Ik had geluk.
Dat heb ik eigenlijk altijd, maar deze keer was het GELUK.
De reden is dat ik op vrijdag jarig ben, maar op die dag niet naar de creche ga. Als dreumes betekent dat maar 1 ding, namelijk dat je op de dag dat je wel naar de creche gaat, trakteert en feest viert. En dan heb je dus GELUK, want dat betekent een voorfeest. Mama had allemaal leuke cadeautjes gefabriceerd voor iedereen en ik mocht dat uitdelen, maar niet zonder de bijzonder feestelijke feestmuts met slingers en mijn getal: TWEE. Zo oud ben ik geworden.

Jaja, die Jay wordt al een hele kerel, maar ik beschouw hem nog steeds als mijn broertje, alhoewel hij deze week wel getroost wilde worden door Renske (die daar overdreven blij mee was) en niet door mij. Dat kwam deels door het feit dat ik tijdelijk in een andere groep zat en Jay de tijd niet had om mij toe te lopen…. Ik zorg voor Jay en geef hem ook een knuffel en een kusje als we gaan slapen en dan zeg ik “Slaap maar lekker lieverd” (echt waar ik ben een product van imitatie en dat is goed, want ik onthoud alles) en dan pas kan hij er met een gerust hart in.

Maar onze hoofden zijn even groot, dat dan weer wel.
En het was een hele mooie dag , die wat ongeorganiseerd afliep door een nieuwe leidster die een duidelijk ik-er-nog-wat-aan-moet-wennen-syndroom had. Zo veel kleine kinderen die alleen vanwege hun lengte al, op elkaar lijken. Arm kind….

Gelukkig straalde ik voldoende voor mama om geen ‘debrief’ van de dag te vragen. We lezen het wel in het ouderportaal en vragen het Renske.

Maar dus, vrijdag was het weer feest! Eerst hard de ik-ben-jarig-liedjes zingen zongen met Dzjez in de lead en daarna cadeautjes uitpakken in de stoel. Keurig de papiertjes op de tafel leggend ben ik met elk cadeautje blij! Ik kreeg een verstopNijntje. Een heel mooi spel, waarbij ik Nijntje kan vinden aan de hand van slimme kaartjes en Nijntje die roept. Maar gewoon met haar rondlopen is ook al GAAF! Ik heb ook een super Bumba boek gekregen met flapjes en een mooi verhaal! Het heeft dikke pagina’s dus die kan ik handig omslaan.

En,…. ik ben ook jarig! Een beetje, want ik vier de verjaardag van Jay (en ben pas drie) en als verrassing en beloning kreeg ik Playdoh (dat moet je niet in je mond stoppen, want het is superZOUT!), en daar kun je geweldige dingen mee maken. Ik heb er al veel platte dingen meegemaakt en bollen. Ik bedoel maar, en dat is maar het begin, want ik heb al veel joetjoep-filmpjes gezien waarin de meest geweldige dingen worden gemaakt met Playdoh (ook een beetje gek, want het zijn volwassen mensen die met een raar muziekje op de achtergrond, treintjes aan het maken zijn. Maar op 1 of andere manier is dat zo fascinerend. Een beetje zoals TellSell of kijken naar een dobber in het water (als je van vinden houd, of gewoon een goed excuus zoekt om naar het water te kijken)).

Dus Play-Doh maakt me reuzeblij.

Ik ben reuzeblij met mijn Nijntje. Ook als ze geen lawaai maakt is het fijn mee rond te lopen en dat heb ik gedaan totdat daar ineens Opa en Oma voor de deur stonden met ook al zo’n mooi cadeau. Namelijk zichzelf! En dat heeft niet eens een strikje nodig, alleen maar een dikke knuffel. Papa was er ook en die werkt dan soepel beneden en dan is het gewoon gezellig om bij elkaar te zijn. Meer is er niet nodig.

