….en dat was zondag.
Na de uitputtende zoektochten naar de immer groeiende hoeveelheden paaseieren. Het leek er op dat er drie mensen, onafhankelijk van elkaar, besloten hadden paaseieren te verstoppen. Hoe dan ook, ze moesten ALLEmaal gevonden worden. In de naam van de Paashaas, de Zilverpapieren propjes, en de Chocolademonden.
Op de zolder, in de meest onmogelijke hoekjes, in onze kamers op plekken waar de kuisvrouw niet eens van weet dat ze bestaan en in de tuin met het gevaar van boosaardige poezen die zich verschansen achter heggen en hekjes (honden niet, want die weten dat ze direct cassie wijlen gaan als ze chocolade eten. Een manier om er niet te dik van te worden natuurlijk).
Kortom, we hebben er veel gevonden en inmiddels ook veel gegeten.
Dat is het voordeel van heel veel pasteitjes. Ze liggen ook overal, en als je dan van die kleine graaihandjes hebt als ik, dan is het een kleine moeite om er links en rechts één te snaaien. Met die zilverpapiertjes heb ik geen moeite, die zijn er zo af, en met het opeten al helemaal niet!
Door de drukte is de blog niet gepost, maar dat wil niet zeggen dat we het niet gevierd hebben hoor. Mijn verjaardag! En niet alleen was het mijn verjaardag, Siebe en Zelda waren er ook en, het was ook nog eens pasen, met eieren van chocolade!
Nu heb je in een notendop de verjaardag al beleeft, maar er is natuurlijk meer. Want eerst mocht in bed met Dzjez en papa en mama, wat opzicht al een cadeautje is en toen ik beneden kwam hingen er allemaal slingers. Voor mij! Alleen voor mij! Hoejah!
Hoejah, wie jarig is…. die krijgt cadeaus! En ik kreeg er heel veel, maar wat het belangrijkst is, is de loopfiets. Een witte loopfiets voor mij, dan kan ik leren lopen én fietsen én vallen. Die vliegen in één klap! Echt iets voor mij, want ik heb altijd bont-en-blauwe knieën en benen. Is een handelsmerk van me.
Maar dat was niet alles, ik heb ook nog een spel met eendjes gekregen. Dan moet je elke keer één eendje pakken en kijken welke sticker er aan de onderkant zit. En als die van jou is mag je hem hebben, maar als’e niet van jou is moet je hem terugzetten en géén nieuwe pakken (maar dat doe ik liever wel, want ik wil alle drie de juiste stickereendjes hebben, want dan ben ik gewonnen (ik gebruik expres het woord ‘ben’ want dat zeggen Siebe en Zelda ook)). Enfin, het is alweer een mooi fenomeen op de vroege ochtend.
En vanzelfsprekend is het mooi weer op mijn verjaardag, dus na het ontbijt kunnen we er op uit. Naar de speeltuin! En ik maar lopen op mijn loopfiets! Ik snap niet waarom er eigenlijk een zadel op zit, daar heb je toch helemaal geen tijd voor als je aan het lopen bent? Daar moet ik nog eens diep over nadenken….
Met Zelda als coach is het trouwens een makkie!
’s Middags komen ook nog Beppe, Tessa, Nynthe en Senn (maar Senn was een beetje ziek). En Opa en oma ook nog, dus het was een Full House en een Full Mouth, want we hebben TAAAAAAAAAAART. Als er iets is dat ik echt lekker vind, dan is dat ? Precies.
En als er feestbezoek is, dan hebben die ook feestcadeautjes bij zich, dus dat was uitpakken geblazen! Nog meer cadeautjes, waarbij ik het uitpakken minstens zo leuk vind als wat er in zit, zo niet leuker! En er waren best veel, dus veel uitpakplezier! Jaja, jarig zijn is leuk, zeker als je drie wordt, want hoe je het ook went of keert, dat is een noodzakelijk stap om 4 te worden. En dat zal in Jaykarta zijn, want voor degenen die het nog niet weten…. Daar gaan we naar toe verhuizen, want papa heeft er een nieuwe baan als strateeg. Dan kan hij mooi vertellen aan iedereen hoe het moet. Dat vindt hij leuk.
Wij denken dan voornamelijk aan het zwembad, de zon en Siebe en Zelda die op bezoek komen. Wat een feest gaat dat zijn!
Oh ja!
