En in mijn geval zelfs gaatjes die er nooit zijn geweest.
Ik heb nog nooit een tandarts zo enthousiast gezien bij het voor de eerste keer nakijken van de tanden van een kleuter. Ik moest Aaaaah doen en toen ieieieieieh en hij heeft voor gekeken en achter en alles was “perfect meneer!”. Nou heb ik ook nog nooit eerder n mijn leven een tandarts gezien maar toch. Jay daarentegen was niet echt tandarts-minded die dag. Ondanks het feit dat we al geruime tijd zijn tanden poetsen en hij ook al bijna Aaah en Ieieieh kan doen, vond hij het idee van een tandarts met een spiegeltje in zijn mond niet het mooiste idee van de wereld.
Neej!
Ik moet daar niks van weten, ondanks mijn goede intenties. Ik heb nog bloer naar Dzjez gekeken toen hij in de stoel van de tandarts zat (bloer is de combinatie van blij en stoer), maar toen ik in de gaten kreeg dat ik er zelf in moest gaan zitten om onder tanden genomen te worden, zag ik het niet zitten. Dus.Ik mocht wel een speelgoedje uitkiezen, een autootje, en de tandarts zei nog: “Tot de volgende keer”.
“Dat zullen we nog wel eens zien”, dacht ik op mijn beurt en die auto krijg je niet meer terug!
Ik heb een tandenmannetje gekozen. Die staat bij mijn bed. Trouwens ik poets nu ook zelf mijn tanden terwijl papa of mama de tanden van Jay poetst. OK daarna doet papa het nog wel even ‘na’ om er zeker van te zijn dat ik geen plekjes heb gemist! Daar zijn tandartsen allergies voor.
Ik moet ook nog even terugkomen op onze wandeling. Het was best fris en we hadden rode neusjes, mijn benen hebben dan niet altijd zin om te wandelen en dus wissel ik af met de kinderwagen.
Een soort biathlon voor peutertjes als het ware en op een gegeven moment ging het mis.
We waren op een soort talud aan het rijden, waar aan de ene kant een meer was waar de balderen van de bomen in worden gerecycled tot meststof voor het bos (klinkt wat omslachtig, maar iemand had daar geld beschikbaar voor gemaakt en als je dan met een grote graafmachine, slangen met water, grote tractoren en mannen met klompen en kleine stompjes shag in hun mond dat leuk vinden om te doen, dan moeten ze dat maar doen hè!) en aan de andere kant een stijle helling. In de verte kwam een vrouw met een hond en dat is voldoende reden om in een grote paniek te raken! Door een ongelukkige beweging viel ik dus op de stijle helling uit mijn buggy en heb met een welgemikte jukbeenstoot een deuk in de grond gemaakt. Dat was best even schrikken.
Dus.
We hebben paarden gezien, maar daar kom ik niet dicht bij. Zoals alles wat leeft en beweegt en groter is dan een mug, ben ik daar geen fan van. Integendeel, ik begin spontaan op een angstige manier te huilen en begin afscheid te nemen van alles wat me dierbaar is (gek genoeg ben ik tot op de dag van vandaag nog nooit opgegeten, aangevallen, geplet, verzwolgen of verorbert toch blijft de angst actueel). Op afstand zijn paarden dus lief en mooi en we hebben er best veel gezien en was ik niet bang.
Vorig weekend hebben we een Tour du Drachten gemaakt. Ik, Siebe, Zelda en Jay. Eerst naar Pake en die was blij ons te zien! Wij lopen dan lekker rond want zijn huis is een soort museum met interessante spulletjes. Dingen die we bij ons thuis niet zien. Bovendien heeft hij een groot pak met chocolade en chocoladekoekjes. Ik vraag en krijg dan net zo vaak een koek als ik wil, totdat papa zegt: “En nu is het genoeg!” Van Pake mag ik dan nog wel meer hebben.
Swannie was er niet, en blijkbaar komt ze ook niet meer terug. Dat gebeurt soms met Swannies denk ik. Misschien was ze wel jarig. Dat heb je ook met sommige kindjes op de crèche. Eerst zijn ze er en dan zijn ze jarig en dan zijn ze ineens weg. Naar de grote school zeggen ze dan. Douwe bijvoorbeeld, die gaat ook naar de grote school. Mijn grote vriend naar de grote school! Nou, ik ga daar ook naar toe, de grote school, maar weet niet zeker of Swannie daar dan ook is. Wie daar wel zullen zijn als ik jarig ben geweest zijn Senn en Nynthe!
Zie Pake op de achtergrond
Die hebben we daarna gezien bij Beppe, want dat was stop 2 van de Tour du Drachten. Dat is altijd gezellig. Lekker spelen, dus dat ze later bij ons in de buurt komen wonen vind ik een goed idee. We zijn ook nog naar de speeltuin gaan lopen en ondanks dat ik soms nog niet helemaal stabiel op mijn benen kan staan, weet ik al wel hoe je stoer moet lopen met de handen op de rug. Siebe doet dat en papa ook, dus ik ook.
Ik heb ook heerlijk van de pizza gesmuld en heb wel 4 stukken opgegeten en mijn wangen waren er ook heel blij mee. Ik hou van pizza!
OK, dan volgt nu een video van mij:
Dat had je niet gedacht hè! Ik die kan lezen!
Maar ik kan nog meer hoor. Samen met Dzjez “Knuffeltje” zingen. Dan doen we dan uit volle borst, met dansende billen en met de handjes in de lucht! “Knuffeltje” is 1 van mijn lievelingsliedjes. Trouwens, ik vind liedjes sowieso leuk. Ik was laatst met Dzjez thuis en toen was er ineens muziek op de televisie! Ik was bijna gehypnotiseerd en Dzjez was er ook helemaal weg van. Mama zei dat het Operette heette. Alleen dat woord al klinkt als iets moois. Ik zal ze nog eens vragen operette op te zetten.
Uiteindelijk zijn we aanbeland bij vandaag en hebben Siebe en Zelda gebeld met de iPad. Ik heb ook even dag gezegd, maar ze waren meer bezig met Jay (en ik was Nijntje aan het kijken). Vandaar dat ik niet op de video sta. Ik vind het ook leuker als ze er in het echt zijn, dan kunnen we ook echt spelen. Volgende weekend komen ze weer.
Wij gaan vandaag nog naar Niels, de grote vriend van papa die een klein hondje heeft…… Maar hij gaat er niet zijn als wij komen, zegt papa. Gelukkig maar!
It wie we in moaie dei.
Dzjez & Jay 