Los van het feit dat ik druk aan het aftellen ben naar mijn verjaardag, is er ook nog pasen. Dzjez heeft natuurlijk zijn paasstokkenoptocht gedaan met school, maar ik heb paaseieren gegeten op de creche! En ook knakworstjes gegeten. HEERLLIJK! (ook al zie ik niet echt het verband tussen pasen en knakworsten, maar dat zijn vragen die je op zulke momenten niet stelt, natuurlijk).
Ik ben ook naar de logopedie geweest en ik praat telkens beterder. Dat moet ik wel, want ik heb veel te vertellen en daar heb je woorden en een mand voor nodig. Sommige woorden kan ik al heel erg goed articuleren, zoals ‘chool’ (oh, dat is er dan één die iets minder gaat), maar wel ‘hoger’ bijvoorbeeld en ‘voorlezen’ en mijn doel is blijven oefenen!
Ik had paasontbijt op school en papa heeft daarvoor speciaal een schoenendoos versierd. Het was voor Bernard en die houdt heel erg van Star Wars, dus hebben we er elfjespapier om heen gedaan…. Vond hij HEEEEEEEL gaaf!
In de doos zaten lekker broodjes (jam en hagelslag) die we bij de bakker hadden gehaald, een gekookt ei (vind hij lekker, uuuhw!) en een appel die we speciaal geschild hadden en in stukjes gesneden. Maar de doos zelf hebben we opgesierd met stro, kleine kuikentjes en gezellige dingetjes, kortom een doos om op te eten! En dat heeft Bernard ook gedaan….
Geintje!
We zijn ook naar de kapper geweest (bij Steven), nadat we bij Opa en Oma waren. Hun nieuwe badkamer is eindelijk af en dat is maar goed ook, want, hoe zal ik het zeggen, …. het werd tijd dat ze het water van de douche weer eens goed door het putje te laten stromen en dan zou het niet erg zijn als ze er onder gaan staan 😉
Geintje!
Wat onze haren betreft, dat werd ook tijd. Niet dat we er over struikelende (alhoewel mijn voeten natuurlijk dichter bij mijn haar dan de voeten van Dzjez, maar ik word al wel bijna 3 en dan is de afstand al weer een beetje groter….), maar het was wel tijd om de boel weer eens een beetje lieten knippen.
#stoer
Toen we terugkwamen van Opa en Oma had Jay een poepluier en zei ik tegen mama: “Zet mij alvast maar af bij de kapper, dan kun jij met Jay naar huis”. Mama keek me met grote ogen aan, dus ging ik haar nog maar een beetje meer geruststellen, door te zeggen “Echt hoor, maak je geen zorgen, ik ben niet bang”. Dus ben ik uitgestapt en heb grote lol gehad met Steven.
Voor de rest hebben we een fijne week gehad, met af en toe een bloemenbui…
De opmerkzame lezer zal het al gezien hebben.
We hebben een nieuwe camera. We worden dan ook al bijna professionele bloggers, dus het mag wat kosten. Dat is natuurlijk los van het feit dat veel momenten per definitie maar één keer in een leven voorkomen en dat moet er natuurlijk wel goed op staan. Of niet soms!
Een goed moment om de camera te gebruiken (naast de vakantie natuurlijk) was het weerzien van opa en oma. De laatste keer was toen ze ons op de trein…
Siebe trein!
..zetten en toen we terugkwamen, waren zij op vakantie, dus al met al was het onze tweeëneenhalve week en een week van hun, wat het totaal op bijna 4 weken niet zien maakt en in het jonge mensen leven van mij en mijn broer is dat meer dan een moment.
Het weerzien was dan ook emotioneel, wat versterkt werd door ons vakkundig ingestudeerde, open-armen-naar-elkaar-toerennende-act en die werkte ook in dit geval feilloos. Het was een kleine druppel verwijderd van een echte traan. Die traan kwam echt toen we vertelden dat we bij de moeder van José, de zus van mama waren geweest, want dat hebben we gedaan. Het was een kort en intens bezoek, maar IK heb samen met Maureen een mooie tekening voor José gemaakt en van alle hele belangrijke gebeurtenissen in de wereld is dat 1 met impact. Al het andere valt er bij in het niet. Nu moet ik zeggen dat ik vind dat een piepklein muisje al gauw een olifant wordt (en ik heb er zelf ook nogal een handje van de boel te dramatiseren), maar de essentie is dat je naar het grote geheel moet blijven kijken en je niet blindstaren op details. Niemand is perfect, iedereen wil geluk. Zou het zijn dat geluk imperfect is? Maar voornamelijk een instelling? Ik ga daar nog eens die over nadenken.