Ik ben er ook nog, maar omdat Jay jarig was, is mijn mond grotendeels gesnoerd (wat theoretisch eigenlijk een onmogelijk fenomeen is), maar ik wil nog wel even zeggen dat ik OOK CADEAUTJES heb gekregen! De belangrijkste is een ambulance! Met zwaailicht en een echt ambulancegeluid en een cars rugzak met knipperende lichtjes! Dan weten jullie dat ook.
Los van het feit dat ik druk aan het aftellen ben naar mijn verjaardag, is er ook nog pasen. Dzjez heeft natuurlijk zijn paasstokkenoptocht gedaan met school, maar ik heb paaseieren gegeten op de creche! En ook knakworstjes gegeten. HEERLLIJK! (ook al zie ik niet echt het verband tussen pasen en knakworsten, maar dat zijn vragen die je op zulke momenten niet stelt, natuurlijk).
Ik ben ook naar de logopedie geweest en ik praat telkens beterder. Dat moet ik wel, want ik heb veel te vertellen en daar heb je woorden en een mand voor nodig. Sommige woorden kan ik al heel erg goed articuleren, zoals ‘chool’ (oh, dat is er dan één die iets minder gaat), maar wel ‘hoger’ bijvoorbeeld en ‘voorlezen’ en mijn doel is blijven oefenen!
Ik had paasontbijt op school en papa heeft daarvoor speciaal een schoenendoos versierd. Het was voor Bernard en die houdt heel erg van Star Wars, dus hebben we er elfjespapier om heen gedaan…. Vond hij HEEEEEEEL gaaf!
In de doos zaten lekker broodjes (jam en hagelslag) die we bij de bakker hadden gehaald, een gekookt ei (vind hij lekker, uuuhw!) en een appel die we speciaal geschild hadden en in stukjes gesneden. Maar de doos zelf hebben we opgesierd met stro, kleine kuikentjes en gezellige dingetjes, kortom een doos om op te eten! En dat heeft Bernard ook gedaan….
Geintje!
We zijn ook naar de kapper geweest (bij Steven), nadat we bij Opa en Oma waren. Hun nieuwe badkamer is eindelijk af en dat is maar goed ook, want, hoe zal ik het zeggen, …. het werd tijd dat ze het water van de douche weer eens goed door het putje te laten stromen en dan zou het niet erg zijn als ze er onder gaan staan 😉
Geintje!
Wat onze haren betreft, dat werd ook tijd. Niet dat we er over struikelende (alhoewel mijn voeten natuurlijk dichter bij mijn haar dan de voeten van Dzjez, maar ik word al wel bijna 3 en dan is de afstand al weer een beetje groter….), maar het was wel tijd om de boel weer eens een beetje lieten knippen.
#stoer
Toen we terugkwamen van Opa en Oma had Jay een poepluier en zei ik tegen mama: “Zet mij alvast maar af bij de kapper, dan kun jij met Jay naar huis”. Mama keek me met grote ogen aan, dus ging ik haar nog maar een beetje meer geruststellen, door te zeggen “Echt hoor, maak je geen zorgen, ik ben niet bang”. Dus ben ik uitgestapt en heb grote lol gehad met Steven.
Voor de rest hebben we een fijne week gehad, met af en toe een bloemenbui…
Het begin van de lente (20 of 21 maart is bepaald op basis van een afspraak hoorde ik laatst. Het is nogal wat, want Astronomisch gezien begint de lente als de dag en de nacht even lang zijn (daar zal mama blij mee zijn). Deze lentenachtevening treedt op rond 20 maart op het noordelijk halfrond. De zon gaat dan door het lentepunt (kijk dat zijn nog eens dingen om naar uit te kijken als je een zon bent) en de dag en de nacht zijn ongeveer even lang. Tijdens de lente worden de dagen steeds langer en kun je langer buiten zitten (Hoera!).
Kortom, een goede reden om een wandeling te maken in het bos en afscheid te nemen van de winterbomen, de winterstruiken, het wintergras en de winterse bospaden. Dat hebben we dan ook gedaan, samen met het bezoeken van alle paddestoelen, die op mysterieuze wijze allemaal hun nummer zijn kwijtgeraakt. Je zou je toch haast gaan afvragen of er niet één of andere bende achterzit. Het KK of zo (Kabouter Kalifaat) want je weet het maar nooit tegenwoordig.
