Of tot gauw in Grouw, in ieder geval iets wat ik zelf bedacht heb en tegen de FamApp van  Snapchat. Dat is niet verslavend of zo gelukkig want anders zou ik daar zo een hele dag mee bezig kunnen zijn….

Iedereen gaat er zijn, alle nichtjes en neef (want dar heb ik er maar 1 van, en dat is Senn). Dus Noa, Quyn, Philine, Lauren, en Nynthe, plus aanhang én Beppe. Allemaal in huisjes op “Yn e lyte” aan het Pikmeer (iets wat je niet tegen een dief moet zeggen! Beetje is dan Pikminder ;-), gelukkig zijn er geen dieven of boeven of bandieten, dus.

En het leuke en fijne bovendien is dat Zelda en Timothy, haar vriend ook nog komen. Wij vertrekken op vrijdag direct na de laatste schooldag. Dus bepakt en bezakt, met de fietsen achterop (de mijne in de kofferbak), gaan we op weg.

De voorspellingen zijn niet goed voor de eerste dagen, maar dat kan ons niet deren. Wij zijn met zijn allen en dat betekent plezier. Het is zoals Friedrich NIezsche al zijn: He who has a why to live can bear almost any how.

Dat is het mooie van kind zijn, dan heb je altijd een ‘Why’! Het is alleen jammer dat je als je ouder wordt, je best moet doen die kinderachtige spontaniteit te behouden. Voor zover Doctorandus Jay Nol Hoff.

Papa gaat ze halverwege ophalen, dus dan duurt het half zo lang voor hij terug is.

Jay heeft zeker een punt, want wals we als kinderen-van-één-familie bij elkaar zijn, kost het geen moeite plezier te hebben. Ook niet als het misschien wat minder goed weer is.

Toen papa weg was, zijn wij gewoon gaan midget golfen met zijn allen, en dat beetje ieder is dan zelfs een beetje lekker.

En we hebben ook ons eigen spel: Jachtseizoen. Het is vrij simple: Je hebt politie en boeven en de politie vangt de boeven. Dat is het. We kunnen het uren spelen en het is ongelofelijk leuk!

 

Enfin, de eerste dagen zin dus druilerig, maar dat weerhoud ons er niet van er van te genieten. ’s Ochtends mogen we lekker iPad kijken (en er is ook onze eigen Netflix op de televisie) en tussendoor relaxt ontbijten. Als de ochtend verstrijkt en iedereen min of meer wakker is, komen we bij elkaar en doen we dingen. Dat is het, en meer is niet nodig.

‘Tussendoor gaan we naar de winkel en ’s avonds kookt papa iets, of gaan we een keer uit eten. De eerste avond trouwens hadden we mijn lievelingsgerecht, en dat hadden we al vast meegenomen van huis: Maceroni! Hoe goed kan een vakantie beginnen!

Pake kwam direct al langs op dag 1 om de fietsen te brengen en Marthy was er ook bij. Leuk om ze in de ‘Grau-omgeving’ te zien, dat is toch weer anders.

Toen ze weg gingen, zijn we met z’n allen op pake zijn VW bus geklommen en meegereden! Papa moest hem de weg uitleggen, dus die kon mooi de foto maken.

Toen het weer mooi werd, hadden we een grote sloep gehuurd en zijn we lekker gaan varen! Alleen het varen is al lekker en we hadden een bluetooth speaker, dus de tocht was met muziek waarin iedereen lekker mee kon zingen!

Onderweg zijn we gaan zwemmen. Allemaal! Een echt familiegebeuren dus. Best koud hoor, wals je er net in bent, maar daarna is het lekker en verkoelend.

De dag er op hebben we een sloep en een zeilboot, en je raadt het al: Papa is de zeilman, maar Irene is de zeilvrouw!

Wij gingen als eerste mee en de zeilboor en er stond een behoorlijke wind en dus gingen we heel erg scheef! Maar dat maakt het alleen maar leuker natuurlijk, want papa zorgt er wel voor dat we niet omslaan.

Uiteindelijk zijn we van Grau, via de Wijde Ee naar Eernewoude gevaren. Daar was de camping waar papa en zijn zussen G R O T E avonturen hebben beleeft. Wij ook! Wij zijn met z’n allen gaan zwemmen, nadat we eerst een ijsje hebben gegeten.