Enfin, we waren heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg blij opa en oma weer te zien en de appeltaart die opa had gebakken. Heerlijk en vooral erg lekker, ik heb er een groot stuk van gegeten.
Voor degene die zich afvraagt waarom ik zo weinig zeg, dat komt omdat ik vooral aan het genieten ben van alles wat er om mij heen gebeurt. Niet dat ik er niets over te zeggen heb, ik laat het vooral op me inwerken en geniet van het moment. Ik kijk dan dromerig en richt mijn blik heel ver hier vandaan en denk mooie dingen.
We hebben de caravan weggebracht samen met opa en oma, terwijl mama aan het hardlopen was over memory lane. Wel 6,15 kilometer rond het eilandje.
Mama zat uitgebreid op het bankje voor de deur toen we thuiskwamen en we waren allemaal blij en gelukkig. Zie je, het zijn de kleine dingen die het grote verschil maken!
Vandaag zijn we naast een uitje naar het shopping centrum in Muiden, gaan wandelen in de natuur om de hoek en dan zie je maar weer wat voor verschil een GOEIE camera en een GOEIE fotograaf maken. Wat voor een leek een alledaagse wandeling is, wordt met het juiste oog, lens en camera een spannend avontuur vol contrasten en details (en ik meen het hè!).
De natuur die letterlijk om de hoek is, in de vorm van het Naardermeer.
Een dingetje dat mij dan weer opviel was het feit dat we geen buggy mee hadden. In het begin dacht ik: “Ik ga hier niets over zeggen” en dat heb ik ook vrij lang volgehouden (of moet ik zeggen dat de papa en de mama in staat zijn geweest mijn gedachtes er lang genoeg van hebben afgeleid), want het was pas op de terugweg dat ik geen zin meer had in lopen en met grote tegenzin (van papa) uiteindelijk de laatste meters gedragen werd.
Ik weet wel dat ik mijn spieren moet trainen en veel moet klauteren en rennen en zo, maar ik hoef niet ineens een marathon te gaan lopen?!
Leuk was dan wee wel het hele grote vogelhuis, waar papa ik en Dzjez in pasten. Dat en wat je er kunt doen, compenseert alle stappen die ik moest nemen om van A naar A te komen (de definitie van een wandeling). De buis was vervolgens ook weer fascinerend, zeker gezien het idee dat je je daar behoorlijk kunt afzonderen in het midden, waar weinig mensen de moed hebben om naar toe te gaan. Behalve Dzjez. Mijn favoriete pestmaatje, want dat is iets wat ik met schaamrood op de kaken (of juist met gepaste trots) moet vermelden: “Ik begin een beetje baldadig en pesterig te worden!”
Niet dat ik daar de allervroegste mee ben, maar het komt vooral als een grote verrassing voor Dzjez, die overigens ook vaak een (dankbaar) slachtoffer is. Jaja, ik raak langzamerhand in de peuterpubertijd, maar compenseer al mijn peuterpubergedrag met grote bruine ogen en een grote glimlach.
Vorige week zijn we naar de Lage Vuursche geweest, maar met een hoogtepunt. We zijn namelijk, nadat we uitgebreid gewandeld hebben, getrakteerd op een hele grote pannenkoek. Ik zeg wel heel groot, maar had eigenlijk op het moment dat de pannenkoek voor mijn neus op tafel het gevoel dat hij niet groot genoeg was.
Dat gevoel werd versterkt toen ik de pannenkoek van mama zag. De conclusie was snel gemaakt: Ik ben klein en moet nog groeien en mama is al groot en precies goed zoals ze is, dus de grote pannenkoek is voor mij en mama kan op niveau blijven met een kleine. ZO simpel is dat soms.
Mama moest even slikken maar dat was niet van de grote pannenkoek, want de blik in mijn ogen sprak panneboekdelen… Niet alleen mijn lichaam vroeg er om, ook mijn geest en bruine ogen en die kunnen heel dwingend zijn.
Ik had het bovendien nodig, want vooral door de oneffen grond en mijn jeugdige enthousiasme was ik na een paar stappen in het bos al op een zeer indringende manier in aanraking gekomen met de blubberige (wat is dat toch een fijn woord) grond van het bos. Gevolg: Een besmeurde Jay. Niet alleen geeft dat een blijvende ‘indruk’ op mijn zorgvuldige uitgekozen garderobe, het heeft ook totaal geen impact op mijn humeur!
Dat soort dingen horen er nou eenmaal bij en ik zeg: “Wen er maar aan.”