Papa had voor de gelegenheid een jas in schutkleuren aangetrokken, voor het geval we hem kwijt zouden raken… Onder de omstandigheden zou dat ook za maar eens kunnen. Eerst de nummers va de paddestoelen en dan…. papa! Gelukkig is dat niet gebeurt, want dat zou ik heel erg vinden. We hebben dan ook vooral lekker gewandeld, waarbij ik het niet kon laten om van de kleinste hobbel gebruik te maken om om te vallen of in ieder geval zwaaiend met mijn armen mij evenwicht houden. Valt niet mee bijna drie te zijn.
Bovendien hebben we lekker appel en sinaasappel gegeten. Dat hoort er echt bij. Via een grote omweg zijn we uiteindelijk bij dé heuvel terechtgekomen en daar waren ook zwanen. Grote witte zwanen waar je niet te dicht bij in de buurt moet komen. Waarschijnlijk zaten ze op een aantal eieren te broeden. Daar zullen we later wel achter komen.
Ik had wat vallen betreft ook niet mijn dag. Of moet ik zeggen juist wel, want ik ben ook wel zeker 3 keer gevallen. Kleine ophogingen op het pad, kleine wortels en ondiepe kuilen waren mijn deel. Gelukkig kan mijn ego wel een deukje incasseren en loop ik snel weer verder.
Er waren spannende bomen waarin kinderen zich kunnen verstoppen, dus dat hebben we ook gedaan.
Er was een spannende boom, waar ik niet zal in of uit kon komen, dus dat heb ik dan ook gedaan. Uiteindelijk moet je alles eerst proberen om te bepalen of het goed is of niet, want anders ben je gewoon een fantasievolle verhalenverteller, en laten we eerlijk zijn, wat heb je daar nou eigenlijk aan!
Maar goed, nadat ik mijn motorische capaciteiten bergafwaarts heb getest en me bovendien verstopt heb, maar uiteindelijk weer tevoorschijn kwam vanwege angstige kreten. leek het tijd om naar de speeltuin te gaan. Een goede afsluiter van een goeie wandeling.
Maar er was meer deze keer…. Mama was op een kleine rondtocht gegaan en had een hert ontdekt!
Een hert, een hert! Daar moeten we snel naar toe! Bleek het wel een opgezet hert te zijn. Die zijn wel echt geweest, maar nu van binnen onsterfelijk gemaakt,. waardoor ze je voor eeuwig en altijd met hun liever reebruine ogen aankijken. Ik heb dan ook mooi terug gekeken.
Maar er was meer, er was een hele interactieve tentoonstelling over de natuur, inclusief een bak met vissen, die je kon vangen, en zo echt leken dat ik er een beetje bang van werd. Mooie plek, met lichtmuisjes en lichtreetjes die over de vloer heen rennen. Een bijzondere ervaring, die we zeker nog eens moeten doen!
Eindelijk was het dan zo ver.
Het geduld van een kind kan behoorlijk op de proef worden gesteld.
Eerst wordt je onder druk gezet om een ‘kruis’ mee te nemen naar school en vervolgens staat mijn naam er niet op…. Gelukkig weet papa wel wat zijn handwerk is, dus staat er snel mijn naam op (die ik al uit duizenden herken) en ben ik tijdelijk gerust gesteld. Maar dan denk je dat we er al snel mee gaan lopen, maar dat is niet zo (ik moet er natuurlijk bij zeggen dat het gaat om het Paaskruis en wij die eerst gaan versieren in de klas en dan mee om de kerk heen lopen (ik heb dan vaag beelden van de rondgang rond Jericho en we weten allemaal wat dat teweeg heeft gebracht, maar dat gaat nu niet gebeuren!).
Maar voordat we het gaan versieren gaat er eerst een weekend overheen en zijn er genoeg ouders van kinderen, die veel te laat, alsnog een kruis meenemen, dus de stress was redelijk niet nodig uiteindelijk. ze hebben op school gewoon geanticipeerd op het trage inleveren van kruizen. Nou ja!
In ieder geval hebben we afgelopen week het kruis versierd.
Ik kijk er even vol bewondering naar, want zo een mooi kruis heb ik nog nooit gezien. Nu ben ik een beetje bevooroordeeld, want hij is mijn broer. Mooi oranje is niet lelijk, maar je ziet het, ik kijk eigenlijk naar de chipjes.