Uiteindelijk zijn we een week geweest en die is voorbijgevlogen! Gelukkig bleven Zelda en Timo nog een extra dag, en gingen we voordat we naar huis gingen eerst langs Beppe haar huis om taart te eten! Dat kan allemaal in vakantie.

‘S avonds waren Senn en Nynthe er al weer en hebben we in de speeltuin gespeeld en ge-BBQ-d. Een mooi einde van een mooie vakantie!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is interessant om achteraf te beseffen dat alle grote en mooie cadeaus ten goede, het genot dan toch weer in de kleine dingetjes zit. Of getalletjes in dit geval. Per toeval ontdekte ik de rekenmachine op papa zijn iPhone, en dat is geweldig. De getallen die je er mee kunt maken, of optellen of die met dat streepje en twee punten kunt doen (-:). Of gewoon het aantal keren tellen dat je op de = drukt. Fenomenaal.

En ik werd er ook helemaal blij van toen papa vertelde dat het ook op de iPad kon. Mijn iPad en die van Dzjez. Nu kunnen we gewoon samen zitten rekenen en praten over getallen. En, wie tot 10 kan tellen, kan eigenlijk over de hele wereld vertellen. Alles wat in de wereld en het heelal gebeurt, is een grote formule met getallen. En dus kun je er niet snel genoeg mee beginnen.

Het is duidelijk dat wiskunde is afgeleid van Wis en Warachtig, en dat is Fries.

Gister was een hele bijzondere dag, want we hadden kerstdiner op school en mama had onze allermooiste kleren uit de kast gehaald. Een overhemd en een colbert en dan zie je dat je met kleine uiterlijke veranderingen grote effectief hebt. In ons geval: Coole boys.

Het kerstdiner was vrij impactvol. Op vele fronten, waaronder mijn maag…. En gulzigheid. Anyway, Te veel en te gulzig eten is een wit gezicht en buikpijn en dat is niet leuk.

Gelukkig was mama een van de obers en kon ze me op onopvallende wijze naar de wc manouvreren…. Twee keer, maar ales ging goed. Dus uteindelijk heb ik bewezen dat ik 5 knakworsten, 3 kleine oliebollen, koekjes, hapjes en 5 glazen limonade kan handelen, zonder al te veel grote problemen.

Ik ook. Ik heb lekker doorgepeuzeld en ook mijn wangen mee laten genieten van al dat lekkers (mama kwam toevallig langs om het af te vegen). Het gebeurt niet zo vaak dat je in de klas een overdaad aan keuze hebt en er ook nog eens ongegeneerd van mag pakken. Bolle wangen en overwerkte kaakspieren dus.

Maar het is het allemaal waard, want ik mocht daarna met veel poeha kerstliedjes zingen met de hoempapaband op het schoolplein.

Oh ja, dat doet me er aan herinneren dat ik in de ochtend van vandaag (21 december) naar de witte kerk zijn gegaan om te zingen en ik was verkleed als schaap. Op de foto lijkt het nog een herder, maar in de kerk kreeg ik twee schapenoren op mijn hoofd en was ik een schaap dus.

Er is natuurlijk weer heel veel gebeurt, waarbij mijn verjaardag en die van sinterklaas vrij centraal stonden in de cadeau-krijgerij….

Want daar heb ik er genoeg van gekregen. Niet alleen maar de cadeaus, maar eigenlijk compleet nieuwe territoria in mijn ontwikkeling en voorkeur om te ontdekken. Lego City bijvoorbeeld, en een racebaan.

Nu is het met racebanen zo dat het in elkaar zetten door papa gebeurt en daarna je vooral in eerste instantie die rondjes onder de knie wilt krijgen…. Daarna is er weer genoeg anders te doen en verstoft de racebaan een beetje, maar dat hoort er bij.

Het was wel even schrikken-slash-onduidelijk toen ik eerst de hoes van een iPad kreeg en toen pas de iPad……Maar wat een blijdschap! Een leven zonder iPad is ondenkbaar. In ieder geval, alle belangrijke kados voor mij en Jay hadden een gedicht (en die van mama heb ik er ook bij gedaan, voor later om na te lezen).

Ik kan dan dus ook hè! Racebanen. Met de controller in de hand, rij ik zomaar blokjes, soms tot het niveau dat ik Dzjez er uit race. Dat kan natuurlijk ook een reden zijn dat de baan nu aan het verstoffen is. Qua spelletjes in het algemeen hebben we trouwens niet te klagen.

