Nou…
Eigenlijk was het niet een echte Dzjez-Day. Ik had een pittige nacht achter de rug en vandaag had ik een ronde ring rond m’n ogen. Gelukkig voelde ik me eigenlijk best goed. Gelukkig maar, want thuis blijven was geen optie.

Papa ging namelijk het stokje van mama en Olpa en Olma overnemen. Die hebben gisteren opgeruimd en ingepakt en papa gaat ging dat vandaag doen. Alles van de zolder, alles in dozen, alles uit elkaar schroeven, want morgen is het zo ver. We gaan verhuizen.

Eigenlijk is het D-nacht, want het is de laatste nacht in het huis in Dronten. Dat klinkt dramatisch en dat is het ook. Ik ben hier geboren! Ik heb hier m’n hele leven gewoond! En nu is het de allerlaatste nacht dat ik hier slaap. Zal proberen veel wakker te worden, want dan kan ik het nog wat intenser beleven.

Thuiskomen was dan ook een beetje raar. De honden waren er niet, overal stonden dozen en de achtergordijnen waren al weg, de gordijnrails de stereo, de speakers. ‘T is wat! Maar ach, m’n geheugen is nog niet zo goed, dus ik denk dat ik het volgende week al weer vergeten ben…. Gelukkig heb ik m’n blog.

Ik kreeg nog een berichtje van Desiree en Erwin dat ze het jammer vinden dat we weg gaan… Wij hun ook, maar ze zijn altijd welkom in Naarden en… ik blijf schrijven, dan kunnen ze ook op afstand meebeleven, wat ik doe. Dus tot binnenkort!

Naarden. Olpa en Olma en Ronnie en Gerard (de timmerman) zijn er druk bezig geweest. Olma heeft alles schoongemaakt en Olpa de apparaten geïnstalleerd. Prachtig! Ik ben hun heel erg dankbaar, want dan hebben papa en mama meer aandacht en tijd voor mij. Ze hoeven niet meer af te wassen bijvoorbeeld en dan kan ik eindelijk eens uit ECHT schone potjes eten 😉

Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen. Het was een mooie dag, maar na vandaag is alles anders. Dat heeft impact, maar biedt tegelijkertijd mogelijkheden en nieuwe avonturen.

Oh, er is nog een D-day moment. Papa is morgen jarig en hij hoorde dat er al een cadeautje in de koelkast staat. Van Ronnie en Gerard…. We zijn benieuwd!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Laten we zeggen dat het niet mijn dag was en dat het resultaat op m’n wangen een stoplicht jaloers zou maken. Of de rode muts van een kabouter, of een brandweerwagen, of de rode paprika die papa vandaag had gekocht voor de Babi Ketjap.

Het begon gisteravond al. Ik ben een aantal keren wakker geweest en weer in slaap gevallen. Om half 1 moest ik echt huilen en zelfs troosten door mama hielp niet. Dus kreeg ik een flesje en toen voel ik in slaap, maar toen ik om half 2 weer wakker werd en papa kwam had ik een beetje overgegeven. Hij heeft het schoongemaakt en ben ik weer in slaap gevallen. Gelukkig.

Al dat gedoe heeft me wel een bad opgeleverd. Op de manier waarop ik wakker werd, was niet de manier waarop ik naar de crèche kon gaan. Van bed naar bad, dat is nieuw. Ik had niet veel honger of dorst. Gek hè!

Het was ook een bijzondere dag, want papa heeft voor het laatst Ellen gezien. Niet voor het aller-allerlaatst, maar wel de laatste keer als hij me naar de crèche brengt. Want…. vanaf volgende week wonen we in Naarden. En dat is iets waarvan je weet dat het komt en toch niet aan ziet komen.

Een beetje wanneer je voor het rode stoplicht staat en je weet dat hij groen wordt, maar je bent wat aan het dromen en ineens hoor je iemand toeteren achter je en besef je dat het licht al lang op groen staat. Dat is wat ik denk hè! Ik heb het zelf nog nooit meegemaakt.

In ieder geval, papa doet er heel nuchter over hoor. Geen drama, gewoon tot de volgende keer! En waarom niet. Je kunt je zorgen maken over wat je niet meer hebt, maar je kunt wat je hebt gehad ook gebruiken als bron van energie en inspiratie.

Maar goed, mooi rood waren m’n wangen toen mama me op kwam halen. Ik was huilerig en moe. Ik denk dat ik de laatste in de rij ben op de crèche om een beetje ziek te zijn. Ik was blij dat mama me kwam halen.

Thuis heb ik Sesamstraat gekeken en Teletubbies en niet echt gegeten. Nee, ik was blij dat ik in bed lag. Morgen weer in nieuwe dag! Olpa en Olma komen! We gaan inpakken en mama gaat naar de verloskundige. Voor m’n broer. Kijken of hij goed ligt en zo. Ik hoop van wel!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Eigenlijk was de titel “Tuguzellug II” maar aan het eind van de dag was ik te moe omdat allemaal te zeggen.

Dreumes zijn is best een zware baan. Niet zo zeer omdat het moeilijk is, maar vooral omdat het intens is. zo veel indrukken en belevenissen en guzellughied, moeten die hersens van me dan ook maar allemaal verwerken.

