Niet dat doordeweeks alledaags betekent hoor, want elke dag is anders.
Wij maken elke dag wat mee. Of het gewoon iets nieuws is op school, of ik die zonder op of om te kijken in een auto van een vriendje of vriendinnetje spring om op het allerlaatste moment nog even dag tegen mama te zwaaien. Niet dat ze er erg beteuterd bij staat te kijken hoor, maar toch.
Ik ga vandaag met Lotte spelen, wat mijn vriendinnetje is, en met een durfbroer als Dzjez spring ik ook net zo gemakkelijk in een auto, want ik kan zelf mijn schoen al aan doen. Ik zwaai dan de hele weg naar de auto naar mama.
Gisteren waren mama en ik samen en hadden we kindermuziek op Apple Music aan. Op de speaker, want mama is technisch, en ik er voor want ik luister graag intens naar muziek. En dansen op muziek en dan zwaai ik ook met mijn handen.
Net als zingen, wat ik met heel veel overtuiging doe. Heel veel, maar niet zo veel als Dzjez, want die zingt zo enthousiast mee, dat we het thuis bijna kunnen horen. Jaja, Dzjez is een ongelooflijke meedoener. Spelen met iedereen, delen met iedereen en meezingen dus.
En vroeg op. Alhoewel het deze week ook al twee keer voorgekomen is dat Jay eerder was dan ik! Dan is hij al beneden en kijkt iPad. Dat moet aan tafel tegenwoordig, want dan kunnen we rechtop eten en glijden niet in de verleiding om niet te gaan eten…. Dat is namelijk het doel van vroeg opstaan en ontbijten (was ik even vergeten).
Alweer vroeg op!
Alweer een poepluier…. Al die bananen die ik ’s ochtends eet zijn goed voor de stoelgang (bedgang in mijn geval), want dat is mijn lievelingsontbijt. Bananen. Alles van bananen is lekker en kun je me voeren!
Geef mij maar een boterham hoor! En als het kan met hagelslag. Dat is kostbaarder dan goud, want het is hier niet te koop! Als Beppe komt moet ze zeker een pak of drie meenemen, en dan hou ik nog meer van haar! Ik eet dat uitsluitend aan de tafel, want anders knoei ik te veel.
Deze keer ging de auto ineens stoppen toen we onderweg waren. Niet alleen wij, maar ook die honderden andere auto’s die voor ons stonden. Dat doet de politie, want dan laten ze eerste een andere weg door voor een uur en dan mogen wij door voor een uur.
De goegemeente is daar helemaal op ingesteld, want alles wordt te koop aangeboden. Pizzapunten, geheimzinnige zakjes met iets en nog iets en dan twee soorten spul uit een fles, speelgoed, poppen, ballonnen, drinken, koffie, thee en nog veel meer en verbrande pinda’s. Die heeft papa gekocht.
Pinda’s zijn super-de-super-gezond, want alles zit er in. Vitamines, mineralen, voedingsstoffen. Ik denk echt het meest gezonde voedsel op de wereld. Behalve bij ons op school, want wij zijn notenvrij…. geen pindakaas en geen nutella…. sommige mensen worden namelijk heel ziek van noten. Wij gelukkig niet.
Lang (file-)verhaal kort, we komen na 4 uur aan en gaan direct door op onze mobiele safari. Dat begint wat moeizaam, want we staan opnieuw in de file! Echt waar, de wegen leiden door de dierentuin, waar alle dieren heel blij zijn dat we komen, maar de auto’s rijden nog best echt op elkaar. Na verloop van tijd rekt de file zich uit en gaat het goed.
De dieren zien er supergezond uit (eten vast noten) en heel erg blij! Dat laatste komt dan weer van al die bananen en wortels die ze gevoerd krijgen van alle mensen ind e auto’s. Oo als je ze vergeten was, dan kun je onderweg ongeveer bij duizend standjes bananen en wortels kopen.
Ik wil ze graag gooien, maar gooi regelmatig tegen de raamstijl (of mama haar gezicht) aan en dan valt de wortel terug in de auto. Beter wordt het als het dier in kwestie de wortel zelf komt halen. Tegelijkertijd is dat ongeveer één van de engste dingen die er kan gebeuren!
