Soms heb je van die dejavuutjes. Vandaag was er een. Na laaaaang wachten door Corona en foute maat, hadden we vandaag een slot bij de Ajaxshop in Amsterdam. Dat is niet zomaar een shop, maar een SHOP IN DE ARENA VAN AJAX. Het heiligdom der heiligdommen dus. En ik was er. Met mama.
Zoveel Ajaxspullen. Dat is bijna te veel voor een 9 jarige om om te nemen. Alles rood-wit, of groen van de keeper. Ja dat hebben ze goed voor elkaar bij Ajax. Als je wilt kun je daar je zakgeld voor de komende 33 jaar wel uitgeven.
Dat hoefde nu dus niet, want dit was nog steeds van m’n verjaardag/sinterklaas (kan beide zijn), en dat past altijd in het budget. En ik heb het echt nodig, want ik groei als kool en ik voetbal 3 keer per week. ‘Ze’ zeggen dat ik goed ben, dus zeg ik het zelf ook maar. Vrij simpel, als je niet overtuigd bent van jezelf, hoe kan iemand anders dat dan zijn…
Enfin, na lang rondkijken en passen hadden we het juiste setje in de juiste maat gevonden, maar toen kwam de allergrootste verrassing nog! Ze konden daar, ter plekke mijn naam nog op het shirt zetten! MIJN NAAM, OP EEN AJAX SHIRT. En daar kan maar 1 nummer bij, en dat is nummer 14. Dan kunnen jullie er al vast aan wennen.
Misschien niet helemaal scherp, maar wel een gezellige foto van ons.
De mooie jasjes weer aan, speciaal voor kerst. Siebe en Zelda in stemmig zwart. Het gourmetstel stond al klaar en Opa en Oma waren er bij (en hadden hun befaamde sausen meegenomen) en mama was er klaar voor. Alle ingrediënten voor een gezellige avond, en weer lagen er kadootjes onder de kerstboom.
En dit was natuurlijk de grappige foto…. De echte van de sfeer was deze:
Deze keer met kerst kreeg ik het allergrootste kado!
Ik kon er bijna zelf in! Zo groot was het pak en de kerstman, in dit geval, had amper een groot genoeg stuk papier om het in te pakken. Dat moet wat zijn geweest in de inpakkamer! Maar pakpapier is natuurlijk maar pakpapier zolang het op de rol zit of om het kado heen, daarna is het gewoon een prop.
Een laagje ondoorzichtbaarheid. Dat doet me er aan denken dat we die ondoorzichtbaarheid misschien eens wat meer moeten uitpakken. Die onuitgesproken woorden en gedachtes zijn een verloren bron van inspiratie. En zonder inspiratie is er niet veel vooruitgang.
Ik denk dat inspiratie een van de mooiste woorden in de wereld is. Het woord inspiratie komt namelijk uit de samenstelling van twee Latijnse woorden In en Spiritus. Letterlijk vertaald betekent dit Inblazing en In de geest. Mooi hè
Een brandweerwagen van Paw Patrol was het dus, met allemaal gadgets! Mooi, groot en luidruchtig, helemaal goed! Lekker spelen dus.
Mijn Bron van Bouwinspiratie kwam uit (uiteindelijk) twee gele basisdozen Lego. raampjes, wieltjes, blokjes, plankjes, oogjes, haakjes, oogjes, blokjes, hoekjes, rondjes, pieltjes en palletjes en bovendien in alle kleuren van de regenboog, een vat vol vermaak, en ik ben direct aan het bouwen geslagen. Ik moet zeggen dat het een kleine verslaving is! Heerlijk met het puntje van de tong uit m’n mond en de handen uit de mouwen!
De tweede doos heb ik van mama gekregen toen we gisteren op het Maxis terrein waren. 50% korting! En Jay een vlieg/duik/vaar/rijtuig van Paw Patrol! Je kunt beter kerst vieren begin januari! Kun je twee keer zo veel krijgen…. voor hetzelfde geld!
Tweede kerstdag zijn we bij Tessa op bezoek geweest en daar waren de nichtjes. Senn en Nynthe waren naar hun vader in Drachten, maar die hadden we gelukkig vlak voor kerst al even gezien.
