Soms heb je van die dejavuutjes. Vandaag was er een. Na laaaaang wachten door Corona en foute maat, hadden we vandaag een slot bij de Ajaxshop in Amsterdam. Dat is niet zomaar een shop, maar een SHOP IN DE ARENA VAN AJAX. Het heiligdom der heiligdommen dus. En ik was er. Met mama.
Zoveel Ajaxspullen. Dat is bijna te veel voor een 9 jarige om om te nemen. Alles rood-wit, of groen van de keeper. Ja dat hebben ze goed voor elkaar bij Ajax. Als je wilt kun je daar je zakgeld voor de komende 33 jaar wel uitgeven.
Dat hoefde nu dus niet, want dit was nog steeds van m’n verjaardag/sinterklaas (kan beide zijn), en dat past altijd in het budget. En ik heb het echt nodig, want ik groei als kool en ik voetbal 3 keer per week. ‘Ze’ zeggen dat ik goed ben, dus zeg ik het zelf ook maar. Vrij simpel, als je niet overtuigd bent van jezelf, hoe kan iemand anders dat dan zijn…
Enfin, na lang rondkijken en passen hadden we het juiste setje in de juiste maat gevonden, maar toen kwam de allergrootste verrassing nog! Ze konden daar, ter plekke mijn naam nog op het shirt zetten! MIJN NAAM, OP EEN AJAX SHIRT. En daar kan maar 1 nummer bij, en dat is nummer 14. Dan kunnen jullie er al vast aan wennen.
Vandaag is een bijzondere dag, waarbij ik papa en mama tot tranen heb geroerd (mezelf ook, want op een gegeven moment ging het mis en viel ik, waarbij ik m’n ego pijn deed. Maar dat zijn korte pijntjes, zonder bloed, dus met een klop op de schouder en een knuffel, kun je dan snel weer verder).
Waarom was het bijzonder? Het was bijzonder omdat ik de afgelopen weken, elke dag geoefend heb met papa, om letterlijk iets onder de knie te krijgen. Het zijn niet letters en woorden, want daar oefen ik mee met mama, nee het is iets anders. Iets wat ik oorspronkelijk min of meer kon, maar door een lelijke val een aversie voor heb gekregen en daardoor moest ik eerst door een persoonlijke blokkade heen voordat ik mezelf terug in het zadel had.
Letterlijk weer, maar dat kun je dan weer beter met je eigen ogen bekijken, en daarom is hier het filmpje van de laatste twee dagen voor het mirakel van Naarden.
Zo, nu weet je het en begrijp je ook wat ik bedoel.
Voor mij is het ook een belangrijke dag, ondanks het feit dat ik het lastig vind te laten zien en horen dat ik het al lang en beter kan, want vanaf nu heb ik aan Jay een fietsmaatje. Dat betekent concreet dat we de horizon kunnen verwijden en de uithoeken van de fietsbandwereld kunnen ontdekken.
Als we lang genoeg oefenenen, kunnen we samen naar Senn en Nynthe fietsen om op bezoek te gaan en te spelen. De wereld van leuke dingen ligt aan onze voeten!
Maar deze Blog gaat meer over mij dan over jou Dzjez, want ik ben de held in dit verhaal. Niet dat ik niet blij ben met jou aan mijn zijde, maar ik rijd voorop! Ik heb zelf bedacht om via de kleine speeltuin, achter de huizen langs, een groot blokje te fietsen. Wel grappig dat papa achter me aan rent om te kijken of alles wel goed gaat…… Dah! Tuurlijk gaat het goed. Als ik eenmaal besloten heb dat ik kan fietsen, dan fiets ik de stukken er van af!
Wel interessant is dat ik onderweg een dode vogel langs de weg zag liggen. Een goed moment om even bij stil te staan en naar te kijken. Even beseffen dat een volgel, in alles wat het kan zijn, ook gewoon als een zielig hoopje op een tegel kan liggen. Het kijken naar een dode vogel is een beetje zoals met poezen. Als je ze ziet, moet je er altijd even bij stilstaan en als het kan even aaien. Het voelt goed en haalt je even uit de sleur van het alledaagse leven.
Daarover gesproken,…. oh nee, dat mag ik niet zeggen. Dat is voor later.
Voor nu is het belangrijk, dat ik volgens de omstanders, een nieuwere versie van mezelf ben geworden. Op één of andere manier kan ik dat ook wel begrijpen, want elke keer als je iets nieuws bijleert, kun je niet meer dezelfde zijn als daarvoor.