Dat heb ik niet alleen gedaan in mijn lievelingskleur oranje, maar er zaten ook chipjes in. Die had ik op een draadje gerijgd en opgehangen aan het kruis (normaal hangt daar iemand anders) en vrijdagochtend was het zo ver.
De kinderen nerveus.
De ouders nerveus.
De broertjes en zusjes relaxed.
En daar gaan we. De school uit, de straat op, mét kruizen en ik hand in hand met Lotte, mijn maatje. Dan weet je zeker dat er niks mis kan gaan. Niet dat ik me over dat soort dingen druk maak hoor, ik kan namelijk al tot 10 tellen in het Indonesisch.
Het is een drukte van belang, want het zijn 3 klassen die naar de kerk gaan + de hoeveelheid ouders en broertjes en zussen als entourage. Jezus zal blij zijn met zo’n opkomst en dat is maar goed ook. Ik begrijp het nog niet helemaal, maar aan een kruis opgehangen worden is niet leuk. En zeker niet als je dood gaat! Het goeie nieuws is dan weer dat hij eigenlijk niet dood was en weer wakker werd in een grot met een steen er voor. Dus uiteindelijk kwam alles goed en ging hij naar de hemel. Dat lijkt me best een mooie plek als de zon schijnt. Als een helikopter boven de wolken.
Uiteindelijk lopen we ook weer terug naar school en was het voorbij. We zetten er een kruis door, het is klaar. Over kruisjes gesproken, we zetten ook kruisjes op de kalender om niet te vergeten dat ik op 27 maart jarig is. Een bijzondere dag, zo voelt het. We zullen zien hoe het feest gaat zijn en ik kan je al vast zeggen dat ik er heel veel zin in heb!
Het was een bijzonder weekend en dat begon al op vrijdag…. Ik was de hoeder van Flip de beer en dat is niet niks. Als je Flip de beer meekrijgt, krijg je niet alleen Flip, maar ook de rugzak waarin hij woont en een hele verzameling kleren voor elke gelegenheid.
Voor mij is het ook een avontuur, want Dzjez zit nog niet zo lang in de klas, dus dat maakt het extra spannend. Kan hij het wel? Is het wel leuk? Wordt het wel gezellig? Allemaal vragen die een stoffen beer zich afvraagt op een vrijdagmiddag….
Gelukkig was het ontvangst hartelijk en heeft Dzjez ook nog een broer, Jay. Dat is me er één, dat is namelijk de grootste knuffelaar van de hele wereld. Het is dat het een mens is, anders was het een knuffelJay geweest.
Ik vind het wel grappig! Een knuffelbeer die in een rugzak woont! Eigenlijk goed bekeken, want dan hoef je niet een tent op te zetten of zo, als je ergens gaat logeren. Je stapt gewoon uit je rugzak en dat is het. “Flip & Play”, zeg ik dan.
In het begin is het wel even wennen hoor, maar gelukkig hebben we veel te doen als we thuiskomen in de middag. Ik had alles tot in de puntjes voorbereid (…), maar moest wel eerst wat eten, dus dat hebben we gedaan. Samen met mama en papa, want die werkte thuis en was heel blij met het bezoek.
Het viel ons wel op dat Flip niet heel erg veel eet, maar dat is niet erg, Ik heb ook wel eens van die buien.
Op zich had ik wel zin om iets te eten, alleen hadden ze geen honing en zoals je weet zijn beren gek op honing en ben ik een beer die dan weer nog gekker is op honing.
Eigenlijk eet ik alleen maar honing. Brood met honing, patat met honing, honingijs, thee met honing, honingsoep, honingsnoep, als ik een vrouwtjesbeer zou zijn, zou ik de Honingin zijn.
Gelukkig had ik voordat we gingen vertrekken van school nog lekker wat gegeten en was het ook niet echt nodig.
Ik ben dat eigenlijk niet gewend, dat iemand anders zo veel praat! Dat ben ik normaal altijd, maar OK, het is een bijzonder weekend. Het is het weekend van Flip!
Ja, ik ben dat ook niet gewend!
Dat Dzjez zo weinig zegt, want ze noemen hem wel eens een Dzjezmatezz, oftewel een joeman-biet-boks!
In ieder geval mocht ik nog even op de gitaar spelen van Dzjez. Dat is best moeilijk hoor! Ik luister liever naar een goed stukje muziek op de koptelefoon, naar liedjes zoals “Ik zag twee beren”.
