Woont vlakbij en heet buurvrouw.
Dat is ons vaste ritueel. We zijn nog maar amper in de Keverdijk, of ik vraag al of ik naar de buurvrouw mag (en Jay ook). Als papa ons haalt, dan zeggen we eerst dag tegen mama en als mama ons haalt, nou ja dan hoeft dat niet hè, want dan heeft ze ons al gezien. We doen dat niet alleen als we terugkomen uit de crèche, we doen dat ook op alle andere dagen, dus eigenlijk hebben we geen reden, noch excuus nodig.

Precies we hebben geen excuus nodig, want ik weet niet wat dat is. Bovendien klinkt het als iets dat toch al te laat is, dus waarom er bij stil staan. In het begin vond ik dat buurvrouwbezoek best eng en bleef ik liever op een afstand kijken, maar als Dzjez het zonder blikken of blozen blijft doen en elke keer weer gezond en blij terugkomt, dan kan het niet anders zijn dan dat de buurvrouw oké is. Dat was voor mij dan uiteindelijk ook de reden om vol bravoure over het muurtje te rollen mee te gaan. Dat was de eerste keer en de laatste, dat ik zelf over dat muurtje ga. Want de buurvrouw bezoeken doe ik nu ook elke dag.

“Echt geen probleem !” zegt ze zelf ieder keer weer, dus wie zijn wij om dat tegen te spreken. Ze heeft ook altijd mandarijnen klaarliggen en wij pakken dan de schaaltjes waar de mandarijntje sop lomen te liggen. Als ik dan thuiskom dan vraag mama of ik dankjewel heb gezegd en dan loop ik terug en dan zeg ik “Dankjewel buurvrouw” en als ik dan terugkom vraagt ze of Jay ook dankjewel heeft gezegd en dan loop ik terug en zeg “DankjeJaywel ook”, klaar. We lopen ook door haar huis alsof we het kennen (wat na al die keren dat we op bezoek zijn geweest ook zo is). We banjeren er door heen en we babbelen honderduit. De buurvrouw is gezellig.

Laatst mochten we helpen met het sproeien van de bloemen. Dat is pas een avontuur, die bloemen hebben het echt nodig, maar wij worden met een beetje geluk minstens zo nat. De buurvrouw weet dat en staat op gepaste afstand met een grote glimlach op haar gezicht. Het is maar goed dat wij er zijn, want dan komt alles goed!

Ja en als we later groot zijn, kunnen we altijd nog bij de brandweer.

Oh ja, er is ook nog een klein filmpje, want ik hou van dansen en gek doen. Het was ook een mooie dag op de crèche waar ik heel veel gespeeld heb, gepraat en ‘dingen gedaan’ zei Rinske. Ik heb mijn eigen schoenen aan gedaan en mij trui. Nou ja bijna, want mijn hoofd wilde er niet door en toen had ik hulp nodig! Met buitenspelen dan weer niet. Dat kan ik goed en Puk was er ook, en dan is het al snel heel gezellig.

Ik had ook nog iets en kan het maar beter zelf vertellen. Ik was niet echt moe of zo hoor, maar toen de anderen naar bed gingen en ik niet, lag ik volgens de overlevering van Renske, languit op de grond, met mijn hand op een autootje en mijn gezicht op de grond, te snurken. Het slepen is me dus letterlijk overvallen, 20-25 minuten en toen werd ik groenig wakker. Gelukkig was daar Jay om te knuffelen en toen was ik er weer helemaal bij!

Namasté.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik kan niet anders zeggen dat mijn kleine broer een beetje gek is.

In dat opzicht past hij dus goed bij de rest van de familie, want anders zou het allemaal een behoorlijk stukje lastiger zijn om te integreren. Daar zal hij dus geen problemen mee hebben…. En dan heb ik het niet over het dansen, het hard lachen en het over de grond rollen van plezier. Of over dat hij soms een stukje brood van me afpakt terwijl mijn humeur nog in de ochtendmodus zit, nee deze keer heb ik het over zijn spontane drumactiviteiten na het eten.