In een notendop: Wie ben ik, Monopoly van cars, Rummicub voor kinderen en 4 op een rij (uit mijn hoofd hè, het kunnen er ongetwijfeld meer zijn). Ikzelf heb in ieder geval Paw Patrol gekregen en dat is over heldhaftige honden en reddingsacties. Maar Power Rangers vind ik nu eigenlijk ook wel heel gaaf.

Ik speel er we veel mee, maar ook de kralen die eigenlijk in de kerstboom horen, zijn momenteel mijn favoriete speelgoed. Ik denk soms dat ik de personificatie ben van een kinderhand die snel is gevuld.

Waar ik dan weer superblij van ben geworden is mijn nieuwe iPad. Die vorige was een gevaar voor mijn vingers aan het worden, want de scherven vielen letterlijk van het scherm. Ik heb mijn les wel geleerd (hoop ik) en ga niet of minder onzorgvuldig om met mij iPad.

Wat mij trouwens erg bij is gebleven is ons bezoek aan het museum van Van Gogh. Wat is het toch bijzonder dat een man in zo’n korte tijd, zo’n beroemde schilder is geworden en ook nog eens zijn oorlel er af gesneden heeft. Met de audiotour en papa heb ik veel interessante dingen geleerd. Bijvoorbeeld:
Je bent nooit te oud om te beginnen.

En dan was er ineens sneeuw ook! En het was nog niet eens kerst. Daar klopt toch helemaal niets van! En begin nou niet over de opwarming van de aarde, want die heeft er niets mee te maken. Niet met zo’n sterk oorzaak-gevolg-verband. Dat betekent niet dat we er geen rekening mee moeten houden, maar we moeten vooral niet overdrijven (maar dat is een ander verhaal, en heeft ook met getallen en rekenenen te maken).

De sneeuw was wel een mooie verrassing en een goed anti-iPad-gebeuren, waardoor we in no-time buiten in onze kleren en met handschoenen stonden. Ze hebben zelfs nieuw leven gecreëerd.

Op twee manieren: 1. Een echte mini sneeuwpop met expressie-op-zijn-gezicht en 2. Leven voor een buurvrouw die zich niet ongestoord nog eens om kon draaien door de vrolijke kinder-(en papa-)geluiden in de sneeuw. Ik vind dat een goede reden om chagrijnig te zijn.

Nou, dat was het in een notendop.
We hebben natuurlijk wel veel meer meegemaakt, maar het gevolg van veel meemaken is dat je daardoor ook weiniger tijd hebt om dingen te doen. Nu moeten we ons voorbereiden op kerst en oud en nieuw en hebben net onze laatste schooldag achter de rug. Siebe en Zelda komen, dus veel tijd om te spelen, spelletjes te doen en te praten.

Oh ja, papa is gaan fietsen met Rogier de ex-buurman, maar echte vriend… (de personificatie van een blije man in de sneeuw).

It wie wer un moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze slideshow vereist JavaScript.

….en dat was zondag.
Na de uitputtende zoektochten naar de immer groeiende hoeveelheden paaseieren. Het leek er op dat er drie mensen, onafhankelijk van elkaar, besloten hadden paaseieren te verstoppen. Hoe dan ook, ze moesten ALLEmaal gevonden worden. In de naam van de Paashaas, de Zilverpapieren propjes, en de Chocolademonden.

Op de zolder, in de meest onmogelijke hoekjes, in onze kamers op plekken waar de kuisvrouw niet eens van weet dat ze bestaan en in de tuin met het gevaar van boosaardige poezen die zich verschansen achter heggen en hekjes (honden niet, want die weten dat ze direct cassie wijlen gaan als ze chocolade eten. Een manier om er niet te dik van te worden natuurlijk).

Kortom, we hebben er veel gevonden en inmiddels ook veel gegeten.

Dat is het voordeel van heel veel pasteitjes.
Ze liggen ook overal, en als je dan van die kleine graaihandjes hebt als ik, dan is het een kleine moeite om er links en rechts één te snaaien. Met die zilverpapiertjes heb ik geen moeite, die zijn er zo af, en met het opeten al helemaal niet!

It wie wer in plakkerige en sûkelarje folle dei

Laten we het zo zeggen:
Vandaag eindigde minder goed dan hij begon, maar ik heb er wel iets van geleerd.

