Soms heb je van die dejavuutjes. Vandaag was er een. Na laaaaang wachten door Corona en foute maat, hadden we vandaag een slot bij de Ajaxshop in Amsterdam. Dat is niet zomaar een shop, maar een SHOP IN DE ARENA VAN AJAX. Het heiligdom der heiligdommen dus. En ik was er. Met mama.
Zoveel Ajaxspullen. Dat is bijna te veel voor een 9 jarige om om te nemen. Alles rood-wit, of groen van de keeper. Ja dat hebben ze goed voor elkaar bij Ajax. Als je wilt kun je daar je zakgeld voor de komende 33 jaar wel uitgeven.
Dat hoefde nu dus niet, want dit was nog steeds van m’n verjaardag/sinterklaas (kan beide zijn), en dat past altijd in het budget. En ik heb het echt nodig, want ik groei als kool en ik voetbal 3 keer per week. ‘Ze’ zeggen dat ik goed ben, dus zeg ik het zelf ook maar. Vrij simpel, als je niet overtuigd bent van jezelf, hoe kan iemand anders dat dan zijn…
Enfin, na lang rondkijken en passen hadden we het juiste setje in de juiste maat gevonden, maar toen kwam de allergrootste verrassing nog! Ze konden daar, ter plekke mijn naam nog op het shirt zetten! MIJN NAAM, OP EEN AJAX SHIRT. En daar kan maar 1 nummer bij, en dat is nummer 14. Dan kunnen jullie er al vast aan wennen.
Dit verhaal is gebaseerd op fictie en kan de werkelijkheid beschadigen.
Zoals elke boerenkar heb ik ambitie, mijn ’15 minutes of fame’ (en hoe langer hoe beter). Maar het zag er niet goed uit. Al jaren doe ik mijn boerendingen en ben geworden van een glimmende boerenkar met verf en zonder roest, naar een gelaten kar die door weer en wind doet wat karren doen.
De kar van de buren daarentegen had een ander bestaan. Al jaren een parade van fame op die dag in december. Al weken van tevoren was hij er over bezig, die ene dag waarop alles wat het karrenbestaan het cachet geeft om de modderigste paden en stoffigste ladingen, in de dieseldampen van de trekkende trekker te doorstaan.
Ik had de hoop al lang opgegeven en trok de banden met de buurkar daarom maar stevig genoeg aan om mee te genieten van zijn verhalen, als inspiratie voor mijn bestaan.
Maar, zoals met veel verhalen, gebeurde er op een dag iets bijzonders. De buurkar brak zijn as en stond er ineens maar zielig bij. Een gebroken as is een spelbreker en maakt van een kar een hoop ijzer en hout. Een disfunctionele plaatsinnemer op het erf. Het begin van een roestig einde. Ik had met hem te doen.
De ophaaldag kwam en onmiddellijk werd duidelijk dat er een alternatief nodig was voor die dag in december. Ik zag ze staan en ze keken en ik pompte me op en liet het zonlicht weerkaatsen op het laatste niet roestige deel van mijn frame.
Als een vertraagde film kwam de delegatie richting het erf en bekeek me grondig. Het stro en de modder nog op m’n rug; de boer gaf aarzelend toe en mijn 15 minutes of fame straalden me tegemoet!
Geen idee wat er ging gebeuren op 23 november, maar het moest wel geweldig zijn.
Mijn vocabulair als kar is natuurlijk maar beperkt, dus ben ik blij dat de foto’s die gemaakt zijn het verhaal van mijn transformatie beter vertellen dan woorden.
Ik dank dan ook de ijzermijnen, de zaag en lasmachines, de rubberbandenfabrieken en de houtbewerkingswerkplaatsen die aan de basis van mijn geboorte hebben gestaan, maar vooral de vrouwen en mannen, de klussers en de visionairs, de egyptenaren en de meesters en de juffen en de vrijwilligers, maar vooral de kinderen op en achter de kar die mijn transformatie en deze deze dag mogelijk hebben gemaakt.
Het enige wat ik er als kar aan toe wil voegen is: “I’ve been there and done it!”.
Ik ben de pralende Sintkar geweest en kan vanaf nu in vrede kan roesten.
Tenzij ik volgend jaar weer mag.
Ik ben er klaar voor.
Dat was natuurlijk het verhaal van de praalwagen. Die mag natuurlijk ook een podium hebben en dat laten we ook zo, maar het leuke was dat wij er ook bij waren. Terwijl papa aan het klussen was, waren wij aan het spelen met de andere kindjes die er waren.
En ik ben er zelf op de fiets naar toe gereden. Dat was de eerste keer naar school, en ondanks de bombarie die je er bij kunt verwachten, viel het allemaal reuzemee. Het is hetzelfde als fietsen in de speeltuin, alleen dan zonder speeltuin.
(Het voelt een beetje als het idee dat je op de rand van een hoog gebouw loopt. In essentie is dat precies dezelfde ervaring en beweging als langs het lopen op de rand van een stoep, alleen de hoogte zorgt er voor dat je het ineens Spaans benauwd krijgt).
En ik was er bij en fietste met hem mee. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het ook is.
We hebben lekker gespeeld en er waren ook grotere kinderen en die plagen natuurlijk zo nu en dan. Dus toen ze de deuren naar het schoolplein op slot hadden gedaan, moest ik over het hek klimmen om de andere kinderen te bevrijden!
Oh, en er kwam ook nog een brandweer! Het is zo’n dag die vol met onverwacht leuke verrassingen zit, want we kregen ook nog broodjes met knakworst en mochten Fanta en Cola drinken! De bouwers kregen lekker nasi van de Thai van de Keverdijk en je kon aan hun gezichten zien dat het nodig was én dat het lekker was.
Nadat de kar klaar was (en Jay hem geïnspecteerd heeft) en ik omgekleed was als Egyptenaar, zijn we met de school naar de kar bij Het Arsenaal gelopen. Daar stonden de andere karren met de bijbehorende kinderen al klaar, omgeven door Sinterklaasmuziek die uit de speakers schalde en een zwevende waterstraalpiet.
Tessa, Senn en Nynthe waren er ook en Evelyn is juf op de Godelineschool, dus die was er verkleed als hippie ook! Gezellige boel.
Wij hebben gewoon gewacht op Sinterklaas en toen hij aankwam, konden we op onze kar klimmen en de toer door de vesting maken.
Wij zijn eerst even naar huis gegaan en kwamen pas later. Zo lang wachten is niet leuk anyway, bovendien zie je de kar dan mooi aankomen. En mooi was’ie, hij glimde er echt op los! En Dzjez en z’n schoolvriendjes zaten keurig op de banken.
Ja, en na verloop van tijd kon ik niet anders, want ik moest ongelooflijk nodig plassen! En ik mocht niet van de kar. Pas aan het eind…. Ik heb het gered! Gelukkig.