Aan de ene kant omdat je jezelf dan aan het verloochenen bent (en dat is weer zo’n woord dat je zo nu en dan graag eens leest) omdat je de verandering niet erkent, en anderzijds dat je niet bezig bent met je nieuwe ‘skills’ (ja, laten we maar even AngloSaxisch denken en dan de andere kant bedenken dat het woord ‘vaardigheden’ meer klinkt als een beoordeling die je krijgt op school), die je vooral nieuwe mogelijkheden geven van zijn, doen en denken….
Denk daar maar eens over na (commentaren en reacties, kun je onderaan delen).
Vanaf vandaag ben ik Jay 7.0. (Small step for Jay, but giant leap for Jay-kind)
WE ZIJN DUS OOK NOG NAAR HET VESTINGMUSEUM GEWEEST!
Ik maak m’n stem its luider want die Jay vraagt wel heel veel aandacht! <interne stem: En als ik het zo bekijk, belees en beluister, gaat dat de komende jaren iets zijn waar je aan moet wennen>
En het dat was gaaf. Een mooie afleiding van mijn iPadAttraction. We zijn er natuurlijk wel eerder geweest, maar elke keer als we de kanonnen horen afgaan, is de belevenis uniek.
Deze keer zijn we ook met de rondleiding op de boot meegegaan, maar dat grote-mensen-gepraat wordt naar verloop van tijd saaaaaaaaaai, en gelukkig was Jay er en een ander jongetjes, zodat we ongewenste herrie konden maken.
Lang verhaal kort, het was een leerzaam en straks gaan we nog even voetballen in de speeltuin en dan iPad!
En ik ga nog even fietsen (ook al ben ik heel erg moe….) en voor morgen heb ik nu al weer zin in om nog meer te fietsen!
Vakantie is leuk.
Zeker als je een museumkaart hebt en die hebben we, dus op maandag besloten we om dinsdag naar het Aviodrome te gaan (Aviodroom is leuker). Een hangar vol met vliegtuigen en historie (of omgekeerd, of ondersteboven, want met vliegtuigen weet je het nooit!). Hoe dan ook: Papa is enthousiast en heeft waarschijnlijk zelfs een beetje onrustig geslapen.
Het was een beetje miezerig weer, maar dat deert niet. We hadden thuis geluncht (en eten is belangrijk), dus een broekzak van papa met Winegums is genoeg om de dag door te komen (de appels eten we wel op de terugweg).
Het begint al goed. De vliegtuigen lachen je letterlijk tegemoet. Het is alsof je in de film “PLANES” stapt, het vliegtuigbroertje van CARS, voor degenen die het genre ‘Animatiefilms voor kinderen’ een beetje volgen. Papa zegt dat dat de enige goeie reden is om kinderen te krijgen, dan kun je gelegitimeerd en ongegeneerd meekijken naar de nieuwste animatie film.
Daar over gesproken, we zijn ook samen met papa naar Toystory 4 geweest! Opnieuw een zak vol snoepjes, een fles limonade een 3D bril en gaan. Wat een leuke film was dat zeg! Ik ben compleet vergeten dat ik het lastig vind om langer dan een uur stil te zitten! Maar dat terzijde.
Ik was behoorlijk stil voor mijn doen, want ik was onder de indruk. Mooi om te zien en te beseffen, dat iets wat altijd een grote droom is geweest van de mensheid, maar een door de eeuwen heen een onmogelijke opgave was, dan uiteindelijk toch gelukt is.
En dan is er niemand die mij moet zeggen dat vogels dom zijn. Die zijn juist superslim. Hun hele evolutie heeft er toe geleid dat ze met alle gemak van de wereld kunnen vliegen. Geen enkele inspanning, gewoon ‘hup’ de lucht in en gaan. Het lijkt zo simpel eigenlijk, maar als je er bij stilstaat en beseft dat hun botjes hol zijn en de vleugels een hele speciale vorm hebben, zou je toch elke dag in volle bewondering naar ze gaan kijken! Precies.
Precies, en dat is wat we gedaan hebben. Door de tijd heen van de vliegtuigen, kijken naar de ruimtevaart, in een ongelooflijk grote Boeing 747, en die is echt niet te doen zo groot, met een tweede verdieping! Je beseft het pas goed als je in de achterkant bent, waar de stoelen en het plafond uitgehaald zijn. Een HAL zo groot, en dan zit het laadruim er nog onder.
