Deze keer zijn mijn billen aan de beurt. Vast aan mijn benen en mijn rug zijn we wekenlang aan het oefenen geweest. De spanning stijgt iedere keer tot ongekende hoogte, maar nooit zo hoog als het moment supreme. De dag dat al het oefenen in een gecumuleerde vorm van expressie uit onze lijven barst onder het toeziende oog van …. de ouders.
De eerste keer optreden voor een publiek is een moment dat je waarschijnlijk de rest van je leven niet meer vergeet. Die verwachtingsvolle ogen, die ook een sprank vertwijfeling hebben, want de toekomst van hun kinderen staat op het spel. De inspanningen van de opvoeding wordt op de proef gesteld….
En dan is het zo ver. De dans. De dans op “heb je wel gehoord van de zeven”
Het ging best goed en ontspannen en ik heb het gevoel dat ik niet een danstrauma voor de rest van mijn leven heb opgelopen, maar gewoon een fijne vorm van expressie heb gevonden. Een vorm van expressie die eigenlijk als een zesde zintuig waart door mijn lichaam. Wie weet word ik ooit een beroemde danser en is dit het filmpje dat dan de wereld over gaat. Of niet. En dat maakt ook niet uit!
Ik werd verrast door een lege plek naast de juf afgelopen maandag.
Vertwijfeld keek ik naar papa en de juf, maar nam na het handenschudden met de juf, direct mijn kans waar als plaatsvervangende groeter.
De officiële groeten had zich verslapen, of haar vader. Hoe dan ook, er moet gegroet worden. Zonder groet begint de dag als een te koude diesel: Ratelend en rochelend, met veel te veel lawaai. Ik nam de honneurs waar en was intens gelukkig. Toen de officiële groetster kwam, mochten we samen groeten en hoe goed kan een dag nou eigenlijk beginnen?
Precies!
Het was een bijzondere week.
Vorige week wist ik het al, maar toen mocht het nog niet.
Het mocht eigenlijk wel, maar ik was er nog niet op voorbereid.
Het is ook niet niks als je naast de juf op de tafel moet zitten en iedereen die binnenkomt een handje geven. Want dan kun je niet een boekje lezen met papa of mama. Dus.
Aan de andere kant is handjes geven en iedereen welkom heten ook erg leuk. Op die manier begint de dag namelijk goed en geef je een positieve energie aan de rest van de dag. Dat is mooi toch?
Ik geef elke dag positieve energie door grotendeels mezelf te zijn. Dat is één van de beste dingen die ik kan. Met grote bruine lieve ogen kijk ik de wereld in en iedereen wordt blij. Ik oefen al vast voluit, want wie weet heb ik er nog wat aan in de toekomst…
Mijn week op de creche was erg gezellig en leuk, want ik was weer helemaal beter. En dat betekent een mannetje vol Jaynergie en dat wil ik delen ook! Met iedereen.
Behalve op woensdag, want dan ben ik bij mama en lezen we gezellig boekjes en doen we spelletjes en knuffelen dat het een lieve lust is. Is belangrijk.
Daarna gaan we Dzjez ophalen op de bakfiets en kunnen we de rest van de middag spelen. Samen, en dat is supergezellig. Bovendien werkt papa thuis, dus dubbelleuk.
Ik mag elke dag op school handjes geven en er is nog een hoogtepunt ook. Op vrijdag is het namelijk feest. Alle juffen zijn op die ene dag allemaal jarig! Dat betekent dat de we een mooi cadeau gaan geven (iedereen geeft een bloem dat gemaakt is van de foto van je eigen gezicht. Papa heeft die van mij gemaakt met een supermooie lint. Ik sta midden in alle blaadjes te stralen!).
Belangrijker is nog dat we taart, snoep, cake en drinken krijgen! Gelukkig is het maar een half dagje en kan ik thuis verder boterhammen en bananen eten. Ik zit namelijk in de eetfase. Ontelbare boterhammen, ontbijtkoeken (die je ook in de middag kunt eten) suikerbrood (alleen in het weekend), fruit, noem maar op, ik eet het op. Niet mijn avondeten hoor. Dat eet ik alleen zo nu en dan helemaal op.
Daar ben ik dan weer de eetkeizer.
Geen bordje is veilig voor mij of ik eet het tot de laatste kruimel op! Vlees, aardappeltjes, rode bieten of doperwtjes, niks is veilig voor mijn malende kaken en grommende maag. Ik word groot. HEEL GROOT. Oh yeah.
