M’n gezicht en tranen waren zeer mobiel toen ik vanochtend wakker werd.

Veel te vroeg ook. Eerst om 10 voor 5 en toen om 6 uur en uiteindelijk om half 7 op. En ik was niet blij. Dat hoort bij m’n leeftijd en de beste manier om dat op te lossen is gewoon door streng te blijven en iets te doen. Het dooft vanzelf uit.

We gingen op de fiets naar de crèche, maar ik stond bij de verkeerde fiets. De bakfiets, maar papa wilde op de ‘gewone’ fiets omdat het zadel te laag stond. OK, ook goed, lekker zingen op de fiets!

De crèche zag er al gezellig uit met veel baby’s en Chloe en ik liep naar de LEGO-dozen. Ik ben namelijk de enige wet hoe de dekselse deksels van die dozen moeten. Ik heb een technisch inzicht. Vooral als ik er beter van wordt.

Dat geldt ook voor de woorden die ik ken. Ik ken er meer dan ik laat merken en ik weet dat papa dat al afgeleid heeft uit het aantal onzinnige woorden die ik al ken, zoals spin, paraplu, koekje, papegaai en zo. Papa’s redenatie is zo dat als ik die onzinnige woorden ken, ik zeker de zinnige woorden ken. Zoals nee, niet doen, stop en los laten. Dus…

Ik heb ook zinnige dingen gedaan, zoals druk bewegen in m’n wipper.

Dat is goed voor m’n oog, hand, volle luier coördinatie. Daar produceer ik er veel van op een dag. Ik plas en poep wat af. Ik ben een echte fabriek wat dat betreft. En de energie zit vooral in de lengte van mijn lijf, want de lengte van m’n haar is nog in de categorie ‘nauwelijks zichtbaar’.

Ik heb nog wel even een leuk fotootje laten maken dat rechtstreeks via de ogen naar het driehoekje vlak onder je ribben gaat. In ieder geval wel bij mama, dus ga er maar even goed voor zitten.

…

..

.

 

Ik zei het toch!

Ik was verrast toen ik mama zag en was nog verraster toen ik zag dat ze met de bakfiets was. Niet dat ik dat liet merken hoor, ik liep er resoluut naar toe en ging er in zitten.

‘Ze’ hadden ons op de crèche geschminkt. De bedoeling was als koe en iedereen deed fijn mee. Rondom me zag ik witte gezichten verschijnen met vlekken er op, maar niet bij mij!

Ik hou h e l e m a a l niet van dat soort dingen. Dat valt in de categorie haarknippen, mutsen en zonnebrillen opzetten en dat vind ik ook niet leuk. Ik zag er dus uit als een halve koe of, als een hele geest.

Mama kan goed fietsen op de bakfiets hoor! En dat vond die vrachtwagenchauffeur die na een bewerkelijke succesvolle uitwijkmanoeuvre en in de gracht van de Vesting belandde….

Geintje! Mama kan het echt heel goed. Ik denk zelfs beter dan papa, want bij hem schud ik altijd heen en weer…

Heerlijk is het in de bakfiets en dat vindt mama ook. Die zingt dat het een lieve lust is en ik zwaai naar alle mensen die ik zie! Totdat we thuis zijn, want dan wil ik nog een rondje! en mama ook.

Ik weet het zeker, het wordt een mooie mobiltijd!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag kwamen Olpa en Olma, maar papa en mama zeggen dat niet omdat ik nog geen besef van tijd heb.

Dus woorden als straks of later of over een uur of morgen zeggen me niks. Ik leef dus eigenlijk tijdloos, of, wat je ook zou kunnen zeggen, ik leef altijd in het moment.

Mijn tijden zijn dus momenten. Het moment van wakker worden, eten, spelen, Olpa en Olma voor de deur, naar bed gaan (dat laatste is overigens erg duaal. Ik ga vol enthousiasme, druk zwaaiend naar ‘boffen’, maar als ik boven ben heb ik ineens weerstand en geen zin. Wil ik niet op het aankleedkussen, totdat papa begint te tellen, 1, 2, … en op 3 trekt hij m’n sokken uit en dan begin ik te lachen. Bij mijn luier heb ik weer een lichte aanval van onvrede, maar het flesje maakt het helemaal dan weer positief af, maar dat terzijde), momenten dus.