En omdat het regende moesten we schuilen onder de vleugels, waar je normaal niet komt, en dan besef je je pas, hoe groot die wielen zijn en eigenlijk klein in verhouding tot wat ze moeten dragen! En die garageboxen onder de vleugels waar ze in moeten is mega-gigantisch!
En toen zijn we in een simulator gegaan, waarbij je bijna misselijk werd van het open en neer en heen en weer gaan. Geen idee waar het over ging, maar toen we er uitkwamen moeten we rennen naar de volgende hangar, want het regende.
Nog meer vliegtuigen, en toen naar het eerste Schipholgebouw uit 1910. Mooi nagebouwd hebben ze dat, en knap dat ze er ooit zo mee begonnen zijn. Schiphol was eigenlijk een Fort en waarschijnlijk onderdeel van de waterlinie (maar dat is een ander verhaal) en is eigenlijk heel klein beginnen.
Ja, en een van de eerste intercontinentale vliegroutes was naar Indonesië. Ik denk dat je het voor sommigen een intercontinentie route kunt noemen, want dat waren zware tijden voor je blaas!
Toen alles achter de rug was qua kijkgebeuren, konden we eindelijk op de kinderspeeltuigen en gelukkig was het opgedroogd. Na verloop van tijd (Jay was al in grote paniek geweest omdat hij dacht dat papa met de auto al weer terug naar huis was gegaan, zonder ons mee te neme, wat natuurlijk ronduit een belachelijk idee is, want hij was helemaal niet weg), zijn we ook nog even binnen gaan glijden van de glijbaan en toen kregen we nog een ijsje ook, dat we samen, buiten op het terras, hebben opgegeten.
Lekker! En toen gingen we naar huis en konden we na de verplichten stukjes appel, nog een paar lekker winegums eten. Trouwens, het #Aviodrome is goedgekeurd en omdat we gezien hebben dat er nog allemaal nieuwe dingen bijkomen, gaan we binnenkort nog een keer!
Misschien niet helemaal scherp, maar wel een gezellige foto van ons.
De mooie jasjes weer aan, speciaal voor kerst. Siebe en Zelda in stemmig zwart. Het gourmetstel stond al klaar en Opa en Oma waren er bij (en hadden hun befaamde sausen meegenomen) en mama was er klaar voor. Alle ingrediënten voor een gezellige avond, en weer lagen er kadootjes onder de kerstboom.
En dit was natuurlijk de grappige foto…. De echte van de sfeer was deze:
Deze keer met kerst kreeg ik het allergrootste kado!
Ik kon er bijna zelf in! Zo groot was het pak en de kerstman, in dit geval, had amper een groot genoeg stuk papier om het in te pakken. Dat moet wat zijn geweest in de inpakkamer! Maar pakpapier is natuurlijk maar pakpapier zolang het op de rol zit of om het kado heen, daarna is het gewoon een prop.
Een laagje ondoorzichtbaarheid. Dat doet me er aan denken dat we die ondoorzichtbaarheid misschien eens wat meer moeten uitpakken. Die onuitgesproken woorden en gedachtes zijn een verloren bron van inspiratie. En zonder inspiratie is er niet veel vooruitgang.
Ik denk dat inspiratie een van de mooiste woorden in de wereld is. Het woord inspiratie komt namelijk uit de samenstelling van twee Latijnse woorden In en Spiritus. Letterlijk vertaald betekent dit Inblazing en In de geest. Mooi hè
Een brandweerwagen van Paw Patrol was het dus, met allemaal gadgets! Mooi, groot en luidruchtig, helemaal goed! Lekker spelen dus.
Mijn Bron van Bouwinspiratie kwam uit (uiteindelijk) twee gele basisdozen Lego. raampjes, wieltjes, blokjes, plankjes, oogjes, haakjes, oogjes, blokjes, hoekjes, rondjes, pieltjes en palletjes en bovendien in alle kleuren van de regenboog, een vat vol vermaak, en ik ben direct aan het bouwen geslagen. Ik moet zeggen dat het een kleine verslaving is! Heerlijk met het puntje van de tong uit m’n mond en de handen uit de mouwen!
