De knecht van knappe Kapper Knap, knipt en kapt de klanten van de knappe kapper, knapper dan de knappe kapper zelf knipt en kapt.

En in dit geval was het een kapster en ging het in het bijzonder over mijn haar. Niet zomaar haar, nee mijn babyhaar. Want ik ben sinds mijn geboorte nog nooit geknipt. Raar is dat eigenlijk. Je zou zeggen dat het na bijna twee jaar op mijn tenen hangt, maar dat is niet waar. Het krult wel een beetje en dat scheelt.

Het zijn dynamische foto’s!

Bovendien heb ik, in tegenstelling tot alle verwachtingen, niet gebruld. Ik ben er dan ook op een professionele manier ingeluisd, door me eerst te verleiden met speelgoed en levensgrote speelgoedauto’s en vervolgens mocht ik bij mama op schoot. Mét een mooie schort om, voor de spiegel. En ineens ging de schaar er in! Floep, floep, floep, en het was al bijna klaar. Nu heb ben ik baby-af en een echte dreumes.
Dag babykrulletjes.

‘T was eigenlijk een heel leuk weekend, afgelopen weken. Niet alleen waren Siebe en Zelda er, ik ben met papa naar het vliegveld gegaan en toen we daar een beetje aan het rondlopen waren, kwamen we ineens een Beppe tegen! Zomaar inzet wild en ze leek nog op mijn Beppe ook! Alleen was deze bruiner en had een koffer bij zich. Toen ze naar ons toe kwam lopen, en weij geen kans meer hadden om weg te lopen, bleek ze ook nog zo te praten als mijn echte Beppe, dus uiteindelijk viel het pre-1999 kwartje en besefte ik dat het mijn enigste echte eigen Beppe was. Die kwam uit Bali gevolgen met een vliegmachine en die is over ons huis heen gevlogen!

Evelyn, Menno, Philine en Lauren kwamen haar begroeten en Tessa, Senn en Nynthe kwamen haar ophalen. Al met al een drukte en vooral gezelligheid van belang. Dat betekent onderaannemer speeltuin en dat is gaaf.

En ik, heb al weer een stoere dreumeservaring, ik ben namelijk weer van de glijbaan gegaan. Joeoeoeoe! En op de draaimolen. Daar ga ik dan uit mezelf zitten en dan maar draaien! Fijn.

Wat ook vermeldenswaardig is, is de sneeuw die aarzelend uit de lucht was komen vallen. Niet alleen levert dat mooie taferelen op, het is bovendien zeer goed bruikbaar voor sneeuwballen en -hopen. Grappig om te zien dat die sneeuw niet smelt voor de zon, want die scheen en de sneeuw bleef liggen. Wij lekker buiten, met rode wangen.

Ik voel me na de kapper een stuk ouder en kan al beter en beter lopen, maar vooral spelen met Dzjez. Grapjes maken kon ik al, dus de combinatie is super. Neem na het samen-inde-was-mand-bootje-varen. Wie verzint dat nou, en hoe leuk is dat! Heel leuk dus. Ja, er komen nog veel mooie speel- en beleeftijden aan!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Heremetijd
het werd tijd
voor mijn haren.
Mijn arme lange haren
de uiteinden sparen
Die verre punten, oud en bejaard
Vermaard, verzwaard, bedaard

Dan die dandy jonge haren
Melodieuze snaren
Muziek in de wind
Dartel als een kind

Tijd om uit te groeien
De wereld in te bloeien
Vrijheid of waarheid
waar blijft de tijd
Heremetijd.

Ik ben dus naar de kapper geweest en moest afscheid nemen van mijn uiterste puntjes. Die zaten er ook al zo lang en hadden al zo veel meegemaakt, dat het ok was voor ze. Trouwens het zat ook telkens meer in mijn ogen. Nu is het nog steeds lang, maar zit het beter. De goegemeente kan weer gaan ademhalen.

Ik vind papa zijn sjaal mooi en heb het gevoel dat hij mij ook mooi vindt. Samen zien we er in ieder geval goed uit en kan ik zwierige bewegingen maken. Het kan zijn dat mijn benen balletdanser willen worden, maar als je het ze niet laat proberen zullen ze daar nooit achterkomen. Vandaar. En misschien wil de rest dan ook wel.

Dat is met veel dingen zo denk ik. Dat je ze eerst moet doen om er achter te komen dat het wat is. Dat betekent ook dat je ze moet proberen denk ik. Mmmm, dan is er nog veel te doen.

Met mij is niet iedereen altijd even blij.

