Ik laat me natuurlijk niet zomaar aan de kant zetten. Zeker niet door iemand in een rood/witte outfit met nummer 14 er op. Wat zegt dat nou? Helemaal niks! Bovendien ben ik de laatste tijd ook into voetbal. Regelmatig voetbal ik ’s ochtends vóórdat we naar school gaan, samen met Dzjez. Dat is recent hoor! Sinds kort vind ik het pas leuk.
Wat ik ook superleuk vind de laatste tijd (en dat blijf ik doen), is steppen. Steppen op een step (blijft een vreemd woord, dat er omheen blijft draaien om wat het nou eigenlijk is. ‘Step’, is dat eigenlijk wel een Nederlands woord? Ik denk dat het van het woord ‘step’ komt uit het Engels, en dat betekent gewoon stap…. en stappen doe je dus niet met een step. Je zet af met één been, op een plank met wieltjes en een stuur. Nu zijn we ergens, want dat komt in de buurt van het woord ‘pedaal’ wat betekent: hefboom bediend met de voet of trapper. Komt van het Latijnse pedalis wat ‘bij de voet behorend’ betekent. Daar komt het woord autoped vandaan. Lang verhaal kort, het gaat niet automatisch, ik ben het die het doet, dus noem ik het een Jayped), dat doe ik dus nu ook….
Verder ben ik HARD aan het werk om mijn brein te trainen. Vanochtend (zondag) eerst al gerekend als een brandweer, en daarna taal. Op de moderne manier, met computer en koptelefoon. Goed luisteren en dan het woord typen. Hieronder, als je goed kijkt, zie je hoe ik dat doe.
Dat is de manier dus om dat te doen. En hoe meer ik het doe, hoe slimmer ik word.
Als ik klaar ben ga ik weer lekker spelen. Binnen of buiten, weer of geen weer, want ik heb het toch niet gauw koud. Ik heb twee wangen die werken als kleine vermarminkjes. Die worden telkens roder (en warmer) naarmate het kouder wordt. Handig. Liefst ga ik nog op blote voeten, heb ik overgehouden uit Indonesie, maar dat mag niet.
Dit verhaal is gebaseerd op fictie en kan de werkelijkheid beschadigen.
Zoals elke boerenkar heb ik ambitie, mijn ’15 minutes of fame’ (en hoe langer hoe beter). Maar het zag er niet goed uit. Al jaren doe ik mijn boerendingen en ben geworden van een glimmende boerenkar met verf en zonder roest, naar een gelaten kar die door weer en wind doet wat karren doen.
De kar van de buren daarentegen had een ander bestaan. Al jaren een parade van fame op die dag in december. Al weken van tevoren was hij er over bezig, die ene dag waarop alles wat het karrenbestaan het cachet geeft om de modderigste paden en stoffigste ladingen, in de dieseldampen van de trekkende trekker te doorstaan.
Ik had de hoop al lang opgegeven en trok de banden met de buurkar daarom maar stevig genoeg aan om mee te genieten van zijn verhalen, als inspiratie voor mijn bestaan.
Maar, zoals met veel verhalen, gebeurde er op een dag iets bijzonders. De buurkar brak zijn as en stond er ineens maar zielig bij. Een gebroken as is een spelbreker en maakt van een kar een hoop ijzer en hout. Een disfunctionele plaatsinnemer op het erf. Het begin van een roestig einde. Ik had met hem te doen.
De ophaaldag kwam en onmiddellijk werd duidelijk dat er een alternatief nodig was voor die dag in december. Ik zag ze staan en ze keken en ik pompte me op en liet het zonlicht weerkaatsen op het laatste niet roestige deel van mijn frame.
Als een vertraagde film kwam de delegatie richting het erf en bekeek me grondig. Het stro en de modder nog op m’n rug; de boer gaf aarzelend toe en mijn 15 minutes of fame straalden me tegemoet!
Geen idee wat er ging gebeuren op 23 november, maar het moest wel geweldig zijn.
Mijn vocabulair als kar is natuurlijk maar beperkt, dus ben ik blij dat de foto’s die gemaakt zijn het verhaal van mijn transformatie beter vertellen dan woorden.
Ik dank dan ook de ijzermijnen, de zaag en lasmachines, de rubberbandenfabrieken en de houtbewerkingswerkplaatsen die aan de basis van mijn geboorte hebben gestaan, maar vooral de vrouwen en mannen, de klussers en de visionairs, de egyptenaren en de meesters en de juffen en de vrijwilligers, maar vooral de kinderen op en achter de kar die mijn transformatie en deze deze dag mogelijk hebben gemaakt.
Het enige wat ik er als kar aan toe wil voegen is: “I’ve been there and done it!”.
Ik ben de pralende Sintkar geweest en kan vanaf nu in vrede kan roesten.
Tenzij ik volgend jaar weer mag.
Ik ben er klaar voor.