De tweede doos heb ik van mama gekregen toen we gisteren op het Maxis terrein waren. 50% korting! En Jay een vlieg/duik/vaar/rijtuig van Paw Patrol! Je kunt beter kerst vieren begin januari! Kun je twee keer zo veel krijgen…. voor hetzelfde geld!
Tweede kerstdag zijn we bij Tessa op bezoek geweest en daar waren de nichtjes. Senn en Nynthe waren naar hun vader in Drachten, maar die hadden we gelukkig vlak voor kerst al even gezien.
Het was heel gezellig en we hebben lekker gespeeld en soep gegeten! ‘Ze’ hebben ook nog een spelletje gespeeld, waarbij je van een woord heel veel nieuwe woorden moest maken. Niets voor mij!
Siebe ging op ‘derde’ kerstdag weer naar huis, want die moest studeren en wilde natuurlijk even zijn vriendin zien. Maar op tweede kerstdag hebben we nog gevoetbald bij de speeltuin bij Tessa. Siebe kan best goed voetballen en ik kan best goed tegen mijn verlies…. Met papa ging hij Volley-pongen… Dat is voor later en met een volley ball en een pingpongtafel. Ze zijn de besten van de wereld (ook dat ze de enigen zijn die het spelen natuurlijk).
Zelda bleef gezellig nog een paar dagen langer en we zijn nog naar Pake in Drachten geweest en naar Beppe. Het zijn mooie dagen om dat soort dingen te doen. Ben nog wel een beetje misselijk en witjes geweest een aantal dagen. Gelukkig is de zure lucht nu weer uit onze kamer getrokken en kan ik alles weer eten!
Met Tessa zijn we dan ook nog gaan lunchen (mijn haar!). Toen papa Zelda daarna wegbracht, kwam hij een leuk en merkwaardig bord tegen…. Nou ja! Wie verzint dat?? Was op Schiphol bij de treinen. Vast voor toeristen…
Over eten (en nieuwe woorden) gesproken, ik ben gek op een boterham met tomaat en basilicum. Ik denk dat dat de smaak van mijn oude (Italiaanse?) ziel is, die opspeelt en mij ingeeft dat ik dat moet eten.
Het woord basilicum was best moeilijk, maar met ezelsbruggetjes en goed oefenen lukte het toch! Het inspireerde mij tot een stoelgang en een eerste zin, die papa vervolgens als inspiratie gebruikt heeft om mijn liedje te schrijven over het onderwerp (wat overigens in die context (wat overigens ook weer in dit kader), een leuke woordspeling is).
Poepliedje (van Jay)
Ik heb gepoept, ik heb gepoept.
Dikker drollen zijn er zomaar uitgefloept.
Ik moest alweer, ik moest alweer
Lekker poepen doe ik keer op keer.
Ik ben weer klaar, ik ben weer klaar.
De mooiste drollen zijn nu openbaar
Ja uitgezwaaid, ja uitgezwaaid.
De kunst van poepen is mooi gedraaid.
Het heeft ook een leuk melodietje.
Oh ja, mijn favoriete film tijdens kerst nog even. Er is er dus een die ik al 6 keer of zo heb gezien, en eigenlijk nog wel vaker wil zien: Christmas Chronicles.
Gisteren was Zelda jarig en daar waren we al een tijdje mee bezig. Vooral ik, want ik had zelfs onthouden dat Zelda 16 jaar werd. Mijn tekeningen worden beter omdat mama en school oefent met cirkels en vierkantjes maken. Ook leer ik mijn stift of potlood op de juiste manier vast te houden, maar waarom nieuwe gewoontes aanleren als je makkelijk kunt vervallen in oude….. toch? Dus ik houd hem liever in het knuistje.
Het gaat vast wel komen 😉
Ik heb op de dag zelf een tekening gemaakt, geïnspireerd op Ton Schulten. Kijk maar naar de foto’s en de tekening die ik op school gemaakt heb. Ik ken inmiddels ook al Van Gogh en Mondriaan en nog meer. Dat leren we op school en dat vind ik leuk. Tekenen is mijn hobby (al weet ik niet goed wat ‘hobby’ betekent, maar het klinkt wel goed).
Ik ben echt into art.
Je kunt zien dat de tekening die ik voor Zelda heb gemaakt er op lijkt! Ik had alleen geen verf bij de hand, maar met verbeelding kom je ver. De wolken kon ik in dit geval handig gebruiken voor mijn zelfgeschreven tekst.