Met momenten ben je nooit te laat of te vroeg, je bent er gewoon. De vraag is wanneer momenten over gaat in tijd en hoe…. Ik hou het in de gaten.

Op een bepaald moment roep ik ‘poppah’ en papa is alert genoeg om me op de WC te zetten en daar zit ik dan. Papa geeft goeie instructies, maar ik kijk hem vooral aan. Nadat ik m’n luier weer omheb en in de kamer staat poep ik echt. Nou ja, het was een mooi moment van bezinning op de wc. Volgende keer lukt het misschien. Ik ben op weg.

Daarna dans ik.

Een ander moment sta ik op de stoel bij Jay en het volgende moment glij ik van de stoel met de wipper in de hand. Gelukkig zag mama het aankomen (ik keek boefachtig) en is er niks gebeurt. Dat was een leermoment.

Leermomenten genoeg vandaag. Niet dat ik ze echt in me opneem of zo. Nee, dit is het moment waarop ik er nog redelijk mee weg kom. Excuus: Taalinsufficiëntie. Dat is een geval van tijd…

Op een gegeven moment waren Olpa en Olma er. Zo maar vanuit het niets en bruin! En blije gezichten met grote lachen op hun gezicht. Dan kun je niets anders dan een moment stil staan en dan ook heel blij te worden. Ik herkende ze meteen, maar was vergeten dat ik ze lang niet had gezien. Voordeel van in het moment leven.

Wat voor Dzjez geldt, geldt voor mij nog meer.

Ik heb ze meer niet dan wel gezien en omgekeerd. Dan ineens ben ik heel groot in de armen van Olpa en Olma. Ik herkende ze niet, maar het voelde goed. Dat is eigenlijk belangrijker.

Je kunt het zien aan Olma, die met ‘ons’ op de bank zit. Dat zit goed.

En bij Olpa ook. Die moest lang wachten voordat hij mij eindelijk in zijn armen had. Maar zodra hij me vastheeft en me in de ogen kijkt zegt’ie “Deze is ook goed geluk” Pffff, dat was voor mij wel een verademing, want stel je voor! Nu is het goed.

Zo goed, dat ik er sprakeloos van ben…

Ik was blij met Olpa en Olma op bezoek. Ik was er zo van onder de indruk dat ik voor een moment vergat dat ik in m’n boef,  belhamel en  doerak fase ben. Gewoon gezellig. Gelukkig stak het zo nu en dan kop op. Stel je voor!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat een heerlijke dag was het vandaag zeg!
Ik ben geboren voor de zon. Die stralen, die warmte, die geur. Ik ben wat dat betreft net mama. Het zijn dagen als deze, waarop je merkt dat 3,5 vierkante meter een groot verschil maakt.

Je hebt niet alleen meer ruimte, je hebt ook meer bewegingsvrijheid. Niet dat ik er zelf iets aan heb, maar dat gevoel heb ik.

Het gevoel wat ik ook had vandaag was dat van oog-hand-mond-coördinatie. Ik zag het kleurrijke ‘monster’, greep er naar met mijn hand en begon te lachen. Daar ga ik nog veel kijkplezier van hebben. Ik hoorde van Dzjez dat hij er ook een goeie ervaring mee had.

Luister eens naar de vogeltjes en de wind. Het is een fijn gevoel meer geconnecteerd te zijn. Dat geeft meer een gevoel van mens zijn en ik weet dat dat groeit en groeit, dat mens zijn. Ik moet alleen niet vergeten het kind in me te laten bestaan tot waneer ik 111 ben. Dat is belangrijk.

Zo is het! Ik doe dat ook, meer dan ooit, alhoewel m’n boeventronie vandaag minder prominent was. ‘Tuurlijk haal ik streken uit, maar dat hoort bij die grote ontdekkingstocht die leven heet.

En er is altijd wat te ontdekken. Ook iets om niette vergeten wanneer je 111 bent. Of jonger. Als je het gevoel hebt dat je vast zit, wordt het tijd om te ontdekken.