OK, genoeg gepraat, jij tweeëneenhalf-jarige-opgewonden-standje-met-een-zich-snel-ontwikkelde-eigen-wil, ik was eigenlijk van plan om het over vandaag te hebben (woensdag), want opa en oma kwamen langs. Op visite, want officieel waren er geen activiteiten gepland. Behalve dan dat mama naar de kleine tandarts moest en opa en oma kwamen oppassen. Maar opa en oma zijn opa en oma niet als ze er niet op uit willen trekken. Die hebben een haast oncontroleerbare drang om op pad te gaan (al of niet op gebaande paden) en dat is maar goed ook, want dat betekent niet op onze luie bipsjes op de bank gaan zitten. Nee, we gaan wandelen en spelen.
We gaan naar natuurmonumenten en meer specifiek naar de speeltuin. We zijn in eerste instantie opgesplitst in 2 groepen. Groep 1 bleef in de ‘gewone’ speeltuin en groep twee ging naar de grote-kinderen-speeltuin. Een voorproefje, want we zijn niet heel lang gebleven, maar genoeg geproefd om met een grote glimlach te besluiten dat het smaakt naar meer.
Ondertussen in de gewone speeltuin spring niet alleen ik van een grote tot speeltuig omgebouwde rioleringspijp, Jay springt ook van een balk. En dat is een behoorlijke sprong!
Precies! Niet alleen mijn recalcitrantie groeit een beetje, ook mijn balorigheid en lefgozerschap groeit. Ik durf het na kort aarzelen aan om een sprong in het diepe te maken. Ik kan zeggen dat het minder diep was dan ik dacht en de sprong eigenlijk een stap was, maar zoals met alle dingen begint een reis van duizend mijl met een , en het maakt niet uit of hij groot of kleine is, allereerste stap.
It wie wer in moaie dei.
(in lytse stap foar in man, in grutte stap foar de minskheid).
Soms lopen de dingen behoorlijk door elkaar en soms heb ik niet typegrage vingers, dus blijft de blog liggen. Geen onwil, maar opgeslokt door de vaart der volkeren en de lawine der ervaringen. Dat wil niet zeggen dat er geen digitale registratie plaats vindt, laat staan breinregistratie, want wij onthouden alles…
ZOMERCOLLECTIEPRESENTATIE
Dankzij marktplaats en een scherp oog voor mooie dingen, koopt papa polo’s van een onbekend merk met als logo, een late nakomeling van de dinosaurus en ons staat dat goed met een korte broek. Korte broek? Ja, want de zon had besloten er een dag serieus bij te zijn, en dan moet je je luchtig kleden. Dat hebben we dan ook gedaan, terwijl ik ook nog één van de trofeeën van de jaarmarkt aan heb. Een hippe korte broek.
DE RICKTEST
Zaterdagochtend was de grote Ricktest, waarin ik moest bewijzen dat ik grote sprongen had gemaakt op fijne en grove motoriek. Ik vind dat prima hoor, maar er is er 1 ding waar ik me dan een aantal vraagtekens bijzet. Dat is: “Hoe het zit met de lach- en humormotoriek?” Want ik zeg: “Het één gaat niet zonder het andere!” Gelukkig ben ik van de laatste twee zeer goed voorzien.
Hoe dan ook, het is altijd een feestje om al die leuke oefeningen te doen, en ik doen dan ook goed mijn best. Los van de gezelligheid ging het heel erg goed. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die zeggen van niet. En als ze er zijn, nou, ze doen maar!
BELGIËBELLEN
Vlak na het Rickbezoek hebben we België gebeld, dat betekent Siebe en Zelda en dat betekent WAZUUUUUUP!
Altijd fijn om ze even te zien, want we hadden ze al een week niet gezien. Dat zal nog wel even zo blijven, want ze hebben examens. Dan gaan ze heel hard studeren om hele hoge cijfers te halen en de slimste mensen van de hele wereld te worden. Wij vinden dat minder belangrijk, zolang ze maar de leukste blijven en dat lukt heel erg goed!
KEUKENWERKJES
Die moeten natuurlijk ook gebeuren en terwijl er sommige ‘opdrachten’ geen vrijwilligers oplevert, zijn er andere die er te veel opleveren. Zoals sladraaien bijvoorbeeld. Dzjez was er al aan begonnen en ik wilde meedoen. Twee vliegen in 1 klap zeg ik, want ik kan meehelpen én Dzjez een knuffel geven.
STRAND- EN ZONNEWEIDETAFERELEN
Aangezien het heel mooi weer was en het Gooimeer letterlijk om de hoek is, zijn we daar naar toe gegaan. Het was iets minder warm dan de dag er voor, maar eigenlijk was dat beter zo. Dan zweet je je niet helemaal het apelazarus en kun je leuke dingen doen. Zoals glijbanen. Ik heb er al eerder over gesproken, maar voor de chronologie en de fotografie, laten we het toch even de revue passeren.
