Veelvraat en Co en de Bende van de Blauwe (hand)schoen en zilver

30 december 201430 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay

Het verhaal eindigt met de nieuwe zilveren en blauwe schoenen die ik heb gekregen.

Vooral de zilveren was mijn eigen keuze. Ik denk wel dat je op jonge leeftijd in een bepaalde richting geduwd kunt worden qua smaak, want ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik zilveren schoenen heb gehad. Daardoor denk ik dat zilveren schoenen normaal zijn, en papa heeft ze ook. Dus een leven zonder zilveren schoenen is ondenkbaar. Maak je geen zorgen, ik ben niet getraumatiseerd, ik kies zelf! Ik mocht ze ook direct aandoen, plus we kregen nog eens een extra korting op de korting: Een-stoere-jongen-met-zilveren-schoenen-aan! De verkoopsters keken trots toen ik de winkel uitstapte.

Dat brengt me naadloos op mijn nieuwe jas met houwtje-touwtje-knopen. Die heb ik geërfd van Philine en dus gekregen van Evelyn. Fijne jas, warm en met zakken waar mijn handschoenen in kunnen als ik ze niet aan heb. Maar die MOET ik wel aan, ook als het niet koud is. Ja papa, zo is dat! Daarna zijn we naar de bibliotheek gegaan en heeft papa voorgelezen aan mij en andere kinderoortjes die toevallig in de buurt waren en ook wel eens wilden weten wat er allemaal in dat boek t beleven was. Veel dus en ik heb puzzels gemaakt en getekend. Leuk dus en toen gingen we weer naar huis.

Over blauwe handschoenen gesproken, papa heeft er ook 1. 1? Ja, ÉÉN en dat is raar. Later als ik groot ben, ga ik begrijpen wat er werkelijk aan de hand was. Maar tot die tijd heeft te maken met: een mountainbike, een gladde heuvel, een slippend achterwiel en een pink die even niet bij de pinken was en nu weet dat hij het gewicht van papa niet in zijn eentje kan dragen. Enfin, zijn humeur lijdt er niet onder!

En ik ben een veelvraat, want ik eet heel veel. Meer dan twee Dzjezzen bij elkaar. We zijn maandagochtend met Opa en Oma gaan wandelen in het bos en ik heb veel gewandeld, paddestoelen en bomen gezien, frissen neuzen gehaald en hard gelachen en daar krijg je honger van! Ik moet ook nog groeien namelijk en dat kost ook boterhammenkorsten en appelflappen!

Thuis eet ik ook al zo veel. Borden vol en boterhamstapels tot aan het plafond. Dzjez kijkt met grote ogen! Hij mag dan misschien al schoenmaat 27 hebben en lange benen, ik ben nog maar 2 kilo lichter dan hij. Ik kom er aan, en haal je in…. ;-). En als mama het eindelijk aandurft, gaan wij er op uit!

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een bewogen kerst en alle dagen er om heen…

28 december 201430 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay

Om te beginnen hebben we onze antibiotica keurig volgens voorschrift opgemaakt en zijn we officieel beter.

Bij mij duurde het wel even hoor voordat ik echt symptomen van beterschap vertoonde. Lodderige oogjes en hangerig gedrag heb ik nog wel een paar daagjes volgehouden. Natuurlijk help het enorm als Siebe en Zelda er zijn want dat geef veel ENERGIE! Ik weet het zeker, ik heb een aangeboren ‘ik-hou-van-ze’. Dat zat al opgeborgen in 1 van mijn genen en was direct actief vlak na mijn geboorte. En toen had ik ze zelfs nog nooit gezien!

Trouwens, ik ben er achter gekomen dat ik een soort smaakincubatie heb (het kan ook gewoon een koppigheid tegen verandering zijn), maar in het begin vond ik antibiotica heel erg vies! Ik moest er niets van weten en keek vies, kronkelde en huilde. Maar na een aantal keren begon ik er (bijna tegen mijn zin in) aan te wennen en begon het zelfs lekker te vinden. Tot het moment dat papa zegt: “Jay, kom je drankje drinken?” en ik spontaan naar hem toe loop en met een glimlach, in 3 slokjes alles opdrink! Ik bedoel maar…

Eerste Kerstdag was een mooie dag. Niet alleen waren Siebe en Zelda er al, Opa en Oma kwamen ook in vol ornaat met voorbereide gerechten en, zeker niet minder belangrijk, cadeautjes… Alweer en deze keer omdat het kan, zonder interventie van Sinterklazen of Zwarte Pieten. En ik heb een garage gekregen. Prachtig! En al mijn autootjes kunnen van de glijbaan af. Daar kan ik uren mee spelen, ondanks het feit dat hij niet op de tafel mag en dat de deuren er uit kunnen vallen en ik denk dat’ie stuk is en papa hem weer maakt.