Vooral niet als ik zelfstandig de pot pindakaas en stroop ophaal om ze vervolgens zonder mes en zonder brood leeg te eten met mijn handen. Op de bank. “Ik zal het nooit meer doen mama” zeg ik dan snel, en ik meen het ook, en het helpt een beetje in het temperen van haar boosheid. En zij denkt dat ik het niet zie, maar ik zie toch stiekem die kleine glimlach die speelt rond haar mondhoeken. ‘Maar ik ga het nooit meer doen, mama’, dat meen ik (maar ze stonden wel keurig netjes naast elkaar).

Heel blij was ik dan weer met de onontdekte garage die lang alleen achter het schot op de zolder heeft gestaan. Niemand weet eigenlijk waar die vandaan komt, maar dat het een welkome gast is staat buiten kijf. Man, wat kun je daar goed mee spelen! Met lift en autorijbaan-naar-beneden. Machtig! Ik heb er de hele dag mee gespeeld en ben spontaan de aaipad vergeten.

Ik heb er ook heerlijk mee gespeeld samen met Dzjez. En met het huis, want daar kan ik dan weer goed mee spelen. Daar kun je poppetjes in zetten en in bad doen. Net echt.

We hebben ook eindelijk Dzjez zijn verjaardag gevierd en heel hard gezongen. Mama had helemaal zelf hele leuke cadeautjes gemaakt en die mochten we uitdelen. Die Dzjez heeft maar geluk: Twee keer je verjaardag vieren. Eén keer met Sinterklaas en een keer in januari. Ik wil dat ook wel, denk ik.

Ik kan trouwens nog iets nieuws. Ik kan niet alleen tot 10 tellen in het Engels, ik kan het nu ook in het Frysk. Dat is natuurlijk iets dat ik aan mijn stand verplicht ben, zeker gezien de afsluiting van onze blog die ik al mijn hele leven gebruik. Klaar? Luister maar!

Oh ja, niet alleen heb ik vandaag lekker geslapen, toen we uit het raam keken was alles wit! Ik denk dat Jay dat nog nooit gezien heeft en ben benieuwd hoe hij daar straks in staat!
En: SIEBE EN ZELDA ZIJN ER!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Kan in ieder geval met LEGO spelen en de meest fantastische dingen bouwen.

Goed gezien van papa, want hij kan er 3 keer van genieten. De eerste keer toen hij jong was en zijn Beppe de oren van het hoofd zeurde om Technische LEGO te kopen, toen kon hij het cadeau geven aan Siebe en mee helpen bouwen en straks als ik groot ben, ben ik ook geïnfecteerd en kan papa opnieuw gaan bouwen. Ik bedoel maar.

Siebe en Zelda waren er dus en WIJ hebben ze opgehaald, zonder papa. Die was op een feest van zijn werk en Siebe en Zelda kwamen met de trein. Wij zaten helemaal klaar en toen de pingel van de sms kwam sprongen we in actie om niet naar station Naarden-Bussum te gaan, maar naar Weesp. Een verwarde conductrice had verkeerde aanwijzingen gegeven, blabla, en het resultaat was dat wij heel erg blij Siebe en Zelda zagen staan en heel vrolijk konden worden.

We mochten ook lang opblijven wat al die blijdschap kun je niet in een kwartier hendelen, daar heb je veel meer tijd voor nodig. Gelukkig blijven ze het hele weeken. Ik moest natuurlijk als eerste naar bed. Ik zie mijn bed als een oude vriend, die me na een dag vol drukte en beweging omarmd en zegt: “Slaap maar lekker, morgen is er weer een mooie dag”.

Over dag gesproken, ik kan nadat ik wakker ben nog heel lang gewon “zijn” in mijn bed. Dan zit ik gewoon en kijk om me heen en dank wat na over de mooie dingen in het leven en alles wat ik nog ga doen en leren. Mooi vooruitzicht. Meestal komt er op een gegeven moment wel iemand om de hoek kijken, Dzjez bijvoorbeeld en die zegt dan “Hee-eey, Jay, ben je wakker? Kom maar, dan gaan we opstaan” en dat is mooi.

We hebben veel meegemaakt en zijn bij Evelyn geweest die samen met 5 vrouwen heel mooi zingt. Ik was er een beetje stil van, en wil ook misschien wel gaan zingen. Ik ben al aan het oefenen. In het Nederlands heb ik Berend Botje geleerd van papa en ondertussen oefen ik vreemde talen….

Oh ja, er is schaatsen op televisie. De Europese Kampioenschappen of zo.