Daarna gingen Dzjez en Jay samen met hun moeder koekjes bakken. Dat is iets waar Dzjez al de hele tijd naar uitgekeken had. Deeg maken, deeg uitrollen en met vormpjes leuke koekjes uitdrukken. De oven had de hele tijd staan opwarmen, dus toen ze klaar waren, konden ze er direct in. Ik vraag me af wat ze het leukst vinden: Het maken of het opeten.
In ieder geval was het na het avondeten, met heerlijke langgepruttelde bolognesesaus die ik met een scheutje honing mocht eten, tijd voor mijn pyjama. Dzjez heeft deze nauwkeurig aan gedaan, waardoor ik na het poetsen van mijn tanden en het wassen van mijn poten en nog éen keer naar de wc te zijn gegaan, helemaal klaar was voor een nachtslaapje (in de winter doen mijn familieleden een winterslaap, maar ik ben zo gedomesticeerd dat ik dat niet hoef).
Ik was al wakker toen ik Dzjez hoorde die naar de slaapkamer van papa en mama ging. “Ikke ook wakker” zei ik, en toen mocht ik ook in hun bed. In hun bed is het altijd anders dan in mijn eigen bed. Het is op een andere manier warm. Bovendien kan ik dan knuffelen! En ik heb iets nieuws. Ik blaas en bijt dan in hun oor en dan moeten ze heel hard lachen (dat heb ik van papa geleerd hoor!).
Na de boterhammen die zich voor de gelegenheid hadden vermomd als ontbijt, gingen we naar de markt. Op de bakfiets, met Flip. Die schrok zich een hoedje denk ik, want zijn ogen waren zo groot als schoteltjes.
Nou, nou, dat valt wel mee hoor! Ik was hooguit een beetje geschrokken door de wind…. Maar inderdaad, het is natuurlijk wel een avontuur om op de bakfiets naar de markt te gaan! Door de vesting, majestueus zwaaiend naar iedereen, voor mij is dat betrekkelijk nieuw!
We hadden een verrassende ontmoeting, want wie zagen we toen we aankwamen? Precies, Wouter en Julia, onze vrienden. En papa liet er geen gras over groeien. We gaan wandelen over de wallen.
Zo, dan maak je nog eens wat mee als pretbeer. Stijf onder de arm van Dzjez zie ik delen van de wereld die ik anders niet zie. We klimmen over bergen en komen bij de sneeuwgrens, we kijken in afgronden die elke Edelweiss trots maken. Mooie buurt hoor, die vesting!
De middag laat zich omschrijven als een speelavontuur, gesponsord door de zon. “Heerlijk” (met dubbele ‘l’, zoals Jay zegt). Eerst in de voortuin, met de glijbaan en de hut en daarna in de speeltuin (OK, ik was toen even niet mee, want ik hou niet zo van zand in mijn vacht. Dat kriebelt zo en ik hou ook niet van in bad gaan, want het duurt zo lang, voor ik droog ben). Ik heb wel de foto’s gezien en die zien er goed uit met kastelen en bergen en begraven auto’s.
Ik laat me even gaan, want ik heb het rijk voor me alleen….
Ik heb mama ook nog even geholpen met het opruimen van de bladeren en helemaal in mijn eentje de groene bak, van achter naar voren getrokken. Ik ben beresterk (yeah Flip) en kan dat gewoon zelf. Samen met Jay heb ik de bladeren opgeveegd heb. Weg met de herfst en de winter, hallo lente!
Ik ben ook blij dat Flip er is, en zo nu en dan knuffel ik hem ook even. Hij is ook zo lekker zacht en ik hou van zachte dingen. Dat is ook één van de redenen waarom ik het zo leuk vind in haar te kriebelen. Nu mocht Flip het even doen (ik doe mijn best om mooi lachend op de foto te staan).
Zondagochtend moet ik weer thuisblijven…. De boys gaan zwemmen en ik mag niet nat worden, dus is het beter zo. Gelukkig mocht ik wel mijn zwembroek aan, zodat ik wel het gevoel had dat ik er bij was.
Toen ze opgedroogd terugkwamen, kon ik zien dat ze een mooie tijd hadden gehad! Bovendien waren hun opa en oma er bij! Die gingen meezwemmen (en handig gebruik maken van douchefaciliteiten aldaar, wegens badkamerverbouwingen) en als opa’s en oma’s meezwemmen, dan weet je dat het extra leuk is.