Het was heel gezellig en we hebben lekker gespeeld en soep gegeten! ‘Ze’ hebben ook nog een spelletje gespeeld, waarbij je van een woord heel veel nieuwe woorden moest maken. Niets voor mij!
Siebe ging op ‘derde’ kerstdag weer naar huis, want die moest studeren en wilde natuurlijk even zijn vriendin zien. Maar op tweede kerstdag hebben we nog gevoetbald bij de speeltuin bij Tessa. Siebe kan best goed voetballen en ik kan best goed tegen mijn verlies…. Met papa ging hij Volley-pongen… Dat is voor later en met een volley ball en een pingpongtafel. Ze zijn de besten van de wereld (ook dat ze de enigen zijn die het spelen natuurlijk).
Zelda bleef gezellig nog een paar dagen langer en we zijn nog naar Pake in Drachten geweest en naar Beppe. Het zijn mooie dagen om dat soort dingen te doen. Ben nog wel een beetje misselijk en witjes geweest een aantal dagen. Gelukkig is de zure lucht nu weer uit onze kamer getrokken en kan ik alles weer eten!
Met Tessa zijn we dan ook nog gaan lunchen (mijn haar!). Toen papa Zelda daarna wegbracht, kwam hij een leuk en merkwaardig bord tegen…. Nou ja! Wie verzint dat?? Was op Schiphol bij de treinen. Vast voor toeristen…
Over eten (en nieuwe woorden) gesproken, ik ben gek op een boterham met tomaat en basilicum. Ik denk dat dat de smaak van mijn oude (Italiaanse?) ziel is, die opspeelt en mij ingeeft dat ik dat moet eten.
Het woord basilicum was best moeilijk, maar met ezelsbruggetjes en goed oefenen lukte het toch! Het inspireerde mij tot een stoelgang en een eerste zin, die papa vervolgens als inspiratie gebruikt heeft om mijn liedje te schrijven over het onderwerp (wat overigens in die context (wat overigens ook weer in dit kader), een leuke woordspeling is).
Poepliedje (van Jay)
Ik heb gepoept, ik heb gepoept.
Dikker drollen zijn er zomaar uitgefloept.
Ik moest alweer, ik moest alweer
Lekker poepen doe ik keer op keer.
Ik ben weer klaar, ik ben weer klaar.
De mooiste drollen zijn nu openbaar
Ja uitgezwaaid, ja uitgezwaaid.
De kunst van poepen is mooi gedraaid.
Het heeft ook een leuk melodietje.
Oh ja, mijn favoriete film tijdens kerst nog even. Er is er dus een die ik al 6 keer of zo heb gezien, en eigenlijk nog wel vaker wil zien: Christmas Chronicles.
Er zijn van die momenten die je niet ongemerkt voorbij kunt laten gaan. Al was het alleen maar om er later als ik groot ben, het nog eens terug kan lezen.
Natuurlijk hebben we al heel wat mijlpalen achter de rug, zeker nu we terug zijn in Nederland en papa nog in Jakarta is. We moeten veel dingen oplossen en opnieuw ontdekken en op hetzelfde moment voelt het aan als kamperen.
We hebben het goed naar ons zin hoor, in het huis van geleende en gevonden spullen en eigenlijk heeft dat een charme die je normaal gesproken niet ervaart of kunt maken. Gewoon omdat je vaak bij veel dingen te veel nadenkt. Dan krijg je een bedachte oplossing en het ding met bedacht is dat het vaak gebaseerd is op wat je al weet of verwacht. Leven in de omgekeerde manier is veel interessanter.
Zo zie je maar weer, het woord serendipiteit is niet voor niks uitgevonden werd in 1754 (en later gebruikt werd om de uitvinding van penicilline, gegalvaniseerd rubber, post-it en magnetron te omschrijven): Vinden wat je niet zoekt…
Wat Jay ook bedoelt, is dat we lekker onze geen gewoontes weer oppikken. Hangen in stoelen en lekker bij elkaar slapen op de zolder. Dat blijven we ook doen, want dat voelt goed. Lekker op één kamer, dan ben je nooit alleen en sta ik heel zachtjes op, want Jay slaapt altijd langer dan ik.