Dat was natuurlijk het verhaal van de praalwagen. Die mag natuurlijk ook een podium hebben en dat laten we ook zo, maar het leuke was dat wij er ook bij waren. Terwijl papa aan het klussen was, waren wij aan het spelen met de andere kindjes die er waren.
En ik ben er zelf op de fiets naar toe gereden. Dat was de eerste keer naar school, en ondanks de bombarie die je er bij kunt verwachten, viel het allemaal reuzemee. Het is hetzelfde als fietsen in de speeltuin, alleen dan zonder speeltuin.
(Het voelt een beetje als het idee dat je op de rand van een hoog gebouw loopt. In essentie is dat precies dezelfde ervaring en beweging als langs het lopen op de rand van een stoep, alleen de hoogte zorgt er voor dat je het ineens Spaans benauwd krijgt).
En ik was er bij en fietste met hem mee. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het ook is.
We hebben lekker gespeeld en er waren ook grotere kinderen en die plagen natuurlijk zo nu en dan. Dus toen ze de deuren naar het schoolplein op slot hadden gedaan, moest ik over het hek klimmen om de andere kinderen te bevrijden!
Oh, en er kwam ook nog een brandweer! Het is zo’n dag die vol met onverwacht leuke verrassingen zit, want we kregen ook nog broodjes met knakworst en mochten Fanta en Cola drinken! De bouwers kregen lekker nasi van de Thai van de Keverdijk en je kon aan hun gezichten zien dat het nodig was én dat het lekker was.
Nadat de kar klaar was (en Jay hem geïnspecteerd heeft) en ik omgekleed was als Egyptenaar, zijn we met de school naar de kar bij Het Arsenaal gelopen. Daar stonden de andere karren met de bijbehorende kinderen al klaar, omgeven door Sinterklaasmuziek die uit de speakers schalde en een zwevende waterstraalpiet.
Tessa, Senn en Nynthe waren er ook en Evelyn is juf op de Godelineschool, dus die was er verkleed als hippie ook! Gezellige boel.
Wij hebben gewoon gewacht op Sinterklaas en toen hij aankwam, konden we op onze kar klimmen en de toer door de vesting maken.
Wij zijn eerst even naar huis gegaan en kwamen pas later. Zo lang wachten is niet leuk anyway, bovendien zie je de kar dan mooi aankomen. En mooi was’ie, hij glimde er echt op los! En Dzjez en z’n schoolvriendjes zaten keurig op de banken.
Ja, en na verloop van tijd kon ik niet anders, want ik moest ongelooflijk nodig plassen! En ik mocht niet van de kar. Pas aan het eind…. Ik heb het gered! Gelukkig.
Oh ja, en ik heb ook nog een tekening gemaakt voor Sinterklaas. Papa zei dat hoe mooier de tekening, hoe groter het cadeau kan zijn… Dat is een goeie motivatie, dus ik heb er echt mijn best op gedaan:
En het heeft gewerkt! We hadden én snoepgoed én allebei een Fortnite Nerf!
Ik had een kleurplaat gemaakt en die werkte dus ook. Nu moeten we er alleen op letten dat we elkaar de ogen niet uitschieten.
Anyway, na een lange mooie dag en een lange opluchtende plas, waren we klaar. Ik ben samen met Jay op de bakfiets met mama naar huis gegaan en papa ging lopen (die had nog niet genoeg gesjokt!). Thuis hebben we nog Sinterklaas Journaal gekeken en 2 minihapjes Lasagne. We waren denk ik klaar.
Vandaag is een bijzondere dag, waarbij ik papa en mama tot tranen heb geroerd (mezelf ook, want op een gegeven moment ging het mis en viel ik, waarbij ik m’n ego pijn deed. Maar dat zijn korte pijntjes, zonder bloed, dus met een klop op de schouder en een knuffel, kun je dan snel weer verder).
Waarom was het bijzonder? Het was bijzonder omdat ik de afgelopen weken, elke dag geoefend heb met papa, om letterlijk iets onder de knie te krijgen. Het zijn niet letters en woorden, want daar oefen ik mee met mama, nee het is iets anders. Iets wat ik oorspronkelijk min of meer kon, maar door een lelijke val een aversie voor heb gekregen en daardoor moest ik eerst door een persoonlijke blokkade heen voordat ik mezelf terug in het zadel had.
Letterlijk weer, maar dat kun je dan weer beter met je eigen ogen bekijken, en daarom is hier het filmpje van de laatste twee dagen voor het mirakel van Naarden.
Zo, nu weet je het en begrijp je ook wat ik bedoel.
Voor mij is het ook een belangrijke dag, ondanks het feit dat ik het lastig vind te laten zien en horen dat ik het al lang en beter kan, want vanaf nu heb ik aan Jay een fietsmaatje. Dat betekent concreet dat we de horizon kunnen verwijden en de uithoeken van de fietsbandwereld kunnen ontdekken.