Ik maak van die gelegenheid gebruik om even keihard mijn voetbalcapriolen ten toon te spreiden. Het is alsof de voet aan de bal geplakt is (en omgekeerd) zoals ik over het gras heen aan het grasduinen ben. Dat belooft en ik verwacht dat er binnenkort grote voetbalbobo’s aan de deur staan om een vroeg contract aan te bieden. Zo gaan die dingen!
WATERBALLET
Als ik de kans krijg, met of geen toestemming, speel ik met water. Mijn broer is dan mijn medeplichtige want die is net zo’n watergek als ik. We hebben ons oude badje staan en een emmer en een kraan en dat is genoeg om al het andere speelgoed te vergeten, inclusief de iPad. Het grote voordeel is dat je kleddernat wordt en je de kleren die je net aan hebt, binnen een uur moet verwisselen. En dat is helemaal niet ERG! Want wat nat is droogt, wat vies is wast weer schoon, maar pret blijft zitten als een krater in de golf van Mexico (ook al zie je hem niet).
MANNEQUIN
Soms moet je het gewoon proberen omdat mama ze ook draagt. Ik kan je zeggen dat ik er ook op springen, maar ik weet zeker dat ik er geen lange afstanden mee gaan lopen.
PAPA BIJ SIEBE EN ZELDA
Ineens ging de de computer van mama. Ik was niet in mijn allerbeste humeur. Integendeel, ik was er helemaal klaar mee. Het was warm en de crèche was zo leuk dat ik de hele dag heb moeten spelen. Spelen, spelen, spelen is aam het eind van de dag behoorlijk SPELEN. Maar de computer ging dus en het was ZELDAH!! Ik was ineens weer helemaal wakker en blij en zo zie je maar weer wat de kracht van familie is. SUPERkracht dus.
OPA-EN-OMA
We hebben een heerlijk dagje opa en oma gehad en ik nog langer dan Jay, want Jay moest naar de logopedist. Voor mij betekende dat ijs en pannenkoeken eten. We zijn ook naar het water geweest en opa en oma gingen er zelfs in staan! Ik niet, alleen mijn rechterdikketeen had bravoure genoeg om even een klein dipje in het water te doen. Dat was dan ook al weer genoeg en ist’ie er weer mee gestopt. Ik ben niet echt een waterliefhebber.
Ik heb kennis gemaakt met Janneke (die ik voor het gemak Ku noem) en die was heel lief. Uiteindelijk gaat zij er voor zorgen dat ik nog veel beter kan praten dan wat ik nu al doe. Ik praat superduidelijk alleen verstaat iedereen het nog niet en zeg nou zelf: “Aan wie ligt dat nu eigenlijk!”
Toen opa, oma en Dzjez en Jay kwamen, gingen papa en mama weg.
Dat mocht hoor, ze gingen gezellig uit eten en dat mag ook wel eens, zei ik. Op de fiets, lekker door de vliegenstorm (als ik mama mag geloven was het erger dan een van de 7 Egyptische plagen!!), maar gelukkig was het eten superleuk en werden de vliegen al snel vergeten.
Het was dus echt een hele lange fijne opa-en-opa-dag gehad. Ik vind opa wel ok, die kun je er goed bij hebben, alleen praat hij wel wat veel…. En weet je wat, hij vindt precies hetzelfde van mij en dat geeft maar eens te meer aan dat we goed bij elkaar passen!
Ze hebben ons na veel spelen, samen naar bed gebracht en het was een mooie afsluiter van al een hele mooie dag.
DAGJETHUIS
Dat is vandaag dus en het was in tegenstelling tot gisteren minder warm, maar dat is helemaal niet erg. We zijn aar de markt geweest en hebben op de heuvel gelopen (en er af en Jay vond het weer niet leuk), terwijl mama boodschappen deed. Toen we verenigd werden met haar, was ze al bijna helemaal klaar en zaten de boodschappen in de tas.
Aan het eind van de dag mochten we uiteindelijk nog naar de speeltuin en kon ik eindelijk nog een beetje voetballen! En op de draaimolen en op de glijbaan. Precies toen papa dat ging filmen, lukt het niet om er zelf op te klimmen…. Daar is een heel bijzonder filmpje van…
[komt nog]
Ik had de bril van Dzjez op en hij zegt tegen mij:
“Dat staat je mooi”
En ik ben blij dat hij dat zegt, want ik hou van Dzjez.