Superleuk is het natuurlijk om al mijn familie weer te zien en dat was voorlopig zelfs zonder Senn en Nynthe, want dat is mijn grootste verlangen. Dus toen die afgelopen weekend terugkwamen van vakantie, was het SUPERLEUK om ze weer te zien.
Voor mij is het helemaal feest, want ik houd van verkleden en Senn ook, plus hij heeft een App op zijn telefoon om het allemaal nog echterder te maken. Hoe superheld kun je je voelen. En niet alleen de Hulk, ook nog eens een keer Batman. Niet mijn allerfavorietst, maar het komt aardig in de buurt (mijn superdepuper is Flash en Captain America).
Lauren en Philine waren er ook, dus dan ineens ben je gezellig met veel en kun je lekker spelen. Ik denk dat je ons ook allemaal op een rij kunt zetten en een op (of neer-) gaande lij kunt maken, of gezellig de leeftijden tellen….
Ik vind de overgang helemaal niet erg en zie dan ook geen reden om een lange broek aan te trekken. Kou hebben is een ‘mindset’, ik hoef me er niet eens over heen te zetten, ik merk het gewoon niet.
Ik wel. Ik heb het koud. Ik wil een lange broek aan, maar mijn benen zijn daar helemaal niet aan gewend. En als ik naar me zelf kijk, herken ik me zelfs een beetje niet. Zo heb ik me meer dan twee jaar lang niet gezien! Mijn benen zijn ook nog eens langer gegroeid, dus maar goed dat papa nieuwe lange broeken op marktplaats heeft gekocht.
OK, terug bij de mijlpaal, ik ben vandaag voor het eerst alleen naar de winkel gegaan. Beetje gespannen, dat wel, maar mama liep op afstand mee en keek toe. Aardappelen stond op het lijstje en ik had mijn portemonnaie en goede moed bij me.
Het resultaat is simpel: I did it!
En papa (via de App) en mama waren heel trots op me! En ik op mezelf. Zo de volgende keer misschien nog met het wakende mama-oog, maar snel, weet ik zeker, kan ik het ook alleen….. en dan breekt de tijd na een tijdje aan dat ik er geen zin meer in heb, maar voorlopig wel, want we hebben een nieuwe fiets voor me gekocht, mét een extra reserveband, voor als ik een keer in een ongelooflijke race, lek rijd.
De stoelen en de tafel en de ligstoelen zijn klaar en die komen ze nu brengen. Dat is erg interessant natuurlijk. Zeker gezien het feit dat ze er 6 uur over gedaan hebben om tussen 9 en 10 te komen. Dat werd dus 15 uur inderdaad. Gelukkig hadden wij van allus en nog wat te doen en hoeven we ons geen moment te vervelen. Wij hebben namelijk een speelkamer boven (ik ben aan het oefenen met de ‘s’, zodat ik die goed uit kan spreken. Papa oefent dan met me. Eerst zeg ik ‘ssssss’ en dan zeg ik ‘pelen’. Of ‘sssss-pringen’. Dat gaat telkens beter, alleen moet ik er even aan denken). Officieel heet dat de familiekamer trouwens, maar ja, wij zijn ook familie!
Over familie gesproken, vandaag komen Siebe en Zelda! Helemaal met twee vliegtuigen uit België. Precies op de dag dat er in Nederland een lichte terreurdreiging is en de marechaussee iedereen op weg naar Schiphol met de auto controleert. Dat is het voordeel van vliegtuigen, dan heb je minder files en zeker geen mensen in de lucht die je aan willen houden….
De week is weer voorbijgevlogen en we hebben veel gezwommen. Ik durf nu gewoon in het water te springen. Hard en ver! En ik vind het niet eng om onder water te gaan. Ik ben supertrots op mezelf, en papa ook. Die jubelde van vreugde! (Dat is hij nogal snel, maar het is altijd wel gemeend en daar gaat het om!).
Dit is trouwens mijn nieuwe pose (met de duikbril die papa voor mij heeft gekocht). Dat is een stoere pose en vraag me niet waar ik het vandaan heb, ik doe het van nature…. Wie weet waar me dat brengt.