Oh ja, en ik heb ook nog een tekening gemaakt voor Sinterklaas. Papa zei dat hoe mooier de tekening, hoe groter het cadeau kan zijn… Dat is een goeie motivatie, dus ik heb er echt mijn best op gedaan:
En het heeft gewerkt! We hadden én snoepgoed én allebei een Fortnite Nerf!
Ik had een kleurplaat gemaakt en die werkte dus ook. Nu moeten we er alleen op letten dat we elkaar de ogen niet uitschieten.
Anyway, na een lange mooie dag en een lange opluchtende plas, waren we klaar. Ik ben samen met Jay op de bakfiets met mama naar huis gegaan en papa ging lopen (die had nog niet genoeg gesjokt!). Thuis hebben we nog Sinterklaas Journaal gekeken en 2 minihapjes Lasagne. We waren denk ik klaar.
Misschien niet helemaal scherp, maar wel een gezellige foto van ons.
De mooie jasjes weer aan, speciaal voor kerst. Siebe en Zelda in stemmig zwart. Het gourmetstel stond al klaar en Opa en Oma waren er bij (en hadden hun befaamde sausen meegenomen) en mama was er klaar voor. Alle ingrediënten voor een gezellige avond, en weer lagen er kadootjes onder de kerstboom.
En dit was natuurlijk de grappige foto…. De echte van de sfeer was deze:
Deze keer met kerst kreeg ik het allergrootste kado!
Ik kon er bijna zelf in! Zo groot was het pak en de kerstman, in dit geval, had amper een groot genoeg stuk papier om het in te pakken. Dat moet wat zijn geweest in de inpakkamer! Maar pakpapier is natuurlijk maar pakpapier zolang het op de rol zit of om het kado heen, daarna is het gewoon een prop.
Een laagje ondoorzichtbaarheid. Dat doet me er aan denken dat we die ondoorzichtbaarheid misschien eens wat meer moeten uitpakken. Die onuitgesproken woorden en gedachtes zijn een verloren bron van inspiratie. En zonder inspiratie is er niet veel vooruitgang.
Ik denk dat inspiratie een van de mooiste woorden in de wereld is. Het woord inspiratie komt namelijk uit de samenstelling van twee Latijnse woorden In en Spiritus. Letterlijk vertaald betekent dit Inblazing en In de geest. Mooi hè
Een brandweerwagen van Paw Patrol was het dus, met allemaal gadgets! Mooi, groot en luidruchtig, helemaal goed! Lekker spelen dus.
Mijn Bron van Bouwinspiratie kwam uit (uiteindelijk) twee gele basisdozen Lego. raampjes, wieltjes, blokjes, plankjes, oogjes, haakjes, oogjes, blokjes, hoekjes, rondjes, pieltjes en palletjes en bovendien in alle kleuren van de regenboog, een vat vol vermaak, en ik ben direct aan het bouwen geslagen. Ik moet zeggen dat het een kleine verslaving is! Heerlijk met het puntje van de tong uit m’n mond en de handen uit de mouwen!
De tweede doos heb ik van mama gekregen toen we gisteren op het Maxis terrein waren. 50% korting! En Jay een vlieg/duik/vaar/rijtuig van Paw Patrol! Je kunt beter kerst vieren begin januari! Kun je twee keer zo veel krijgen…. voor hetzelfde geld!
Tweede kerstdag zijn we bij Tessa op bezoek geweest en daar waren de nichtjes. Senn en Nynthe waren naar hun vader in Drachten, maar die hadden we gelukkig vlak voor kerst al even gezien.
Het was heel gezellig en we hebben lekker gespeeld en soep gegeten! ‘Ze’ hebben ook nog een spelletje gespeeld, waarbij je van een woord heel veel nieuwe woorden moest maken. Niets voor mij!
Siebe ging op ‘derde’ kerstdag weer naar huis, want die moest studeren en wilde natuurlijk even zijn vriendin zien. Maar op tweede kerstdag hebben we nog gevoetbald bij de speeltuin bij Tessa. Siebe kan best goed voetballen en ik kan best goed tegen mijn verlies…. Met papa ging hij Volley-pongen… Dat is voor later en met een volley ball en een pingpongtafel. Ze zijn de besten van de wereld (ook dat ze de enigen zijn die het spelen natuurlijk).
Zelda bleef gezellig nog een paar dagen langer en we zijn nog naar Pake in Drachten geweest en naar Beppe. Het zijn mooie dagen om dat soort dingen te doen. Ben nog wel een beetje misselijk en witjes geweest een aantal dagen. Gelukkig is de zure lucht nu weer uit onze kamer getrokken en kan ik alles weer eten!
Met Tessa zijn we dan ook nog gaan lunchen (mijn haar!). Toen papa Zelda daarna wegbracht, kwam hij een leuk en merkwaardig bord tegen…. Nou ja! Wie verzint dat?? Was op Schiphol bij de treinen. Vast voor toeristen…
Over eten (en nieuwe woorden) gesproken, ik ben gek op een boterham met tomaat en basilicum. Ik denk dat dat de smaak van mijn oude (Italiaanse?) ziel is, die opspeelt en mij ingeeft dat ik dat moet eten.
Het woord basilicum was best moeilijk, maar met ezelsbruggetjes en goed oefenen lukte het toch! Het inspireerde mij tot een stoelgang en een eerste zin, die papa vervolgens als inspiratie gebruikt heeft om mijn liedje te schrijven over het onderwerp (wat overigens in die context (wat overigens ook weer in dit kader), een leuke woordspeling is).
Poepliedje (van Jay)
Ik heb gepoept, ik heb gepoept.
Dikker drollen zijn er zomaar uitgefloept.
Ik moest alweer, ik moest alweer
Lekker poepen doe ik keer op keer.
Ik ben weer klaar, ik ben weer klaar.
De mooiste drollen zijn nu openbaar
Ja uitgezwaaid, ja uitgezwaaid.
De kunst van poepen is mooi gedraaid.
Het heeft ook een leuk melodietje.
Oh ja, mijn favoriete film tijdens kerst nog even. Er is er dus een die ik al 6 keer of zo heb gezien, en eigenlijk nog wel vaker wil zien: Christmas Chronicles.
Het lijkt wel of we de blog altijd beginnen met “Het is al weer even geleden, maar er gebeurt zo veel” en dat is waar. Een stukje schrijven vergt een bepaalde, doch ongedefinieerde mate van aandacht, en dat is net wat er zo nu en dan ontbreekt.
Nou moet ik zeggen dat foto’s elke keer wel weer inspirerend zijn om stukjes te schrijven. Het is wat dat aangaat ook niet helemaal duidelijk wat er eerder was, uit stukje of het ei, of de kip of de foto’s….
De oranje vestjes waren noodzakelijk bij onze bloembollenplantdag. Midden op een rotonde in het grasveld, met automobilisten als danseressen en dansers om ons heen draaiend.