Ik weet dat jullie dat liever niet horen, maar sommige dingen zijn nou eenmaal zo als ze zijn en in mijn geval liep het uit mijn neus en uit mijn linkeroor. Dat van die neus in controleerbaar, behalve dan dat ik niet wil snuiten. Dat van het oor niet. Het loopt goed door en dat is belangrijk volgens de boekjes, maar het stinkt ook! WOW, ik wist dat ik kon stinken, maar dat komt ergens anders vandaan. Dit is echt een buitengewoon knappe stinkgeur. Eén met veel facetten en IK ben er trots op. Bijkomend voordeel is dat ik elke dag schone lakens krijg.
Het vocht op mijn polo is water…
Ik heb dan weer niks noemenswaardig. Ik ben vooral bezig de wereld te ontdekken en dat bevalt me meestal goed. Soms neem ik iets te veel hooi op mijn vork en dan schrik ik HARD en moet ik even huilen, maar het grootste deel van mijn ontdekkingen gaan vlekkeloos en vol nieuwe indrukken.
Zoals het avontuur met de doos. Een doos kan er voor zorgen dat het licht uitgaat en dat is eng. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar als je hem over je hoofd heen trekt, wordt het donker en zie je niets! Als je hem er dan weer af doet gaat het licht weer aan…. Ik kan ook dozensjouwen. Dan loop ik met de doos van de ene kant naar de andere kant. Jaja, LOOP door de kamer.
Bovendien ben ik veel aan het bellen met mijn onzichtbare vrienden de laatste tijd. Dat komt door mijn magische plastic telefoon. Die heeft niet een simkaart maar een slimkaart, daardoor heb je geen abonnement nodig. Of een telefoonnummer. Hij doet het gewoon en kan ik fijn bellen!
Het was wel koud trouwens! Zeker als papa het niet nodig vind om handschoentjes en mutsen op te zetten. Word je hard van, zegt’ie, nou dat klopt. Zo hard als bevroren vingertjes (ok hier overdrijf ik ten behoeve van de dramatiek van het verhaal). Gelukkig was het warm op de crèche en is de weg er naar toe niet zo lang. We kunnen wel de lichtjes van de bakfiets aandoen, waardoor we een straal hebben. Die fietst voor ons uit en kunnen wij goed zien, waar we naar toe gaan.
Grootste avontuur van de week was wel het bezoek aan opa en oma (ik en Jay waren woensdag ook al gaan wandelen in het bos).
Ho en wacht eens even! Voor mij was dat een groot avontuur. Ik heb daar namelijk wel 104 kilometer gelopen. Vooral in het bos gaat dat heel goed. Sowieso was het de eerste keer dat wij als brothers samen mee gingen met opa en oma. Voor mij is dat dus bovendien een heugelijk moment. Dat betekent dat ik groot wordt. Dus.
Mijn knieën hebben wel heel veel de bosgrond gezien en die vonden dat mooi. Samen met mijn billen die ook vaak een touch-down hebben gemaakt. Ja, beregezellig! Gelukkig hebben we die dan weer niet gezien.
Mag ik weer?
Ik heb opa geholpen met de KERSTBOOM! dat is pas een mooie gewoonte. In plaats van zelf naar het bos gaan, haal je een stukje bos in huis en verkleed je dat als een tierlantijn. Maar eerst moeten we dat ding temmen in de regen. Met al die takken en naalden en die kluit met aarde moesten we dat met goed fatsoen in een pot krijgen, om dat vervolgens naar binnen te transporteren. Opa had maar geluk dat ik er was, want anders was het niet gelukt! EN ik had mijn gele Bob De Bouwer helm op. Een garantie voor kerstbomensucces!
Het is weer druk, maar ik wil toch nog even melden dat we vrijdag – vlak voor de buien en de eerste echte vorst aan de grond door en het was nog net lekker genoeg- een lekkere boswandeling hebben gemaakt, met Olpa en Olma.
En inderdaad, helemaal wandel-fähig. We hebben veel plezier gehad! En veel frisse neuzen gehaald.
Ik heb een lekker rijstwafel gegeten, en lekker zijn ze, maar als je even niet op let, kunnen ze behoorlijk droog uit de hoek komen. Daar ben je nooit goed genoeg op voorbereid.
En ik ben lekker mee gaan wandelen, terwijl ik zit in de kinderwagen of lig in de baby-schommel.
De spullen werden gepakt, ik heb de krant gelezen en een ontbijtkoek met smeerworst gegeten en toen gingen we in de auto. Niet naar de crèche, nee, we gingen een andere kant op. Een kant die we niet vaak rijden, maar ik ben geduldig.
Richtingaanwijzer aan, optrekken, remmen, sturen, richtingaanwijzer, stoplichten, ik denk dat autorijden eigenlijk heel simpel is. Ik kan dat ook. En toen nog eens links af en parkeren maar en daar… stonden Olpa en Olma. Compleet in wandeltenue! We gingen wandelen in het bos.