<>
Zaterdag vroeg ik heel lief of ik mee mocht naar de winkel, en dat mocht. Ik had mijn pyjamabroek aan onder mijn spijkerbroek en de laarzen en zo kon ik snel mee. Dat was nodig ook, want we moesten veel wegbrengen en ik ben een hele goeie wegbrenger. Als je goed kijkt zie je me zitten…
In de winkel heb ik het altijd naar mijn zin. Ik wandel in mezelf, of met papa, of ik ga bij de speeltelevisie zitten spelen. Uiteindelijk weet ik dat we samen weer naar buiten gaan. Daarom wandel ik graag.
<>
Vandaag is het zondag en gaan we zwemmen. Dzjez heeft er meer zin in dan ik, maar ik ga niet ‘nee’ zeggen natuurlijk. Bovendien komen Siebe en Zelda volgens week en dan is het goed een beetje te oefenen.
Voor mij is het tegenwoordig niks anders dan een pretje, een “walk in the park” zogezegd. Zwembroek aan, bandjes om en gaan. Ondiep of heel diep het maakt mij niet uit. Het gaat om het oppervlakte en niet over de diepte er onder. Als je daar aan denkt, kom je nooit van de kant. Gewoon zwemmen zeg ik, dan kom je vanzelf aan de overkant.
Ik was redelijk vastgeklemd aan mama, totdat….
Totdat ik de glijbaan zag en op slag verst was.
Ik denk dat ik ongeveer honderddrieënvijftig keer naar beneden ben gegaan. En ik heb er geen probleem mee dat ik onder water ga. Ik sta in één soepele beweging weer overeind om vervolgens weer op die glijbaan te klimmen en opnieuw te beginnen.
Ik heb oostindische angst en ben alleen bang voor water als ik mama vast houd. Ach ja, je met ergens beginnen toch?
Het was gisteren een behoorlijk koude dag, maar dat kan ons niet deren.
Eerst zijn we weer naar de markt gegaan, maar niet op de wallen want Jay en ik wilden beide met mama (en papa) meelopen. We hebben allebei een beetje een mamahang. Jay misschien iets meer dan ik, maar juist daarom wil ik dan weer meer.
Nadat we naar de winkel zijn geweest en weer thuis waren, vonden Dzjez en ik het belangrijk om naar de speeltuin te gaan. Gewapend met emmertjes en schepjes. Want ondanks de kou gaan we (lees: papa) kastelen bouwen. En koud was het! Maar een paar graden boven nul, maar dat houdt ons niet tegen. Integendeel, we hebben wel 24 torens gemaakt, wat garant staat voor een ECHT kasteel.
Ja, en deze keer bleven ze staan en was er geen vandaal in de vorm van een klein-blond-mannetje-met-rode-wangetjes-en-een-rood-jasje. Papa had bedacht dat we allebei een kant met torens zouden hebben, en je eigen torens ga je nooit stuk maken natuurlijk. Daar ga je naar kijken.
Ik telde alle torens tot 10 in alle talen die ik ken!
(en dat zijn er best veel).
Maar toen kreeg ik het koud en wilde naar huis.
Ik niet. Ik bleef gewoon nog lekker zitten en scheppen en naar de torens kijken. Ik vind dat je moet genieten van de tijd buiten die je hebt. Lekker frisse lucht en dat is gezond. Uiteindelijk kin ik b’na nie m’r prent, zo stijf zijn mijn kaken dus ga ik ook met papa naar binnen.
<>
Vandaag, zondag gaan we ZWEMMEN!
En daar kijk ik al 2 dagen naar uit. Yeah! Snel opstaan, snel ontbijten, jas aan, sjaal om (want het is koud en het regent en wij gaan op de fiets) en onderweg. Toen we aankwamen stond er een opvallend bekend figuur bij de kassa….. Het is Evelyn! En ze is niet alleen, want Menno, Lauren en Philine zijn er ook. Gezelligheid troef dus.
Ik ging ook met veel enthousiasme in mijn zwembroek en zwembandjes, maar eenmaal in het water was ik wat minder enthousiast en bleef ik het liefst op de arm van mama zitten. Vandaar kun je ook goed het water zien en voelen.
Met papa kun je dat niet. Die wil direct dat ik leer zwemmen en ravot in het water, maar ik heb mijn tijd nodig om aan het water te wennen.
Ik zwem vrolijk in het rond met mijn zwembandjes en zo nu en dan een zwemtube, alhoewel de dingen die ik doe, niet te veel af moeten wijken van wat ik wil. Anders is het niet goed…
Uiteindelijk blijven we tot wel 12 uur zwemmen en is papa ook nog in het water gedoken met veel spettergeweld, maar toen gingen we douchen. Mama en Jay waren er al lang uit. Die waren tot in het diepst van hun oren al weer opgedroogd.