Dus, als je niet eet, maar huilt, niet lief maar boos bent, gaat de tijd voorbij zonder dat je er erg in hebt, maar vooral zonder dat je kunt dansen voordat je naar bed gaat… De tijd werkt tegen je. Anti-tijd. Je gaat niet vooruit en niet achteruit in de tijd, maar blijft stilstaan in wat je had kunnen beleven.
<dat is een zin die je twee keer moet lezen denk ik>

Ik weet inmiddels wat het is. Ik weet ook hoe ik het om moet zetten in een positivitijdmachine, maar ergens in mij hapert het zo nu en dan. De theorie is er, maar de praktijk moet nog volgen. Goed begin zeg ik en uiteindelijk heb ik zowel mijn bordje als mijn yoghurt nog opgegeten. Maar niet gedanst. Jay wel…

Wel hebben we mijn (ons) favoriete Engelse boekje gelezen over “I see, I see” en dan mogen Jay en ik om en om de schuifjes open doen (je moet er bij zijn denk ik) en dat vinden we superleuk!

Ja, superleuk. Ik kan letterlijk niet wachten de schuifjes open te doen. Dan wordt ik ongeduldig terwijl ik ondertussen wel weet wat er achter zit. Voordeel van kind zijn zeg ik, je blijft altijd nieuwsgierig naar wat er achter het deurtje zit. Elke keer weer. En elke keer weer wordt ik er blij van.

Minder blij wordt ik van ‘Dzjezzie’ de druktemaker. Gelukkig ben ik stoïcijns en eet ongestoord en zonder onderbreking mijn macaroni op en dan kijk ik begerig naar het bordje van ‘Dzjezzie’. Om hem te helpen bedoel ik 😉 en daarna eet ik mijn yoghurt op en mag ik dansen met papa. Dzjezzie kijkt erg betoeterd maar we hebben het duidelijk gezegd en op de klok gewezen en enthousiast en met een glimlach “hup, hup” geroepen, maar het mocht niet baten en resulteerde in blaten van Dzjez.

Maar toch ben ik trots.
Ondanks alles (huilen, knoeien, roepen, draaien, keren,, …) heeft hij alles opgegeten én wat’ie op de grond had gegooid ook nog opgeruimd. Mijn HELD.

Oh ja, gisteren heeft papa me opgehaald op de Toverhoed en kon hij ook even kijken hoe leuk het daar is. Ik wilde deze keer wel mee, maar nu was het papa die aan het treuzelen was (typisch papa). School, de Toverhoed en ik blij dat ik al groot ben en alles mee kan maken. Schilderen, tekenen, hard zingen en dansen en net doen of ik er al jaren kom. Dat zeiden ze ook tegen mama op de ouderavond: “Hij heeft geen enkele aanpassing of overgang. Het is een echt plug-en-play-kind!” en dan kijkt mama onopvallend, stralend van trots. En ik ook.

Deze ochtend mocht ik weer naar school en papa heeft me gebracht. Huppelend gaat mijn grote rugzak met mij mee de heuvel van het parkeerterrein af. Net zo veel zin als ik.

Ik bleef heerlijk bij mama! Lang slapen en veel aandacht, de beste ingrediënten voor een winterse woensdagochtend. ’s Middags is Dzjezzie er weer en kunnen we samen spelen!

Als papa thuis komt gaan we eerst met Siebe bellen. Die heeft zijn arm in het gips want er is een auto tegen zijn fiets aan gereden en bleek de grond weerbarstiger dan zijn pols en hoofd. Dikke buil en een kleine breuk. Zijn lach deed het nog zoals altijd!
Vrijdag komen ze weer.
Mijn zus en broer.
Zin in.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Die titel mocht ik verzinnen, want ik beginmeer en meer te praten. Niet alleen maar onverstaanbare klanken, maar echte woorden met lettergrepen en zo en hele zinnen (met een maximum van 3 woorden, want een mens moet niet overdrijven hè!).

We lopen weer dagen achter op de avonturen die we beleeft hebben, maar dat komt met name door de avonturen. Ons ritme is er bijna door verstoord en daar komt nog bij dat Dzjez naar school gaat, of wat misschien betere het-uitgebreide-bezighheids-leer-en-sociale-vaardigheids-centrum genoemd kan worden, want laten we er eerlijk over zijn: Dzjez is er aan toe!

Die heeft een stel hersens als een uitgedroogde spons in de Sahara! Die heeft input nodig, zoals een verse harde schijf van 1 Petabyte wat  1000000000000000 Bites van een net opgestarte computer. Onze Dzjez dus.

