Een bewogen dagje. Voor sommigen van ons.
Voor anderen dan weer niet. Want laat ik met de deur in huis vallen: M’n broer ligt goed. Met z’n hoofd naar beneden, zoals ik op bovenstaande foto voordoe met Heinemann. Dat is dus de houding die je aan moet nemen als je geboren wilt worden. Z’n kleertjes liggen al klaar…
Maar laat ik bij het begin beginnen, we wat af bewogen.
We zijn begonnen in Dronten bij het consultatiebureau. Alles was meer dan goed, een dikke duim zelfs, iets waar timmermannen minder blij van worden, want vaak is dat een teken van een hamer die de spijker heeft gemist.
In mijn geval was dat de dokter die vond dat ik het heel goed doe.
De grap was dat mama bij de vraag “Loopt hij rond de tafel terwijl hij zich vasthoud?” Nee had geantwoord. Kortstondig was daar een kleine zorg rimpel boven de ogen van de dokter, totdat ze me op blote voetjes, in de luier van de ene kant naar de ander kant van haar kamer zag rennen.
Dan heb je niet veel nodig om indruk te maken.
Verder ben ik niet te zwaar, maar langer dan gemiddeld. Minder zwaar voor al dat geloop, lekker lang omdat ik Dzjez ben. Daarna zijn we naar de Ankerstraat gegaan en was daar de nieuwe huurster. Ze heet Lammegien en die was heel blij en wij ook. Zij kan eindelijk in een echt wonen en wij kunnen met een gerust hart onze huisje overdragen. We hebben het geladen met goed geluk!
Daarna zijn we naar huis gegaan, hebben wat gegeten met papa en toen naar het ziekenhuis om naar m’n broer te kijken dus. En ik, ik lach en ben vrolijk en heb even geslapen in de auto. Oh ja, wel op de heenweg. Terug niet.
In het ziekenhuis heb ik me goed gedragen en m’n broer ook. Die heeft laten zien dat’ie stil kan zitten als het nodig is.
Op de terugweg ben ik in de auto in slaap gevallen en heeft mama terwijl ik sliep ene flesje gemaakt, me het gegeven en in bed gelegd. Ik heb nog ‘DAG’ gezegd en ben toen gaan slapen. Een half uur, want toen was ik weer wakker! Klaar voor nieuwe avonturen.
Mama had liever gehad dat ik 3 uur was blijven slapen, maar ik zit in zo’n fase….
Ik heb zelf spinazie gegeten en dat was lekker kliederen. En yoghurt… en toen was ik klaar! Totdat mama ging eten. Ik heb haar vlijtig geholpen met haar halve bord leeg te eten. Kip met gember saus en pasta. Echt iets voor voor een 15 maandige.
Toen zei mama ineens: Daar komen Papa, Siebe en Zelda en ik loop en wijs naar de tussendeur en lach! Het duurde nog even en daar waren ze echt. Ik herken ze nu echt en weet wie ze zijn. Als papa zegt Siebe, kijk ik naar Siebe en als hij zegt Zelda, dan kijkt hij naar Zelda. Zo ben ik.
En lachen! En rennen! En gek doen! Al m’n moeheid is dan weg. Gezelligheid en avonturen, daar ga ik voor.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 