Ach ja, als je gek doet doe het dan goed, want zoals het bekende spreekwoord zegt: Beter een volle gek dan een halve zot!

Ik ben gewoon mezelf, omdat ik dat het beste kan. Dat kost geen moeite en levert bovendien altijd een goed resultaat. Ik ben nog steeds geen prater maar een kletser des te meer en als het op grappen aan komt helemaal!

Ik ken trouwens al weer nieuwe woorden ook, namelijk Renske (Renkuh) en Abe (Buh) dus het gaat met sprongen vooruit. Het was ook heel gezellig op de crèche, alwaar wij als gedisciplineerder leden van de crèche-gilde er een geheel andere leefstijl op na houden dan thuis. Dat grote geheim is ontrafeld door de film die mama op de ouderavond heeft gezien. Ik weet niet goed of dat slim is of niet, en al helemaal niet wat voor gevolgen dat gaat hebben. Op de crèche doen we alles namelijk in stilte, en methodisch, en volgens patronen en rituelen. Of dat nou door de omgeving komt of door de onderhuidse energetische krachtvelden, ik weet het niet, maar het werkt.

Op een natuurlijke manier.

Deze ochtend was ik blij dat ik wakker werd (en het was vroeg!) want pas als je wakker bent, kun je andere avonturen beleven (papa zei laatst dat ik praat in min slaap) en vandaag gaan we naar Bussum om laarsjes te kopen! Met mama in de bakfiets en Jay had een pet op. En als Jay een pet op heeft moet ik dat ook. Jay is een gangmaker! Uiteindelijk hebben we niet alleen regenlaarsjes gekocht, maar ook een regenpak. Nu kijk ik de hele dag naar de wolken in de hoop dat het HARD gaat regenen. Want dan kunnen we als de wiedeweerga naar buiten en als gelaarsde olifanten door de plassen stampen. Op die manier kunnen we de regendruppels terug naar de hemel spetteren. En dat is een mooi idee.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het kwam als een verrassing deze ochtend en het was even puzzelen. Er woont een koning, maar het is geen kasteel maar een paleis. Gelukkig was het in Amsterdam en daar was ik al twee keer eerder geweest, dus Amsterdam en ik kennen elkaar al goed…

Eerst even goed ontbijten, want als we een reis gaan maken, doe je dat het best op een volle maag. Wat ook belangrijk is, is even my-space, oftewel even een ruimte voor mezelf. Dan kan ik een beetje mediteren en dat doe je het allerbeste in een wasmand. Probeer het maar eens (als je een mand vindt waar je in past).

Na zo’n moment kun je dan ook maar één ding besluiten, namelijk dat je je oude zomerschoentjes aan doet, zodat je er zeker van bent dat je voetjes aan het eind van de dag een geur hebben die, eh, uit duizenden te herkennen is! Toen gingen we vertrekken…

Ja, in de auto van papa naar Amsterdam en dat is heel ver als je gaat lopen. Dat deden we dus niet.

Het Paleis op de Dam is indrukwekkend groot en je komt er pas als je een dat grote plein vol met duiven en mensen oversteekt. Het is er al druk. Zeker voor een zondag. Het lijkt wel alsof ze gratis tientjes aan het uitdelen zijn!

In het paleis ben ik er een stil van. Heel groot en heel mooi! We krijgen een apparaatje en in dat apparaatje zit een man die haarfijn uitleg wat er allemaal te zien is en is gebeurd in de afgelopen 4 eeuwen. Nee, dat Amsterdam is niet niks en dat Paleis al helemaal niet.

Ik vond het mooi en groot en de vloeren waren van marmer of er lag een lekker tapijtje op, nou daar moet je op liggen, samen met je broer, dus dat doen we ook. Er was een hele leuke mevrouw die helpt in het paleis en we kwamen haar telkens tegen. Ze vond me leuk en ik haar. Zo maak je vrienden.