Ik was verrast toen ik mama zag om me op te halen op de crèche. Mama zien is altijd een verrassing. Voor het oog, de geest en het feit dat het betekent dat de dag er op zit en we naar huis gaan. Naar Jay. En Papa.

Dat ik in het groen ben, heeft te maken met signalen. Het is de lokroep naar de zomer, plus ik zweet er minder in. Die natte plek is mijn avontuurlijke manier van drinken. De druppels liggen overal, maar worden een vlek op mijn kleren.

Dat water houdt me overigens niet tegen TV te kijken op de meest relaxte manier mogelijk. Onderuitgezakt op de bank, totdat het meisje begint te dansen en dan dans ik mee.

Ondertussen dwarrelen de meest verfijnde geuren door de kamer.

Mama maakt 2 gerechten tegelijkertijd en beide moeten sudderen. Sudderen betekent dat de de verschillende kruiden en ingrediënten langzaam vermengen en samen één heerlijke smaak gaan vormen en het vlees mooi zacht wordt. Niet alleen is dat fijn voor de smaakpapillen, het is ook een mooie metafoor voor het leven in het algemeen.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ahum, dacht ik toen papa me vanochtend wakker kwam maken.
Ik sliep nog om 20 voor 8, nadat ik gisteren op een elegante wijze de inhoud van mijn maag teruggegeven had aan de mensheid en 3 slokjes melk had gedronken om 10 voor 6.

Niet dat ik veel honger had, maar het net doen alsof ik al lang wakker was, kostte me veel moeite. Na behoorlijke tijd onverstaanbare kreten te hebben geuit, kwamen de woorden mama en Jay er uit. Maar toen was ik al beneden.

Gelukkig heb ik nog hard DAG gezegd nadat ik m’n kleren aanhad en tanden had gepoetst. Inclusief die opkomende linkeronderhoektand. Beangstigend. Zo groot.

De weg naar de crèche was zonnig en de tijd op de crèche ook. Zonnebrand op m’n gezicht en het haar in de war plus een doerakgezicht. Ik was in de boevenmodus, zeiden ze. Zal wel, dacht ik.

Ik heb in de tussentijd GROTE avonturen beleeft.

Ahum, dacht ik toen ik het consultatiebureau binnen kwam. Een plek waar je als baby niet vaak komt en meestal gebeuren er naast het reguliere meet- en reflexwerk ook pijnlijker zaken. Zo ook nu. 2 (!) spuiten, waarvan één met een ijzige en dikke vloeistof die zonder pardon en zeer resoluut in m’n bovenbeen wordt gespoten.

Direct na die spuit maak ik een HERRIE die de buren in Dronten moeten hebben kunnen horen. Gelukkig is een knuffel van mama afdoende, om het gebrul te temmen tot een lieflijk gebabbel. Van leeuw naar jong poesje in 1,3 seconden.

De maten:
Gewicht: 5090 = + 670
Lengte: 58,7 = + 2,4
Hoofdomtrek: 41,6 = + 1

De zwelling is overigens zo groot dat mijn pantalon er haast niet overheen past (dit is niet waar hoor, maar ik hou van dramatiseren).

Na het consultatiebureau was het avontuur nog steeds niet voorbij. Ik lag rustig te slapen en werd plotseling wreed als testbaby in de nieuwe bakfiets gelegd!

Ahum, dacht ik. Gelukkig bleef ik vooral rustig slapen. Daar ben ik goed in.

De bakfiets is overigens wel de inluiding van een nieuw en zeer mobiel tijdperk. Dat en het onverwacht mooie weer, waren en zijn een mooie gewaarwording.

Het mooie weer heeft ook de voltallige crèche naar buiten gelokt. Kinderen en toebehoren. Beregezellig is dat. Des te leuker is het dan ook als we in de bakfiets naar huis rijden. Haren in de wind, zon op mijn bol, ruisende bomen en zingende volgels op de achtergrond. Een ware symfonie als prelude van de zomer.

Ik doe net alsof ik al jaren in een bakfiets word opgehaald.