Als we lang genoeg oefenenen, kunnen we samen naar Senn en Nynthe fietsen om op bezoek te gaan en te spelen. De wereld van leuke dingen ligt aan onze voeten!
Maar deze Blog gaat meer over mij dan over jou Dzjez, want ik ben de held in dit verhaal. Niet dat ik niet blij ben met jou aan mijn zijde, maar ik rijd voorop! Ik heb zelf bedacht om via de kleine speeltuin, achter de huizen langs, een groot blokje te fietsen. Wel grappig dat papa achter me aan rent om te kijken of alles wel goed gaat…… Dah! Tuurlijk gaat het goed. Als ik eenmaal besloten heb dat ik kan fietsen, dan fiets ik de stukken er van af!
Wel interessant is dat ik onderweg een dode vogel langs de weg zag liggen. Een goed moment om even bij stil te staan en naar te kijken. Even beseffen dat een volgel, in alles wat het kan zijn, ook gewoon als een zielig hoopje op een tegel kan liggen. Het kijken naar een dode vogel is een beetje zoals met poezen. Als je ze ziet, moet je er altijd even bij stilstaan en als het kan even aaien. Het voelt goed en haalt je even uit de sleur van het alledaagse leven.
Daarover gesproken,…. oh nee, dat mag ik niet zeggen. Dat is voor later.
Voor nu is het belangrijk, dat ik volgens de omstanders, een nieuwere versie van mezelf ben geworden. Op één of andere manier kan ik dat ook wel begrijpen, want elke keer als je iets nieuws bijleert, kun je niet meer dezelfde zijn als daarvoor.
Aan de ene kant omdat je jezelf dan aan het verloochenen bent (en dat is weer zo’n woord dat je zo nu en dan graag eens leest) omdat je de verandering niet erkent, en anderzijds dat je niet bezig bent met je nieuwe ‘skills’ (ja, laten we maar even AngloSaxisch denken en dan de andere kant bedenken dat het woord ‘vaardigheden’ meer klinkt als een beoordeling die je krijgt op school), die je vooral nieuwe mogelijkheden geven van zijn, doen en denken….
Denk daar maar eens over na (commentaren en reacties, kun je onderaan delen).
Vanaf vandaag ben ik Jay 7.0. (Small step for Jay, but giant leap for Jay-kind)
WE ZIJN DUS OOK NOG NAAR HET VESTINGMUSEUM GEWEEST!
Ik maak m’n stem its luider want die Jay vraagt wel heel veel aandacht! <interne stem: En als ik het zo bekijk, belees en beluister, gaat dat de komende jaren iets zijn waar je aan moet wennen>
En het dat was gaaf. Een mooie afleiding van mijn iPadAttraction. We zijn er natuurlijk wel eerder geweest, maar elke keer als we de kanonnen horen afgaan, is de belevenis uniek.
Deze keer zijn we ook met de rondleiding op de boot meegegaan, maar dat grote-mensen-gepraat wordt naar verloop van tijd saaaaaaaaaai, en gelukkig was Jay er en een ander jongetjes, zodat we ongewenste herrie konden maken.
Lang verhaal kort, het was een leerzaam en straks gaan we nog even voetballen in de speeltuin en dan iPad!
En ik ga nog even fietsen (ook al ben ik heel erg moe….) en voor morgen heb ik nu al weer zin in om nog meer te fietsen!
Vakantie is leuk.
Zeker als je een museumkaart hebt en die hebben we, dus op maandag besloten we om dinsdag naar het Aviodrome te gaan (Aviodroom is leuker). Een hangar vol met vliegtuigen en historie (of omgekeerd, of ondersteboven, want met vliegtuigen weet je het nooit!). Hoe dan ook: Papa is enthousiast en heeft waarschijnlijk zelfs een beetje onrustig geslapen.
Het was een beetje miezerig weer, maar dat deert niet. We hadden thuis geluncht (en eten is belangrijk), dus een broekzak van papa met Winegums is genoeg om de dag door te komen (de appels eten we wel op de terugweg).
Het begint al goed. De vliegtuigen lachen je letterlijk tegemoet. Het is alsof je in de film “PLANES” stapt, het vliegtuigbroertje van CARS, voor degenen die het genre ‘Animatiefilms voor kinderen’ een beetje volgen. Papa zegt dat dat de enige goeie reden is om kinderen te krijgen, dan kun je gelegitimeerd en ongegeneerd meekijken naar de nieuwste animatie film.
Daar over gesproken, we zijn ook samen met papa naar Toystory 4 geweest! Opnieuw een zak vol snoepjes, een fles limonade een 3D bril en gaan. Wat een leuke film was dat zeg! Ik ben compleet vergeten dat ik het lastig vind om langer dan een uur stil te zitten! Maar dat terzijde.
Ik was behoorlijk stil voor mijn doen, want ik was onder de indruk. Mooi om te zien en te beseffen, dat iets wat altijd een grote droom is geweest van de mensheid, maar een door de eeuwen heen een onmogelijke opgave was, dan uiteindelijk toch gelukt is.