Behalve taartjes! En die dienen niet alleen om in de mond te stoppen, maar kunnen ook heel goed over het hele gezicht gesmeerd worden. En waarom ook niet. Waarom zou alleen mijn mond mogen genieten van een heerlijke chocolade-slagroom bol. Mijn wangen zijn ook vrienden van mijn gezicht, en m’n oren….

Ik heb echt een taalvaardigheid, want als je twee keer met je ogen knippert, is mijn taart weg en sta ik alweer klaar met mijn bordje voor een volgende. Die krijg ik dan helaas niet. OK, ok, 1 taartje is ook heel lekker. En ik had een cadeautje. Wat ik ook weet is dat het feest nog niet voorbij is en dat morgen (zaterdag dus) iedereen, van Beppe tot en met Nynthe komen. Ja ik heb iets met dagen en een olifantengeheugen….. Haast groter dan de omvang van mijn hoofd.

Ik sta zaterdag anders op.

Groter, volwassener (en ik ga in bad) en praat al voordat ik op ben. Dat doe ik anders nooit. Het is alsof er een deur open is gegaan. De deur die nu wagenwijd open staat naar de rest van mijn leven. Hey, ik ben twee! En merk dat ook! Eens kijken of ik zelf al uit mijn bed kan klimmen……
Nee, dus, dat is voor later.

Eerst komt Rick en Rick is My personal trainer. Hij is cool en praat heel stoer en hij is mijn vriend. Ik doe alles wat ik zeg, en hij vind dat ik dat goed doe (en papa, mama en Dzjez ook). Torens bouwen, dingen pakken met links, dingen pakken rechts, het gaat maar door! Het lijkt wel een dansje en dan zijn we weer klaar en doe ByeBye  en wacht gezellig op onze volgende afspraak. Dan gaan we even wachten en nog even spelen in de speeltuin en als we terugkomen, zijn Opa en Oma er ook al weer!

En even later Evelyn en Philine en een grote verrassing in de hun auto…. Een glijbaan! en die mag, omdat het feest is, binnen staan zodat we daar met zijn allen HARD op kunnen spelen. Supergaaf en superbedankt! Daar gaan we nog veel plezier aan beleven, Reken maar. En toen waren Beppe, Tessa, Senn en Nynthe er ook, dus kan het feest met taarten en spelen en gezelligheid. Mama had een appeltaart gemaakt en papa een stoofperenkwarktaart.

Ik heb zonder blikken of blozen, met volle overgave een hele appeltaart opgegeten. Hap-slik-weg. Zo simpel is dat. En als ik niet nog een stuk krijg, dan struin ik gewoon later de bordjes af en pik hier en daar een stukje vanaf. Ook een manier. Goeie nieuws is dat we uiteindelijk nog een keer naar de speeltuin zijn geweest met mama, Menno en Beppe en dat dat we ondanks de regen, nog lekker hebben kunnen spelen.

En zoals aan alle feestjes, komt ook aan dit feest een eind. Veel genoten, veel gespeelt, veel gegeten, veel gepraat en veel geknoeid, dus moet iemand aan het eind alles weer schoon maken.

Ja, en ik ben blij dat jij dat doet, broer! Wat een driedaags feest voor mijn eerste stappen in mijn derde levensjaar. Veel te doen, veel te beleven en veel te bewegen, Moest er maar eens aan beginnen. En een goed gesprek voeren ook. Maar goed dat ik wel 2 extra Bumba Boekjes heb gekregen, dan kan ik veel oefenen!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat zijn nou eens woorden die je niet dagelijks gebruikt of in eerste instantie herkent, maar als je ze intikt in goegel dan kom je er al snel achter dat het Duitse plaatsnamen zijn en wij zijn in Kröv. We zijn daar naar vakantie. Eerst zijn we naar de markt geweest, toen naar Amsterrrrdam en toen naar het museum, en na al die culturele uitstapjes en zo, was het dan eindelijk zo ver dat we in de auto gingen zitten naar de vakantie.