Dat was maar goed ook, want de waterangst die ik had in het zwembad, was als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik onder de douche stond. Dan sta ik met de ogen wijd open en de armen breed onder de waterstraal. Gek hè, maar beter gek dan normaal. Daar zijn er al genoeg van.
Trouwens, toen we naar huis wilden fietsen, sneeuwde het zelfs! Dat is ook wat. Van de douchedruppels in de sneeuwvlokken, die zag ik niet aankomen!
Mij maakt het niet uit. Mijn haren zijn toch al nat en ik zit achter papa’s brede rug. Hij vangt alle kou en druppels op. Handig.
Thuis heb ik gespeeld met de Lego en een echte poort gebouwd waar mijn enorme rij auto’s dan onderdoor kon rijden. Papa had een deur gemaakt, zodat de poort ook afgesloten kan worden. Als het donker is of zo, of als er spannende dingen gebeuren. Ik ben er best trots op.
Ik ben blij dat ik weer gezwommen heb, je weet nooit wanneer het van pas komt.
Het was een hardnekkig virusje.
En gemeen ook!
Hij bleef maar weggaan en weer terug komen. Dus wij gingen mee in bijna beter en weer ziek. Al met al ben ik bijna de hele week niet naar school geweest. Maar het heerst, want er waren meer zieke kindjes op school, waaronder Merel.
Ik voelde me ook helemaal niet goed. Ik heb ook een gezicht dat wat dat aangaat, zeer expressief is. Mijn lijf volgt gedwee in die algehele lamlendigheid.
Ik ben bijna de hele week niet naar de creche geweest! Een week lang geen vrienden om me heen en Renske, dus grote triestigheid aldaar.
Gelukkig kwamen Siebe en Zelda afgelopen weekend en dat zijn twee energiebommetjes voor ons. Dat moest ook wel, want we hadden gepland om naar Beppe te gaan (en Tessa, Nynthe en Senn).
We waren uit eigenbelang niet geïnformeerd. Als we wisten dat ze vrijdagavond zouden komen, waren we op geen enkele manier in een stemming te krijgen om naar bed te gaan. Ziek of niet ziek! Dat was dus goed gezien.
De verrassing was dus des te groter, toen we zaterdagochtend, terwijl we op het gemak voor de televisie zitten, Zelda ineens binnen komt wandelen! Een tijdflux? Een plaatsparadox? Wat is er aan de hand?
Geen buitenaardse gebeurtenissen bleek, toen Siebe ook binnen kwam wandelen. We waren gewoon op slinkse wijze niet geïnformeerd over hun komst. Daar ben ik post-factum dus een beetje boos over. Maar die boosheid is snel voorbij!
We konden alsnog heel erg extatisch op elkaar reageren en gek doen en knuffelen. Maar niet snel daarna moesten we vertrekken naar Drachten. Gezellig en ineens weer beter!
Dat zag er oorspronkelijk niet zo goed uit, want ik had het warm en rode koontjes, maar het Siebe-en-Zelda-medicijn werkte maar al te goed, want nog niet in de auto en ik had praatjes voor 10.
Toen we bij Beppe aankwamen was ik eigenlijk al weer heel snel weg, want Tessa en Vincent hadden bedacht dat ik mee mocht met Nynthe en Senn naar de binnenspeeltuin WOEP (of zo).
Ik zeg: Gaaf!
Bij Beppe was het heel gezellig, maar toen Dzjez weg was, zeiden mijn oogjes ook dag. Met andere woorden, ik ben lekker naar bed gegaan. En ik heb lang geslapen! Maar toen ik beneden kwam was Dzjez nog steeds niet terug, dus kon ik nog lekker wat spelen.
Toen Dzjez thuis kwam waren Senn en Ninthe dat dus ook en kunnen we dus verhalen uitwisselen en spelen met elkaar.
Die Vincent is natuurlijk nieuw. Een ‘collega’ zegt ze, en dat is goed, want de essentie van alles is gezelligheid en kletsen. Hij is heel leuk, want hij maakt grapjes, Klaar.
Ik heb een prachtige tijd gehad. Uiteindelijk zijn alle binnenspeeltuinen hetzelfde, met glij- en klimbanen, overspannen ouders, drukke (maar blije) kinderen en te dure drankjes en patat frites (die hebben wij niet gehad trouwens).