En dan is er niemand die mij moet zeggen dat vogels dom zijn. Die zijn juist superslim. Hun hele evolutie heeft er toe geleid dat ze met alle gemak van de wereld kunnen vliegen. Geen enkele inspanning, gewoon ‘hup’ de lucht in en gaan. Het lijkt zo simpel eigenlijk, maar als je er bij stilstaat en beseft dat hun botjes hol zijn en de vleugels een hele speciale vorm hebben, zou je toch elke dag in volle bewondering naar ze gaan kijken! Precies.
Precies, en dat is wat we gedaan hebben. Door de tijd heen van de vliegtuigen, kijken naar de ruimtevaart, in een ongelooflijk grote Boeing 747, en die is echt niet te doen zo groot, met een tweede verdieping! Je beseft het pas goed als je in de achterkant bent, waar de stoelen en het plafond uitgehaald zijn. Een HAL zo groot, en dan zit het laadruim er nog onder.
En omdat het regende moesten we schuilen onder de vleugels, waar je normaal niet komt, en dan besef je je pas, hoe groot die wielen zijn en eigenlijk klein in verhouding tot wat ze moeten dragen! En die garageboxen onder de vleugels waar ze in moeten is mega-gigantisch!
En toen zijn we in een simulator gegaan, waarbij je bijna misselijk werd van het open en neer en heen en weer gaan. Geen idee waar het over ging, maar toen we er uitkwamen moeten we rennen naar de volgende hangar, want het regende.
Nog meer vliegtuigen, en toen naar het eerste Schipholgebouw uit 1910. Mooi nagebouwd hebben ze dat, en knap dat ze er ooit zo mee begonnen zijn. Schiphol was eigenlijk een Fort en waarschijnlijk onderdeel van de waterlinie (maar dat is een ander verhaal) en is eigenlijk heel klein beginnen.
Ja, en een van de eerste intercontinentale vliegroutes was naar Indonesië. Ik denk dat je het voor sommigen een intercontinentie route kunt noemen, want dat waren zware tijden voor je blaas!
Toen alles achter de rug was qua kijkgebeuren, konden we eindelijk op de kinderspeeltuigen en gelukkig was het opgedroogd. Na verloop van tijd (Jay was al in grote paniek geweest omdat hij dacht dat papa met de auto al weer terug naar huis was gegaan, zonder ons mee te neme, wat natuurlijk ronduit een belachelijk idee is, want hij was helemaal niet weg), zijn we ook nog even binnen gaan glijden van de glijbaan en toen kregen we nog een ijsje ook, dat we samen, buiten op het terras, hebben opgegeten.
Lekker! En toen gingen we naar huis en konden we na de verplichten stukjes appel, nog een paar lekker winegums eten. Trouwens, het #Aviodrome is goedgekeurd en omdat we gezien hebben dat er nog allemaal nieuwe dingen bijkomen, gaan we binnenkort nog een keer!
Ik heb een poppetje getekend aan het begin van het schooljaar en aan het eind. Kijk maar goed of je het kunt vinden (mijn naam staat er naast (en de eerste is linksonder en de andere rechtsonder ;-)))) en wat de verschillen zijn:
Misschien niet helemaal scherp, maar wel een gezellige foto van ons.
De mooie jasjes weer aan, speciaal voor kerst. Siebe en Zelda in stemmig zwart. Het gourmetstel stond al klaar en Opa en Oma waren er bij (en hadden hun befaamde sausen meegenomen) en mama was er klaar voor. Alle ingrediënten voor een gezellige avond, en weer lagen er kadootjes onder de kerstboom.
En dit was natuurlijk de grappige foto…. De echte van de sfeer was deze:
Deze keer met kerst kreeg ik het allergrootste kado!
Ik kon er bijna zelf in! Zo groot was het pak en de kerstman, in dit geval, had amper een groot genoeg stuk papier om het in te pakken. Dat moet wat zijn geweest in de inpakkamer! Maar pakpapier is natuurlijk maar pakpapier zolang het op de rol zit of om het kado heen, daarna is het gewoon een prop.
Een laagje ondoorzichtbaarheid. Dat doet me er aan denken dat we die ondoorzichtbaarheid misschien eens wat meer moeten uitpakken. Die onuitgesproken woorden en gedachtes zijn een verloren bron van inspiratie. En zonder inspiratie is er niet veel vooruitgang.
Ik denk dat inspiratie een van de mooiste woorden in de wereld is. Het woord inspiratie komt namelijk uit de samenstelling van twee Latijnse woorden In en Spiritus. Letterlijk vertaald betekent dit Inblazing en In de geest. Mooi hè
Een brandweerwagen van Paw Patrol was het dus, met allemaal gadgets! Mooi, groot en luidruchtig, helemaal goed! Lekker spelen dus.