Welcome.
Wat ik wil zeggen is dat ik Jay al die tijd al verstaan heb, maar dat het me opvalt dat andere mensen hem nu ook begrijpen. Dat is handig. Ik zie duidelijk dat hij een grote BOOST doormaakt nu ik niet meer op de crèche ben. Hij neemt duidelijk mijn rol over en gaat aan het eind van de dag alle lokalen af om dag te zeggen. Nou ja!

Ik heb niet het gevoel dat Jay me overdag mist. Als we hem brengen zwaait hij stoïcijns ‘Dag’ nadat ik toch even mij ronde langs de lokalen heb gedaan en ik zaai dan ‘Dag’ terug, terwijl ik doorga naar school. Daar moet je op tijd zijn en je kunt de auto niet voor de deur parkeren, maar op de parkeerheuvel. Dat betekent dat we eerst nog naar school moet lopen. Ook als het regent! Hoe dan ook, we kunnen heel hard “joeoeoeoeoeoeoe!” als we naar beneden lopen.

Over school vertel k later meer, maar het belangrijkste is dat ik Merel heel erg leuk vind, maar een heel klein beetje moeilijk vind om iets tegen haar te zeggen en dat ik Lotte heb als buddy en die is heel leuk en dat we in de pauzes zo snel als we kunnen onze boterhammen opeten om daarna te kunnen spelen. En als de boterhammen niet op zijn, dan gaan we toch spelen, want in het ‘speciale’ lokaal eten, is niet leuk!

Wat we dan nog wel moeten vertellen is het superberereuzegezellige weekend met Siebe en Zelda! Die kwamen op vrijdag aan en dan is het een uur feest. Zingen, dansen, gek doen, gillen, lachen, knuffelen. Alsof we een opgewonden veer zijn, die pas stopt als’e uitgewonden is.

Het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet zien, het gaat alleen en uitsluitend om de momenten dat we elkaar wel zien. Nu, hier, dat is het en dat is genoeg.

Plug and play.

Toe we zaterdag naar de markt gingen, gingen we toch eerst met mama mee, of ik, en dan volgt Dzjez vanzelf, maar toen ik er achter kwam dat de markt eigenlijk maar saai is, gingen de ‘jongeren’ en papa naar de wallen van de vesting. Daar gebeurt het, daar is het avontuur!

Ik volg Siebe op de voet, want hij is de über-avonturier. Hij weet precies hoe je in de bomen moet klimmen en op de rand boven de gracht moet balanceren zodanig dat ik mijn hart moet vasthouden en moet spelen hoe hij van grote hoogte in een grote diepte is gestort (en ik weer mijn hart moet vasthouden). Kortom we hebben het erg naar ons zin en als ik zo naar de foto’s kijk.

En dan hebben we het nog niet over Zelda. De stille kracht, de creativiteit, de liefde en zorgzaamheid. Daar heb je er niet veel van, maar wij hebben er één. Bovendien is het ONZE zus, iets wat we gewoon nooit meer kwijtraken. Mooi hè?

Ze maakt bovendien staartjes in onze haren. Dat kan er maar één doen…. Precies.

Zij is dan ook weer degene die bedenkt dat we (Dzjez en ik) in een holle pijp kunnen zitten. “dat is leuk”, denkt ze dan en inderdaad, dat is leuk. Het levert gekke foto’s op in ieder geval!

Toen we thuis waren, gingen we in de middag nog naar de speeltuin. Dat is dan weer met Siebe en dan gaan we voetballen. Ik kan al heel goed voetballen en hard achter de bal aanrennen, maar ook een strakke pass schieten. Soms weten we allen niet wie de baas is: Ik of de bal…

Niet alleen schop ik tegen een bal, ik ben ook dansbaar aangelegd. Het liefst iedere avond met Kabouter Plop, maar andere muziek is ook goed.

Eindelijk mochten we (lees ik) dan met het Buurman en Buurman Hamertje tik spelen. Wat een mooi kano is dat eigenlijk zeg. Je mag smeren met spijkertjes en blikjes en kunt tegelijkertijd hele mooie dingen maken! Dat is wat je noemt educatief speelgoed.

Met de hamer kun je bovendien ook op muren, tafels en Dzjezzies slaan! Alhoewel dat laatste niet echt gewaardeerd word…. Ik noem Dzjez dus Dzjezzie hè en meestal vindt’ie het goed, maar soms ook niet…

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.