Opstaan was op tijd, maar niet te vroeg en niet te laat. Goed dus, met papa en dan gaan we eerst even guzellug op de bank zitten en Sesamstraat kijken en Buurman en Buurman (die zijn grappug) en dan is Zelda er. Nu was het minder verrassend en konden we gewoon gezellig doen. Zelda speelt veel met me en dat vind ik leuk. Dan komt Siebe en dat is ook leuk. We hebben samen Nijntje gekeken op joetjoep. Dansen op de schoot.

Nadat ik geslapen heb, zijn we naar Naarden gereden. Met 2 auto’s en allemaal spullen er in. Eerst naar het nieuwe huis (wat over een jaar gewoon ons huis is en dan ben ik de herinneringen aan het ‘oude’ huis al volledig vergeten. Ik denk dat ik, als ik later groot ben, de  herinnering alleen uit m’n blog kan halen. Wat dan op zich ook al weer bijzonder is. Ik bedoel maar…)

Het nieuwe huis was mooi (en stoffig, dat is wat mama zag tussen de mooie dingen door. Een goed thema om ’s nachts eens goed ‘ontspannen’ over na te denken, denk ik). Veel veranderd, dat is een mooie plek om op te groeien, samen met m’n broer. Kijk eens naar die buik! Tjeemig, wat een knoepert! Ik denk dat het tijd is dat we na denken over het geboortekaartje. Papa en mam hebben het te druk, dus denk ik dat ik er maar eens over na moet denken.

Daarna gingen we naar Evelyn, want Lauren was jarig. Het was fijn om hen weer te zien. Wat worden die a groot zeg! Maar ik ook, ik kan al lopen en dat was de vorige keer nog maar net. Nu kan ik het al 2 maanden heb ik gezien. Nog minstens 80 jaar te gaan.

Ik heb kersentaart gegeten en ik wet niet zeker of ik daar wel klaar voor was. Het was dat of misschien toch een vierusje of vijfusje (of misschien zesusje.., in ieder geval brak me dat ’s avonds op.

Eerst heb ik gespeeld en heeft papa me voorgelezen. Slapen doe ik dan zo weinig mogelijk. Dat was deze ochtend ook niet echt gelukt, want papa en Siebe gingen het stapelbed al uit elkaar halen. Met schroefboormachines en vallende ringsleutels… Dat is niet goed voor slaap. Maar dat ter zijde.

ook het feit dat ik in de auto niet ha slapen natuurlijk. Enfin, papa en Siebe en Zelda gaan naar België en ik naar Dronten. Eén van de laatste keren…. We zijn heerlijk uitgezwaaid door de moeder van Menno en hartelijk dag gezegd door Evelyn, Menno en de kinderen. Fijn, daar wonen we straks vlak bij.

OK, om een lang verhaal kort te maken (want ik ben een beetje moe…): Ik heb niet geslapen in de auto, niet geslapen toen ik thuiskwam en uiteindelijk, toen mama me had aangekleed in verse luier en pyjama,….. moest ik… POEPEN. Sorry.

Maar goed, uiteindelijk in bed met een flesje en wat denk je. Ik moest overgeven. En alles stond ongeveer goed om geraakt te worden door een harde straal. Nog eens sorry. Arme mama. Gelukkig was papa onderweg.

Nog even over vandaag… Hoera en het paarse rompertje.
Vandaag heb ik ook 2 keer gepoept, ik was er vol van! Maar toen ik thuis kwam heb ik veel gegeten, en verschrikkelijk gelachen bij het aankleden met papa!

It wie wer in moaie dei!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na al dat ge-heen-en-weer was het vandaag tijd voor een inhaaldag. Lekker thuis en lekker slapen en lekker bij mama zijn. Om te beginnen heb ik al goed lang geslapen. Werd pas wakke rom kwart voor 8. Papa kwam me halen en liet me direct door het raam naar buiten kijken. Wit, zei hij Nintjah, zei ik en goedgehumeurd. Weinig voor nodig, alleen de nodige tact.

De slimmerik had al brood klaargemaakt en een flesje, dus kon ik snel beginnen met ontbijten in m’n stoel. Een paar hapjes later, kwam mama beneden. Die mocht ‘uitslapen’ zolang ze kon. Dat was dus totdat papa haar wakker maakte. Hij ging werken en ik mag nog niet alleen beneden. Tsja.

Om half 10 werd ik wel weer een beetje moe. Mama zag dat en maneuvreerde me handig naar bed. Ik heb anderhalf uur geslapen en mama heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om het zelfde te doen. Goed voor haar en goed voor m’n broer. Logisch, als ik die buik zie!

Het is wel lekker leunen, maar ik moet opletten, want als ik achterover leun, prikt de buik in m’n rug en mis ik een hoofdsteun! We hebben wel lekker veel geknuffeld. Ik heb veel gespeeld en gelopen. Ik heb de stoel van de ene kant van de kamer naar de andere kant geschoven. En terug. Houdt me bezig en ik wordt er sterk van.