Ik heb me helemaal suf vermaakt, want ondanks het feit dat ik niet in het diepe durf, glij ik wel van de grote glijbaan in het diepe water en ga daar zonder problemen kopje onder. Wel 40! keer. Keer op keer! Ik heb een schizofrene houding wat betreft water….
Ik ook, maar dan anders. Ik heb een extreme allergie voor natte haren. Ook al komt er maar een druppel in de buurt van mijn scheiding en ik ben onblij. En daar ben ik zeer consequent in. Water is leuk, tot aan mijn nek en dat is het!
Ik denk dat mijn weekend ongeveer aan het eind is, en ik moet zeggen: Het was cool! Ik heb Dzjez, zijn broer en zijn familie, beter leren kennen en ik bereid me nu alvast voor op een volgende keer.
Ik heb er ook van genoten en vond het jammer dat Siebe en Zelda er niet bij waren, want dat zijn mijn broer en zus uit België. Die zouden Flip ook super leuk gevonden hebben, maar gelukkig hebben ze het verhaal en de foto’s. Morgen neem ik hem weer mee naar school en gaan we alle verhalen vertellen.
Los van wat er allemaal is gebeurd , ben ik met mama en Zelda naar K3 geweest.
Dat is iets waar ik al weken naar uit heb gekeken en dan is het ineens zo ver. Dan is het zondagochtend en heeft mama de bakjes met lekkers klaargemaakt, heeft papa de tickets geprint en uitgezocht waar je moet parkeren, heeft Zelda samen met ons alle liedjes en dansjes ingestudeerd en zijn wij dus helemaal klaar!
Vrijdag en zaterdag waren toen natuurlijk al voorbij! Want nadat we vrijdag naar de Hema zijn geweest, ook al zo’m hoogtepunt. Niet alleen hebben we de Hema op zijn kop gezet door even ongegeneerd te knuffelen in het openbaar (veel oooooh’s krijg je dan), maar we hebben ook Fristi met een donut gehad. Daar moet het wel heel hard voor regenen en stormen om ons tegen te houden – kwamen Siebe en Zelda in de avond. Zodra we dat weten is er geen houden meer aan, schier onmogelijk ons dan ook maar bij het raam weg te houden. Zo gaan die dingen.
Zaterdag was een lekker dagje dat voorbij kabbelde met HUTTENBOUWEN!
Niet zomaar iets, maar iets dat je alleen maar met je grote zus kan doen. Gewapend met doeken, handdoeken, wasknijper, boeken en zelfs een hamer, bouwen we onze eigen hutten mét een eigen lamp er in! Hoe leuk is dat? (ja, foute zin, ik weet het, maar anders is het ook zo zinloos een cliché te zijn en dus moet je dat zo nu en dan bevestigen).
Nou leuk genoeg om de hele dag mee bezig te zijn. Tussendoor iPad kijken, naar de speeltuin en veel boterhammen eten. Zo is een zaterdag zo voorbij. Zeker als je ’s avonds kip uit de oven met versgemaakte en gebakken frietjes krijgt en geen honger hebt….
Terwijl Dzjez, Zelda en mama zijn vertrokken naar K3, bleven de mannen thuis. Wij hebben naar de Grand Design van Stephen Hawkings gekeken. Zeer interessant! En natuurlijk veel geknuffeld en al vroeg naar de speeltuin. Kasteel bouwen. In je eentje, kun je ook als enige de torens kapot maken, dus maak ik gebruik van die gelegenheid.
Het is duidelijk dat het K3-gezelschap het enorm naar zijn zin heeft.
Als het gezelschap terug is, gaan Siebe, Papa en Zelda even ‘iets; doen en wij mogen niet mee…. Wat ze precies hebben gedaan is niet duidelijk, maar de video laat een buitengewoon intensief lachende Siebe zien.
En een bijzonder kijkende Zelda. Sons hoef je niet alles te weten om te begrijpen dat er iets bijzonders is gebeurt. Noteer de datum zeg ik, want hierna is alles anders.