Ik heb een spiralenboel gekregen. Dat zijn spiralen waar blokjes op zitten en die je kunt schuiven. Dat is goed voor mijn oog-hand-coordinatie. Die is overigens prima, net als mijn woordenschat. Dat is echt een schat, want hij zit in me en ik gebruik de woorden niet. Ik oefen alleen de namen van iedereen, maar woorden voor dingen niet, dus. Wat niet wil zeggen dat ik ze niet ken. Integendeel, je hoeft het alleen maar te zeggen en ik weet wat er bedoelt wordt en of wat het is. “Jay, haal je even je schoenen?” en “Waar is je telefoon?” en “Pak even een boekje” voer ik klakkeloos uit. Woorden-schat.

Iedereen zag er trouwens heel mooi uit! Maar het mooist zag Zelda er uit! Die had hakken aan… Dat is iets heel belangrijks en moois, terwijl ik dan denk: “Daar kun je niet goed op rennen en ravotten, dus is het niets voor mij” en dat komt goed uit, want mannen dragen geen hakken (behalve als je Prince heet en klein bent). Maar in haar geval staat het goed.

We hebben heerlijk gegeten en het was bovendien erg gezellig en daar gaat het om.

Maar het feest was nog niet over. Zondag zijn we naar Evelyn gegaan en daar was Irene! Zonder Noa en Quin, maar met Nynthe, Senn, Lauren en Philine en we hebben ijsschotsen gegooid op ijs op de vijver. Dat is een groot avontuur, ook als je het op afstand mag bekijken wegens een bezorgde vader. Dat verandert snel als hij weg is. En ik groter ben. Dan zal ik eens laten zien wie hier de grootste ijschotsengooier ter wereld is (en niet bang is voor koude natte voeten, want dat is vast de consequentie..).

Ik was niet mee, want ik heb nog niet de ijschotsengooileeftijd bereikt. En weet eigenlijk ook niet wat dat zijn. Niet dat ik er bang voor ben dat ik dat niet te weten kom als ik wat groter wordt… Er is genoeg water in de buurt waar ijsschotsen op kunnen komen. Genoeg kans dus op natte voeten! Nu maar hopen dat de ‘global warming’ niet doorzet.

Oh ja, we hebben een nieuwe aaiPad en vraag me niet waarom, maar ik noem hem de Siebe-en-Zelda-aaiPad. In ieder geval heb ik daar een voorkeur voor. En ondanks het feit dat het een nieuwer besturingssysteem heeft en voor sommige apps een andere interface, begrijp ik heel goed hoe het werkt. Grote voordeel is dat we, Jay en ik, samen en naast elkaar en vooral met ieder onze eigen IPad op de bank kijken. De 1 kijkt Bumba en de ander?

Ook!

It wie wer un moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Superhelden bestaan

24 december 201424 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay

We nemen gewoon een voorschotje op ons ridderschap.

Dat is voor wanneer Jay kan lopen, ik permanent niet meer in mijn broek plas en mama vindt dat we er klaar voor zijn. Ik bedoel: er 557% zeker van is dat er niks mis kan gaan. En 557 is niet per ongeluk gekozen. Het is toevallig het 102de priemgetal en dus alleen maar deelbaar door 1 en zichzelf, wat de som van de delers automatisch 558 maakt, wat overigens geen priemgetal is. Het eerstvolgende is overigens 563 (ook een mooi getal) en het is ook geen Fibonacci getal. De som is 17 en de som daarvan is 8 en dat is dan weer het aantal gouden kerstballen in onze kerstboom. En zo zie je maar weer, toeval bestaat niet.