Ik zeg dit soort dingen niet met zoveel woorden, maar ben het er in grote lijnen mee eens. Kröv klinkt als Tof als je de umlaut wegdenkt. Bovendien klinkt het als Hoff. En alles wat rijmt op Hoff is TOF.

De eerste nacht was dat ook, want Dzjez en ik sliepen op 1 kamer en hebben daar eigenlijk niets van gemerkt. Dat kwam voornamelijk omdat we na 1,67 seconden in een ongelooflijke diepe dromenland waren verzonken. Na zo’n reis, de indrukken, maar vooral een spannend verhaal van Plop, kun je gewoon je ogen niet meer open van de moeite!

De eerste dag zijn we eerst naar Kröv geweest en hebben vooral naar zwanen gekeken en mooie weggetjes bewandeld, wat ik dan te vermoeiend vond! Oh ja we zijn ook in een coole kerk geweest en ik heb op een Duitse tractor gezeten, maar daar noemen ze hem Bulldog. Het was een klassieker en die man die dat vertelde ook, 132 jaar oud, maar dat zie je niet omdat hij zoveel gezonde wijn drinkt! Daar blijf je jong en jeugdig van.

Papa is daarna over een berg of 3 gefietst en kwam met een rood hoofd thuis om vervolgens met ons in het ongelooflijk diepe zwembad van 35 centimeter te gaan zwemmen. Heerlijk met emmertjes en papa’s die natgemaakt moeten worden, Ik was bijna overmoedig en dat heb ik laten zien door onder de douche te gaan staan. Zomaar.

Ik ben ondertussen in het diepe geweest met papa en zwembandjes. Mooi hoor! Douchen vind ik dan weer helemaal niks! Dat nat worden, daar wordt niemand beter van.

Trouwens na wederom een avond samen in bed, waarbij ik zeker nog een half uur tegen een slapende Dzjez heb aan zitten praten hebben we weer en hele goeie nacht gehad! Klaar voor weer een avontuur en deze keer was het Dzjez en Jay en de Romeinen, want we gingen naar Trier.

 

Eerst hebben we de Porte Nigra gezien en het idee dat dat gebouw al 2000 jaar oud is, is niet te bevatten. Het is dan ook behoorlijk vies van al die jaren. Dat krijg je dan.

Maar eerst zijn we naar het stadsmuseum geweest om zeker te weten wat de g e s c h i e d e n i s is. Je moet wel weten waar je het over hebt…. Ondanks het feit dat ik vooral de boel vanuit de kinderwagen heb bekeken, moet ik zeggen dat Trier een mooie stad is. Ook met de ogen dicht, want we hebben beide HARD geslapen (en dat allemaal in het kader van ‘ik ben niet moe!’, zo zie je maar dat zelfs de grootsten onder ons soms wat extra rust nodig hebben. Papa zou zeggen, de mooiste ideeën vind je in de stiltes van het dagelijks geraas. En hij zal het wel weten).

We hebben het echt de hele dag volgehouden en hebben zelfs nog het tweede museum bekeken: het Landes Museum. 

Ja, nou, al die oude stenen! Goed bedoelt hoor, maar geef mij maar een goed schilderij, en het liefst nog 1 gemaakt door Dzjez (grapje hoor, want ik besef me natuurlijk als geen ander, hoe belangrijk de culturele en sociale invloeden zijn geweest van de Romeinen. Het geloof, de gebouwen, de geschiedenis, de wijncultivatie, sauna’s (maar die noemen ze Termen) en Rommel. De Romeinen zijn gestopt bij Valkenburg, want daar werd het te drassig. Daar zijn wij Nederlanders dan weer goed in. Jaja, ik ken mijn klassiekers. Later als ik groot ben word ik Slimmerik. Net als Opa!)

Uiteindelijk zijn we dan weer ‘thuis’, wat het thuis is van de vakantie. Dat is nu ons huis en daar is ook een speeltuin. Onder dat excuus gaan we braaf naar huis, want daar is niet alleen een kasteelachtige glijbaanconstructie met hangbruggen en wooooTubes, er is ook een trampoline waar je niet van af kunt vallen.

