Soms heb ik het gevoel dat er 2 Dzjezzen of Dzjez’s zijn.

Eén die zonder na te denken dingen doet en dan lukt het ook nog en de andere die hard begint te denken en omvalt. Zoals vanochtend dus. Op zich begint de dag zoals andere dagen. Ik heb lekker lang geslapen, maar was op tijd genoeg wakker om op tijd klaar te zijn. Ik had niet echt honger en elke poging me te verrassen is niet gelukt. Geen melk en zelfs geen fruithapje (alhoewel ik vermoed dat dat gemaakt is omdat de banaan te bruin was om zo te eten. Trouwens ik houd niet van bananen, in tegenstelling tot papa. Mama heeft daar dan weer geen moeite mee, maar ik merk dat ik aan het afdwalen ben tussen de haakjes, waardoor het eigenlijk bijna een alinea op zich wordt…. OK, ik stop). Soms heb je dat.

Maar goed, daarna moeten papa en mama zich klaarmaken en ga ik in de box en dat is iets wat ik meer en meer niet leuk vind. Ik voel me dan beperkt. Als papa en mama dan klaar zijn en ik er uit mag, ben ik blij. Vooral as papa met me gaat lopen. Dan houd ik z’n hand goed vast en loop lekker in het rond.

Papa helpt me in m’n jas, terwijl ik sta en ineens besef ik me dat ik al zeker 10 seconden geen hand meer vast heb, of ergens tegen aan leun. Ik sta gewoon al 10 seconden los en op het moment dat ik dat besef, verliest de ene Dzjez z’n evenwicht en valt de andere om. En dat is een duidelijk geval van Dzjezofrenie.

Papa juichte van vreugde en ik keek hem verwonderd aan. Toen mama kwam keek ik haar dan ook nog even verwonderd aan. Dus papa probeert het weer en dat lukt niet. Totdat ik al achterover leunend tegen z’n benen een z’n hand voor m’n neus ik het gevoel had even te kunnen ontspannen. Ik zie mama haar ogen vochtig worden en hoor papa weer lachen. Ik wil omkijken en besef me weer dat ik helemaal los sta en val om…

Ik laat me er niet gek door maken. Het moet niet, het mag, zeg ik. En dan ga ik naar de crèche. Papa probeert het daar nog een keer, maar die ene Dzjez is even weg. Niet dat dat er toe doet hoor! Ik heb een heerlijke dag op de crèche die eindigt met mama die me komt halen. Wat wil je nog meer.

Ook ’s avonds heb ik geen zin in de box en dan trek dus een gezicht zoals dit. Een deel er van is echt en een ander deel is, laten we zeggen, een staaltje goed toneelspel. Uiteindelijk werkt het en leest papa me voor. Mooie gewoonte zeg ik!

Dat was na het eten, wat ik vandaag goed gedaan heb. En de yoghurt, maar hoe dan ook, het was een lange dag, zeker als je Dzjezofreen bent! Met een flesje melk ben ik zo in dromenland en daar kan ik al rennen!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

;

Het is interessant om je af te vragen wanneer een baby geen baby meer is en wat je dan bent.
Ik kan je zeggen, de overgang is niet echt duidelijk, maar wat ik wordt na de overgang wel: Een dreumes.

Een dreumes ben je van 1 tot 2 jaar. Wat een woord eigenlijk DREUMES en dan heb ik het nog niet eens over de oorsprong er van. Die is helemaal onverklaard- en zelfs onbegrijpbaar. Nee, als het aan mij ligt sla ik de fase van het dreumes zijn gewoon over. Maar goed, dat gaat niet.

Ik zie mezelf al lang niet meer als een baby eigenlijk, je zou kunnen zeggen dat ik daardoor een identiteitscrisis heb, maar het omgekeerde is waar. Overigens wordt het woord crisis vaak verkeerd gebruikt, want het betekent eigenlijk omslagpunt. In het Chinees is het zelfs nog interessanter. Ik heb het even opgezocht:

Het Chinese woord voor wat wij ‘crisis’ noemen: 危机 bestaat uit twee karakters, “危” (wēi) en “机” (jī). “危” betekent gevaar en “机” betekent kans. Niet uitsluitend negatief dus, zoals bij ons. De filosofische gedacht hierachter is: het is gevaarlijk maar het biedt ook kansen. Typisch Chinees in de zin dat iets niet snel ‘zwart’ of ‘wit’ is. Het is eerder ‘grijs’: je vindt wel een oplossing.