In ieder geval, tot die tijd hebben we thuis genoeg mogelijkheden om held te zijn en in het geval van Jay, die is hard bezig minder ziek te worden. Vieze medicijnen zijn uiteindelijk niet voor niets uitgevonden (alhoewel ‘vies’ subjectief is . Ik vind het namelijk best lekker, want ik heb precies hetzelfde drankje. Jay is in dat opzicht een beetje een draakje, wat op zich ook een vaardigheid is). Daarom hebben we dus een cape om (dat en omdat papa dat bedacht heeft. Zonder hem zou het leven een stuk, eh, rustiger zijn….)

Ik ben wel aan hem gewend hoor.
Ik ken hem eigenlijk zo al mijn hele leven. Vanaf de dag dat ik geboren ben doet hij zo, alhoewel ik denk dat hij met Dzjez nog een paar trapjes er boven op heeft gedaan. Met voorbedachte rade denk ik. Dzjez is zijn handlanger in het doen van gekke dingen. STEREO dus. Van twee kanten tegelijk. Maakt mij een gezonde gek, want zoals Stef Bos al zong: “Gek zijn is gezond!”

Maar ja, ik voel me wel beterder. Ik moet wel een beetje afscheid nemen van de zieke Jay, want die sluimert nog steeds wat door de optrekkende wolken van ziek zijn heen. Gelukkig helpen Siebe en Zelda hard mee om niet ziek meer te zijn. En morgen is het kerst. Benieuwt wat dat gaat brengen…

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tkanbeter, maar ook slechter

23 december 201424 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay, Siebe, Zelda

Er is een bacterie in het huis, zegt mama, en die maakt ons allemaal ziek en dus gaan de ramen open en wordt alles gewassen.

Die bacterie zie ik voor me als een beestje met een koksmuts op, want hij is iets aan het bakken en hij kijkt redelijk gemeen uit zijn ogen. Niet dat hij het expres doet! Hij heeft er niet voor gekozen om een bacterie te zijn, zo is hij geboren, maar desondanks of juist daarom, of misschien wel doelgericht zonder plichtbewust te zijn, is hij met gemene beetjes bezig om mensen ziek te maken. Eerst was het mama, toen Jay en nu blijkt dat ik het ook heb. Allemaal aan de antibiotica.

En laat ik daar nou een ongelooflijke hekel aan hebben!

Elke keer als ik ook maar een bruin flesje zie wil ik wegkruipen en word ik onblij. Laat staan de spuit waarmee papa dat in mijn mond doet! Ik weet diep in mijn hart wel dat ik er beter van wordt, maar toch, het druist tegen mijn gevoel in. Ik ben trouwens best wel ziek geweest en heb serieus geoefend om een dood vogeltje te zijn, want zo zat ik op de bank. Of bij Siebe, Zelda, mama, papa en beppe op schoot (want daar zijn we ook geweest gisteren, alhoewel ik daar de hele middag in bed gelegen heb!) en tussendoor dus: dood vogeltje spelen.

Nu moet ik zeggen dat Antibiotica wel een wel heel mooi woord is. Klinkt een beetje als een dans. “En dan doen we nu even met z’n allen de AntibioticaChaCha! Ga maar tegenover elkaar staan en kijk goed naar wat de ander doet en doe het omgekeerde.” Dus als de ene de hand omhoog doet doet de ander de hand omlaag; als de ene springt, zakt de ander door de knieën; als de ene AAAAH zegt, zegt de ander IEIEIEIEH. Je snapt het wel.

Het goeie nieuws is wel dat Siebe en Zelda er zijn. Afgelopen vrijdag waren Opa en Oma er om op te passen, want mama ging eten met haar werk, en papa moest naar België voor zijn werk en op de terugweg heeft hij Siebe en Zelda gevonden in Gent 😉 dus heeft hij maar besloten ze mee te brengen. Hun geluk was dat ze onderweg weinig files hebben gehad en mijn geluk was dan weer dat ik nog op was en dus heel hard kon juichen toen ik ze ineens voor het raam zag staan!

Ik zag het pas de volgende dag.
Ik lag rustig (als een dood vogeltje) op bed bij papa, toen Zelda binnenkwam…. Ik raakte bijna het plafond van verrassing en blijdschap. Het is dus bewezen, Zelda is een soort krachtvoer. Zelfs als je bijna niet meer kunt, dan kan zij er voor zorgen dat je ineens een soort superdreumes wordt. Dat, en ze is de beste hangzus van de hele wereld! Bij haar ontspan je pas echt. (Siebe kan er ook wat van hoor!).