We schrijven dit dus speciaal voor Zelda. We hebben dan ook speciaal voor haar een liedje gezongen. Dat konden we pas nadat ik thuis was. Want ik had eerst een feestje bij Nicky. Superleuk natuurlijk, maar te veel mensen. Daar hou ik niet van. Dan wordt het te vol in mijn hoofd en wil ik het liefst weg. Maar goed, het is aan de andere kant ook wel weer leuk en we kregen een tasje met leuke dingen en 2 chocoladekoeken mee. 1 voor mij en 1 voor Dzjez.
We hadden vorige week alle twee een superheld gekregen van Said (ik Thor en Jay Captain America), maar ook een echte voetbal! Dus daar gingen we vandaag, op de verjaardag van Zelda mee voetballen (Siebe zal jaloers zijn). Maar dan moeten we wel dichte schoenen aan want die bal is hard!
Papa had een briefje geschreven voor ons, wat de mama van Zelda heeft geprint, zodat het net echt leek, dus toen we Facetimeden had ze dat al gehad. En daar was ze heel blij mee. Dus, met zijn allen:
Het is een misleidende titel, ik geef het toe. Het had ook kunnen zijn: Oh dennenboom, of de herdertjes zaten bij na-ha-hachte, maar dat is het niet.
Speciaal met mama op de bakfiets naar de Vesting alwaar er om 14 uur al een gekrioel van mensen was, die allemaal naarstig op zoek waren naar de mooiste kerstboom die past in de auto, bakfiets en woonkamer. Wij hadden de mooiste. Standaard met een rood lintje in de top waar straks de piek moet komen.
Lichtjes ook in het hoofd van mama, want die heeft een haat-liefde verhouding met die meters kerstverlichting die van nature de behoefte heeft om erg dicht in elkaar te kroelen, en eerst uit elkaar moet worden gekaald, waardoor het optuigen van de kerstboom in verhouding kinderspel is.
De zolder slaakte ook een zucht van verlichting toen we de drie dozen en drie vuilniszakken kerstversiering uit de berging haalden. Dzjez had inmiddels op een charmante manier vastgesteld dat ik wakker was, nadat hij de gordijnen had open gedaan en op luide toon had gevraagd of ik nog sliep. Met één oog open kom ik bevestigen dat dat niet het geval was…
En kerstbomen zijn natuurlijk verlichtende momenten in het leven van een bijna 3-jarige. Het is pas de derde keer dat ik kerst meemaak, dus in eerste instantie keek ik raar op toen er ineens een boom in ons huis stond en niet meer in het bos van Feikje en Kabouter Kras.
“Waarom?” Is dan een vraag die in je opkomt, zeker als je niet op de hoogte bent van de geschiedenis van de kerstboom die volgens bepaalde theorie een Oudgermaanse oorsprong zou hebben om de midwinterviering op te luisteren. De boom was toen een eik en werd uiteindelijk in brand gestoken (lekker warm en lekkere knetter).
Pas in de middeleeuwen werd het een naaldboom, omdat die lekker groen was in de winter en ging men kaarsen (en klatergoud, snoepjes en appels) gebruiken, simpelweg omdat kaarsen toen pas uitgevonden werden. Ook toen vlogen die bomen in de fik, maar dat was dan vaak weer niet expres.
De ballen gingen er pas in toen de kerk in de 19de eeuw ineens de symboliek goed vonden passen bij kerst, vanwege ‘De verlichting’, het feit dat groen mooi contrasteert met de ballen en vooral gezellig staat in de woonkamer. Zo nu ben je weer bij.
Dank u wel Drs Jay, voor dit intermezzo.
Enfin, nadat we een aantal ballen per ongeluk kapot gegooid en betrapt hebben (scherven brengen geluk zegt mama) en papa de mooi uitgerolde lampjes even handig op ging rollen, ging ieder zijn eigen weg en zorgde mama er voor dat de kamer en de vensterbank meedingen naar de prijs voor het mooist-versierde-huis-in-de-straat.
Dank je wel mama!
Oh, en ik moest nog even dansen:
<>
Er lag nog een mooi avontuur in het verschiet, we gaan zaterdag namelijk naar Beppe, Nynthe, Senn en Tessa en….. we blijven er logeren!
Dat hebben we nog nooit gedaan. Samen in de auto, mama had voor ons allemaal een bak fruit gemaakt en de tas goed gepakt. Papa had de iPad met kinderliedjes mee, dus we hebben gelezen en gezongen. De rit vliegt dan voorbij en voordat we het wisten stonden we bij Pake voor de deur.