Ik heb nog nooit zo veel bladeren bij elkaar gezien. Het leek wel alsof de bladeren hun best deden mij vast te houden (omdat ze m’n voeten zo leuk vinden), maar het gevolg is dat ik vaak op m’n snufferd val!
Opa is een echte verteller en een wijzer. Hij wijst graag naar dingen en dan verteld hij daar over en ik knik ja, omdat ik veel dingen nog niet begrijp. Waar het wel voor zorgt is dat ik veel om me heen ga kijken en dan te denken. Dat is een belangrijke manier om veel te leren. Dus.
Ik kijk gezellig mee, want ik heb tegenwoordig de nieuwe contraptie op mijn kinderwagen. Eén waarbij ik naar voren en naar boven kan kijken. Dat is een hele vooruitgang. Letterlijk. De manier waarop ik me voort beweeg, de manier waarop ik om me heen kijk en het feit dat ik niet meer in de Maksikoozie lig. Ik word groter, ik bedoel maar.
Ik mocht ook een zeer spannende activiteit ondergaan. Op de babyschommel. Dat is er één waar ik niet vanaf kan vallen (want ik kan nog niet zitten) maar wel kan schommelen.
Uiteindelijk heeft Dzjez me nog geduwd, want hij weet hoe rustgevend en therapeutisch schommelen is. Heerlijk en en beetje eng. De goeie combinatie!
En dan heb ik het nog niet gehad over de frisse lucht. Heerlijk.
Ja, en we hebben een grote wandeling gemaakt en ik heb een heel groot stuk zelf gelopen. Dan kun je meer zien en ontdekken. Wel jammer voor Olma, die liep met een lege buggy. Gelukkig werd ik soms ook moe en dan is het reuzehandig dat de buggy er is!
Thuis hebben we goed geslapen (not! maar 3 kwartier, sorry mama) maar ’s middags wel een leuke gezellige dag gehad. Mama heeft zich helemaal suf gekookt voor Jay en mij. Grote voorraad in de vriezer, Handug en lekker!
Toen papa thuis kwam, kon ik eindelijk stoppen met ‘papa’ zeggen. Pfff, je moet het wel heel vaak zeggen voordat hij er is, maar ja, dan is hij er dan ook!
Ik heb nog even met Siebe en Zelda Gefacetimed! Dan kunnen we altijd even gek doen en dat is leuk!
Na een paar boekjes en grapjes was het uiteindelijk wel tijd om naar bed te gaan. Keurig loop ik dan zelf naar boven…. OH JA! Dat was ik helemaal vergeten te zeggen (verdrukking van minder stoere en/of flatterende zaken denk ik)! Ik ben van de trap gevallen. Nou ja, vallen, het was eigenlijk op m’n billen naar beneden hObBeLeN en beneden, als m’n voeten de grond raken, voorover op m’n gezicht (zoals in die reclame). Oei!
Mama schrok zich een hoedje en haar hart zat in haar keel en haar knieën voelden week, maar ze was toch in een fractie van een seconde beneden en keek me recht in de ogen. Geen anomalieën.
Ze keek naar m’n armen en handen en ook daar waren geen onregelmatigheden.
Ik huilde niet echt maar een beetje, dus zette ze me op de bank en ik wees naar m’n hand en zij gaf er een kusje op en ik zei “pijn weg” en alles was weer klaar. Ik ga de eerstvolgende keer voorzichtig de trap af!
Dinsdag was een fijne dag. En druk en mama had bezoek van Stephanie en dan is het eind van de dag zo voorbij en is er weinig tijd voor een blog.
Geen blog wil niet zeggen dat er niets gebeurd is, integendeel. Er is weer vanallus gebeurt. We hebben weer meer liedjes gezongen op de crèche. Bijvoorbeeld ‘In de maneschijn’ en daar ken ik alle bewegingen van en die doe ik dan ook lustig mee.
We hebben lekker buiten gespeeld op de crèche, want het was weer onverwacht lekker weer. Daar moet je misbruik van maken want de zomer is dit jaar niet scheutig. Bij een kien straaltje zon springen we in onze korte broeken en lopen als bezetenen in het rond om er maar niks van te missen!
Ik had een lange broek aan.
Een dunne weliswaar, met als gevolg dat ik zweetbenen heb en dat eindigt in m’n zomerschoentjes. Papa trekt altijd even gepast met zijn neus als hij ze uittrekt en zegt dan “Goed gedaan jongen!”
Thuis was dus Stephanie en die had een heel mooi cadeatje mee genomen voor mij. Krijt om op de nieuw gelegde tegels van papa te tekenen. Mama had gelukkig al een gezichtje getekend. Ze is een echte Jasja DaVinci. Dat worden nog mooie tekeningen….