Mijn Bron van Bouwinspiratie kwam uit (uiteindelijk) twee gele basisdozen Lego. raampjes, wieltjes, blokjes, plankjes, oogjes, haakjes, oogjes, blokjes, hoekjes, rondjes, pieltjes en palletjes en bovendien in alle kleuren van de regenboog, een vat vol vermaak, en ik ben direct aan het bouwen geslagen. Ik moet zeggen dat het een kleine verslaving is! Heerlijk met het puntje van de tong uit m’n mond en de handen uit de mouwen!
De tweede doos heb ik van mama gekregen toen we gisteren op het Maxis terrein waren. 50% korting! En Jay een vlieg/duik/vaar/rijtuig van Paw Patrol! Je kunt beter kerst vieren begin januari! Kun je twee keer zo veel krijgen…. voor hetzelfde geld!
Tweede kerstdag zijn we bij Tessa op bezoek geweest en daar waren de nichtjes. Senn en Nynthe waren naar hun vader in Drachten, maar die hadden we gelukkig vlak voor kerst al even gezien.
Het was heel gezellig en we hebben lekker gespeeld en soep gegeten! ‘Ze’ hebben ook nog een spelletje gespeeld, waarbij je van een woord heel veel nieuwe woorden moest maken. Niets voor mij!
Siebe ging op ‘derde’ kerstdag weer naar huis, want die moest studeren en wilde natuurlijk even zijn vriendin zien. Maar op tweede kerstdag hebben we nog gevoetbald bij de speeltuin bij Tessa. Siebe kan best goed voetballen en ik kan best goed tegen mijn verlies…. Met papa ging hij Volley-pongen… Dat is voor later en met een volley ball en een pingpongtafel. Ze zijn de besten van de wereld (ook dat ze de enigen zijn die het spelen natuurlijk).
Zelda bleef gezellig nog een paar dagen langer en we zijn nog naar Pake in Drachten geweest en naar Beppe. Het zijn mooie dagen om dat soort dingen te doen. Ben nog wel een beetje misselijk en witjes geweest een aantal dagen. Gelukkig is de zure lucht nu weer uit onze kamer getrokken en kan ik alles weer eten!
Met Tessa zijn we dan ook nog gaan lunchen (mijn haar!). Toen papa Zelda daarna wegbracht, kwam hij een leuk en merkwaardig bord tegen…. Nou ja! Wie verzint dat?? Was op Schiphol bij de treinen. Vast voor toeristen…
Over eten (en nieuwe woorden) gesproken, ik ben gek op een boterham met tomaat en basilicum. Ik denk dat dat de smaak van mijn oude (Italiaanse?) ziel is, die opspeelt en mij ingeeft dat ik dat moet eten.
Het woord basilicum was best moeilijk, maar met ezelsbruggetjes en goed oefenen lukte het toch! Het inspireerde mij tot een stoelgang en een eerste zin, die papa vervolgens als inspiratie gebruikt heeft om mijn liedje te schrijven over het onderwerp (wat overigens in die context (wat overigens ook weer in dit kader), een leuke woordspeling is).
Poepliedje (van Jay)
Ik heb gepoept, ik heb gepoept.
Dikker drollen zijn er zomaar uitgefloept.
Ik moest alweer, ik moest alweer
Lekker poepen doe ik keer op keer.
Ik ben weer klaar, ik ben weer klaar.
De mooiste drollen zijn nu openbaar
Ja uitgezwaaid, ja uitgezwaaid.
De kunst van poepen is mooi gedraaid.
Het heeft ook een leuk melodietje.
Oh ja, mijn favoriete film tijdens kerst nog even. Er is er dus een die ik al 6 keer of zo heb gezien, en eigenlijk nog wel vaker wil zien: Christmas Chronicles.
Het lijkt wel of we de blog altijd beginnen met “Het is al weer even geleden, maar er gebeurt zo veel” en dat is waar. Een stukje schrijven vergt een bepaalde, doch ongedefinieerde mate van aandacht, en dat is net wat er zo nu en dan ontbreekt.
Nou moet ik zeggen dat foto’s elke keer wel weer inspirerend zijn om stukjes te schrijven. Het is wat dat aangaat ook niet helemaal duidelijk wat er eerder was, uit stukje of het ei, of de kip of de foto’s….
De oranje vestjes waren noodzakelijk bij onze bloembollenplantdag. Midden op een rotonde in het grasveld, met automobilisten als danseressen en dansers om ons heen draaiend.
Er zijn dan kindjes die dan soms en volledig per ongeluk, denken dat ze straten kunnen oversteken om limonade te halen en terug, ondanks luid geroepen waarschuwingen. Ik viel gelukkig op en alles was goed. Nooit meer doen.