Op de weg naar Drachten heeft Zelda nog een paar leuke selfies gemaakt. Echte kunstfoto’s zo gezegd. Ze noemen dat een Duck-Face. Dus.

En met mij ook!

Ik heb trouwens ook ontdekt waar ze kabouter Plop z’n muts bedacht hebben. Het oorspronkelijke idee kwam van een pyjamabroek.
Ik weet het zeker! Kijk maar naar de foto!

Wat ook nog gaaf was, was dat we zijn gaan wandelen op zondagochtend. En we zijn gestart waar we normaal naar de markt gaan, dus konden we eerst WOEOEOEI! gedaan. Samen met mama (maar ik kan veel harder dan zij hoor, want ik heb 7-mijls-laarsjes aan).

We zijn helemaal rond gelopen en toen hebben we nog naar een boerderij gekeken. Midden in de Vesting. Dat was eigenlijk wel slim bedacht. Dan heb je melk, eieren, wol, en vlees. En van de melk kun je dan weer kaas, boter en milkshakes maken. Dat was een echte hit! Slim gezien zeg ik! En dat voor de Middeleeuwen.

Ik ben ook nog in een boom geklommen (met de hulp van papa hoor) en daar heb ik op een tak gezeten. Ik ben niet bang voor hoogtes. Zet me neer en ik blijf zitten. Ik ben vooral bang voor dieptes…. Die eindigen via een stijle heuvel, een vals plat in het water. Tenminste als je op het talud van de Vesting staat.

We zijn ook nog met Jay gaan lopen, want hij moet ook oefenen hè. Gaat telkens beter!

Thuis hebben we nog even gebald. Met een bal is dat, en Jay die kan superhard smijten! Als hij niet oppast gooit hij het door het raam (of tegen de kerstboom, want als je goed kijkt, zie je die telkens op de achtergrond staan. Mama heeft die samen met ons in elkaar gezet. Ze heeft ook lampjes voor het raam, op de schoorsteenmantel en op de kast gezet. Voor als je op pad bent en de weg kwijt bent, dan kun je ons huis altijd terug vinden. Volg de lampjes!
Ook te volgen via Google Earth….
Beregezellig!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Brothers in Blokjes Bloezen

13 december 201413 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay, Olpa en Olma, vrolijk

Het was een snotterige en loperige week.

Ik weet dat jullie dat liever niet horen, maar sommige dingen zijn nou eenmaal zo als ze zijn en in mijn geval liep het uit mijn neus en uit mijn linkeroor. Dat van die neus in controleerbaar, behalve dan dat ik niet wil snuiten. Dat van het oor niet. Het loopt goed door en dat is belangrijk volgens de boekjes, maar het stinkt ook! WOW, ik wist dat ik kon stinken, maar dat komt ergens anders vandaan. Dit is echt een buitengewoon knappe stinkgeur. Eén met veel facetten en IK ben er trots op. Bijkomend voordeel is dat ik elke dag schone lakens krijg.

Het vocht op mijn polo is water…

Ik heb dan weer niks noemenswaardig. Ik ben vooral bezig de wereld te ontdekken en dat bevalt me meestal goed. Soms neem ik iets te veel hooi op mijn vork en dan schrik ik HARD en moet ik even huilen, maar het grootste deel van mijn ontdekkingen gaan vlekkeloos en vol nieuwe indrukken.

Zoals het avontuur met de doos. Een doos kan er voor zorgen dat het licht uitgaat en dat is eng. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar als je hem over je hoofd heen trekt, wordt het donker en zie je niets! Als je hem er dan weer af doet gaat het licht weer aan…. Ik kan ook dozensjouwen. Dan loop ik met de doos van de ene kant naar de andere kant. Jaja, LOOP door de kamer.

Bovendien ben ik veel aan het bellen met mijn onzichtbare vrienden de laatste tijd. Dat komt door mijn magische plastic telefoon. Die heeft niet een simkaart maar een slimkaart, daardoor heb je geen abonnement nodig. Of een telefoonnummer. Hij doet het gewoon en kan ik fijn bellen!