Stephanie heeft smaak.
Dat heeft ze zeker. Ik heb een bordje gekregen van Barbapapa, jeugdsentiment zegt ze, “Wie zijn dat?” zeg ik. Ik denk dat het goed is dat papa of mama daar eens wat filmpjes opzoeken op joetjoep. Als het zo leuk is, wil ik dat ook wel zien. Zeker omdat ik er ook bestek van heb.
Ik heb lekker geknuffeld met Stephanie en we zijn naar de vesting geweest. Zij hebben zalm en filet Americain en ik melk.
Dat is wat ik altijd eet.
En toen we weg moesten mocht mama niet betalen! Dat is raar, of eigenlijk leuk. In dit geval was het gewoon een te drukke meneer op een te druk terras, omdat iedereen van de zon wilde genieten. Ik bedoel maar. Contradictio in terminis.
Maar goed, het was een fijne wandeling in de zon, wat wil je nog meer. Ik heb meer kleur op m’n gezicht dan een chocoladereep. Melkchocolade… Goeie voorbereiding voor Vlieland!
> WOENSDAG
Vandaag werd ik wakker en had zin om te knuffelen. Eerst aaide ik papa in z’n haar, toen mezelf en toen ben ik lekker op z’n schoot gaan zitten en heb gehangen en geknuffeld. Gewoon zitten, zonder boekje.
Daarna zijn we gaan eten en heb ik zelf de stoel naar de tafel geschoven. Zelf eten doe ik al tijden.
Daarna zijn we mama en Jay gaan wakker maken, want we gaan ZWEMMMEN! Fijn, zo reageer ik, ik doe alsof ik het snap!
Samen in de bakfiets er naar toe en Olpa en Olma waren er al. Gezellig, ik heb er zin in en kan niet wachten om er in te gean en wat denk je?
We zingen weer ‘In de maneschijn’! Ik bedoel maar, toeval bestaat niet. Lekker in het water en Jay ook. Ik ben niet bang, geen watervrees en spuug het water dat in m’n mond zit met een fontijntje naar buiten.
Ik mag van de kant springen en op een vlot. Balletjes gooien en lopen in het water. Het is een fijn avontuur. Zo fijn, dat wanneer ik er uit ben en m’n kleren aan heb, ineens dacht ‘Hey, ik ga nog even zwemmen!’ Gelukkig kon mama me nog net in m’n kladden grijpen.
Thuis ben ik best wel moe en ga uiteindelijk lekker slapen. Olpa en Olma passen op en Papa en Mama gaan even winkelen in Bussum. Als ze terugkomen, zijn we 3 haringen, een zak kibbeling en 2 korte broeken voor mij rijker! Een rooie en een spijkerbroek. Goed voor de zon!
Ondertussen heb ik een kras op mijn neus.
Van mama. Die heeft me per ongeluk met haar nagel over m’n neus gekrabd. Ze zeggen wel eens, wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht…. Onzin, bij mij staat het goed en het doet m’n ogen gewoon beter uitkomen (foto volgt).
Ik ben heerlijk met mama gaan zwemmen. Lekker drijven in het water, heerlijk. Alleen het aankleden vind ik minder leuk. Door die vochtige lucht kleven de kleren zo en gaan ze moeilijk aan! OK, papa heeft z’n best gedaan en onderweg terug in de bakfiets sliep ik al weer lekker.
Die bakfiets is een uitkomst en we gaan er nog veel plezier aan beleven.
Ik ben in de middag met mama naar één of ander straatfeest bij ons achter geweest. Super gezellig! Ik heb gespeeld en getekend en gekleurd en ik ga daar een grote prijs mee winnen. Ik denk dat ik nog nooit zo mooi gekleurd heb.
Ik heb ook rechtstandig trap geklommen. Als je goed luistert, hoor je de mond van mama open vallen. Ik ben wel 8 keer op en neer geweest. Ik kwam er achter dat de rolstoelbaan geen glijbaan is. Niet zonder wieltjes!
Boven heb ik vrienden gemaakt met een man die daar hard aan het werk was. Ik heb hem een hart onder de riem gestoken en daarna hard Doei en Bye, Bey geroepen. Ik heb ook nog even op de wip gezeten.
De afsluiter was samen met mama en lieve Jay op de bank gezeten. Ik aai en kus Jay dan spontaan. Ik hou van Jay.
Oh ja, dat was nadat ik nog even ‘geboefd’ heb. Ik heb namelijk mama haar tas leeggehaald en haar portemonnaie… Ach ja, alles voor de ontdekking zeg ik!
Ik heb een krokusje gezien en ik weet wat het is.