Een andere lievelingsbezigheid van me, en je raad het al, is wormen verzamelen. Ik heb er wel 13 verzameld en allemaal een naam gegeven. Ze kwamen letterlijk met bosjes naar boven door al dat gegraaf en gespit. Ik heb ze niet opgegeten, want er zat modder op (en ik weet ook niet of ik het echt durf, maar wel dat mensen het heel erg jakkie vinden ;-))
We hebben veel bollen gepland en ik had de tong uit mijn mond om er voor te zorgen dat de bollen er in het voorjaar goed bijstaan. We hebben een ‘H’ van Hoff gemaakt en een grote cirkel en een aantal ‘spaken’. Dat gaat een waar kunstwerk zijn en mensen zullen de rotonde blijven ronden om het te aanschouwen.
Zondag was het wandeldag in de vroege dauwende ochtend, met zelfs een beetje ijs. Om de hoek bij het Naardermeer, dus met de fiets ernaartoe. Ik op mijn eigen fiets en dan illegaal oversteken, wat ik nooit in mijn eentje mag doen. Het is niet druk, dus oversteken was een fluitje van een cent.
Ik wilde niet wandelen en bleef het liefst in de bakfiets zitten, maar na enig aandringen liet ik me toch uit de bakfiets tillen en door het hek duwen. Het was dan ook de betere beslissing. Onze tocht werd vergezeld door mooi paddenstoelen, wolkentaferelen en vergezichten. De beste manier om wakker te worden en te genieten van het leven.
Dat kunnen we goed. Met rode neuzen in de natuur. Lekker verfrissen na een week school, lekker leren en fijn spelen. Het was een mooie week geweest met feestjes bij Kiki (en ik was de enige jongen en ik mocht frieten van de tafel eten!) en Jay heeft gespeeld met Fynn en gezwommen. En Jay is ook mijn vriend. We kunnen het al niet laten om ’s nachts of ’s ochtends bij elkaar in bed te kruipen omdat we bang zijn voor iets of gewoon omdat we het leuk vinden….
Mama heeft ook heel veel mooie foto’s gemaakt, maar die staan niet op de iPhone van papa, dus daar moeten we het nu even mee doen. Niet dat die slecht zijn hoor, maar…. anders. Als je snapt wat ik bedoel. Het goeie nieuws is dat mama er dan wel weer op staat!
Toen we klaar waren met wandelen zijn we naar Beppe gegaan om te spelen en heel veel te snoepen. Ik heb zelf ook UNO gespeeld. Die met die dieren. Papa moest even naar Pake, maar ze waren er in gedachten bij. Dat telt.
Er zijn van die momenten die je niet ongemerkt voorbij kunt laten gaan. Al was het alleen maar om er later als ik groot ben, het nog eens terug kan lezen.
Natuurlijk hebben we al heel wat mijlpalen achter de rug, zeker nu we terug zijn in Nederland en papa nog in Jakarta is. We moeten veel dingen oplossen en opnieuw ontdekken en op hetzelfde moment voelt het aan als kamperen.
We hebben het goed naar ons zin hoor, in het huis van geleende en gevonden spullen en eigenlijk heeft dat een charme die je normaal gesproken niet ervaart of kunt maken. Gewoon omdat je vaak bij veel dingen te veel nadenkt. Dan krijg je een bedachte oplossing en het ding met bedacht is dat het vaak gebaseerd is op wat je al weet of verwacht. Leven in de omgekeerde manier is veel interessanter.
Zo zie je maar weer, het woord serendipiteit is niet voor niks uitgevonden werd in 1754 (en later gebruikt werd om de uitvinding van penicilline, gegalvaniseerd rubber, post-it en magnetron te omschrijven): Vinden wat je niet zoekt…
Wat Jay ook bedoelt, is dat we lekker onze geen gewoontes weer oppikken. Hangen in stoelen en lekker bij elkaar slapen op de zolder. Dat blijven we ook doen, want dat voelt goed. Lekker op één kamer, dan ben je nooit alleen en sta ik heel zachtjes op, want Jay slaapt altijd langer dan ik.
Superleuk is het natuurlijk om al mijn familie weer te zien en dat was voorlopig zelfs zonder Senn en Nynthe, want dat is mijn grootste verlangen. Dus toen die afgelopen weekend terugkwamen van vakantie, was het SUPERLEUK om ze weer te zien.
Voor mij is het helemaal feest, want ik houd van verkleden en Senn ook, plus hij heeft een App op zijn telefoon om het allemaal nog echterder te maken. Hoe superheld kun je je voelen. En niet alleen de Hulk, ook nog eens een keer Batman. Niet mijn allerfavorietst, maar het komt aardig in de buurt (mijn superdepuper is Flash en Captain America).
Lauren en Philine waren er ook, dus dan ineens ben je gezellig met veel en kun je lekker spelen. Ik denk dat je ons ook allemaal op een rij kunt zetten en een op (of neer-) gaande lij kunt maken, of gezellig de leeftijden tellen….
Ik vind de overgang helemaal niet erg en zie dan ook geen reden om een lange broek aan te trekken. Kou hebben is een ‘mindset’, ik hoef me er niet eens over heen te zetten, ik merk het gewoon niet.