Daar hebben we gespeeld en limonade en chocolaatjes gegeten en was papa bezig de computer van Pake in te stellen voor de grote en ongeoefende vingers van Pake. Vroeger toen hij klein was had je een leipad, daar zat geen batterij in en moest je met een griffel zelf tekeningen op maken. Nee, dat was geen Piet Piraat denk ik, gewone mannetjes. Nee, Pake en een toetsenbord is alsof je een middeleeuwer vraagt om de kerstverlichting van zolder te halen…
Dus nadat we eerst bij Pake waren geweest, werden we opgewacht door ongeduldige berichtjes van Senn “Wanneer koomen juulie”. Dus in de auto, uit de auto en de gezelligheid aan. Zonder mama. En dat was wel een beetje raar.
Aan de andere kant is dat ook wel weer leuk, want dan kun je elkaar lekker missen en als je elkaar dan weer ziet ben je EXTRA blij. Maar eerst spelen en de slaapkamers in no-time omtoveren in een chaos. Dat is een kunst!
Ik doe mee alsof ik er al jaren bij hoor, babbel, loop, dans, en speel in het rond. En links en rechts geef ik een knuffel en een kus (waarbij ik direct ook mijn neus even af kan vegen) en vermaak me opperbest!
Ik mag samen met Dzjez in de kamer slapen wat normaal Nynthe haar kamer is, met een hele mooie prinsessen sluier voor het gemak en voorkoming van nachtelijke angsten, hangt die aan de kant.
We hebben heerlijk geslapen tot half 7, het tijdstip waarop alles onder de tien spontaan wakker werd. Na wat omzwervingen en luid gezang werden we opgehaald door Tessa, dat was het plan, dus kwam mooi uit.
OK, we hebben lekker gespeeld en ik moet nu ook weer gaan spelen, dus we sluiten hierbij af.
Ik weet dat jullie dat liever niet horen, maar sommige dingen zijn nou eenmaal zo als ze zijn en in mijn geval liep het uit mijn neus en uit mijn linkeroor. Dat van die neus in controleerbaar, behalve dan dat ik niet wil snuiten. Dat van het oor niet. Het loopt goed door en dat is belangrijk volgens de boekjes, maar het stinkt ook! WOW, ik wist dat ik kon stinken, maar dat komt ergens anders vandaan. Dit is echt een buitengewoon knappe stinkgeur. Eén met veel facetten en IK ben er trots op. Bijkomend voordeel is dat ik elke dag schone lakens krijg.
Het vocht op mijn polo is water…
Ik heb dan weer niks noemenswaardig. Ik ben vooral bezig de wereld te ontdekken en dat bevalt me meestal goed. Soms neem ik iets te veel hooi op mijn vork en dan schrik ik HARD en moet ik even huilen, maar het grootste deel van mijn ontdekkingen gaan vlekkeloos en vol nieuwe indrukken.
Zoals het avontuur met de doos. Een doos kan er voor zorgen dat het licht uitgaat en dat is eng. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar als je hem over je hoofd heen trekt, wordt het donker en zie je niets! Als je hem er dan weer af doet gaat het licht weer aan…. Ik kan ook dozensjouwen. Dan loop ik met de doos van de ene kant naar de andere kant. Jaja, LOOP door de kamer.
Bovendien ben ik veel aan het bellen met mijn onzichtbare vrienden de laatste tijd. Dat komt door mijn magische plastic telefoon. Die heeft niet een simkaart maar een slimkaart, daardoor heb je geen abonnement nodig. Of een telefoonnummer. Hij doet het gewoon en kan ik fijn bellen!
Het was wel koud trouwens! Zeker als papa het niet nodig vind om handschoentjes en mutsen op te zetten. Word je hard van, zegt’ie, nou dat klopt. Zo hard als bevroren vingertjes (ok hier overdrijf ik ten behoeve van de dramatiek van het verhaal). Gelukkig was het warm op de crèche en is de weg er naar toe niet zo lang. We kunnen wel de lichtjes van de bakfiets aandoen, waardoor we een straal hebben. Die fietst voor ons uit en kunnen wij goed zien, waar we naar toe gaan.
Grootste avontuur van de week was wel het bezoek aan opa en oma (ik en Jay waren woensdag ook al gaan wandelen in het bos).