Er zijn dan kindjes die dan soms en volledig per ongeluk, denken dat ze straten kunnen oversteken om limonade te halen en terug, ondanks luid geroepen waarschuwingen. Ik viel gelukkig op en alles was goed. Nooit meer doen.
Een andere lievelingsbezigheid van me, en je raad het al, is wormen verzamelen. Ik heb er wel 13 verzameld en allemaal een naam gegeven. Ze kwamen letterlijk met bosjes naar boven door al dat gegraaf en gespit. Ik heb ze niet opgegeten, want er zat modder op (en ik weet ook niet of ik het echt durf, maar wel dat mensen het heel erg jakkie vinden ;-))
We hebben veel bollen gepland en ik had de tong uit mijn mond om er voor te zorgen dat de bollen er in het voorjaar goed bijstaan. We hebben een ‘H’ van Hoff gemaakt en een grote cirkel en een aantal ‘spaken’. Dat gaat een waar kunstwerk zijn en mensen zullen de rotonde blijven ronden om het te aanschouwen.
Zondag was het wandeldag in de vroege dauwende ochtend, met zelfs een beetje ijs. Om de hoek bij het Naardermeer, dus met de fiets ernaartoe. Ik op mijn eigen fiets en dan illegaal oversteken, wat ik nooit in mijn eentje mag doen. Het is niet druk, dus oversteken was een fluitje van een cent.
Ik wilde niet wandelen en bleef het liefst in de bakfiets zitten, maar na enig aandringen liet ik me toch uit de bakfiets tillen en door het hek duwen. Het was dan ook de betere beslissing. Onze tocht werd vergezeld door mooi paddenstoelen, wolkentaferelen en vergezichten. De beste manier om wakker te worden en te genieten van het leven.
Dat kunnen we goed. Met rode neuzen in de natuur. Lekker verfrissen na een week school, lekker leren en fijn spelen. Het was een mooie week geweest met feestjes bij Kiki (en ik was de enige jongen en ik mocht frieten van de tafel eten!) en Jay heeft gespeeld met Fynn en gezwommen. En Jay is ook mijn vriend. We kunnen het al niet laten om ’s nachts of ’s ochtends bij elkaar in bed te kruipen omdat we bang zijn voor iets of gewoon omdat we het leuk vinden….
Mama heeft ook heel veel mooie foto’s gemaakt, maar die staan niet op de iPhone van papa, dus daar moeten we het nu even mee doen. Niet dat die slecht zijn hoor, maar…. anders. Als je snapt wat ik bedoel. Het goeie nieuws is dat mama er dan wel weer op staat!
Toen we klaar waren met wandelen zijn we naar Beppe gegaan om te spelen en heel veel te snoepen. Ik heb zelf ook UNO gespeeld. Die met die dieren. Papa moest even naar Pake, maar ze waren er in gedachten bij. Dat telt.
Er zijn van die momenten die je niet ongemerkt voorbij kunt laten gaan. Al was het alleen maar om er later als ik groot ben, het nog eens terug kan lezen.
Natuurlijk hebben we al heel wat mijlpalen achter de rug, zeker nu we terug zijn in Nederland en papa nog in Jakarta is. We moeten veel dingen oplossen en opnieuw ontdekken en op hetzelfde moment voelt het aan als kamperen.
We hebben het goed naar ons zin hoor, in het huis van geleende en gevonden spullen en eigenlijk heeft dat een charme die je normaal gesproken niet ervaart of kunt maken. Gewoon omdat je vaak bij veel dingen te veel nadenkt. Dan krijg je een bedachte oplossing en het ding met bedacht is dat het vaak gebaseerd is op wat je al weet of verwacht. Leven in de omgekeerde manier is veel interessanter.
Zo zie je maar weer, het woord serendipiteit is niet voor niks uitgevonden werd in 1754 (en later gebruikt werd om de uitvinding van penicilline, gegalvaniseerd rubber, post-it en magnetron te omschrijven): Vinden wat je niet zoekt…
Wat Jay ook bedoelt, is dat we lekker onze geen gewoontes weer oppikken. Hangen in stoelen en lekker bij elkaar slapen op de zolder. Dat blijven we ook doen, want dat voelt goed. Lekker op één kamer, dan ben je nooit alleen en sta ik heel zachtjes op, want Jay slaapt altijd langer dan ik.
Superleuk is het natuurlijk om al mijn familie weer te zien en dat was voorlopig zelfs zonder Senn en Nynthe, want dat is mijn grootste verlangen. Dus toen die afgelopen weekend terugkwamen van vakantie, was het SUPERLEUK om ze weer te zien.
Voor mij is het helemaal feest, want ik houd van verkleden en Senn ook, plus hij heeft een App op zijn telefoon om het allemaal nog echterder te maken. Hoe superheld kun je je voelen. En niet alleen de Hulk, ook nog eens een keer Batman. Niet mijn allerfavorietst, maar het komt aardig in de buurt (mijn superdepuper is Flash en Captain America).
Lauren en Philine waren er ook, dus dan ineens ben je gezellig met veel en kun je lekker spelen. Ik denk dat je ons ook allemaal op een rij kunt zetten en een op (of neer-) gaande lij kunt maken, of gezellig de leeftijden tellen….
Ik vind de overgang helemaal niet erg en zie dan ook geen reden om een lange broek aan te trekken. Kou hebben is een ‘mindset’, ik hoef me er niet eens over heen te zetten, ik merk het gewoon niet.
Ik wel. Ik heb het koud. Ik wil een lange broek aan, maar mijn benen zijn daar helemaal niet aan gewend. En als ik naar me zelf kijk, herken ik me zelfs een beetje niet. Zo heb ik me meer dan twee jaar lang niet gezien! Mijn benen zijn ook nog eens langer gegroeid, dus maar goed dat papa nieuwe lange broeken op marktplaats heeft gekocht.
OK, terug bij de mijlpaal, ik ben vandaag voor het eerst alleen naar de winkel gegaan. Beetje gespannen, dat wel, maar mama liep op afstand mee en keek toe. Aardappelen stond op het lijstje en ik had mijn portemonnaie en goede moed bij me.
Het resultaat is simpel: I did it!
En papa (via de App) en mama waren heel trots op me! En ik op mezelf. Zo de volgende keer misschien nog met het wakende mama-oog, maar snel, weet ik zeker, kan ik het ook alleen….. en dan breekt de tijd na een tijdje aan dat ik er geen zin meer in heb, maar voorlopig wel, want we hebben een nieuwe fiets voor me gekocht, mét een extra reserveband, voor als ik een keer in een ongelooflijke race, lek rijd.
Het is hier Ramadan en ook nog eens allemaal heilige feesten. Afgelopen week resulteerde dat in een vrije dinsdag en een vrije vrijdag (Fraaidag) en dus hadden we extra tijd om dingen te doen.