It wie wer in moaie dei.
Ander foto’s volgen… En nieuwe verhalen ook!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat was het voor mij althans.

Wat een vrijheid die lange gangen en weinig obstakel om tegen aan te vallen of over te struikelen. Behalve dan al die mensen die daar ronddwalen. Ik heb nog nooit zo lekker kunnen rennen en traplopen. Nee, ik ben een echte museumgast. Wel gek hoor, al die mannen aan de muur, die naar je kijken (of niet) en niet bewegen. En dat doen sommige al 400 jaar! Ik bedoel maar, dan moet je geen kriebelende billen hebben.

Het viel mij op dat er eigenlijk alleen maar mannen op de schilderijen staan. En zoveel en zo echt! In het begin was ik er een beetje bang van. Toch even wennen hoor, als die schilderijenmensen. Later zagen we ook nog vrouwen uit de de 16de eeuw op de schilderijen, want die zorgden voor de arme mensen en de kinderen. Ik vind dat heel goed, want zonder hun was er nu ook geen creche geweest. En dat is kort door de bocht, maar het kan.

Jay en ik hebben ook hard gespeeld. Het is officieel, Jay is mijn beste vriend en ik ben de beste vriend van Jay en dat is heel handig, want dan hoef je nooit ver te zoeken naar een goeie vriend. Die slaapt gewoon een deurtje verderop.

Ik vind dat nou ook hè! Met Dzjez er bij voel ik me altijd een beetje groter. We hebben trouwens allebei een bal gekregen, Ik een gele en Dzjez een rode en het gekke is dat Dzjez vaak de gele mooier vind dan de rooie en ik de rooie mooier dan de gele. Vooral als Dzjez de rooie vast heeft. Dan kunnen we gezellig een beetje harrewarren en dat is goed. Want je kunt beter harrewarren met je broer dan met iemand anders.

Nee wij zijn her er wel over eens: Het is goed broer te zijn en het is leuk om naar Amsterdam en het museum te gaan. Dat is het begin van een goeie traditie. Met de musejumjaarkaart van papa en mama en wij allebei nog onder de 5, kun je gemakkelijk een keer binnen wippen. En buitenwippen als het niet leuk is. Zo gemakkelijk is dat!

Soms is een museum ook wel eng. Vooral als papa je in een oude kookpot in de keuken van 300 jaar oud! Gelukkig stond’e niet aan en liet ik me even weer helemaal gaan, gebaseerd op gebaseerde rampspoed. Daar ben ik goed in. Er lag ook SUN zeep op het ‘aanrecht’, dat waren nog eens tijden! Het begin van Unilever (klein feitje, maar toch).

Oh ja, was ik vorige keer vergeten (en we gaan daar ook nog eens een bijzondere blog aan wijden) een ode aan Siebe en Zelda. Onze broer en zus, die er gewoon zijn en van ons houden, zoals wij ook van hen houden. Het was jammer dat ze er niet bij waren, maar dat is dan voor de volgende keer, met hun eigen MJK-en. In ieder geval, ik wilde jullie deze foto uit de oude doos niet onthouden.

Oh ja, ik had gisteren mij fysiotherapeutvriend op bezoek die een aantal testen met me heeft gedaan om te kijken hoe hypermobile ik ben. Ik was blij hem weer te zien en mijn fijne motoriek is goed, de grove is wat elastischer, maar als ik kijk naar die honderden meter peutersprint die ik vandaag gehad heb. Ik weet het zeker: “Of turnen of atletiek” Dat is wat ik ga doen.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik mag beginnen vandaag, want ik heb iets.
Iets heel bijzonders, wat niet veel mensen hebben en kunnen.
Ik bedoel niet mijn schaterende lach of mijn enorme gevoel voor humor. Ook niet het feit dat ik alle woorden wel ken, maar het interessanter vind om het uit te leggen met gebarentaal en geheime geluidjes, zelfs niet het feit dat ik samen met Siebe, Zelda en Dzjez de grootste knuffelaar in de hele wereld ben, nee dat is het allemaal niet! Wat ik heb is dat ik superelastisch ben en dat heet hypermobiel (het goeie nieuws is dat we er achter kwamen dankzij de oplettendheid van Manja en Renske van de crèche. Weer een voordeel van de crèche!).