Ho en wacht eens even! Voor mij was dat een groot avontuur. Ik heb daar namelijk wel 104 kilometer gelopen. Vooral in het bos gaat dat heel goed. Sowieso was het de eerste keer dat wij als brothers samen mee gingen met opa en oma. Voor mij is dat dus bovendien een heugelijk moment. Dat betekent dat ik groot wordt. Dus.
Mijn knieën hebben wel heel veel de bosgrond gezien en die vonden dat mooi. Samen met mijn billen die ook vaak een touch-down hebben gemaakt. Ja, beregezellig! Gelukkig hebben we die dan weer niet gezien.
Mag ik weer?
Ik heb opa geholpen met de KERSTBOOM! dat is pas een mooie gewoonte. In plaats van zelf naar het bos gaan, haal je een stukje bos in huis en verkleed je dat als een tierlantijn. Maar eerst moeten we dat ding temmen in de regen. Met al die takken en naalden en die kluit met aarde moesten we dat met goed fatsoen in een pot krijgen, om dat vervolgens naar binnen te transporteren. Opa had maar geluk dat ik er was, want anders was het niet gelukt! EN ik had mijn gele Bob De Bouwer helm op. Een garantie voor kerstbomensucces!
Zo is het een leuke dag zeg! Als ik wakker wordt, zie ik Siebe en Zelda en als ik thuiskom. Alhoewel, Siebe kwam even dag zeggen, maar er zat nog te veel slaapzand in z’n ogen en dus moest hij even naar bed, voor een klein extra dutje. Dat heb je soms.
Ik heb wel lekker lang geslapen, want ik was best moe na een dagje met mama. Dat is zo ook zo leuk en doe ik extra m’n best om mee te genieten. Dat kost energie! Toen mama naar haar werk ging moest ik nog naar de crèche. En weet je wat? Zelda heeft me in de pyjama in de auto gedaan! Cool, en dan ineens valt het op hoe roze, roze is! Ze had trouwens ook opvallende nagellak. Zwart! Dat was omdat ze een Haloweenfeestje had gehad.
Ik heb een fijn dagje gehad op de crèche. Dat heb ik gelukkig altijd. Het is wel grappig, als ze op de crèche ’s ochtends aan papa vragen hoe het was zegt hij altijd goed, waardoor ze het soms gewoon vergeten te vragen. Tsja, als het altijd goed gaat, hoef je geen bijzondere vragen te stellen! Zo gaan die dingen.
En hoe je het ook went of keert, na een fijne dag op de crèche, eindigt zo’n dag altijd fijnerder, want mama komt me halen.Nog zo’n hoogtepuntje. En deze keer was er nog een hoger puntje, want toen ik thuiskwam, waren Siebe en Zelda er! Het geheugen van een baby werkt in dat opzicht raar. Ik ken Siebe en Zelda en herken ze ogenblikkelijk, maar ik vergeet dat ik ze deze ochtend nog heb gezien!
Een fijn weerzien en gezellig spelen, dat zijn dan de ingrediënten van een fijne avond. En macaroni, want ik heb gezellig meegegeten aan tafel. Ik vind macaroni lekker. De yoghurt daarna natuurlijk ook! Daar ging ik ook een beetje gek doen met Siebe en Zelda. Dat maakt het extra leuk.
Ik heb ook nog wat muziek gemaakt met Siebe en we hebben gelezen in al die nieuwe Nijntje boekjes! Veel input, dat wel en ik wil natuurlijk zelf, snel de bladzijden omslaan. Ik kan niet wachten wat er nog gaat gebeuren! Logisch, Nijntje, wat een avontuurster… en het wordt extra leuk als Zelda me voorleest. Die is ook minder bedreven in het bij me weghouden van het boekje. Dan kan ik zelf bladzijden omslaan, dat lukt bij papa dan weer minder.
Maar goed, zoals altijd komt aan een fijn dagje een fijn eind. Met mama een heerlijk flesje melk drinken en dan lekker slapen. OK, om 10 uur nog even een extra flesje, want m’n maag was nog niet helemaal tevreden. Plus, ik vind het ook wel gezellig want ik heb zowel papa en mama nog even gezien!
Morgen een hele dag met Siebe en Zelda, Beppe, Pake, Nynthe en Senn. Feessie, zeg ik!
Ik heb een dag van vrolijkheid achter de rug. Dat is zoiets als het gevoel van diep ademhalen, zodat je borst opzwelt en je een beetje groter wordt, blij kijkt en denkt: Ik heb er zin in vandaag!