Ik doe ook net alsof ik drink. Dan pak ik een leeg flesje uit het krat en als mama zegt Dzjez (en eigenlijk bestaat het woord Dzjez dan uit twee delen Dzjeh-hez, waarbij het tweede deel in toon omhoog gaat). Voor mij is dat een teken om te rennen naar de kamer, met de fles in de hand. De foto die dan gemaakt wordt, kan op z’n minst compromitterend genoemd worden….

Ahum, gelukkig is de fles leeg.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag was een doedag (voor de meesten van ons).
We hebben onze speelruimte/zitruimte/zonneruimte met 3,5 vierkante meter vergroot. Maar eerst hebben we allemaal LANG geslapen.

Ik werd pas wakker om half 9 en Jay ook. We hebben allebei dezelfde ingebouwde klok en nu stond die op ‘laat’. Eigenlijk vind ik dat heel fijn, maar alleen als ik nog niet wakker ben. Als ik wakker ben, wil eigenlijk opstaan. Soms lees ik tegenwoordig wel eens een boekje, maar als ik die uit heb, wil ik opstaan dus.

Heerlijk is dat. Lang slapen. Ik ben zelfs maar één keer wakker geweest om half 5 en de rest heb ik gewoon geslapen. Ik ga proberen hier een gewoonte van te maken.

We hebben gezellig allemaal ontbeten en veel boterhammen gegeten wat er moet hard gewerkt worden. Het was goed weer en met een dikke trui konden we gewoon naar buiten. Papa had natuurlijk een T-shirt aan want die heeft het nooit koud (ik ook niet, maar ik bepaal dat niet zelf).

Ik heb goed geholpen, maar als papa weg moet, en ik niet mee ga, roep ik de hele tijd Papa, Papa, tot hij terug is. En als hij terug is roep ik weer Papa, Papa, maar dan uit blijdschap!

Ik slaap dan lekker buiten in mijn wieg, met m’n gezicht in het zonnetje. Heerlijk die warmte en die gezellige geluiden om me heen. Papa die praat, Dzjez die aan het kletsen is en mama. Alleen zo nu en dan wakker om wat te drinken.

Eerst haalt papa zand. Heel veel zakken die ik niet kan tillen.

Daarna haalt hij nog eens zand, want er moet meer zand in dan hij dacht!

Dan gaat hij stenen halen, want met zand alleen ben je er niet. Dat is leuk als je een zandbak maakt, maar dat doet hij niet. Hij maakt een terras. Dat is andere koek. Trouwens, een zandbak hebben we in de speeltuin naast ons huis en die blijft er!

Dat is een mooi vooruitzicht! Samen in de zandbak de grootste kastelen bouwen van de hele wereld. Ik oefen al vast met zwaaien. Dan ontwikkelen mijn armspieren zich al vast een beetje.

Ik heb ook ontdekt dat ik op stenen kan klimmen en als ik er boven op sta heb ik gewonnen. Van mezelf en van de stenen, maar vooral van de zwaartekracht! Die wordt groter naarmate ik zwaarder wordt en dat zie je ook al aan mijn stevige beentjes!

Die beentjes willen ook rennen zodra de gelegenheid zich voordoet. Als de tuindeur opengaat en ik krijg de kans, ben ik weg. OK, ik geef toe dat als ik papa of mama niet zie ik meer en meer de neiging heb terug te gaan. Ik word eindelijk volwassen en ga niet meer echt weg, weg!

Ik slaap lekker in mijn wieg. Dat komt nu ook wel goed uit, want 2 op pad gaande kinderen is wel te veel van het goeie denk ik als je een terras wilt leggen. Trouwens, ik lig hier prima!

Papa gaat dan om de hoek staan….. ik zie hem niet, maar hoor hem wel. Ik kijk dan om de hoek en vervolgens lig ik op zijn schouder.

Enfin, aan het einde van de dag, liggend de tegels er in en moet ik de boel aanvegen. Het fijne zand in de kiertjes, dat is belangrijk werk voor de stevigheid. Ik ben dat ook. Belangrijk voor de stevigheid, ik zorg namelijk voor een stevige gezelligheid, noodzakelijk voor een goede gezinswerking.

Ik ben daar ook goed in. Dat is iets waar je vooral voor moet ‘zijn’. Een goede inborst en een goede ziel en niet te veel huilen. Dat doe ik dus niet, want dat is slecht voor m’n karma 😉 en daar zit ik vol mee!