Het was wel koud trouwens! Zeker als papa het niet nodig vind om handschoentjes en mutsen op te zetten. Word je hard van, zegt’ie, nou dat klopt. Zo hard als bevroren vingertjes (ok hier overdrijf ik ten behoeve van de dramatiek van het verhaal). Gelukkig was het warm op de crèche en is de weg er naar toe niet zo lang. We kunnen wel de lichtjes van de bakfiets aandoen, waardoor we een straal hebben. Die fietst voor ons uit en kunnen wij goed zien, waar we naar toe gaan.

Grootste avontuur van de week was wel het bezoek aan opa en oma (ik en Jay waren woensdag ook al gaan wandelen in het bos).

Ho en wacht eens even! Voor mij was dat een groot avontuur. Ik heb daar namelijk wel 104 kilometer gelopen. Vooral in het bos gaat dat heel goed. Sowieso was het de eerste keer dat wij als brothers samen mee gingen met opa en oma. Voor mij is dat dus bovendien een heugelijk moment. Dat betekent dat ik groot wordt. Dus.

Mijn knieën hebben wel heel veel de bosgrond gezien en die vonden dat mooi. Samen met mijn billen die ook vaak een touch-down hebben gemaakt. Ja, beregezellig! Gelukkig hebben we die dan weer niet gezien.

Mag ik weer?
Ik heb opa geholpen met de KERSTBOOM! dat is pas een mooie gewoonte. In plaats van zelf naar het bos gaan, haal je een stukje bos in huis en verkleed je dat als een tierlantijn. Maar eerst moeten we dat ding temmen in de regen. Met al die takken en naalden en die kluit met aarde moesten we dat met goed fatsoen in een pot krijgen, om dat vervolgens naar binnen te transporteren. Opa had maar geluk dat ik er was, want anders was het niet gelukt! EN ik had mijn gele Bob De Bouwer helm op. Een garantie voor kerstbomensucces!

Wij gaan er ook een halen.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alweer Sinterklaas en nu in Drachten!

7 december 20147 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay Beppe, Dzjez, Jay, sinterklaas, Tessa

Die man heeft het behoorlijk druk zeg! Gelukkig dat opapiet hem meehelpt, want anders was het echt ondoenbaar!

Het was een parcours met hindernissen want eerst moesten we nog naar Hilversum om iets van papah te ruilen…. Toen moesten we nog eens bloemen voor Beppe en Tessa kohpuhn… en toen pas gingen we weer in de auto op weg naar Drachten. Nee niet naar Beppe, maar eerst naar Tessa, want papa… moest daar eerst helpen een douchedeur te repareren. Nouja! Ik was heel onblij en er waren ook nog twee poezen op de koop toe. M’n tranen hadden geen idee hoe snel ze uit mijn ogen moesten springen! Dat was niet de bedoeling! We zouden naar Beppe gaan en dit is niet Beppe, laat staan Sinterklaas.

Gelukkig was het snel klaar en konden we opnieuw onderweg naar ons einddoel: Beppe dus!

Daar aangekomen waren Senn en Nynthe er ook snel bij en onder die omstandigheden is het OK. We voelden met zijn allen de spanning die in de lucht hing. Je voelt dat gewoon hè. Je weet dat er iets gaat gebeuren en je weet ook wat, maar je weet nog niet wanneer…. Ik denk: Zolang het licht is, zal hij nog wel niet komen… En inderdaad, de bel bleef stil, het raam was kloploos, de deur bleef dicht en wij gespannen.

Ik heb geen idee waar iedereen mee bezig is, behalve dat het reuzegezellig is (behalve de poes bij Tessa, want dat was een notoir huilmomentje!). Leuk hoor bij Beppe met Senn en Nynthe en ik kan laten zien hoe goed ik al kan lopen en kletsen!

Het was een drukte van belang en de doosjes met speelgoed van Beppe werden al snel omgekieperd en hard gespeeld. Zo hoort het en bij Beppe spelen is anders dan thuis spelen. Probeer dat maar eens uit te leggen, maar het is echt zo!

En al die tijd was er geen Sinterklaas! Papa ging uit pure wanhoop Chinees halen, want ja, er moet natuurlijk op een bepaalt moment wel gegeten worden. En wat denk je? Toen papa een tijdje weg was ging….DE BEL en er werd ook HARD OP HET RAAM GEKLOPT!

Als bezetenen renden Nynthe en Senn naar de deur en ik dacht: ik moet ook maar meelopen.

En ik had amper tijd om te reageren, laat staan te snappen waar het over gaat.