Daarna zijn we gaan eten en ik heb ontdekt dat moe zijn niet echt samengaat met eten (je kunt beter vroeg eten als kind dan laat, dus), want ik heb wel wat gegeten, maar was vooral geïnteresseerd in de pita broodjes en een paar frietjes…
Voor mij geldt het zelfde. Ik eet per definitie meer dan Dzjez, maar beperk me ook tot de essentie. Totnutoe heeft het geen dramatische taferelen opgeleverd en kan ik best een avondje met minimaal rantsoen. Volgens bepaalde religies of overtuigingen, is dat zelfs essentieel (ik vraag me dan af “waarom?” en “werkt dat echt?” maar uiteindelijk gaat het over wat je zelf gelooft).
OK, om een lang verhaal kort te maken, we zijn met blije gezichtjes naar huis gegaan en hadden bovendien een verrassing, Siebe en Zelda bleven niet tot de gebruikelijk macaroni en zondagavond, ze bleven tot en met woensdagochtendvroeg. We hebben ze om 5 over 7 uitgezwaaid. Siebe heeft me zelfs nog opgehaald van school!
Ho ho, tussendoor hebben we ook nog veel meegemaakt en gedaan. Ik mocht namelijk thuis blijven omdat ik ziek was en Zelda ging op mij passen op maandag en dinsdag en we hebben gedanst (in mijn eentje en met zijn allen) en natuurlijk veel gespeeld. Maar dat is logisch.
Dat laatste met name omdat ik, mama, Zelda naar de echte K3 gaan. De laatste keer, want daarna bestaat de echte K# niet meer en worden ze overgenomen door de nep K3 (en er is maar 1 Klaasje en de rest heeft een andere beginletter!). Dat mag de pret niet drukke, want het gaat om de ervaring….
Met Siebe en Zelda is het weekend altijd anders en dat is goed.
Nu en voor alles wat nog gaat komen.
Ik ben ziek vandaag.
Dat begon al vannacht.
Toen papa even aan me kwam voelen, omdat ik het te donker vond en ook ineens een gil had gegeven en wat bleek? Toen al een verhoogde temperatuur. Dat beloofde niets goed, dacht papa, maar met gekruiste vingers en een paar weesgegroetjes hoopte hij dat hij de koorts kon bezweren. Dat is is dus niet gelukt, want de maagd Maria was waarschijnlijk even op bezoek bij iemand anders.
Kortom, toen ik wakker werd, zag ik er uit als een overrijpe tomaat en voelde me dito. Op de vraag of ik naar school wilde, was mijn antwoord een kordaat “Nee” en dat zegt wel iets. Niet naar school gaan, omdat je ziek bent, dan ben je een aansteller (dan wordt je aangesteld om met mama thuis te zijn).
Ik heb een verrekijker gekregen gisteren en dat ben ik vergeten te vertellen. Daar kun je ver mee kijken, maar ook kijk mee verren, oftewel dingen heel klein maken, en ik weet niet wat ik het leukst vind.
Ik zie er uit als een boswachter en dat is een belangrijke baan. Ik zie er in mijn rode romper, ook uit als een brandweerman op zoek naar brand. Ik ben vooral Jay, de man die zo meteen naar de creche gaat , op ziek naar speelplezier, maar dan mag de verrekijker niet mee….
Ach, daar is ook genoeg speelgoed.
Er was ook nog iets bijzonders vandaag, papa was jarig, en aangezien inkom maar 2 ben, heb ik dat nog maar twee keer in mijn leven meegemaakt, dus wordt hij vanuit dat perspectief 2. Vanuit het andere perspectief is hij nog net geen vijftig, maar kan ik met een gerust hart zeggen dat je dat h e l e m a a l niet zou denken.
Eerder honderd.
Oh ja, ik ging ineens out-of-the-blue “Happy bursdee” zingen. Dat ken ik namelijk ineens, alsof het in mijn hoofd gevallen is op het moment dat het nodig is.
Dat gebeurt trouwens met veel liedjes, want op school noemen ze me een Dzjezbox. Gooi er een 50 centje in en ik begin te spelen. Maar nu dus voor papa, want hij is jarig en ik ben dan uitgerekend op die dag ziek!
Gelukkig mag ik eindelijk mijn tekening geven die ik al dagenlang onder mijn kast had verstopt!
<>
OK, ik ga ook al vast vertellen voor de goegemeente dat ik me aan het eind van de dag al weer behoorlijk beter voel. Mijn praatjes zijn weer helemaal terug en ik voel me helemaal weer het mannetje.
Ik eet alleen nog niet, maar dat komt omdat ik geen honger heb.
Morgen mag ik nog thuis bij mama blijven als ik me nog niet helemaal jofel-fe-pofel voel. We zullen zien.
Dzjez & Jay 