Ik wel. Ik heb het koud. Ik wil een lange broek aan, maar mijn benen zijn daar helemaal niet aan gewend. En als ik naar me zelf kijk, herken ik me zelfs een beetje niet. Zo heb ik me meer dan twee jaar lang niet gezien! Mijn benen zijn ook nog eens langer gegroeid, dus maar goed dat papa nieuwe lange broeken op marktplaats heeft gekocht.
OK, terug bij de mijlpaal, ik ben vandaag voor het eerst alleen naar de winkel gegaan. Beetje gespannen, dat wel, maar mama liep op afstand mee en keek toe. Aardappelen stond op het lijstje en ik had mijn portemonnaie en goede moed bij me.
Het resultaat is simpel: I did it!
En papa (via de App) en mama waren heel trots op me! En ik op mezelf. Zo de volgende keer misschien nog met het wakende mama-oog, maar snel, weet ik zeker, kan ik het ook alleen….. en dan breekt de tijd na een tijdje aan dat ik er geen zin meer in heb, maar voorlopig wel, want we hebben een nieuwe fiets voor me gekocht, mét een extra reserveband, voor als ik een keer in een ongelooflijke race, lek rijd.
Deze blog is van mij en gaat over mij. Ik vind dat ik wat in te halen heb en deze foto is een mooie aanleiding. Die foto is namelijk met Jack. En Jack is mijn vriend, en die foto zit in een lijstje en die heb ik gekregen op het afscheidsfeestje.
Ik wil namelijk politieman of astronaut worden, en ik geloof niet dat het pak op de foto van een piloot is. Maar op zich maakt dat ook niet uit, want een astronaut of een piloot, wat is het verschil? Ze gaan allebei de lucht in, alleen gaat de ene wat hoger.
Terwijl ik dat zeg, denk ik dat astronaut zijn nog leuker is, omdat je dan de maan van dichtbij ziet en gewichtsloos bent. Dan kun je niet vallen en dat is handig.
Trouwens wat ook handig is in de ruimte, er is geen boven of beneden. Dan maakt het niet uit of ze op hun kop staan of niet. Boven en beneden hebben we bedacht omdat we op aarde leven en dat komt door de zwaartekracht. Zwaartekracht. Dat voelt als een negatief woord, iets wat dingen onnodig zwaar maakt. OK, het heeft ook z’n voordelen als je wilt fietsen en zo, maar toch.
In de ruimte ben je eigenlijk een stuk vrijer. Niet alleen in bewegen, maar ook in denken. En voor vrij denken hoef je alleen maar de ruimte te creëren, je hoeft er niet echt voor in de ruimte te gaan.
Ik heb mijn eigen ruimte en ik doe dingen daarin op mijn manier. Niet omdat het kan, maar omdat dat moet. Als er teveel in die ruimte gebeurt, wordt’ie te vol en met dingen die te vol zijn, die gaan overstromen (of je moet de ruimte groter maken, en dat doe ik ook).
Daarom wil ik astronaut worden. Lekker balanceren in de ruimte. Dingen ontdekken en dingen zien. Of piloot, want dan heb je ook je eigen ruimte en kun je snel even ergens naar toe gaan. Plus het pak wat een piloot aan heeft is ook mooi en lijkt op een politiepak. Dat is altijd goed, want dan kun je er ook boeven mee vangen.
Het is hier Ramadan en ook nog eens allemaal heilige feesten. Afgelopen week resulteerde dat in een vrije dinsdag en een vrije vrijdag (Fraaidag) en dus hadden we extra tijd om dingen te doen.
Dinsdag gingen we naar de dierentuin en die bleek dicht (maar was dat wel zo, want vrijdag zijn we weer geweest en toen leek hij ook dicht, maar vond mama uit dat we eigenlijk de ander ingaan moesten hebben… Maar daarover later meer).
Omdat de Zoo dicht was, besloten we een rondje te rijden op de brommer. Eerst rond de dierentuin en daarna op weg naar de universiteit van Indonesie. Een lekkere lange tocht die ons langs allemaal mooie plekjes leidde, inclusief een spoorlijn en een bos. Dat laatste was aanleiding van papa om later dezelfde tocht nog eens op zijn fiets te doen…
We zijn op de terugweg aanbeland in een speeltuin die Taman Merah heette, oftewel Rood Park. Toepasselijk, want zo is het ooit bedoelt met allemaal rood geverfde toestellen, maar door de tijd heen heeft dat rood een andere betekenis geregen…. Het rood van roest.
Het was er ook wel een beetje een chaos, maar als ik het zo bekijk, zijn ze het wel aan het opknappen en opruimen. Al die jaren afval verzamelen in het meer, dat is de moeite. Ik weet dat er zo heel wat parken zijn rondom Jakarta die er vervallen en verlaten bij liggen. Het zou een goed idee zijn van de regering of zo, om daar eens de schouders onder te zetten. Dat doet er namelijk toe.