En wat schetst mijn verbazing? Allemaal jute zakken! Nou ja, is daar al die drukte om te doen? Maar goed, ik heb meegeholpen de boel naar binnen te slepen en wat blijkt? Die zakken zitten dus VOL MET CADEAU’S!! Echt waar! Te veel om op te noemen. Nu snap ik de uitdrukking ‘ogen in de achterkant van je hoofd hebben’ . Dat is nodig om alles te kunnen zien.

En papa? Die was er gewoonweg niet bij!

Die kwam een paar minuten later binnen en zei dat hij wel een Piet op een paard had zien wegrijden. Dát hebben wij dan weer niet gezien! Dan gaan we beginnen. Pakjes uitpakken en dat is gaaf. Dat is zo leuk dat je amper kijkt naar wat er in het papier verstopt zit! Nee, uitpakken en doorgaan! Ik denk dat het minstens zo leuk is gewoon 50 pakjes uit te pakken, zonder dat er echt wat in zit… Misschien een idee voor volgend jaar!?

In ieder geval, uitpakken duurde een eeuwigheid want er waren wel honderdduizend pakjes en er waren gedichten! Ook voor Nynthe en Senn en die kunnen zelf al lezen. Zo cool! Dat wil ik ook. Ik kan dan ook niet wachten om dat te doen. Misschien moet ik volgend jaar net als Nynthe nummers. Want die ken ik wel als ik ze zie! Van 1 tot en met 10.

Ik mocht naar bed, want zulke grote dagen zijn vermoeiend voor kleine mannetjes. Pfff.

Maar toen ik weer opstond was ik chagrijnig… Echt waar! Ik moest huilen, was zeurderig en vervelend. Gelukkig had papa nog brood meegenomen en dacht mama er aan om het me te geven en dat was dat. Ik had gewoon honger! Daarna was ik een superdreumes! Lekkeer lopen, spelen, en… Stofzuigerrijden! Dat is een mooi avontuur. Het is een vervelende baan, maar iemand moet het doen. Jay de stofzuigerrijder, wie weet…

Na de cadeautjes kom je er achter hoe leuk ze zijn! Ik heb er al heerlijk mee gespeeld. Met mijn bulldozer van LEGO, de puzzels en al die boekjes! Niet met de ministeck en ook niet de chocoladeletters uitpakken. Nou ja! Wel pepernoten eten, want ik had mijn eigen zakje gekregen. Ik zeg dat is een goeie nieuwe gewoonte en ik kan in dat opzicht niet wachten tot volgend jaar. Groter, slimmer, wijzer en vol verwachting! En misschien kan ik al lezen en krijg ik ook een gedicht…..

Ik heb naast allemaal cadeautjes die ook heel mooi zijn een heel mooi plastic, opklapbaar telefoontje gekregen van nog geen 1 Euro, en dat is het allereinde. Daar kun je goed de hele wereld mee bellen en het maakt nog geluidjes ook… Jaja, kleine jongens worden groot!

We kunnen natuurlijk niet weggaan zonder samen-in-de-stoel-draaiertje te doen. Dat was gaaf!

In de auto zijn we uiteindelijk in slaap gevallen en hebben alles nog eens goed aan de binnenkant van onze ogen gekeken. Wat een mooie dag! En dat vond iedereen. Ik ben heel blij met de eerst echte officiële Sinterklaas die ik bewust mee heb gemaakt. BEDANKT SINTERKLAAS en de hulp-Sinterklazen!

Ik kijk al uit naar die van volgend jaar, want dan snap ik het ook!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Boer’n’kool, Boer’n’koekjes en 3 vingers

5 december 2014 Dzjez Dzjez gedachten, Jay

Dat was de verrassing van de dag!

En het was me een dag. Jay voelde zich niet helemaal goe, mama voelde zich niet helemaal goed en ik was best OK, behalve dan dat ik 3 keer in de broek geplast heb. Eb als je me vraagt waarom? Dan zeg ik weet ik niet. Sowieso knik ik liever m’n hoofd en zeg niks. Weet nog niet of dat bij mijn leeftijd of bij mijn aard hoort… Ik denk dat papa met geen van beide genoegen neemt, want hij vindt dat je praat met je mond, woorden en geluid. Op zich zit daar wel iets in natuurlijk.

Maar goed, de verrassing.