Uiteindelijk kregen we nog een speciale tour waar niemand van de ander bezoekers naar toe mocht… We gingen door een geheime deur met een geheime sleutel met een echte authentieke Amsterdammer en mochten in de Koninklijke lift naar beneden. Echt waar!

En weet je wat? Als je weet dat je in een paleis bent, dan denk aan de Koning en als je aan de Koning denkt, dan denk je aan het jongetje dat woonde in een paleis van glas. En aan zijn kroontje kun je zien… Precies, en die lag beneden in de museumshop lag het boekje dat ik thuis ook heb!

Na lange tijd is het weer zo ver: Siebe en Zelda komen!

Maar voor het zo ver is, zijn we eerst naar het Rijksmuseum geweest om te kijken naar de Late Rembrandt. Wij waren gelukkig op tijd en al die andere honderden mensen ook. Het probleem wordt dan een beetje dat, hoe groot en mooi het Rijksmuseum ook is, dat je als kleuter vooral tegen de benen van grote mensen aan zit te kijken, blijkt dat het museum in dat opzicht dan weer net iets te klein. Dat is even leuk, maar daarna is het vervelend en worden wij dat ook.

Ik ben schuldig! Uitgerekend vandaag op de Late-Rembrandt-Dag had ik het al heel snel op mijn heupen. Ongeveer vlak voordat we binnen waren.

Ik heb me even ingehouden omdat ik weet hoe graag papa en mama het willen zien, maar in zaal 3 was ik er redelijk klaar mee…. Uiteindelijk zijn we in zaal 5 nog even snel een paar schilderijen gaan kijken en toe gingen we weg!

Nou ja weg, eerst nog even naar De Nachtwacht en daarna mochten we ravotten op het Museumplein! Dat staat vol met Nijntjes! Jiehaaa.

Ik ben dan weer minder enthousiast, want ik ben een tegendenker. Ik doe soms de dingen omgekeerd van wat er van me verwacht wordt. Dus ondanks dat ik de Nijntjes heel erg leuk vind, ga ik in eerste instantie niet enthousiast doen. Aan de buitenkant dan hè, want aan de binnenkant vind ik het best leuk!

Daarna moest papa werken, dus hebben wij hem afgezet op zijn werk. Zijn werk woont in Amsterdam, dus dat komt goed uit.

We hebben heel hard gezwaaid! En papa heeft heel hard terug gezwaaid. Dat was leuk en de zon scheen en dan ziet alles er mooier uit. Wij ook en wij gaan naar huis want ik ga slapen, want straks moeten we weer op pad om Siebe en Zelda te halen!

Jaha, dat is het station van papa zijn trein. Ik kan haast niet wachten, maar we kunnen niet eerder gaan dan wanneer de trein aankomt. Anders sta je daar maar hè. En op een station is nu eenmaal niet heel erg veel te beleven, dus moet ik geduld hebben….

Uiteindelijk is Jay wakker. Uiteindelijk is het bijna tijd. Uiteindelijk krijgen we de verlossende WhatsApp, maar dan nog is het te vroeg. Eerst gaan we dan nog even een wiel voor papa zijn fiets halen en de buggies uit de auto halen en dan… DAN is het zo ver.

Ik weet precies wat er gaat gebeuren, alleen kan ik het nog niet onder woorden brengen. Wel onder emoties, want ik spring en ik dans en ik lach en ik ben blij! Siebe en Zelda, dat is denk ik ongeveer het mooiste wat er op de wereld bestaat!