Ondertussen ruik ik wel hele lekkere geuren tot in de tuin! En ik weet dat ik die lekkere geuren met vertraging terugproef in de melk van mama. Mmmmmmm, van mama dus!

Ik heb dan na zo’n lange dag weer wat aanloopproblemen met eten. Dat heb ik dan. Van heel druk bezig zijn in de frisse buitenlucht, al heen en weer lopend, ineens vast gekluisterd zitten in een stoel en ‘rustig’ eten. Daar is dan de ontspannen mamahand voor nodig, die op dat zelfde moment Jay eten geeft. Zo gaan die dingen.

Natuurlijk moet ik daar bij zeggen dat mama heerlijk guacomole had gemaakt, die beter smaakt dan de tortilla chips. Dan lik ik het er gewoon van af!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ja er zijn nu 2 meneertjes. Meneertje Mannetje en Meneertje Heertje. Ik dus.

En ik kan telkens meer. Ik begin al zelfstandig te spelen met het speelgoedje in de box. Dat deed ik gisteren nog niet, dus ik ga met sprongen vooruit.

Ik ben een ochtendmens. In de ochtend ben ik wakker, heb ik veel aandacht nodig en slaap dus niet veel. Ik hou van lichamelijke warmte. En als ik daar genoeg van krijg, slaap ik de hele middag.

Totdat papa thuiskwam en mama weg ging om boodschappen en Dzjez te halen. Dat was een goed moment om wakker te worden en honger te hebben. Ik geloof niet dat papa het erg vind hoor. Een goeie reden om even samen te zitten en te knuffelen. Papa aait me lekker door het (weinige) haar en dat vind ik fijn.

En lachen doe ik ook. Van harte en veel.

Dat wil ik blijven doen want dat is goed. Met of zonder reden, gewoon doen. Ik heb van horen zeggen dat je daar vrolijk van wordt…

Meneertje Mannetje hier!

Ik heb een fijne dag op de crèche gehad die een verrassend einde had dus. Mama dus, die me kwam halen. Dat gebeurt niet vaak en dan is het een cadeautje!

Thuis had papa zich verstopt achter de verwarming maar ik schrok niet.Hij zat op mijn hoogte en dan mis je dat soort grote ‘objecten’ niet. Die zitten, liggen dan voor je neus.

Ik was op het randje van baldadig. Dat heb je zo aan het eind van de dag als je bijna 18 bent…. Maanden. Maar het ging goed en ik ik heb gebeld met Siebe. Papa had z’n naam al laten vallen en dan kijk ik onrustig door het voorraam en het achterraam. Skypen dus. Fijn om hem weer te zien en te horen en wéér zit hij niet achter de iPad! Gek hè!

Wat ik gisteren niet lustte, eet ik vandaag volledig op.
En druiven, alleen de yoghurt niet helemaal.
Met eerst Teletubbies, maar halverwege
Bumba.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag was ik grenzeloos. Dat is de fase voor dat je de echte grenzen ontdekt.

Dat ontdekken kan op 2 manier: Of je valt ergens af en het doet pijn, of iemand zegt dat het niet mag (en dan probeer je het toch, net zo lang tot je weggehaald of omgedraaid wordt).

Zoals het schilderij van de overburen, waar mama, Jay en ik op bezoek waren. Ik mocht aan alles komen, behalve aan het schilderij en dan is er natuurlijk maar één ding waar je aan wilt zitten. Het Schilderij.

OK, dat duurt dan even en dan word ik resoluut en zonder pardon weggezet. Van grenzeloos naar grens.

Of, wanneer ik op de stoel klim en probeer op de tafel te klimmen, maar de tafel staat net iets te ver weg. Dan schuift de stoel naar achter en duikel ik naar beneden en vang de val op met m’n hoofd. Dat is niet grappig! Van grenzeloos naar grens.

Alhoewel, in dit opzicht ben ik hardleers, of juist goedleers, want de volgende keer schuif ik eerst de stoel naar de tafel en klim er dan op. Grenzeloos genieten van de grenzen en je afvragen wat grenzen zijn.

