-n-d-e-l-i-j-k bij ons huis komen staat de trampoline al klaar en het roze huisje en voel ik me direct thuis.

Ik ook. Alsof ik hier altijd al heb gewoond. Lekker warm en Missi is heel lief, dus wat wil een drie-jarige nog meer. Dan hebben we het nog niet gehad over het zwembad, waar we zo meteen nog naar toe gaan met mama!

Er is een groot bad, een ondiep bad en een klein bad en een zwembad, plus een geheim zwembad… dat gaan we nog zien. Maar dat is voor later.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dzjez & Jay

Een dag uit ons leven

Maand: juli 2016

Met de neus er bovenop

Weekend Trip: In de wolken

De zovoorbijweek

Pasar tradisional

BBQ buiten de deur

Watervaderdag

Poeh hé!