Dinsdag gingen we naar de dierentuin en die bleek dicht (maar was dat wel zo, want vrijdag zijn we weer geweest en toen leek hij ook dicht, maar vond mama uit dat we eigenlijk de ander ingaan moesten hebben… Maar daarover later meer).
Omdat de Zoo dicht was, besloten we een rondje te rijden op de brommer. Eerst rond de dierentuin en daarna op weg naar de universiteit van Indonesie. Een lekkere lange tocht die ons langs allemaal mooie plekjes leidde, inclusief een spoorlijn en een bos. Dat laatste was aanleiding van papa om later dezelfde tocht nog eens op zijn fiets te doen…
We zijn op de terugweg aanbeland in een speeltuin die Taman Merah heette, oftewel Rood Park. Toepasselijk, want zo is het ooit bedoelt met allemaal rood geverfde toestellen, maar door de tijd heen heeft dat rood een andere betekenis geregen…. Het rood van roest.
Het was er ook wel een beetje een chaos, maar als ik het zo bekijk, zijn ze het wel aan het opknappen en opruimen. Al die jaren afval verzamelen in het meer, dat is de moeite. Ik weet dat er zo heel wat parken zijn rondom Jakarta die er vervallen en verlaten bij liggen. Het zou een goed idee zijn van de regering of zo, om daar eens de schouders onder te zetten. Dat doet er namelijk toe.
Enfin, toen we thuiskwamen is papa gaan fietsen en hij kwam helemaal blij thuis terug.
Het gaat goed met mijn ooglapjes. Vooral om ze lang op te houden en zo mijn rechteroog te trainen. Dat werkt namelijk het minst goed en dan is het net als met gewichtheffen. Als je het veel doet krijg je dikke spierballen. Die krijg ik in mijn oog.
Ook ga ik ‘sporten’. Na school met mama om mijn motoriek en spieren te oefenen. Dan gaan mijn hersenen beter met mijn ledematen coördineren… Dat klinkt moeilijk, maar in het woord ‘ledematen’ zit al het woord ‘maten’ en die moeten dus vriendjes worden met mijn hersenen. Simpel toch?
Ik vind dat leuk om te doen en soms best moeilijk, maar met de steun van mama en mijn personal trainer, zet ik door! Zondag ga ik weer.
Ik heb gezwommen voor mijn diploma C, maar of dat goed gegaan is, of dat ik het heb gehaald, vertel ik later. Nu eerst de dierentuin deel III met papa. Ik had zoals gewoonlijk geen zin, want ik vind mijn iPad veel interessanter dan in het echt iets doen, maar totdat ik 14-16 of 18 ben, mag ik dat soort beslissingen niet zelf beslissen.
De dierentuin dus. Geen mens te bekennen in de hele dierentuin!
Jammerdan Ramadan…. Als er niet gegeten kan worden zijn er geen eetstandjes, als er geen eetstandjes zijn, is er geen reden om naar de dierentuin te gaan. Zo is het in Indonesie tenminste. Geluk voor de dieren en geluk voor ons, want we hadden het (dieren)rijk voor ons alleen. Berengezellig!
Ik wilde naar de beren, want die hadden we nog nooit gezien in al die tijd dat we naar dierentuin zijn geweest. En die zaten natuurlijk helemaal aan de andere kant van de zoo! Maar onderweg is voldoende leuks te zien en te ontdekken. Daarom hebben we er een vlog van gemaakt. Nou ja, Dzjez dan, want die kan op dit moment beter vloggen dan ik. Ik sta gewoon goed op beeld, terwijl Dzjez beter in de praatjes is...
Hehe, ja eindelijk ben ik een vlogger! En eigenlijk kom ik er achter dat ik het eigenlijk al heel lang doe…. Maar goed, nu dus meer bewust en papa als mijn camera man en commentator. Derhalve besteed ik weinig woorden aan de zoo en meer in de film.
Maar ik wil er nog wel wat over vertellen, want we zijn langs een meer gelopen, en ooit was dat waarschijnlijk ‘je van het’, en kon je er vissen en romantisch varen, maar vandaag de dag is dat niet meer zo. Het is er nog wel heel mooi, maar meer op een nostalgisch esthetische manier. Van het type dat van die melancholische plaatjes oplevert. Dat is ook mooi. Je moet er alleen oog voor hebben.
Dat waren we nog vergeten te vertellen, maar we zijn dinsdagavond nog gaan eten bij Warung Solo. Lekker makkelijk, want dan hoef je niet te koken. Vooraf mochten we niet van tafel en mochten we kleuren. Een goede tijdvulling. Zeker als je je viltstift goed vast hebt.
De Favoriet van de avond waren Sosi Solo, een soort lumpia met alleen een soort gehad er in. We hadden wel de Pisang Goreng besteld, maar uiteindelijk hebben we die in een doggybag meer naar huis genomen.
En, die meneer was er ook. 98 jaar oud of zo en elke avond z’n nummertjes spelen op z’n bamboo xylofoon. Wij waren blij dat hij er weer was. Een vaste baken op zo’n avond 😉
En dan is er natuurlijk nog het andere grote fenomeen: Afzwemmen voor C.
Voor degenen die het niet weten, eerst heb je A, dan heb je B en dan heb je C, in die volgorde. A had ik al, maar omdat ik zo mijn best deed voor diploma B, en het leek alsof ik het eigenlijk al in de zak had, hebben mama en Coach Philippe overlegd en besloten dat ik direct naar C mocht en vandaag was het zo ver.
Ook hier ga ik niet veel over vertellen (wen er maar aan want ik ben een vlogger), maar het filmpje is weer des te Vlog!
OK dan, nog een afsluiter van mij. Papa ziet soms kunstige dingen in Jakarta, en hier is er weer zo een. Eerst ga je lopen, dan heb je een brommer en dan heb je een kind…. Rara wat doe je?
En vandaag verraste ik papa nog, nadat we gezwommen hadden en wedstrijdje hadden gedaan met zwembadzinkertjes (dat woord bestaat niet, maar het zijn plastic balletjes met twee stoffen staartjes en die zinken als je ze in het water gooit, maar niet allemaal op de zelfde snelheid dus…
De vrijdag is traditioneel de dag waarop men traditioneel Batik draag. Batik is typisch Javaans en waarschijnlijk is het er uitgevonden. De patronen gaan echt eeuwen terug, dus niet iets om lichtzinnig over te denken…. In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken is Batik in zijn oorspronkelijke vorm erg praktisch. het is geïmpregneerd met was en heeft een binnenvoering, waardoor het altijd lekker zacht is.
Wij hadden het aan omdat we op de foto gingen. Eerst alleen, dan met de klas en dan in de middag, samen met mijn broer. Dzjez dus.
’s Middags daarna had ik nog zwemmen en dat was best koud. Gek he, in Indonesië en dan nog oud hebben, maar dat komt door de wind.