Dat komt omdat mijn spieren wat losser en langer zijn dan normaal en het grote voordeel daarvan is dat ik gemakkelijk dubbel kan vouwen en een natuurlijke aanleg heb voor rock-‘n-roll dansen.

Gisteren ging ik naar de fysiotherapeut en die deed allemaal leuke dingen met me. Ik mocht met een bal spelen en mocht allemaal dingetjes van de grond oprapen en rondlopen en die aardige mijnheer de fysiotherapeut keek hoe ik dat deed. Het was goed, want hij moest lachen dus lachte ik HARDER terug. Ik ben hier de lachbaas, dat dat duidelijk is!

Die Jay hè! Mijn broer. Ik wist al lang dat hij een bijzondere broer was, want hij is ook mijn grootste vriend en als er iets is op de crèche, dan komt hij naar mij om getroost te worden en dan sta ik al met mijn armen wijd om hem vast te pakken. Maar nu is hij nog bijzonderder, want hij is van Jaylastiek. En dat is heel bijzonder spul, echt superheldenspul en ik vermoed dat hij binnenkort in een lycrapakje en een cape met een J er op voor me staat, klaar om de wereld te redden van chagrijnigheid en onblijheid.

Ik ben ook een soort held, want ik ben samen met mama op bezoek gegaan in het hoge noorden (dat is eigenlijk niet hoger dan normaal hoor, maar is in dit geval nog verderder dan Beppe en dan lijkt het hoog, of zo, denk ik) bij Tante Ina. Dat was de eerste keer dat ik haar zag en ook de eerste keer dat zij mij in het echt zag. We hebben gezellig gekletst en ik zat op de stoel. Het was best lang rijden, maar toen we terug thuiskwamen waren Opa en Oma er en dan ben je de lange reis snel vergeten!

Wie er  dan weer niet was is papa, die heb ik ’s ochtends nog wel gezien en ’s middags, maar toen ging hij weg en hebben we hard gezwaaid! En we hebben ook heel hard Bye Bye geroepen. Hij ging naar het land van Dracula in Transylvanie…. Rara in welk land is dat? Hint: In de hoofdstad houden ze van boeken lezen.

Ik was ook wel weer blij dat mama en Dzjez thuis waren, want dan kan ik weer met ze spelen. We hebben daarna heerlijk met z’n allen gegeten. Wij normaal en mama, opa en oma kleine vogeltjes. Nouja!

Trouwens, ik heb Fristi gedronken! De eerste keer was met papa in de Hema en deze keer was het mama en Jay. Ik herkende ineens mijn Fristi-moment, dus was het onvermijdelijk: Ik moest Fristi drinken en dat kreeg ik dan ook. Samen met een Appelbol-of-zo en die was ook superlekker. Jaja, de boys met mama op stap in Bussum. Dat kunnen we goed en dan hebben we superveel plezier. Je, we hebben het goed voor elkaar.

We gaan dan ook vaak het opgespaarde brood aan de eendjes geven. Weer of geen weer, en nu was het er tussenin. We hadden een beetje een regenbui over ons heen gehad, en het gras was drassig, maar hé, de eendjes moeten ook gevoerd worden hè, dus doen we dat gewoon. Het gevolg was volle buikjes van de eendjes en vieze voetjes voor de Dzjez.

Er is natuurlijk al met al en bovendien best wel veel gebeurd, maar dat laat zich het best samenvatten als je in het Spaans tot 10 gaat tellen. Je begint met Uno en je eindigt met DZJEZ!

to be continued….

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.