Oma had mama een gezegd dat in het kader van de ziekenboeg, Opa een stevige pot boer’n’kool kwam brengen en dat was zelfs bovenverwachting veel en meer. Meer in de vorm van spekjes, maar vooral worst. Na een kleine aarzeling een stevig toegesproken te zijn door papa en het opruimen van de trein, ben ik opnieuw gezwicht en aan tafel gaan zitten. Als beloning voor de inspanningen van opa en oma, heb ik bijna alles opgegeten, met elke keer een klein stukje worst. Hoera!

Nu is er nog een mooi verhaal te vertellen, want afgelopen dinsdag kwam sinterklaas op de crèche! 2 december is dan ook een datum die ik nooit ga vergeten. We voelden de spanning al toen mama ons op de bakfiets bracht. Binnen hingen overal versieringen die te maken hadden met Sinterklaas en natuurlijk PIET! Ik weet het zeker, als ik de kans krijg wordt ik later Piet en klim op daken, maak grapjes en strooi pepernoten snoep in de rondte. Wat een mooie baan is dat!

Ik was er ook bij en vond het erg gezellig, alhoewel ik me op de foto’s wat afzijdig houd, in tegenstelling tot Dzjez, die met z’n snufferd, luid zingend en muts vooraan stond! Zo is hij dan ook weer. Ik heb me dan weer vooral gefocust op de eenzame pepernoot. Die zijn er namelijk veel. En je hebt ook de pepernoten die helemaal vergeten worden en afhankelijk van de plek waar ze liggen, beschimmelen, opgegeten worden door dieren, verweken (als ze buiten in de regen liggen) of verstenen (maar dat zijn dan weer vaak getraumatiseerde pepernoten of pepernoten die ergens heel hard van geschrokken zijn). Gelukkig worden de meeste pepernoten lekker opgegeten, waardoor ze automatisch pepergenoten worden…

Papa kwam ons halen en toen zei hij ineens dat hij ook nog een verrassing was, omdat het 2 december was…. Ik zei ja en hij zei: Ja, je bent jarig.

Huh, dan ben ik, en ik kijk naar mijn vingers, en zeg drie! En steek drie vingers op. En dan gaan we een feest vieren en taart bakken! Jaag, zeg ik leuk en wat een verrassing. Dan ben je snel van het ene feest in het andere.

Maar wat een drukte! Je schoen zetten, liedjes zingen, rustig slapen en dan de volgende ochtend hopen dat er iets in de schoen zit! (ik ben er niet echt zo mee bezig hoor, het is elke keer weer een verrassing). Maar we vinden er wel leuke cadeautjes, zoals wintermutsen en sinterklaasboekjes. Goed, zeg ik!

En op 3 december kwamen opa en oma langs om mijn feest te vieren en koekjes te bakken!
En
ze
hadden
ook
een
cadeau… Een Bob de Bouwer helm! Cool hoor en in de middag kwamen Evelyn, Lauren en Philine ook nog langs voor mijn verjaardag en van hun heb ik een houten trein gekregen en een spel met gekleurde kraaltjes die je op een stokje kunt zetten en een dobbelsteen. En een zak chips en dat is dan weer lekker en samen hebben we koekjes gegeten. Wat is december toch leuk! En dan hebben we nog niet eens sinterklaas gevierd, want at gaan we zaterdag in Drachten doen.

José is ook nog geweest. Samen met opa en oma, maar dat was al weer vorig weekend. Ik spring van de hak op de tak, gewoon omdat het kan. De laatste keer dat we haar zagen toen was ik nog 15 centimeter kleiner en was het 15 graden warmer. Dat was op de camping en toen wist ik nog niet eens wat dat was. Nu nog steeds niet, maar ik kan wel dag, nee, klaar en Dzjesss zeggen!

Het was wel heel leuk om haar te zien, want ze is heel lief plus opa en oma er bij zijn wel heel veel leuke mensen. We zijn nog even in de speeltuin geweest en ik ben één keer van de glijbaan geweest en dat was goed en genoeg. Dzjez heeft gefietst en is ook van de glijbaan geweest.

Voor de rest ben ik nog niet zo in de sinterklaas. Ik weet eigenlijk niet wie hij is, maar weet zeker dat hij bestaat! En de pieten ook. Volgend jaar ben ik er helemaal bij.Dan heb ik genoeg geoefend, kan feilloos praten, snap alles en lopen als een kievit!