Ja, het leven hier is mooi. Ik slaap per definitie wat meer dan Dzjez (die staat elke dag om 6 uur op), maar dat betekent dat ik vaak wakker gemaakt mag worden en dan gaan we eerst knuffelen. We zijn dan heel blij om elkaar te zien en dat is zo voor 99% van de tijd. Wij zijn broers en vrienden en dat komt goed uit, want er is veel te beleven. Zoals op bezoek gaan bij Adrianna, die woont ook in de buurt en heeft een heel lief zoontje, die Jerom heeft. Terwijl de mama’s kletsen doen wij belangrijke dingen, zoals met de autootjes spelen. Vooral Dzjez is daar goed in, dan hangt zijn tong een beetje uit z’n mond.
Van-de-week ook nog een akkefietje van valse beschuldigingen….
We werden namelijk beschuldigd van het op slot doen van de deur van Missi en vervolgens van het verstoppen van de sleutel. Jay was natuurlijk hoofdverdachte want dat is zo’n kwajongen (..). Hoe dan ook, wij wisten van niks en dus ook niet waar de sleutel lag en dus moest er professionele hulp aan te pas komen. Na veel moeilijk kijken en Bahasa-gesprekken, werd besloten het gaas van de hor los te peuteren en zo via de binnenkant de deur open te doen. Wat bleek? De sleutel zat ook aan de binnenkant. Goed nieuws 😉
Missi en Laguiman weten het ook niet…
Hoe dan ook, we realiseren ons dat we niet al te veel foto’s van het huis hebben laten zien, dus gaan we dat mondjesmaatdoen. Boven is dus de familie/speelkamer en beneden hebben we een gewone kamer… Daar zitten we ook en hebben we een hele grote televisie (typisch papa), maar aan de andere kant, dan heb je het gevoel bijna in een bioscoop te zitten en, waarom niet? We hebben al veel films, maar meestal kijken we de Minions. Ja! Ik ben fan van de Minions, die kan ik blijven kijken en dat doe ik dan ook. Ik ken bijna alle teksten al uit mijn hoofd, maar elke keer ben ik weer verrast. Gelukkig hebben we ze alle drie, dus als ik de laatste gezien heb, ben ik de eerste al weer grotendeels vergeten.
Buiten hebben we de trampoline, maar daar spring ik nog sporadisch op. IK ben meer bezig met andere dingen zoals in de gang op en neer rijden of zwemmen. In het huisje is het trouwens gewoonweg te warm. Als je daar te lang in zit, kom je er als een hard gekookt eitje uit en daar heb je niks aan! Dzjez springt wel trampoline, die wil graag oefenen. Als Siebe en Zelda straks komen, kunnen die ons eens laten zien wat die in hun mars hebben.
Boven aan de trap hebben we het schilderij van #Niels van de Prinses Beatrix. Ik vind het gewoon een schilderij van een vrouw, maar wel mooi hoor!
In de keuken is vooral het koffiezetapparaat erg belangrijk blijkbaar, maar ik vind de keuken gewoon mooi. Bovendien is het het domein van Missi. Die kook daar en maakt daar heerlijke dingen. Water halen we zelf, maar als we bijvoorbeeld een Banana willen, dan kunnen we dat aan haar vragen. Ook spannende dingen zoals deze behoorlijk rode ‘chili-paste’.
Die gaat dan weer in het eten van papa en mama en is (nog) niet voor kindjes. Alhoewel we best van pittig houden hoor!
OK, dus de stoelen en tafel werden vandaag gebracht en dan moet ik er met mijn neus bovenop. Ik wil precies weten hoe het gaat en klets de mannen de oren van hun hoofd. Ook al verstaan ze me niet, ze begrijpen me wel. Gelukkig zijn dit geen wangknijpers of haarstrelers, want daar heb je er ook heel veel van. Die willen dan aan je zitten en dat vinden we niet leuk. Dan zeggen we “Tidak!” Oftewel nee. Het mag wel, maar dan moeten ze er veel Rupiah’s voor betalen.
Wij zijn blij met de tafel en die komt precies op tijd. Nu kunnen we er straks met zijn allen aan zitten eten, of spelletjes doen, of gewoon niks. Heeeeeeeeeerlijk.