Na de K3 ochtend, hadden we nog steeds de hutten in de middag. En ze mogen blijven staan, ook als Zelda al weg is! Het was weer een fijn weekend en morgen ga ik weer naar school.
en ik naar de creche, alwaar ik weer honderduit kan kletsen, praten, babbelen en keuvelen. Mijn lievelingsvrijetijdsbesteding (mooi woord voor Scrabble).
en verder zijn er nog hele mooie foto’s van ons gemaakt door Zelda:
Vrijdag begon na de speeltuin binnen, waar we dan als halve garen van e glijbanen glijden, terwijl mama beschermend haar oren vasthoudt en met een rietje koffie probeert te drinken. Zelfs foto’s nemen lukt door één of andere manier niet. Waarschijnlijk door de bijzondere trillingen die de honderden kinderstemmen produceren.
Wij hebben het naar ons zin natuurlijk!
(en mama ook, want wij hebben het naar ons zin, en dat is alles wat geldt).
Toen mama rond een uur of 6 vertelde dat Siebe en Zelda kwamen, was van rond een uur of zeven naar bed gaan, geen sprake. Stuiterend kijken we naar de tuindeur in de hoop dat’ie onverwacht eerder open gaat dan 5 minuten na 8. Dat gebeurt niet. Het is pas 6 minuten over 8, maar dan is er ook ten minste 11 minuten feest! Fijn dat ze er weer zijn!
Het weekend is relaxt en gezellig en we doen veel dingen samen. Onder andere met Zelda naar Bussum om boodschappen te doen. In de bakfiets, druk kletsend en commentaar geven want daar zijn we goed in.
Met Zelda is alles anders. Roziger of zo, in ieder geval als zij iets tegen me zegt doe ik het met plezier. We gaan samen nog even op de boot in de Albert Heijn. De wiebelboot, een niet te vermijden attractie. Bovendien levert het mooie foto’s op met mooie mensen (dat zijn wij!)
Ik begin op zondagavond, nadat Siebe en Zelda weg zijn weggegaan, al een beetje kriebelig te worden, want…
Ik ga logeren bij Beppe, Tessa, Senn en Nynthe!
Dat is een avontuur in een groot verschiet en ik kan niet wachten. Voor mama kan het niet kort genoeg duren, terwijl ik het liefst heel lang wil gaan, 9 nachten of zo. Uiteindelijk komen we uit op 2 nachten, waarbij Tessa me op maandagmiddag na de BSO ophaalt! (kikken trouwens mijn eigen brood smeren en snijden. Misschien moeten we dat thuis ook eens gaan doen)
Toen mama me had gehaald, vond ik het zinloos mijn jas uit te trekken, want ik moest immers zo weer weg. Tessa komt zo. Ik ga gewoon op mijn logeertas liggen wachten. Als ze dan komt en ik ga weg, moet mama een keer extra slikken, maar ik zat al vastgegespt in de auto. Klaar om te gaan.
Als ik thuis kom, ben ik eindelijk eens enigst kind en dat kan ik erg goed. Ik heb amper in de gaten dat ik alleen ben, maar geniet wel van de aandacht. Waarom niet. Lekker eten, lekker knuffelen, mijn eigen boekje lezen. Dat mag ook wel eens.
Ik haal Senn en Nyntho op van hun BSO en dat is ook wel eens bijzonder. Daarna naar Beppe en ik voel me direct thuis en op mijn gemak en geniet in volle teugen. Dat is iets dat je van mijn gezicht af kunt lezen, dat druipt er vanaf. Geen overgang, geen aanpassingsproblemen, gewoon logeren.
Ik eet trouwens voor het eerst Hutspot en ik ik vind het zo lekker dat ik het hele bord opeet!
De volgende dag worden we wel om 6 uur wakker. Of ik.
En ik begin dan zachtjes te zingen, zodat Senn ook zachtjes wakker word. En dan Nynthe. En dan moet er bij Tessa gevraagd worden of dat OK is en dat is zo…. Dus wij zitten gezellig met zijn drieën beneden voor de televisie voor al weer een mooie dag.
Ik ga naar de creche en Als ik aan kom zijn Puck en Abe er al en weet ik dat Hidde jarig is! Feest dus, en dat wordt alleen meet groter als Cato ook nog komt. Mijn dag kan niet meer stuk. We krijgen lekkers en Hidde een cadeautje.
Wij verkleden ons keer op keer en ik ben beland in een speelwalhalla met Senn en Nynthe. Nee ik kan niet anders zeggen dat logeren bij Beppe een mooi avontuur is!
Dzjez & Jay 