Ik sta dan liever NIET op de foto met Zelda. Zeker niet als papa de de foto neemt. Nee mama mag dat doen en dan vind ik het leuk met mijn zus. Lieve Zelda.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als kerst voorbij is, is het einde kerstboom.

Dat betekent ook einde lichtjes, kerstballen, versierselen, kaarsen en kerstkransjes, dus mama stelt dat zo lang mogelijk uit. “Mama!” zeg ik dan, “dat hoeft niet, want het blijft gezellig! Ook als de kerstboom weg is, want wij zijn er!” En dan kijkt ze me lief aan en ik denk dat ze me begrijpt.

Jay in dat opzicht was een beetje de weg kwijt. Hij was zijn bal aan het zoeken en ontdekte de bij de kerstboom. Beter gezegd tussen de kerstboom en de banken in en dat creëert in het geval van Jay een onomkeerbare situatie. Hij kan namelijk op de bank klimmen en weet zich aan de andere kant naar beneden te werken en vindt de bal. Terug is in dit geval een ander verhaal, want dat was moeilijker dan hij dacht. We (mama en ik) hoorden wat herkenbaar gepiep, maar zagen hem niet, totdat een toefje van van zijn witte waaihaar zichtbaar werd.

Ik heb hem toen gered. “Kom maar Jay” zeg ik dan en pak zijn hand.

OK, OK, ik zat een beetje klem, maar was er uiteindelijk best wel zelf uitgekomen hoor! Ik was gewoon een beetje aan het nadenken over de vergankelijkheid van kerstbomen en was net tot een belangrijk inzicht gekomen! Namelijk dat een kerstboom is eigenlijk ook maar een dennenboom, met een tijdelijk pseudoniem met kerst of een langdurige metafoor voor symbolen en tradities. De centrale gedachte is dus simpelweg een haakje, een haakje om een kerstbal aan te hangen. De kunst is dus om nieuwe dingen te vinden in de lente, zomer en herfst om aan dat haakje te hangen en dat doen we zelf. Ik ga er nog eens diep over nadenken, maar gebruik in de tussentijd mijn schaterlach en blije ogen als haakje.

Werkt ook goed.

Het andere goeie nieuws is dat het behoorlijk mooi weer was en het zand op de tegels en plastic buitenspeelgoed een mooi alibi is om niet naar binnen te gaan, maar lekker buiten te spelen. Gemoedelijk keuvelend, grapjes maken en het ophalen van voorgaande speelherinneringen, vliegt de tijd voorbij.

Mijn speelherinneringen zijn beperkt en zeer recent, dus focus me op nieuwe herinneringen door vanallus te proberen. Nieuw zijn de meeste, want ik kan nu staan en lopen en dat betekent nieuwe mogelijkheden! Vegen bijvoorbeeld, daar kan ik met grote concentratie en intens genoegen mee bezig zijn. Voor de rest kan ik gewoon de ogen open houden en de meest hilarische herinneringen aan overhouden (een van de vierdubbele functies van deze blog). Het enige wat daar voor nodig is, is een ondernemende broer, een hardlachende moeder en plastic uit China.

Het is duidelijk dat papa NIET alles kan.
De bel op mijn auto was een leuk poging, maar uiteindelijk kon hij de auto niet meer maken en dat is nooit grappig!

Jay wel. Jay wordt meer en meer een echte vriend en dat zijn de beste broers die je kunt hebben. ‘Tuurlijk was dat vanaf voor zijn geboorte al het plan was, maar man-o-man, wat neemt’e zijn tijd… Lopen gaat goed en vallen kan’ie als de beste, net zoals opstaan (basis ingrediënten voor lichamelijke en geestelijke groei) en praten begint te komen. Trouwens dat gaat niet alleen met woorden, want ik begrijp hem altijd goed! Vooral zijn humor.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We zijn gisteren gaan wandelen in het bos en de zon had er zin in!

Wij ook trouwens want wandelen in het bos is altijd verfrissend avontuurlijk. Zeker vandaag. We waren nog maar net vertrokken en we zagen een paddestoel met het getal 3. Ik herkende dat ogenblikkelijk en vond dat mysterieus. Jay ook, die kon zomaar eens de nieuwe Sherlock Holmes worden! Wat die al kan zeggen zonder woorden is buitengewoon fenomenaal. Hij is duidelijk van het type die zou kunnen zeggen “Als je het onmogelijke hebt geëlimineerd, hetgeen dat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, is de waarheid”. En in dit geval is het meest onwaarschijnlijke, dat we na herhaaldelijk kloppen, tot de conclusie moeten komen dat er geen kabouter thuis was.