Het is al laat vandaag, dus laat ik jullie vooral van de filmpjes genieten, maar ik moet gewoonweg wel even zeggen dat ik zaterdag aanstaande voor mijn C diploma ga…. Jaja, C. Ik mag B overslaan omdat ik altijd zo mijn best doe (en ik me met de ‘gewone’ B oefeningen snel verveel…. en te snel klaar ben. Mama heeft gevraagd of ik misschien niet direct door mocht en dan was goed! Wat ik dan weer niet weet is dat ik dan ook mijn B diploma krijg…. Na volgende week zaterdag weet je er alles van).
Wat is er dan nog gebeurt dan? Nou ik heb ben zaterdag naar een feestje van Eliot geweest. En die was weer terug van een lang bezoek aan het ziekenhuis in Singapore, maar al zittend was hij weer terug en mama was er gezellig bij.
Op school bouw ik trouwens torens. Dat heeft papa gezien en gefilmd. Dat doe ik boven op het huisje met jack. We doen wie er de hoogste torens kan bouwen.
En ik ben naar mijn eerste laatste hockeyles geweest van het seizoen en dat ging heel goed! Ik vind hockey leuk, alhoewel ik nog niet goed een onderscheid kan maken tussen spelen of de oefeningen zo snel mogelijk doen en wat ik het leukste vind. Misschien moet ik maar naar atletiek…
Ik kwam nog een heel oud filmpje tegen van mijn diploma zwemmen. Dat heb ik dan ook maar snel even ge-edit en op YouTube gesmeten. Het is al weer lang geleden, maar de moeite waard om even te bekijken.
En ik heb nog twee kunstwerken gemaakt met echte verf. De ene is Van Gogh en de andere Picasso. Dat weet ik want dat heb ik geleerd.
Nadat we de zingende (en verliefde) meisjes hadden afgeschud, werd de boot bij elke stop leger, totdat we als enigen op de boot achter bleven. Ondertussen hadden we ook wat meer tijd om om ons heen te kijken en dan besef je eigenlijk waar je bent: Midden in de krater van 1 van de grootste bergen die ooit op aarde is geweest. Maar dat was 75.000 jaar en een extreme explosie geleden.
Niet dat er iemand bij was om het op te schrijven (zelfs als er in die tijd iemand was om het op te schrijven, denk ik dat dit van korte duur moet zijn geweest, want bij dit soort vulkaanuitbarstingen, kun je maar beter rennen (met bloedende oren van de extreme KNAL) als een moede hinde, om de stromende en kokende lavastroom en de rotsbrokken te ontwijken), maar de geologen hebben afgeleid dat dit het geval moet zijn geweest.
De allergrootste grootste knal ter wereld waarbij de hele bergtop (een paar kilometer groot) bergtop als een pijltje uit een pvc buis de lucht in wordt gekatapulteerd, om vervolgens over de hele wereld een soort nucleaire winter te veroorzaken, met een paar graden lagere temperatuur voor een paar jaar lang.
Je hoeft daar overigens niet zo geo-logisch voor te zijn, want de bergranden zijn nog duidelijk zichtbaar en het resulterende meer is 100 bij 31 kilometer groot en op sommige plekken 450 meter diep en groter dan het IJsselmeer. Oh ja, het ligt op 900 meter, dus lekker fris.
<einde flashback>
Wakker worden op Samosir is al even mooi als er op in slaap vallen. Een prachtig, haast surreëel uitzicht (dat woord wilde ik een keer gebruiken) door het raam, wat er bijna uitziet als een schilderij.
Ontbijt was simpel: Toast met jam. Dan zijn we snel tevreden. Ondertussen, ervoor en erna, tekenen en spelen. Zo wordt je maar heel langzaam oud.
Deze eerste dag gingen we er natuurlijk op uit met brommers om de boel te verkennen. Naar Penguran en daar naar de warmwaterbronnen. Onderweg valt het op dat er enorm veel indrukwekkende graven zijn. Sommige graven staan naast de huisjes en zien er beter uit dan de huisjes zelf! Kijk maar even in de diashow om een hele kleine verzameling van die graven te zien. Maar we zagen ook een coole koe. Die had zichzelf versierd met gras op z’n hoorns en keek ons vriendelijk aan. Zulke hoorns zijn best indrukwekkend…
De rit duurde best lang eigenlijk, dus gingen we onderweg even stoppen bij een Indomart, met name om een ijsje te eten! Daar vond ik een lief klein bloemetje en die was speciaal voor Zelda. Daarom moest mama een foto van mij maken, met de camera van papa. Die foto hebben we daarna ook naar haar gestuurd.
Terug op de brommer en gewisseld (want we willen alletwee graag bij papa) reden we verder naar Penguran en deden we een ontdekking…. eigenlijk is Samosir niet een eiland, maar hebben ze slim een geultje gegraven met een brug er over heen. Het is dus eigenlijk een Schiereiland. Op zich natuurljk wel handig als je spullen wilt brengen. Dan hoef je niet de boot te nemen (vervelend dat die wegen dan weer zo slecht zijn…).
Rechts is Samosir, links het vaste land en er tussenin de ‘geul’ (ons zie je precies midden op de brug…)
Wat betreft de hotwatersprings, die waren té hot en een beetje raar. Slimme ondernemers hadden een pompje in de hotspring geplaats en pompten het hete water in een zwembad (niet met schoenen in het water en mannen en vrouwen gescheiden), maar zo heet dat je tenen verbranden als je ze erin stak. Vandaar dat het er ook niet zo druk was denk ik.
Gelukkig was het lunchtijd en gingen we eerst wat drinken. Maar aangezien we op de heenweg een pizzeria in Tuktuk hadden gezien, was dat het uitdrukkelijke plan, ook al moesten we dan eerst nog terugrijden.
Het was de moeite waard, want ik vond het de lekkerste pizza die ik ooit heb gegeten. De allerlekkerste!
En ik ook. Ik heb hem helemaal opgegeten, en het was een grote-mensen-pizza, dus. Mama was verleid door het bord voor het restaurant dat aangaf dat je verse ‘Lobster’ van de BBQ kon eten, dus bleef ze daarop wachten. Uiteindelijk was het kreeft uit het meer, maar niet minder lekker of minder dan verwacht. Een groot bord vol! Ondertussen gingen wij naar compleet onbegrijpelijke films op televisie kijken, gewoon omdat het kan en beweegt.
Toen we naar huis gingen begon het te regenen en dat is eigenlijk best lekker. Kletsnat en lekker afgekoeld kwamen we aan op Mas cottage. Echt eten hoefde uiteindelijk niet meer, dus kregen we toast en ’s avonds, terwijl het knetterhard regende en onweerde, las papa een verhaaltje voor uit het boek in zijn hoofd.