Enfin, toen we thuiskwamen is papa gaan fietsen en hij kwam helemaal blij thuis terug.
Het gaat goed met mijn ooglapjes. Vooral om ze lang op te houden en zo mijn rechteroog te trainen. Dat werkt namelijk het minst goed en dan is het net als met gewichtheffen. Als je het veel doet krijg je dikke spierballen. Die krijg ik in mijn oog.
Ook ga ik ‘sporten’. Na school met mama om mijn motoriek en spieren te oefenen. Dan gaan mijn hersenen beter met mijn ledematen coördineren… Dat klinkt moeilijk, maar in het woord ‘ledematen’ zit al het woord ‘maten’ en die moeten dus vriendjes worden met mijn hersenen. Simpel toch?
Ik vind dat leuk om te doen en soms best moeilijk, maar met de steun van mama en mijn personal trainer, zet ik door! Zondag ga ik weer.
Ik heb gezwommen voor mijn diploma C, maar of dat goed gegaan is, of dat ik het heb gehaald, vertel ik later. Nu eerst de dierentuin deel III met papa. Ik had zoals gewoonlijk geen zin, want ik vind mijn iPad veel interessanter dan in het echt iets doen, maar totdat ik 14-16 of 18 ben, mag ik dat soort beslissingen niet zelf beslissen.
De dierentuin dus. Geen mens te bekennen in de hele dierentuin!
Jammerdan Ramadan…. Als er niet gegeten kan worden zijn er geen eetstandjes, als er geen eetstandjes zijn, is er geen reden om naar de dierentuin te gaan. Zo is het in Indonesie tenminste. Geluk voor de dieren en geluk voor ons, want we hadden het (dieren)rijk voor ons alleen. Berengezellig!
Ik wilde naar de beren, want die hadden we nog nooit gezien in al die tijd dat we naar dierentuin zijn geweest. En die zaten natuurlijk helemaal aan de andere kant van de zoo! Maar onderweg is voldoende leuks te zien en te ontdekken. Daarom hebben we er een vlog van gemaakt. Nou ja, Dzjez dan, want die kan op dit moment beter vloggen dan ik. Ik sta gewoon goed op beeld, terwijl Dzjez beter in de praatjes is...
Hehe, ja eindelijk ben ik een vlogger! En eigenlijk kom ik er achter dat ik het eigenlijk al heel lang doe…. Maar goed, nu dus meer bewust en papa als mijn camera man en commentator. Derhalve besteed ik weinig woorden aan de zoo en meer in de film.
Maar ik wil er nog wel wat over vertellen, want we zijn langs een meer gelopen, en ooit was dat waarschijnlijk ‘je van het’, en kon je er vissen en romantisch varen, maar vandaag de dag is dat niet meer zo. Het is er nog wel heel mooi, maar meer op een nostalgisch esthetische manier. Van het type dat van die melancholische plaatjes oplevert. Dat is ook mooi. Je moet er alleen oog voor hebben.
Dat waren we nog vergeten te vertellen, maar we zijn dinsdagavond nog gaan eten bij Warung Solo. Lekker makkelijk, want dan hoef je niet te koken. Vooraf mochten we niet van tafel en mochten we kleuren. Een goede tijdvulling. Zeker als je je viltstift goed vast hebt.
De Favoriet van de avond waren Sosi Solo, een soort lumpia met alleen een soort gehad er in. We hadden wel de Pisang Goreng besteld, maar uiteindelijk hebben we die in een doggybag meer naar huis genomen.
En, die meneer was er ook. 98 jaar oud of zo en elke avond z’n nummertjes spelen op z’n bamboo xylofoon. Wij waren blij dat hij er weer was. Een vaste baken op zo’n avond 😉
En dan is er natuurlijk nog het andere grote fenomeen: Afzwemmen voor C.
Voor degenen die het niet weten, eerst heb je A, dan heb je B en dan heb je C, in die volgorde. A had ik al, maar omdat ik zo mijn best deed voor diploma B, en het leek alsof ik het eigenlijk al in de zak had, hebben mama en Coach Philippe overlegd en besloten dat ik direct naar C mocht en vandaag was het zo ver.
Ook hier ga ik niet veel over vertellen (wen er maar aan want ik ben een vlogger), maar het filmpje is weer des te Vlog!
OK dan, nog een afsluiter van mij. Papa ziet soms kunstige dingen in Jakarta, en hier is er weer zo een. Eerst ga je lopen, dan heb je een brommer en dan heb je een kind…. Rara wat doe je?
En vandaag verraste ik papa nog, nadat we gezwommen hadden en wedstrijdje hadden gedaan met zwembadzinkertjes (dat woord bestaat niet, maar het zijn plastic balletjes met twee stoffen staartjes en die zinken als je ze in het water gooit, maar niet allemaal op de zelfde snelheid dus…
Dzjez & Jay 