Nadat we al een tijdje op het perron van het station hebben gestaan, komt daar eindelijk de trein aan! Ze zijn er! De tijd tussen het stoppen van de trein en de eerste omhelzing valt buiten het aardse tijdsbesef. Dat gebeurt in een roes en direct zit ik vol extra-lief-energie!
Ik
Ben
Blij

Ik ook, want vanaf nu kan het grote spelen beginnen! Op de zolder gaan we verstoppertje, tikkertje, gekdoenertje, gooi-en-smijteren spelen en bovendien hard lachen. En beneden oefen ik met Zelda het ABC op de iPad. Zelda heeft echt heel veel geduld en ze kan het super goed uitleggen. Ik ben leergierig en met Zelda is het nog leuk ook!

Ik kan niet wachten om naar de speeltuin te gaan en doe ondertussen alsof ik alles snap, kan en mee wil maken dus ik hobbel er met groot enthousiasme achteraan. Dat kan, want het zijn mijn broer en zus, en Siebe zegt dat we altijd vrienden zullen blijven en dat is een mooi vooruitzicht.
Het mooiste wat er is, denk ik.
Dat en de zandbak waarin ik mezelf kan begraven en kastelen kan bouwen en in kan kleerkieren, broekzakken en sandalen mee kan smokkelen in huis.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik doe nooit echt gek, zeker niet als het op gekke dingen aankomt, maar vandaag had ik ineens een ‘wave’ en besloot de glijbaan op te klimmen. Tree voor tree en stap voor stap kwam ik bovenaan. Ik was zo verrast van mezelf dat ik bijna terug naar beneden viel (grapje mama ;-)0 ) en toen ben ik naar beneden gegleden.

Toen ik het de tweede keer deed, was ik vergeten dat ik de eerste keer de leuningen vast had, maar nu ware dat de treden en dat had een directe impact op die befaamde motoriek van me. Daardoor ging het minder soepel dan de eerste keer an had ik wat haperingen om bovenaan de ladder te geraken. Niet dat het me afremde om met een goeie vaart naar beneden te gaan hoor,  maar toch.

Ik heb daar in de speeltuin een soort klimrek, dat eigenijk bedoelt is om ballen door te schieten, maar ook heel goed als roetsjbaan kan dienen. Mama helpt me daar dan altijd op en ik roetsj er dan af. Nu was ik met papa en die benadert dit soort dingen altijd anders. Die kijkt wat ik doe en hoe het kan, om vervolgens het traject bijna uit te tekenen met mijn eigen ledematen en ondanks de kleine aarzeling en de bedompte piepjes-van-protest hier en daar lukte het! #trots

Daarna heb ik nog een baanbrekende toer uitgehaald, namelijk vliegtuigje spelen op de voeten van papa. Dan zweef ik wel twee meter door de lucht, want papa heeft ENORME benen! En daarna floeps ik tussen z’n benen naar beneden en blijf ik onder m’n oksels hangen op zijn voeten. Dan glijden we langzaam naar voren om soepel te landen. We vlogen naar Beppe, maar de deur was er niet, dus hebben we haar even gebeld.

En als je dat niet logisch vindt, dan snap je het niet. Dus!

It wie wer in moaie dei.

[sideshow]

Ik kan wel stellen dat de belangrijkste gebeurtenis van de afgelopen week het uitzoeken, overwegen, bestellen en wachten op onze nieuwe schoenen is geweest. Dan kun je je ook wel voorstellen hoe groot de positieve ontlading was toen we de nieuwe schoenen uiteindelijk via de post thuisgestuurd kregen en wij ze uit mochten pakken. Mama had er de tranen van in de ogen, hoewel zij later verklaarde dat dat kwam door een vuiltje.

Die schoenen zijn ook niet niks. Het zijn felgekleurde, tenenbeschermende sandalen die tegen elke hardhandigheid van een opgroeiende kleuter of peuter bestand zijn (en daardoor ook de kwetsbare tenen, teennagels en mamazieltjes beschermen).