Ik weet nog goed dat het over lavamonsters ging en een prinses en een ridder. De prinses werd gered, het lavamonster ging dood en de prins was de held, maar toch…. dat lavamonster…
We hebben heerlijk geslapen!
Zie ook het filmpje in een van de blogs
De tweede dag was een relax-dagje (we wisselen dat af, doedag, relaxdag) en het was stralend weer. Na een heerlijk ontbijt (toast en jam inderdaad), gingen we spelen met de kinderen van de buurt (de kinderen van de kinderen van de opa die Mas cottage was gestart). Toen die uiteindelijk gingen zwemmen, gingen wij natuurlijk mee en gingen kopje onder in het Tobameer. Niet 450 meter hoor, gewoon waar we konden staan.
In de middag begon de lucht zijn donkere kant te laten zien…. Aan de randen van de bergen begon het onheilspellend te flitsen…. en donderen. Gezellig, maar beter niet in het water, dus gingen we naar boven bij het restaurant, genieten van de regen en de donder. Mooi fenomeen! Met tekenen, spelen en spelletjes doen vulden we de rest van de dag totdat we weer konden eten! Ik spaghetti en Dzjez soep met… toast. Eigenlijk is dit het menu voor de rest van onze Samosir-vakantie, dus hoef je daar geen spannende dingen meer te verwachten… Ik eet met blote bast en met vingers. Sliert voor sliert met een smakelijke slurp. Soms met een slurpgenoot (zoals in de film Lady en de Vagebond), maar altijd met plezier.
Gelukkig is er niets mis met ons geheugen, in tegenstelling tot dat van papa, die nog weleens wat kan vergeten. Zoals wanneer we een snoepje of een koekje krijgen. Dat zijn de culinaire hoogtepunten van de reis, naast de culturele en sight-seeing fascinaties.
Het vertrek uit Brastagi ging gemakkelijk. Na het wakker worden onder onze klamboe’s, een heerlijke nacht slapen en een ontbijt met oneindig veel toast, gemaakt door een alleraardigste Ibu, die van toast in de toaster stoppen een gepassioneerde bezigheid had gemaakt en geduldig wachtte om de nieuwe lading brood te toasten, met chocopasta, pindakaas, chocoladehagelslag en jam, in de gemeenschappelijke woon/eetkamer met prutsels in de kast, kleedjes op de kastjes en foto’s aan de muur, met koffie voor papa en mama uit de kan van een ouderwets koffiezetapparaat, waren wij er weer klaar voor (lange zin hè). Op het gemak vertrekken, want op vakantie heb je geen haast.
Alleen de hazen hebben haast, maar haast nooit als het warm is. Hazen zijn slim, welhaast geniaal. Die lange oren van ze helpen erbij om dingen op grote afstand aan te horen komen, dus als er gevaar dreigt, staan ze rustig op, kijken nog eens loom en hazig om zich heen en gaan er dan als een haas vandoor. Ik denk dat we daarom zo weinig hazen hebben gezien op vakantie.
Wij dus niet. Wij hebben geen haast. Mama had de meeste spullen al ingepakt, terwijl papa de laatste Rupiah’s uit zijn beurs klopt, pakt zij de laatste restjes in. De chauffeur stond al klaar om ons te brengen, maar dronk eerst nog even een kop koffie met Ahmed. Ahmed is de lokale reisplanner voor de regio. Hij kent iedereen en allemaal.
De reis is eigenlijk een tour, want voordat we aankomen bij Lake Toba, gaan we allemaal dingen bekijken onderweg. Dat breekt de rit en verrijkt de geest.
De eerste stop was een authentiek (dat is blijkbaar iets anders dan antiek) Batak huis in de buurt van Karo. Het dorpje is heel gezellig met een gezellig overdekt dorpsplein, en best veel kleine huisjes. Het dak van een Batak huis heeft de vorm van twee hoorns van een waterbuffel. Daar zijn ze hier gek op, want je ziet het echt overal in terug komen.
We hadden een ‘gids’ die ook nog eens Nederlands sprak, die ons een rondleiding in het huis heeft gegeven. Daar woonden wel 4 gezinnen en onder het huis de dieren. De jongens konden en mochten alleen maar de meisjes versieren met een fluit. Onder aan het raam, gingen ze dan zelf verzonnen melodietjes spelen en als het meisje het echt leuk vond, kwam ze naar beneden. Niks geen WhatsApp, hard werken!
De volgende stop is de hoogste waterval van Indonesië, maar voordat we daar zijn, moeten we echt een heel eind lopen en daar ben ik geen fan van. Vooral naar beneden niet, want dan weet ik dat ik terug omhoog moet ook (en alleen omhoog of alleen naar beneden is vaak geen optie).
We werden weer lustig gefotografeerd en zo langzamerhand raken we er eigenlijk ook wel aan gewend, dus doen we leuk mee. Zeer spectaculair was de regenboog onderaan de waterval. Die kon je alleen maar zien als je op een bepaalde plek stond.
Nadat papa Pisang Goreng en iets anders had gekocht, was ik al weer blij en gingen we vertrekken, naar de volgende stop. Een (of het) paleis van de sultan (want daar heb je er veel van!). Het stond er al best wel lang (ergens in de 17de eeuw of zo) en heeft een lange geschiedenis. Gek eigenlijk wanneer je hier zo rondloopt, want vroeger moet hier toch veel bedrijvigheid zijn geweest, terwijl er nu een groep seniore toeristen rondloopt (wij zijn natuurlijk lokalen), omringd door vele stille graven. Gelukkig wordt de stilte doorbroken door een groep jongeren die hangt en apen in de bomen. Weer die apen!
Volgende stop is Parapat, de havenstad aan Lake Toba. Langzaam rijden we naar binnen, en terwijl Dzjez slaapt, doet mama boodschappen in de Indomart. Luiers, want met een natte matras slaap je nooit lekker, dus. Niet dat ik het nodig heb, want meestal ben ik droog. Het zijn vooral die keren dat ik net niet droog ben. Maar ik werk eraan.
Gek is dat, wakker worden in de auto. Nadat we genoten hadden van het laatste mooie uitzicht over Lake Toba, hadden we het wel gehad. De weg was nog lang en slingerig en dat is een beetje zoals in slaap gewiegd worden. Ik kan er best tegen hoor, maar mijn oogleden niet. Die leiden een eigen leven en vallen dan ineens dicht.
Nadat mama de boodschappen achterin had gelegd, veranderde het stadje in een kolkende mensenmassa. Het is markt. De zaterdagmarkt en dat betekent dat iedereen van heinde en ver naar Parapat komt om zijn spullen te verkopen en te kopen. En midden in dat tumult is het reisbureau van de auto waar we mee gereden zijn.