Tegen half 1 begon ik weer te piepen en geloof het of niet, heb ik weer anderhalf uur geslapen, wat mama weer de gelegenheid geaf om ook even te liggen. De onderkant van haar rug is zeer gevoelig en ze draait op de bank als een op hol geslagen draaitol. Best afzien, zwanger zijn!

Ik heb ook lekker op een kussen, tegen de box aan Sesamstraat gekeken. Ik word groter en begrijp meer en kan me langer concentreren. Dat moet ik wel, want ik moet straks grote broer zijn. Hoe meer ik oefen, hoe beter ik dat straks kan.

Papa had aan akkefietje, die was vergeten de sleutel uit z’n contact te halen of zo, in ieder geval, accu leeg. Die kwam dus later en ik lag al in bed. Maar eh, papa, ik heb wel aan je gedacht, best goed gegeten, ook veel vijgen (die zijn super lekker, dat is een soort verantwoord snoep omdat het fruit is… Ik ga het niet verklappen, maar ik blijf er van eten!) en toen ik na m’n flesje in bed lag ben ik heerlijk gaan slapen. Ik zie morgen!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Je zou kunnen zeggen dat dit het leven is. Heen en Weer.
Ergens vertrekken en terug aankomen. Feitelijk is dat natuurlijk zo en zit de uitdaging in datgene wat je tussen Heen en Weer doet.

Ze zeggen wel eens dat de muziek in de stiltes zit. Nou, dat begrijp ik niet, wat ik wel begrijp is dat je moet bewegen op de muziek. Of ie nu echt is of in je hoofd. Dat deed ik vanochtend. En verder houdt ik me bezig met dingen doen tussen heen en weer.

Bijvoorbeeld met m’n vinger een stukje brood oppikken en dan in m’n mond stoppen. Ik ben toe aan een vork, denk ik.

Het andere tussen Heen en Weer is de crèche. Ellen was daar en die telt de dagen niet. Ze telt elke dag dat ik er ben opnieuw, en zo gaat ze er van uit dat de dag waarop ik naar Naarden ga niet komt. Zij vult dus op haar manier de tijd tussen Heen en Weer. Ik help haar daar goed bij door verschrikkelijk Dzjez te zijn.

Vandaag heeft ze m’n haar weer mooi gemaakt en hebben we veel gespeeld. Zij is ook de enige die me stil kan houden als mama komt en nog iets moet doen. Gek hè, hoe je je kunt hechten aan bepaalde mensen. Ellen is er een. Die wil wel meenemen naar Naarden, maar dat gaat niet.

Thuis heb ik lekker gegeten en Teletubbies én Sesamstraat gekeken. Ik ging er pontificaal voor op de grond gezeten. Dan zie ik het goed. Voor mama was dat de aanleiding om te bedenken dat er lekker kleedjes op de vloer moeten voor mij en m’n broer. Kunnen we mooi naast elkaar zitten. En dan ga ik hem dansen leren en gaan we samen Heen en Weer.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik was een vroegertje vandaag.
Ik werd wakker om kwart over zes. Papa en mama waren al op gelukkig. Ik ùoest er een beetje inkomen. De dag en het wakker zijn. Soms heb je dat. De eerste melk maakte me al milder en de boterham die mama had gemaakt zorgde er voor dat ik smolt en klaar was voor de dag. Beetje ongeduldig, dat wel en niet echt box-minded. Ik ben meer een out-of-the-box type. Net als papa.

Ik ben wel voor out-of-the-box-denken. Dat houdt de beweging er in en zorgt voor verandering. Het is een beetje zoals met bewegende deeltjes. Hoe zachter ze bewegen, hoe kouder het is, zoals ijs, daar staan de deeltjes stil. Harder ze bewegen, betekent warmte en warmte is energie. Ik bedoel maar.

En dan is er het Ogenblik. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk, maar papa hield mij en m’n ogen laatst in het licht en was er van overtuigd dat ze bruin(er) werden. Mama keek blij, maar papa twijfelde. Samen weten we het niet, dus het is nog even wachten, of dit is het.

Vandaag heb ik met mijn vriend Liam gespeeld. Samen beleven we avonturen en praten honderduit. Niemand verstaat dat, inclusief wijzelf. Zo geheim is die taal van ons. Het is wel grappig hoe dat werkt. Papa brengt me, de leidster zegt “halloooo Dzjez” en ik wordt verlegen. Papa zet me op de grond en ik been naar Liam. Zo gaan die dingen.

Oh ja, wat een sneeuw lag er! Cool. Letterlijk, maar ik hou wel van die frisheid. Wat ook cool is, is ons uitstapje naar de Judo-hal. Daar kunnen we lekker rennen zo hard we kunnen. Geen muren of struikeldingen. Ik ga ook op atletiek, net als Siebe. En schaatsten, en nog wat dingen, als ik weet wat het is.

Ik kwam moe thuis, waardoor het noodzakelijk was om de Sesamstraat-truc toe te passen. TV als afleidingsmanoeuvre en het werkt. Ik heb de Andijvie vrijwel opgegeten, maar daarna was het bedtijd.

It wie wer in moaie dei.