Ik ben het nog eens van dichtbij gaan bekijken, en het is dus echt waar: de leegstand onder paddestoelen is schrikbarend hoog. Je kunt je afvragen hoe dat komt… Zijn er te veel paddestoelen? Zijn er te weinig kabouters? Bestaan er geen kabouters? En je ziet al gauw dat de conclusie zich zacht maar indringend opdringt: De kabouters zijn op vakantie naar een warm land. Dat zijn ook wel weer geruststellende gedachtes. Kabouters zijn eigenlijk net als wij, alleen hebben ze veel kleinere vliegtuigjes.

Ja, het was een fijne wandeling, waar ik mijn zolen weer eens duidelijk heb gemaakt dat er met mij niet te spotten valt! Ik ben een echte doorloper (als ik niet gehinderd word door een stijle heuvel, een boomtak of een opwaaiend boomblaadje). En schoenzolen, dit is nog maar het begin! 13 kilo, lean en mean runningmachine met wapperende krullen (ook als er geen wind is).

Uiteindelijk zit ik ook graag in de buggy, omdat je dan loom naar de wolken kunt staren en nadenken over de de ziel van zolen.

’s Middag zijn we nog gaan fietsen ook! Ik was net uit bed en de rode slaapwangen werden zonder onderbreking rode-frisse-lucht-wangen! Ik word zo vrolijk van de buitenlucht!

Jaja, het was al weer lang geleden dat papa was gaan hardlopen en wij er achteraan gingen, maar nu hij niet kan fietsen, zoekt hij alternatieven.  Lopen met gips kan dus. Hij liep heel rustig en wij fietsten op dezelfde manier met een stevige wind tegen, op de grootste delen van de tocht (dat is toch een raar fenomeen, want theoretisch kun je maar de helft van de tijd de wind tegen hebben, en vaak lijkt dat meer. Een goeie vraag voor een slimme mens).

We zijn op 1 januari trouwens ook nog naar Iris en Andy geweest en daar heb ik met de grote jongens mee gedaan. Ik ben in de boomhut geweest, heb vingers in mijn oren gestoken voor de knallen, mét een vuurwerkbril op en heb gerend en geravot! Irene was er ook en dat was gezellig! Het ene moment zien we ze nooit en het andere moment achter elkaar. Nu is ze weer in Indonesië.

Ik heb ook hard gespeeld met Benthe. Lekker gek doen. Soms is dat zo bevrijdend? Bovendien vergeet ik dan dat ik niet echt heel goed kan lopen en op routine kom ik dan een heel eind, heel snel!

Op de terugweg zijn we niet in slaap gevallen, maar werden we haast verwelkomd door Opa en Oma voor een heel goed nieuwjaarsdineetje, waar ik pertinent niets van heb gegeten. Zo ben ik. Ik zit weer in zo’n fase.

Ik eet dan weer als een uitgehongerde leeuw! Als het eten er niet op tijd is, raak ik uit m’n hum. Alhoewel dat vandaag niet zo was. Ik had al gezellig boekjes gelezen met Opa. Bumbaaah? Ik zeg dingen met de stelligheid van een vraagteken. Oh ja, elke dag bewijs ik weer dat ik al heel wat woorden ken en begrijp. Er is alleen nog kleine kortsluiting tussen mijn woordenschat en mond. Komt vanzelf!

Ik ben trouwens een nieuwe hype op het spoor. Knuffelsokken!

Daar kun je twee dingen mee combineren:

1. Je kunt er luchtig mee lopen
2. Als je moe bent van dat vele lopen, kun je er mee knuffelen!

Multipurpus!

Ik ben vandaag ontgroend en heb voor het eerst in de speelgoedauto bij de Albert Heijn gezeten! Yeah! Dat is een echte mijlpaal (of kilometerpaal als je in Nederland woont), want dan hoor je er echt bij! Dzjez gleed van de motorkap af (stuntman) en ik stuurde. Daarna werd ik weer gereden in de winkelkar van mama… Ook spannend, zeker als ik de jas van Dzjez weer op de grond kan gooien!

We hadden ook nog een akkefietje. Toen we thuiskwamen en de auto leeg hadden gemaakt, kwamen ‘we’ er achter dat ‘we’ geen sleutel bij ons hadden! Alsof ik ooit een eigen sleutel in mijn handen heb gehad. Maar in ieder geval was dat aanleiding voor een bliksembezoek aan Opa en Oma! Haai – Baai. Dat was het, maar ik zeg altijd maar zo: “Beter een keer te veel dan een keer te minder-blinder!”. Daarna gingen we naar huis en heb ik heel erg niet geslapen. Ik ben al drie.

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.