En aan het eind van de dag, adem je dan weer uit en zeg je: Hè, hè!
Maar dat doe je pas zo laat mogelijk. Want dat gevoel wil je zo lang mogelijk vast houden. Want dat is leuk. Zo’n dag was het dus. En ik denk dat het een beetje de spin-off van het weekend was. Ook zo veel gelachen en dus vrolijkheid.
Ik was al vroeg wakker, om 6 uur en heb een lekker flesje opgedronken in bed! Mama was al aan het douchen en ik denk dat papa nog geen zin had om op te staan… Daarna wel hoor. Eerst heeft hij me aangekleed en naar beneden gebracht. Ik heb iets nieuws. Ik drink het flesje nu weer snel leeg en vandaag heb ik dan weer geen zin in brood. Dat kan hè! Ik kan het hebben.
Trouwens we hebben een heel mooi kaartje gekregen van Erwin en Desiré, onze buren. Dat heeft Desiré zelf gemaakt en dat vind ik zo knap! Niet alleen is het knap, dat is een kaart die met liefde is gemaakt, want dat koop je niet in de winkel. En dat maakt hem echterder. Hij is voor m’n nieuwe broertje/zusje. Ik ga hem goed bewaren!
Op de crèche heb ik weer m’n gezichten getrokken en veel gelachen. Het was een fijne en gezellige dag en ik heb 2 boterhammen achter elkaar gegeten en een Nijntjekoekje in m’n haar gesmeerd. Dat staat me goed vind ik! Hahaha!
Papa vind dat ook en daarom stopt hij me in bad denk ik. Maar dat was nadat ik gegeten had. Weer een walking dinner. Rundvlees met sperziebonen en aardappeltjes. Lekker! Meer dan een half potje! Beter en beter, meer en meer!
Uiteindelijk, nadat ik in bad ben geweest, aangekleed was en helemaal klaar voor bed, zei ik pffffff en was de dag voorbij. Heerlijk bij mama op schoot m’n laatste flesje van de dag drinken. Daar doe ik het voor en de warmte van mama…
Ik kan een lang verhaal over de dag vertellen, maar dat valt in het niet bij wat ik nu weet.
Het heeft wat tijd gekost. Ook omdat ik niet echt wist waarnaar ik op zoek was. En dan is het moeilijk vinden hè! Alhoewel, daar wel weer een heel mooi woord voor is: Serendipiteit.
En de oorsprong van dat woord is dan weer een soort sprookje, want het gaat over 3 prinsen en een kameel dat er eigenlijk niet is, maar omdat die prinsen zo slim zijn, weten ze wel dat het gaat over deze kameel. En zo zijn er meer dingen ontdekt, zoals penicilline, Amerika, theezakje, post-it’s en zo heb ik ontdekt dat ik een broertje of zusje krijg.
ZO!
Het is er uit! Dat was dus waar ik de hele tijd mee bezig was en vandaag is een mooie dag om het te vertellen, want Siebe en Zelda zijn er ook. Ik heb ze niet gezien nog, want papa was ze aan het halen, maar morgen ga ik ze zeker zien.
Geweldig idee, want vanaf volgend jaar zijn we met z’n vieren!
Wie had dat ooit gedacht, nou ikke niet. 2 jaar geleden was ik er nog niet eens. Er was nog niet eens een aanleiding, een vonkje, een stofje, niets en nu ineens zijn we met z’n vieren. Zo zie je maar weer, alles verandert altijd en dat is goed. Het leven zou saai worden en dat past niet bij ons.
Serendipiteit, vinden wat je niet zoekt, Happy Accident, Pleasant Surprise, allemaal betekenissen voor het woord Serendipiteit. Dan heb ik het nog niet eens over het ritme en de klank van het woord. Ik hou van dat woord en zo zie je maar weer:
Gisteren was Zelda jarig en daar waren we al een tijdje mee bezig. Vooral ik, want ik had zelfs onthouden dat Zelda 16 jaar werd. Mijn tekeningen worden beter omdat mama en school oefent met cirkels en vierkantjes maken. Ook leer ik mijn stift of potlood op de juiste manier vast te houden, maar waarom nieuwe gewoontes aanleren als je makkelijk kunt vervallen in oude….. toch? Dus ik houd hem liever in het knuistje.
Dzjez & Jay 