Na wat Icetea en een biertje voor papa en mama en een hyperactieve-adhd-spiritueel-zonder-doel-gemotiveerde New Yorker met een net nieuwe tatoeage uit Tibet, werd een tijdelijk nieuwe vriend. Vol plannen en vragen waar hij het antwoord al op wist, maar vond dat de mensheid erover moest praten voor zijn camera. Papa heeft natuurlijk onverwachte antwoorden op vragen die niet gesteld zijn, dus was zijn dag en rapportage voor de wereld helemaal goed. Zo zie je maar weer wat toevallige ontmoetingen opleveren.
Al snel zaten we op de boot en omringd door een grote groep enthousiaste Indonesische leerlingen met hun leraar en hadden al ras geen tijd meer om om ons heen te kijken. Foto’s, Engelse vragen en liedjes zingen met de gitaar domineerden de tocht naar Samosir. Het eiland midden in Lake Toba, midden tussen de bergkammen van wat 60.000 jaar geleden de grootste berg van de wereld was. Dat was voor de gigantische uitbarsting die het meer van 100 bij 31 kilometer heeft veroorzaakt. Dat zal een aardige knal geweest zijn…
Toen we uiteindelijk, na een tussenstop of 10 aankwamen, waren we blij met de bestemming. Mas cottage, Batak geïnspireerde huisjes aan het water. Wel op de tweede verdieping, maar daarover later meer. Nadat we hadden ingecheckt en de koffers in het huisje hadden gedaan, was het de hoogste tijd voor eten en de boel verkennen. Het was al een uur of 4 en we hadden honger. Later zul je merken dat ons dieet bestond uit Spaghetti voor mij en Tomatensoep met toast voor Dzjez, terwijl we ’s ochtends beiden toast met jam aten.
Ik mag de spaghetti op mijn eigen gemak met m’n handen opeten, maar dan moet ik wel mijn shirt uittrekken. Daar heb ik geen probleem mee en de spaghetti ook niet. Sliert voor sliert slurp ik het naar binnen, terwijl mijn gezicht, handen en borstkas rood kleuren. Ik lijk wel een kanibaal, of beter een spaghetibaal. De spaghetti is blij, want als je dan toch opgegeten wordt, dan is de beste manier met smaak. En dat doe ik!
Ik had al snel een vriendje (die ook al weer snel wegging, maar dat is het leven van een een expat), die Janick heette. Zijn moeder en hij waren al een mensheid op reis. Zijn moeder zocht een soort verlichting denk ik, maar als ik om me heen kijk is dat er elke dag. Overdag is er altijd de zon en ’s avonds zijn er de lampen of je zaklamp. Easypeasy zeg ik. Je moet het niet zoeken maar vinden.
Hoe dan ook, in ons Engels-Duits-Nederlands-en-iets-er-tussen-in, waren we prima in staat te communiceren met elkaar en te spelen. De taal van plezier is denk ik universeel (ook daarover later meer).
De mensen van Mas cottage, en dan met name Doeria (ik ben haar echte naam vergeten), die eerst even moest ontdooien (belangrijkste reden was dat ze min of meer in haar eentje de tent moest runnen), maar al snel onder de indruk was van onze charmes (niet van het lawaai dat we zo nu en dan produceerden, en we konden rekenen op een vermaande opmerking, maar dat is eigenlijk ook logisch) en overging in pure liefde. Een goed begin van een goed verblijf.
Na een dag goed reizen is het goed slapen, dus dat zijn we dan ook gaan doen. De donder en de regen deerden ons niet, de zwaartekracht won het van de oogleedspieren en voordat we het wisten waren we beland in een dromenland vol sultans, watervallen en zingende Indonesische meisjes.
Naar Sumatra, dat was de afgelopen weken ons mantra. Zelfs Jay werd er mee wakker. En dan is het ineens zover. Papa’s laatste werkdag en die was op donderdag, de koffers gepakt en dan, op vrijdag met zwalkiman (Lagiman die slingerde) naar Soekarno-Hatta.
We vlogen met Lion air, en dat is een vliegende leeuw. Sommige mensen zijn bang, want er is eens een vliegtuig neergestort. Wij niet, want dan weten we zeker dat ze extra voorzichtig zijn. Bovendien zaten er vooral Indonesiërs aan boord en die weten het wel.
Ik zat met m’n neus tegen het raam geplakt, want ik wil niks missen. Je weet maar nooit wat je op de startbaan tegenkomt. Een competitieve zwaan die een wedstrijdje wil doen, of een slapende man, omdat het kan.
Het is wel eens leuk om op een andere luchthaven aan te komen. Zeker als er een Wendy’s is en een papa en mama die honger hebben. Frietjes met ketchup voor ons dus. Daarna snel met een bluebird-taxi naar Dell hotel.
Dat is buiten Medan en dan heb je frissere lucht. De meneer van het hotel heet Dirk en is uit Groningen. Genoeg redenen voor papa om ronduit te kletsen (niet dat hij veel nodig heeft omdat te doen hoor. Geef hem een vinger en hij neemt de hele arm)
Het eten was superlekker, maar we hebben er niet veel van gegeten. Na het zwemmen en de appels en de restanten van de boterhammen, hebben we al gauw genoeg. Sinaasappelsap met water vult de maag ook, zeg ik. Slapen deden we als rozen, want we zijn van het type leg-ons-maar-neer-en-slapen. Maakt niet uit waar. Een beetje fris wakker worden is ook belangrijk, want we gaan naar het paleis van de sultan.
Ja! Die sultan was er dus mooi niet, hè, want die woont ergens anders. Nou ja! Goed is dan wel weer dat het paleis door Nederlanders is bedacht en toen het gebouwd werd, stond het midden in de tabaksplantages. Die zijn dus nu helemaal weg en hebben plaats gemaakt voor veel gebouwen. Eén daarvan is de grootste moskee, ook bedacht door een Nederlander. Nadat we weer wereldberoemd op de Indonesische Facebook en instagram zijn geworden door tientallen foto’s, werden we als afgesproken, opgewacht door Eddy. Een vrome moslim, die nog Nederlands sprak ook! Puur toeval!
Een van de eerste interessante ontdekkingen was het lijk van de Bilan (de omroeper, die man die elk gebed op indrukwekkende manier in zingt). Hij was gister overleden en moest vandaag begraven worden. Drukte van belang dus. Maar goed dat mama zich vermomd had als muslima. Overigens hield dat twee opdringerige mannetjes niet tegen om ons nog even snel tot de islam te bekeren. Dat hebben we dus niet gedaan. Wij geloven in de vrolijkheid en de mooie dingen, en ons gebed is onze lach.
Daarna even gegeten in tiptop, een leuk restaurantje dat vooral grossier is in vergane glorie (je merkt overigens dat reisboeken geschreven worden door optimisten. Ze weten van elk gebouw een parel van sumatra te maken. Waarschijnlijk hebben ze gelijk, maar je moet er oog voor en zin in hebben.) Goed gegeten en veel plezier. Dat dan weer wel, en daar gaat het om.