Ik bedoel maar.

Maar daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben. Het was een mooie dag op de crèche vandaag. Er zijn daar een aantal dingen die ik gaaf vind. Bijvoorbeeld als de deur tussen de ene zaal en de andere open staat. Er ontstaat dan een sprintbaan van heb ik jou daar en dat is dan ook wat ik doe. Lekker van de ene naar de andere muur stoffelen met een wiebelende bips.

Wat ik ook fijn vind zijn de ik-momenten. Dan ben ik gezellig in mezelf aan het spelen en aan het praten. Dat staat in schril contrast met het heen en weer stoffelen en dus zijn ze me dan even kwijt. Wat ze ook vinden is dat ik een lage stem heb. Dat komt natuurlijk omdat ik nog niet zo groot ben en laag bij de grond zit denk ik. Als ik later groter word, wordt m’n stem vanzelf hoger.

En naast spelletjes, voorlezen, wandelen, torens bouwen, staan en vallen en nog wat van die dingen vind ik het heerlijk om mama weer te zien. Dan breek ik elke keer weer een record “stoffelen” om zo snel mogelijk bij haar te zijn en te knuffelen totdat we een ons wegen. En zo zie je maar weer, elke dag is weer een mooie belevenis!

En dat is voordat ik papa zie. Ik ‘handle’ dat uurtje terug in de tijd goed hoor, maar tegen half 7 ben ik echt best wel moe. Dat is dan kort maar krachtig. Gelukkig begint het morgen allemaal opnieuw.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

OK, OK, een beetje flauw, ik geef het toe, maar het was een fijne dag.

Ik mocht vanochtend naar de crèche, want mama ging naar m’n broertje kijken in het ziekenhuis. Daarover gesproken, het gaat heel goed met hem. Alles zit dur op en dur aan, maar vooral z’n hoofd zit er op. Daar was ik even bang voor. Er zijn al zo veel kippen zonder kop in deze wereld en dan zou je het net treffen dat ik zo één als broertje zou krijgen. Niet dus.

Hij had wel zijn duim in z’n mond, maar dat had ik ook zei mama. Dus in de buik mag en buiten de buik hoeft het dus niet. Net als ik. En z’n rug was ook recht en z’n niertjes zaten goed en de scheiding tussen z’n hersenhelften…. Waar ze al niet op letten hè! Maar goed, mama kwam een stuk opgewekter terug dan toen ze ging. Ze was er dus meer mee bezig dan ze zei…

Mama kwam me om half één of zo halen. Ze had een stralende lach op haar gezicht en zijn we eerst boodschappen gaan doen. Ik mocht aan het roer van de winkelwagen en dat is superbelangrijk. En weet je wat zo leuk is? Alle mensen zijn zo vrolijk vandaag. Ze lachen allemaal naar me. 2 dames die voorbij liepen. Eén mevrouw die bij de groenten stond. De kassière, allemaal lachende mensen…. en dan lach ik maar terug hè! Of lachte ik nou eerst? Ik weet het niet meer.

Toen we thuis kwamen was m’n gezicht witter dan het bakmeel van de bakker in de vroege ochtend! Tijd voor bedje dus en deze keer heb ik laaaaaaang geslapen. Tot half 5 en op één of andere manier was mama daar heel blij mee. Ik ook dus.

Ik had ook wel trek eigenlijk en heb pardoes een half potje opgegeten en daarna nog een yoghurtje en terwijl ik een hap nam, was daar ineens papa z’n gezicht om de hoek! PAH-PAH!, roept mijn binnenstem, die je nog niet aan de buitenkant kunt horen. Dan moet ik altijd lachen.

Gelukkig was ik klaar met eten en konden we een boekje lezen. Ik heb een andere opvatting over boekje lezen dan papa. Die wil iets met woorden, terwijl ik iets met bladzijden. Vastpakken en wegtrekken of omslaan. Dat levert een kleine strijd op, die papa wint (en nu moet je een quasi-boos gezicht van mij voorstellen).

