Het is heel grappig wanneer je in de tropen woont (en dat doen we) en je hoort over tropenrooster. Je zou haast denken dat er vanuit dat perspectief verschillende soorten roosters bestaan. Bijvoorbeeld een regenrooster, waarbij je in een boot (of in ieder geval met regenlaarzen en een regenpak naar school gaat) of een ik-heb-niet-goed-geslapen-vannacht-rooster. In ons geval begin je gewoon vroeger. In mijn geval sta ik op om twintig voor zes.
Klaar om te gaan zeg ik.
Niet dat papa of mama het daar helemaal mee eens zijn, laat staan dat ze vinden dat ik er een gewoonte van moet maken, maar zo ben ik. Slapen is een overbodige luxe. Of in ieder geval tijd die je intensief moet gebruiken om bijzonder diep te slapen. Hoe dieper de slaap namelijk, hoe dieper de rust en dus hoe eerder klaar om de ogen weer wagenwijd open te doen.
Ik denk daar anders over. Ik slaap als een blok en als een liggende Budha: Op mijn rug, handen achter mijn hoofd en benen plat onder een hoek van negentig graden. Compleet ontspannen met een deuk in mijn matras. Mijn matrasmantra, een woord dat totnutoe nog nooit gebruikt is.
Kort samengevat komt het er op neer, dat de indruk die je achter laat in je matras, bepalend is voor de rest van de dag. In mijn geval is dat Jay, compleet mezelf.
Als we naar school lopen, ga ik hardlopen en wil winnen, dus als Dzjez me inhaalt heb ik gewonnen, vlak voor hij dat doet. Dan ben je altijd een winnaar.
School is leuk.
Na een week is er al het ritueel van mijn rugzak en koeltas in mijn vakje zetten en de schoenen uit doen. Het is een feest de hele dag op blote voeten te kunnen lopen. Mijn eerste stop is het kinetische zand, maar dan moet je wel je kaartje (vis in mijn geval) op het juiste vakje hangen. Anders is een een ander kind, dat recht heeft op mijn bouwsels. Niet leuk, maar ik kan er mee leven. Kinetisch zand is grappig, want kan uit zichzelf bewegen. Kinetisch is een moeilijk woord, dus noem ik het ‘slim zand’. Het denkt mee met wat je wilt maken en ik denk dat er meer vormeloze dingen zouden moeten zijn die dat doen.
Stiekem ben ik ook verliefd, maar ik zeg dat niet. Ik zeg ook niet dat het Philine is en dat ik het fijn vind om bij haar te zijn en dat is het.
Mijn school is ook leuk
En ondanks het feit dat er een bak is die elke dag een andere ‘substantie’ heeft, kies ik de dag te beginnen met klei (Clay). Minder kinetisch, maar het voelt wel lekker koud aan en ik kan er dingen mee maken. Mijn dingen.
Elke dag is weer een beetje anders dan de dag er voor en dat maakt dat ik altijd weer benieuwd ben naar morgen. Niet dat ik het perse anders moet doen of anders is, maar wel dat ik het op een nieuwe manier ervaar. Met nieuwe ogen. Ogen die meer en anders leren zien.
En ik heb een nieuwe passie. Muziek. En zingen. En instrumenten. Het belangrijkste is expressie (moeilijk woord), zonder dat ik echt de woorden hoef te kennen. Gevoel in de vorm van een melodie en ritme, de basis van je goed voelen.
Ik had ook mijn eerste zwemles op school.
Niet dat het echt nodig is, want Siebe en Zelda hebben me al geleerd. Eerst met bandjes in het diepe, dan springen van de kant, dan springen van de rots, dan een duikbril om onder water te kijken en ineens…. Zonder bandjes, met duikbril van de rots. En als de wiedeweerga weer naar de kant. Zonder bandjes en onder water. Soms even adem halen en dan weer verder. Met mijn omgekeerde schoolslag (ik zwem net niet achteruit), en zonder aarzeling. Soms kun je onder water zonder zwembad, want dan regent het zo hard dat je in de druppels kunt zwemmen! En El Nino, zeggen ze. Gelukkig dat het hier de tropen is, want dan maakt het niet uit. Wat wel belangrijk is, zijn de boterhammen die ineens essentieel zijn als je bij het zwembad bent. Maar ik dwaal af.
Plus, ik wil ook zeggen dat ik morgen ga zwemmen. Onder water is voor mij sowieso een tweede natuur, alleen zorgen de bandjes er voor dat ik niet te diep kan. Mijn zwemles heeft dan ook maar een doel, dat is die zwembandjes kwijtraken. Het is een drijvende last, een contradictio in terminus dus.
Naar school gaan is ook een tweede natuur. Waar andere kinderen huilen omdat hun overbezorgde ouders moeite hebben om weg te gaan, wordt mijn aandacht getrokken door alle mogelijke hoekjes en plekjes om te spelen, en vergeet ik onmiddellijk dat mijn ouders er zijn (bij wijze van spreken).
Het is dus maar hoe je het bekijkt.
Dzjez & Jay 