It wie wer un moaie tiid.
Tags: Dzjez, Jay, Indonesie, Jakarta
Categorieën: Jay, Uncategorized, Dzjez gedachten
Ik heb een dag van vrolijkheid achter de rug. Dat is zoiets als het gevoel van diep ademhalen, zodat je borst opzwelt en je een beetje groter wordt, blij kijkt en denkt: Ik heb er zin in vandaag!
En aan het eind van de dag, adem je dan weer uit en zeg je: Hè, hè!
Maar dat doe je pas zo laat mogelijk. Want dat gevoel wil je zo lang mogelijk vast houden. Want dat is leuk. Zo’n dag was het dus. En ik denk dat het een beetje de spin-off van het weekend was. Ook zo veel gelachen en dus vrolijkheid.
Ik was al vroeg wakker, om 6 uur en heb een lekker flesje opgedronken in bed! Mama was al aan het douchen en ik denk dat papa nog geen zin had om op te staan… Daarna wel hoor. Eerst heeft hij me aangekleed en naar beneden gebracht. Ik heb iets nieuws. Ik drink het flesje nu weer snel leeg en vandaag heb ik dan weer geen zin in brood. Dat kan hè! Ik kan het hebben.
Trouwens we hebben een heel mooi kaartje gekregen van Erwin en Desiré, onze buren. Dat heeft Desiré zelf gemaakt en dat vind ik zo knap! Niet alleen is het knap, dat is een kaart die met liefde is gemaakt, want dat koop je niet in de winkel. En dat maakt hem echterder. Hij is voor m’n nieuwe broertje/zusje. Ik ga hem goed bewaren!
Op de crèche heb ik weer m’n gezichten getrokken en veel gelachen. Het was een fijne en gezellige dag en ik heb 2 boterhammen achter elkaar gegeten en een Nijntjekoekje in m’n haar gesmeerd. Dat staat me goed vind ik! Hahaha!
Papa vind dat ook en daarom stopt hij me in bad denk ik. Maar dat was nadat ik gegeten had. Weer een walking dinner. Rundvlees met sperziebonen en aardappeltjes. Lekker! Meer dan een half potje! Beter en beter, meer en meer!
Uiteindelijk, nadat ik in bad ben geweest, aangekleed was en helemaal klaar voor bed, zei ik pffffff en was de dag voorbij. Heerlijk bij mama op schoot m’n laatste flesje van de dag drinken. Daar doe ik het voor en de warmte van mama…
Laat ik beginnen met de nacht: Ik slaap beter op m’n buik. Ik weet niet precies waarom. Misschien ligt het lekkerder, maar misschien is het ook lastiger m’n hoofd zo lang omhoog te houden, in ieder geval slaap ik als een roosje. Dat is ook de kleur van m’n wangen als ik wakker wordt. Rode roosjes. Maar vrolijk, want ik lag te slapen op het ene moment en het volgende moment had papa me in z’n handen, deze ochtend. En mama was er ook en dan rest een baby maar één ding: Lachen.
Op de creche was het mooi. Ik heb leuk gespeeld en goed gedronken en weinig geslapen, de usual. Toen mama kwam lag ik lekker te spelen en probeerde de inhoud van een boek in me op te nemen. Iets te letterlijk blijkbaar, want echt lezen kan ik nog niet. Ik moet zeggen: Het was niet echt een goed boek ;-(
Toen ik thuis kwam ben ik op de grond gaan sp……..zzzz.
EN NA 20 MINUTEN WEER WAKKER GEWORDEN! Dat is even schrikken zeg, letterlijk in slaap vallen. Boeff, zomaar, maar toen ik wakker werd, had papa een grote verrassing! Een mooie babystoel waar ik heerlijk in kan eten. Superdeluxe, perfect instelbaar, perfect knoeibaar wegens het uitneembare en afwasbare tafelblad en het is van Philine en Lauren geweest! Ze hebben het dus goed ingezeten en dat voel je! Ik heb nog nooit zo lekker gezeten. Dank je wel, ik ben er heel blij mee en ga er veel in eten! Kan haast niet wachten tot morgen, overmorgen en de de andere dagen!