Als beloning van alle volgepoepte luiers, eten en yoghurt in m’n haar en zwetende loopvoetjes, mocht ik in bad. Dat is een fijne afsluiter. Lekker spetteren en spateren in het water. Heerlijk! En dat gaat goed tot ik er uit ga, hè! Want daarna gaat het licht uit en de pyjama aan. Nog een flesje melk en…..

….nog even huilen. Dan komt papa. Beetje drinken, in bed en …..

….nog even huilen. Dan komt papa. Beetje drinken, in bed en …..

….nog even huilen. En dan komt mama! Die wilde ik nog even zien.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik was er weer bij vandaag. Qua eten dan hè, want ik ben altijd bij natuurlijk. Vandaag toen ik thuis kwam heb ik een half potje warm eten opgegeten en anderhalf bakje yoghurt. Kijk, dan doe je mee. En als afsluiter neem ik dan nog een lekkere grote fles melk.

Daarna was ik nog wel een beetje hyperdepieper en we weten niet precies of dat nu gewoon een eind-van-de-dag-oprisping of dat het kwam door een iets te grote hoeveelheid suiker. We waren de thee vergeten en dus had papa gezegd dat ik diksap mocht. Samen met water. Dat wel, maar ik kreeg niet één keer maar 3 keer diksap. Dat was ik niet gewend denk ik.

Maar goed, nadat mama een keer boven was geweest en daarna papa die me nog een beetje flesje gegeven heeft was het goed ben ik heerlijk in m’n bedje gaan liggen. Ja, toen was ik er helemaal klaar voor. SLAPEN.

Vanochtend was ik trouwens op tijd wakker. Dat doe ik omdat het dan ’s ochtends nog net even langer gezellig bij elkaar zijn, is. Na m’n flesje ben ik lekker in de box gaan spelen en genieten van de gezelligheid. Dat is een mooi begin van de dag. Daar doe ik het voor!

Morgen ga ik bij uitzondering naar de crèche, want mama gaat naar m’n broertje kijken in het ziekenhuis. Een hele uitgebreide. Dan weet ze ongeveer hoe hij er uit ziet. Ik ben benieuwd, maar kan nog wel even wachten hoor. Stiekem weet ik het al hoor. Aan de binnenkant van m’n ogen kan ik hem al bijna uittekenen. Hij kan goed spelen, dat zie ik in één oogopslag.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Door al die drukte en bezig zijn met baby zijn, gezellige familie uitjes, eten, kruipen en al dat soort dingen, vergeten we soms dat er ondertussen een broertje bezig is een echte baby te worden. Ik moest er vanochtend aan denken toen ik mama haar buik ineens om het hoekje zag. Zeg maar gerust BUIK, want hij is niet te missen. En haar navel is een soort knopje. Als ik er op druk gaat er een belletje bij m’n broer, denk ik. Als ik dan naar m’n eigen buikje kijk, kan ik me goed voorstellen dat ze voorlopig niet gaat hardlopen. Knap hoor, een baby maken in je buik.

M’n broer is al 21 weken, oftewel, hij is halverwege. Hij ziet er al uit als een jongetje en oefent ook al met gezichten trekken en lachen. Dat heeft hij nodig, want we gaan hem heel veel grapjes vertellen. Ik heb er al één bedacht….

Als hij geboren wordt, gaan we ons verstoppen onder het bed (en bij mama leggen we dan een laken over haar hoofd) en als hij dan verbaast om zich heen kijkt, komen we te voorschijn en roepen we: VERRASSING! Begin er nu al om te lachen. Kan niet wachten!

Ik heb gelezen dat mama gemiddeld 500 gram per week aankomt en m’n broer 60 gram. 500 gram! Dat is een pak suiker per twee weken! Kan me voorstellen dat het ‘nog maar’ 21 weken duurt. Langer en ze zakt door de vloer. M’n broer aan de andere kant, groeit ‘maar’ 60 gram. Dat is dan weer niet veel en dat is maar goed ook. Want hij moet wel in de buik passen hè! Nee, later, als hij er uit is, kan hij groeien als kool.

Op dit moment heeft nog geen haar en kan nog niet echt zien, maar wel horen. Dus moet ik maar wat beginnen praten, dan weet hij wie ik ben….

It wie we in moaie dei.