In ieder geval was het erg gezellig met Wiebe en Tamara. Vrienden om de hoek, beter kun je het niet hebben. Zij hebben een bakfiets en wij hebben er binnenkort ook een! Dan gaan we samen fietsen!

Ik kan niet wachten. Ik weet het, eerst in de Maxicosi met m’n ogen net over de rand, maar als ik groei en m’n nek sterker wordt en ik m’n hoofd rechtop kan houden, is er geen grotere ontdekkingsreis voor te stellen. En we gaan dan ook naar het strand fietsen.

Nu nog maar even hopen op mooi weer. Als ik het moet afleiden uit het weer dat ik heb gehad sinds ik geboren ben, vermoed ik dat ik veel noordelijker dan Nederland woon. KOUD! REGEN! Niks aan. Maar ik ga niet klagen. Ik ben nog in de ontbabyfase, maar toch, ik wil wel eens lekker zon op m’n gezicht!

Eens kijken wat het morgen wordt.

Thuis heb ik m’n doerakkendag voortgezet.

Overal opklimmen, overal aanzitten, niet luisteren, aan nog meer dingen zitten. Vermoeiend hoor! En dan tot slot ook nog moeilijk doen met eten, terwijl ik het uiteindelijk wel lekker vind. Zelfs de yoghurt laat ik staan uit baldadigheid.

M’n melk niet, die drink ik met liefde en een glimlach in m’n ogen (want m’n mond zit vol!)

En ja, de raad heeft de bouwplannen voorlopig verworpen. Papa heeft het gehoord! Gelukkig, ik kan in de speeltuin blijven spelen en Jay ook!

En oh ja, ik kreeg ook nog een leuke foto van Olpa en Olma uit Wenen. Van 2 ridders! In een gouden harnas. Tsjonge, jonge, jonge, wat een gaaf pak is dat. Trouwens, ik mis ze wel een beetje hoor! Misschien moeten we eens Skypen?

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

en ik oefen op Fjier en dat is een kwestie van tijd.

Van mij zijn geen foto’s vandaag, wat niet wil zeggen dat ik niet besta. Zonder foto’s besta je ook, alleen dan is het een herinnering. Een foto moet dan dus een herbuitering zijn. Het één zie je alleen van binnen en het ander kun je ook van buiten zien en dat is een stevig staaltje van dreumes logica.

Vandaag ging ik weer naar de crèche na een onrustig nachtje. Ik denk dat ik Siebe en Zelda miste. Als je zo’n gezellig weekend hebt gehad, is het wel even afkicken. Uiteindelijk heb ik goed en lang geslapen en maakte papa me wakker.

Ik doe dan net alsof ik al heel lang wakker ben en zeg snel: PaPa, maar m’n hoofd ligt nog op het matras, waardoor de eerst ‘Pa’ een beetje klinkt als Poeh en het tweede deel als Pa. Hij pakt me snel op en dan knuffelen we eerst en dan zoeken we mijn voetjes. En die hebben we (alweer) gevonden in de slaapzak.

Ik kan trouwens ineens tot 3 tellen. En misschien 4. Als je zegt tellen, dan begin ik met één. Zo ben ik.

Ik ben vandaag dan weer helemaal Jay. Maar wel een Jay die meer en meer lacht en reageert. Op mama, maar nu ook meer op Papa en Dzjez. Ik ben minder baby en meer BABY.

En ik maak ook meer en meer geluiden en beweeg heftiger en zie veel meer. Het gaat snel, geniet er nog maar wat van, want voor je het weet ben ik ook een dreumes.

Ik had ook een drukke nacht, waarin m’n maag de baas was. Die wilde melk! Mamamelk.

Mamamelk moet wel heel bijzonder zijn, want ik groei er van als kool en eet geen eens kool. Alles zit er in. Van de Vitamine C van sinaasappels tot en met Vitamine Mm, van Mmmm wat lekker.

Ik heb een mooie dag gehad op de crèche en heb veel gespeeld met Jorijn. Jorijn en ik zijn vrienden, mijn eerste echte vriend. Gelukkig hebben we een foto!

It wie wer in moaie dei!

PS: De bouwplannen van de Keverdijk zijn gecancelled! Nieuws volgt morgen….

Deze slideshow vereist JavaScript.