Voordat we met een slaperige taxichauffeur naar huis gaan, zijn we nog naar het Kantor Pos gelopen, waarbij we onderweg nog een ijsje hebben gekocht. Opvallend hoeveel sport/golf/muziek winkels in die straat staan. Wel 15. Sportieve/muzikale stad, Medan.
De avond stond al weer op het programma, maar eerst nog even zwemmen. Na zo’n dag in de zon heb je daar wel zin in. Er waren twee andere Nederlandse kinderen, waar we natuurlijk niet mee willen spelen. Dat heeft een kindubatie tijd nodig (30 minuten wel kijken, maar niets doen). Daarna zijn we natuurlijk wel gaan spelen.
Voor het eten hebben we lang nagedacht, en uiteindelijk niets besteld. Mama had nog spulletjes van het ontbijt en dat is in de tropen genoeg. Als je maar genoeg drinkt. Papa en mama nemen daarvoor bir Bintang besar, met twee glazen. Dan blijft het lekker koel.
Wat papa wel goed had geregeld, was de wakkere chauffeur van de ochtend die ons naar het paleis van de sultan had gebracht, vragen om ons de volgende dag naar Bukit Lawang te brengen. Die stond om 10 uur klaar met een glimlach, en wij, na alweer een heerlijk ontbijt, ook. Papa had dan weer wel per ongeluk op Google maps de verkeerde route gekozen. Blijkt dat er naast routes voor auto, fiets en lopen, ook zoiets als een olifantenroute is….
Die gaat dwars door de palmolieplantages. Veel gehobbel-de-bobbel en krtsh-kratsh (Indonesisch woord!). De chauffeur bleef lachen, zelfs toen er totaal geen netwerk meer was voor de mobiele telefoon. Gelukkig zijn alle Indonesiërs happy, en toen hij de eerste de beste vroeg naar de weg, was dat, met lachende gezichten naar de bule, zo geregeld.
Eddy wachtte ons al op (nee, een andere Eddy dan bij de moskee!) bij de ingang van het dorp (niet dat we echt afgesproken hadden, maar dat maakt niet uit in Indonesië. Je bent al snel een vriend.) Hij is namelijk daarna op z’n brommer gesprongen om ons vervolgens opnieuw op te wachten bij het parkeerterrein voor Ecolodge (dat hadden we uitgekozen omdat het restaurant lijkt op de Greenschool op Bali). Hij was een officiële gids en met hem gaan we later een echte jungle tocht doen.
Maar eerst even lunchen en relaxen bij de bruisende rivier. Na zo’n barre tocht is dat wel nodig. 89 kilometer kost al gauw 3 uur. En dan nog was de olifantenroute echt de snelste…. Zo zie je maar weer, soms weten olifanten het beter. Na de lunch konden we de aantrekkingskracht van de rivier niet meer weerstaan en hebben we onze zwembroeken aangetrokken. Mama stond met een angstig gezichtje te kijken hoe wij (Jay, papa en ik) in de snel stromende rivier gingen zwemmen. Natuurlijk helpen de woorden “AWAS! BENDUNGAN MAUT” niet mee voor de geestelijke gemoedstoestand.
Onze jeugdige overmoed werd gestimuleerd door de plaatselijk jeugd, die zich als vissen in het water bewogen. Zelfs Jay oversteeg zichzelf door met het doorzettingsvermogen van een klimplant de steile muur op te klimmen! Superstoer Jay! Nadat we van onze nieuwe vriend, die later de hele wandeltocht die we hebben gedaan in het dorp van Bukit Lawan, afscheid hadden genomen, was het tijd om voor de laatste keer deze dag over de wiebelende brug naar de overkant te lopen.
Naar bed gaan doen we natuurlijk niet na een goed diner, waarbij wij tekenen, kleuren en boven spelen of met Nederlandse mensen praten. Tegenwoordig zijn we wat dat betreft zonder schroom en praten honderd uit. Ja ik ook, ik heb mijn tong gevonden en gebruik die om de mensheid op de hoogte te stellen van onze avonturen.
De dag voor de echte jungle tocht zijn we naar de bat café gegaan. Volgens Eddy was dat een makkie, maar dat viel best tegen. Voor mij dan, want ik hou niet zo van wandelen…. Maar de bat café zelf was niet een opening in de rots waar je zo in kon lopen, nee het was een helse klim om er te komen. Maar als je dat hele stuk al gewandeld hebt en de zaklampjes op zak, keer je niet terug. Met geheister en geklouter, gingen we via een smalle gleuf naar boven. In de grot waren niet echt veel vleermuizen, maar hun poeplucht was er wel.
De tweede stop was de rivier en zoals al vaker blijkt is sepuluh menit in het Indonesisch (10 minuten lopen), al gauw 3 keer zo lang. Voor mij met mijn huppelbenen niet zo lang, maar voor Jay (en dus helpende mama) wel. Nadat papa met zijn huppelbenen de route was gaan verkennen, zijn we toch gegaan en maar goed ook.
Het was een paradijselijke plek, onder aan een trap en we hebben er heerlijk gezwommen en gegeten. Wel een sterke stroming hoor! Maar dan moet je gewoon opzij zwemmen. Niets aan de hand. Trouwens, onderweg zijn we ook nog in een verlaten huisje geweest. Zonde, want een mooi huis en een mooie plek. Je zou er haast een zomerhuisje van maken (en het is hier altijd zomer!).
Toen we thuis kwamen, waren de beentjes goed gesmeerd voor de jungle tocht voor morgen. Maar eerst wilde ik nog even wandelen (en zwemmen in de rivier, maar dat mocht niet van mama en papa.) Op de terugweg van het dorp, was er een leuk restaurantje met een leuk meisje (Windie), dus zijn we daar even gestopt.
Waar we ons dan niet bewust van waren, waren de donkere wolken die zich aan het verzamelen waren boven Bukit Lawang…. Een geluk bij de donder en de regen was het lokale restaurantje onderweg, waar we dan maar hebben gegeten, kijkend naar de indrukwekkende regen. Pannenkoeken en toast en papa en mama ayam pedas (hete kip, want daar houden ze van).
Rechts is Samosir, links het vaste land en er tussenin de ‘geul’ (ons zie je precies midden op de brug…)
Na wat Icetea en een biertje voor papa en mama en een hyperactieve-adhd-spiritueel-zonder-doel-gemotiveerde New Yorker met een net nieuwe tatoeage uit Tibet, werd een tijdelijk nieuwe vriend. Vol plannen en vragen waar hij het antwoord al op wist, maar vond dat de mensheid erover moest praten voor zijn camera. Papa heeft natuurlijk onverwachte antwoorden op vragen die niet gesteld zijn, dus was zijn dag en rapportage voor de wereld helemaal goed. Zo zie je maar weer wat toevallige ontmoetingen opleveren.
Dzjez & Jay 