Ik hen er al een paar worteltjes en aardappeltje op gegeten, maar ik had niet zo’n super honger. Kwestie van laat eten op de crèche. Al met al dus niet te laat naar bed. Boven heb ik gedronken en blijkbaar is er iets misgegaan tussen de reis van het grote bed naar mijn bed, want ik ben op het eerste in slaap gevallen. Mama heeft me wijs laten liggen dan ben ik goed ingeslapen en kan ik straks naar m’n eigen bed! Goed gezien van haar. Geen risico’s, oogjes dicht…..
Het was m’n dagje wel en niet en wel en niet en wel en niet en.. zo… voort, met andere woorden een regeldag. Wat dat precies is weet ik niet, maar wat het doet wel. Ik heb de hele dag door een wat hongerig gevoel, ik ben het ene moment blij en het nadere niet, ik vind het niet leuk als mama wegloopt, ook al is het maar voor even en voor papa geldt het zelfde. Regeldag dus, want ik ben bijna 6.
6 maanden en dan gebeurt dat.
Ik was vandaag gezellig thuis met mama en papa was ‘vroeg’ weg. Nou ja vroeg, ik lag gewoon nog te slapen. Op m’n zij! Papa heeft die foto gemaakt als bewijs en ik lag nog lekker te knorren. Ik werd wakker toen ze de vriezer kwamen brengen, want nu ik straks vast voedsel ga eten, hebben we extra vriescapaciteit nodig. Ik weet het nu al, ik ga veel honger hebben. Plus er kunnen veel ijsjes in en dat ga ik ook lekker vinden.
Ik heb ook weer appel gegeten en dat bevalt me goed en m’n slabbetje is extra motiverend! Heerlijk baby zijn, je kunt ongebreideld knoeien en kliederen. Wat een vrijheid. Smaakt me goed 😉
Ik was blij toen papa thuis kwam. Dan splijt m’n gezicht in tweeën met een grote tandeloze lach en het is grappig om te zien dat dat bij een baby zoals ik schattig lijkt, terwijl als je later oud bent en geen tanden hebt en lacht dat juist raar is. Gek idee eigenlijk. Hoe zou dat komen?
Ik heb lekker tussen mama en pap in gezeten terwijl zij aten. Dan voel ik me best al groot. Ik zat achter papa en heb lekker met m’n beentjes in z’n rug geduwd. Lachuh! Vindt’ie leuk! Denk ik… Nu naar bed en lekker slapen. Hoop dat m’n wisseldag morgen uitgewisseld is, want dan ga ik naar de crèche!
Alles wordt mooier met mooi weer. Zoals de afgelopen nacht; ik ben maar één keer wakker geworden. Ik vind het best zo, maar papa en mama vinden het beter. Die kunnen dan lekker lang slapen en dat is dan alweer een voordeel van mooi weer (of niet, maar het klinkt wel goed!).
Op de creche was het ook al zo goed, want daar ben ik ook zonder problemen heerlijk in slaap gevallen en werd goedgehumeurd, al babbelend wakker. OK, OK, het was niet aardig dat ik Benthe aan haar oor trok, maar ik ben de laatste tijd nogal geobsedeerd door dingen die ik vast kan pakken en in dit geval zat het oor wat ik wilde pakken vast aan Benthe. Weer wat geleerd over de anatomie van de mens. Ik ga dat niet meer doen, belooft. Want dat is niet grappig.
Wat dan wel weer grappig was, is de babyrugzak waar ik in zat toen we Iara en Farouche uitlieten. Bijna met m’n hoofd in de wolken. En het was 25° buiten, dan is het heerlijk zo te zitten! Hoog en droog met m’n krullen in de wind!
Op mama haar werk zeggen ze dat ik op haar begin te lijken en dat vind ik gaaf. Niets mis mee, de krullen begin ik langzaam te krijgen, alleen… wanneer krijg ik dan zwart haar? We zullen zien!