Het is een mooi paars bloemetje dat de lente wakker kust.
Kro-KUS dus.
Vandaag is een bijzondere dag, want we hebben mijn broer erkend. Nee, niet herkend, want dat kan nog niet en we wisten al dat hij er zat, dus hij was ook al bekend. Nee, erkend, dus nu wordt hij geboren met de achternaam Hoff en dat is belangrijk, want daarmee hoort hij automatisch bij de bende van Hoff.
Over de Bende van Hoff gesproken, Ebeis en Adlez (geheimtaal van de Bende) ook. Papa vertrek daarvoor om 1 uur, dus we moeten opschieten. Ik heb gezellig gespeeld en boekjes gelezen en wildvreemde mensen aan het lachen gemaakt door Hoi en Hallo te zeggen en ze boekjes te geven. Zo makkelijk is het. Ik ben benieuwd tot welke leeftijd je dat kunt doen. Papa doet het ook nog steeds. Zonder boekjes, dat wel.
Maar voor dat papa vertrok heeft hij me naar boven gedragen. Mama heeft me een flesje gegeven omdat ik even ging slapen. Uiteindelijk werd even tot 4 uur! Ik ben schade aan het inhalen, want ’s ochtends heb ik ook geslapen. en heel veel gegeten. Een boterham, een flesje melk (echte melk voor grote mensen) een hele banaan op een stukje na en dus slapen.
Toen ik uiteindelijk wakker werd zijn we naar Olpa en Olma gegaan. Mama en ik dan. Gezellig! Ik voel me daar al helemaal thuis. En gezellig met Olpa boekjes lezen!
We hebben er ook gegeten. Grote boterhammen op grote Friesch Bont Borden. Dan voel ik me echt in m’n element. MMMMMMMMMMMM zeg ik uitgebreid als ik weer iets eet.
MMMMMMMMMMMM, dus als ik iets lekker vind.
Uiteindelijk waren we zelfs later thuis dan papa en dan is de verrassing des te groter als Siebe en Zelda er zijn!
Dat betekent natuurlijk eerst nog spelen en en gek doen. Fijn, de Bende van Hoff, we gaan nog heel veel plezier beleven. Zeker weten.
Gisteren waren Siebe en Zelda daar en deze ochtend weer! Dat is om te beginnen al tovenarij, maar daar stopt het zeker niet!
Vandaag staat in het teken van tovenarij. Kijk eens naar deze foto’s! Dat zijn foto’s die er normaal niet zijn, maar vandaag was. Foto’s van de crèche, dat is bijzonder.
Daar zie je me in mijn crèche-habitat. Ik zit bijvoorbeeld naast Benthe, maar ook op de kast. Daar zit ik gezellig wat cultuur te absorberen oftewel een boekje te lezen. Zo ben ik de hele dag wat in de weer.
Tussendoor eet ik gezellig mee. 2 boterhammen! Ik had namelijk trek. Als je zo druk bent als ik, verbrand je veel energie plus ik moet nog groeien ook. Al met al veel kilojoules die door me heen jagen.
Trouwens, wat een mooie foto’s zijn er gemaakt. Met mooie belichting en zo. En natuurlijk was daar Ellen. Die is echt haar Dzjezziebatterijtje helemaal vol aan het opladen. Zo vol als het kan, want hoe je het ook went of keert, het einde van het begin nadert.
Straks is het begin van het afscheid voorbij en begint er een nieuw begin. Daar moet je niet te veel bij stil staan.
Toen mama me kwam halen was ik weer heel erg blij om haar te zien. Lange dagen en we moeten nog een eind rijden. Thuis was er weer tovenarij. Ik wijs naar de televisie en ineens kwam daar een pollepel. Magische vingers!
Mama heeft ook een heel leuk rompertje gekregen voor m’n broer. Met hondjes, omdat ze een hele lieve hond hadden gegeven omdat die blind is en de hond helpt dan.
Papa heeft ook nog iets magisch gedaan. Die heeft muziek uit de muur getoverd. Gaatjes boren draadjes knopen (maar dan wat minder snel dan ik nu beschrijf) en Hopla, muziek. Veel gezelliger!
Ik heb Siebe en Zelda niet meer gezien vandaag. Ik lag in bed toen zij thuiskwamen met Olpa. Ze waren daar de hele dag geweest en hebben hele gezellige dingen gedaan. In Bussum hebben ze vis gegeten en in Nederhorst Den Berg hebben ze een sneeuwpop gemaakt en appeltaart gebakken. Die wil ik morgen proeven!
En woensdag zijn we samen thuis. Dan kunnen we veel samen spelen. Ik kijk er nu al naar uit.
Dzjez & Jay 