Woensdag was dan ook een mooie gelegenheid om de nieuwe schoenen te testen in de kinderboerderij, wat overigens een vreemde naam is omdat er eigenlijk in verhouding tot de uitgebreide hoeveelheid aan echte en onechte dieren weinig kinderen aanwezig zijn om te bekijken. Om bij die echte dieren te beginnen, die zijn mooi op afstand of achter een hek. Dat was voor ons dan ook de uitgelezen kans om er samen eens goed over te filosoferen.

Daarnaast is er een nepkoe met rubberen uiers waar echte melk uitkomt! Laat dat nou net het drankje zijn waar ik superdol op ben!

Voor mij is kinderboerderij één groot activiteitencentrum waar ik mijn fijne, grove en mentale motoriek goed kan laten gaan! Met klimrekken, hobbels, obstakels en stoelen is het een continu gevecht met de zwaartekracht en mijn balans en worden mijn spieren sterker en sterker, terwijl het controlecentrum onder mijn krullen overuren draait om het allemaal bij te benen. En dat is goed!

We hadden er bovendien mooi weer bij, waardoor dit soort uitjes automatisch een extra glans krijgen. Wat betreft de echte dieren, daar deel ik de mening van Dzjez “Die moet je op gepaste afstand bewonderen”. Waarom vraag je? Nou, daarom, duidelijker kan ik daar niet in zijn.

Het waaide trouwens hard en dan is het extra inspannend voor mama op de bakfiets en dat is precies goed. Want nu ze even niet kan lopen vanwege haar zweepslag in de kuit (wie dat nou weer gedaan heeft!), zoekt ze andere vormen van vertier en inspanning. De kinderboerderij is daarvoor een mooie uitdaging!

Papa had ook een mooie uitdaging: het achterterras aanpassen. Wat dat precies inhoudt is mij niet geheel duidelijk, maar wat je er mee kunt des te meer. In het lichte en donkere zand spelen. Ik had de hele middag lekker geslapen (en als ik dan wakker wordt, zit ik vervolgens met gemak nog een uur in mijn eentje te kletsen en te spelen) en kon dus direct in mijn pyjama door naar buiten. Dat vonden mijn blote voetjes ook fijn, want ze hielden de modder goed vast. Ik vind dat leuk!

Ik ook, maar ik mocht van papa er niet overheen lopen. Ik vond dat niet leuk, want hij mocht in het zand spelen en ik niet en daar wordt ik dan weer onvrolijk van. Hij wel en ik niet! Nu zijn het ook wel hele grote en zware stenen en moeten ze natuurlijk wel recht liggen! Maar toch. Later gaan we dan ook nog een hok bouwen en mag ik helpen, mét Bob de Bouwer helm.

Een andere belangrijk thema van deze week is moederdag. Op de crèche leren ze ons duidelijk geduldig zijn, want we kregen dinsdag al het zelfgemaakte cadeau mee, maar dan moet je dus nog tot zondag wachten! Wat een drama. Dan kom je er achter dat wachten soms zo lang duurt, dat je vergeet waarom je ook al weer aan het wachten was. Maar vandaag is het zo ver! We mogen eindelijk ons zelfgemaakt cadeau geven! Een theekan met een echt zakje thee. En Jay had ook thee, maar had het zelf al vast uitgepakt! Handig!

De boodschap van dit alles is overigens vrij simpel. Mama knuffelt namelijk het lekkers, kookt het best, is het liefst, zingt het leukst, lacht het schaterigst en is het leukst en nog veel meer Kortom:

MAMA IS HET LEUKST VAN ALLEMAAL!

Wij zijn ook nog even naar de buurvrouw geweest om mandarijnen te eten en wat te kletsen. Dan neem ik Jay mee. Beide in onze pyjamaatjes en de buurvrouw vindt dat leuk. Dat brengt leven in de brouwerij, zegt ze  en ik kan het daar niet minder dan heel erg mee eens zijn. Bovendien is het erg gezellig en komen we er nog eens uit.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.