En daarna in de buitenbox. Wat een goeie uitvinding. Lekker in de buitenlucht een beetje de dag uit-chillen. Papa en mama er gezellig bij. Dat kun je wel zien aan papa. Ik mocht opblijven tot na het eten en dat beloon ik dan met ‘blij en rustig’ in slaap vallen, als ik in bed gelegd word. Linea Recta naar dromenland.
Normaal haalt mama me op, maar vandaag niet.
Ik lag in de kleine hangmat in de hoek, rustig voor me uit te kijken en te denken over later. Bijvoorbeeld in een hangmat op een tropisch eiland of zo of gewoon in de tuin. Iets minder ambitieus, maar in een hangmat is het goed denken en ineens was daar pap zijn gezicht, met grote glimlach en dan glimlach ik breed terug.
Het was een mooie dag. Vanochtend kwamen we Ymkje tegen, de moeder van Jesse. Die was extra vroeg en daarom kwamen we haar tegen (of extra laat, ik weet het niet meer precies…), maar goed. Dat zijn van die leuke ontmoetinkjes zo ’s ochtends in de vroegte. Binnen was Daphne, die ons al met een glimlach op stond te wachten. Een goed begin is de halve dag!
Ik heb alle drie de bakjes opgedronken! Want ik had dorst en ik heb niet veel geslapen. Ik was al wakker vanaf een uur of drie en dat is logisch want ik heb de afgelopen dagen best veel geslapen en dan kun je wat langer wakker zijn. Toen papa me kwam halen was Ellen er. En dat is net zo’n gezellige kletser als papa en dat is prima hoor, maar dan duurt het wel lang voor we vertrekken!
Geintje!
Maar ik was wel blij mama weer te zien en mama was blij mij weer te zien. Mama is nog steeds een beetje ziek en daarom kon ze me niet halen. Ze had al gezegd tegen papa dat het wel heel erg stil was in huis zo zonder mij. En dat was lang geleden, want ik ben er al weer 5 maanden! Dus dat was lekker knuffelen! Dat is dan het voordeel van zo’n dagje. Mekaar een tijdje niet zien zorgt er voor dat het extra leuk is elkaar weer te zien.
Ik heb ook nog even lekker stoer in de box gespeeld met m’n speelapparaat.
Oh ja, de foto bovenaan heeft niks met vandaag te maken, dat is gewoon om m’n voetjes te laten zien.
Oan’t moarn!
kijk hier zielig en dat ben ik ook. Niet echt op deze foto hoor, toen werd ik gewoon net wakker op de crèche. Precies het moment tussen slapen en wakker. Dat is nooit grappig.
Maar ik heb iets niets, ik kan meer verschillende soorten geluiden maken. Flebbedebber, Kubboow? FlaFlaFlashhhloo! En blazen, zoals bellen blazen. Ineens kwam ik er achter dat ik dat kon! Grappig. En ik kan het ook met volume, dus je begrijpt wel dat ik dat dan ook doe. Waarom zacht als het hard kan!
Het was een mooi dagje op de crèche. Ik heb iets heel moois voor mama gemaakt! Voor moederdag. Nu is het voor mij elke dag moederdag en hoeft daar niet een speciale dag voor te zijn, maar toch. Dit was een goeie aanleiding eens lekker creatief te zijn. Lekker bezig met verf en kleur. Ja, dat is wel iets voor mij.
Toen ik thuis kwam was papa er nog niet. Die moest lang werken, maar vannacht heb ik hem wel gezien en gevoeld, want ik moest even knuffelen. Ik had namelijk last van m’n tandjes denk ik. Pijn in m’n mond! Nooit grappig en daarom moest ik huilen en kon ik niet slapen. Bah! niet leuk! Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met ene pijnstillertje en dat is goed. Naast mama, dat ligt goed.
Het goeie nieuws is natuurlijk dat ik straks tandjes heb en dan kan ik appels kauwen en zo. Dat is dan natuurlijk wel weer mooi! Papa gaat vandaag Siebe en Zelda ophalen. Gezellig, maar lig dan wel in bed denk ik…
Oh, ja, ze zijn allemaal dingen aan het mooi maken in ons huis. Maar eerst gaan ze het lelijk maken. Kijk, ze hebben de vensterbanken er uit gehaald. Best een troep!
Oan’t moarn!
Dzjez & Jay 