OK, ik snap het, wij zijn banger voor hen dan zij voor ons. Zij zien elke dag een kudde auto’s met rare mensen er in in voorbijkomen.
Ineens was er ook een grote olifant met een man er op die tussen de auto’s doorliep! Met zulke slagtanden is het een wonder dat de auto’s er ongeschonden vanaf komen. Wat een avontuur, het wordt beterder en beterder.
Al met al was het een zeer gevarieerder rit van bijna twee uur, waarin Laguiman op een soepele manier telkens de verkeerde manoeuvres uithaalde. Daar is hij goed in en is echt iets wat je moet kunnen. Zoals papa die altijd de verkeerde rij bij de kassa kiest. Ook als het de kortste is. Het is een gave….
Witte tijgers, gele tijgers, leeuwen, neushoorns, grote koeien, kleine koeien, geiten, giraffes, beren, noem maar op! Alles hebben we gezien. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een hele bijzondere tocht was. Het was zelfs zo leuk dat we vergeten zijn hoe lang we al in de auto zaten.
Na de safari zijn we naar de safarispeeltuin gegaan. Supergaaf, waarin we in zo veel mogelijk speeltuigen geweest (helaas niet bij de dolfijnenshow van 13 of 17 uur, maar dat gaan we echt de volgende keer doen!). We hadden een bandje om onze arm en konden er dus zo maar in. De beste manier om dat te zien is het filmpje.
Wat ook supergaaf was, is de olifanten-ride. Op de rug van een echte olifant, een tocht van wel honderd meter. Gelukkig liep de olifant langzaam en wilde hij eigenlijk een langere tocht maken, maar we waren terug voor we er erg in hadden! Mooie tocht.
Zo’n dag vliegt voorbij en dan besef je dat je nog lang niet alles hebt gedaan. Bijvoorbeeld het hele grote zwembad, en de ultra-lange glijbanen die daar zijn. Nee, dit was een voorproefje en zeker niet de laatste keer wat mij betreft.
Heel vroeg op!
Zelfs ik moest wakker gemaakt worden op deze zaterdagochtend. Het was wel kwart voor zes, want we gingen naar Bogor (Sentul City, of ergens in de buurt van, want waar we naar toe gaan staat niet echt op de kaart).
Billen wassen (en dat moest want ik droomde in mijn slaap dat ik naar de wc ging, om er deze ochtend achter te komen dat alles niet echt was, behalve de poep in mijn luier), kleren aan, geen ontbijt, want dat kan in de auto. Laguiman stond al klaar. Zijn mooie schoenen gepoetst en zijn mooi Batik blouse aan (je weet nooit wie je onderweg tegenkomt).
We hadden geen file, maar daarover in de volgende blog meer) en kwamen mooi op tijd op het verzamelpunt aan. Via onmogelijke kronkelweggetjes en een spookmall (echt! een leegstaand winkelcentrum), helemaal naar boven op een grote berg.
Zelfs onderweg in de auto is het het al leuk, want er zijn allemaal verschillende kleuren huizen, met winkeltjes en mensen, zeer kleurijk en zeer rijk aan kleuren (kleurrijk dus). Auto parkeren (met Laguiman er in, want die wilde niet mee) en wandelen maar.
Ik ben eigenlijk niet zo’n wandelaar. Veel te veel lopen, daar wordt ik zo moe van…. Gelukkig hadden we dragers en mocht ik lui op de rug. Eigenlijk maar goed ook, want het ging behoorlijk op en neer en in beide gevallen moet je opletten. Klimmen is zwaar en dalen betekent ook dat je moet kijken hoe en waar je je voeten neerzet, want voordat je het weet rol je naar beneden als een jay-bal en dat doet zeker pijn.
Ik ben er helemaal klaar voor met mijn bergschoenen. Onderweg zien we veel mooie dingen en dingen in het wild die je gewoon kunt eten. Papa en mama dan, want mij niet gezien. Stel je voor.
Wel heb ik een echte lange stok waar je fantastisch meet kunt lopen. Rijstvelden, houtskoolmakers, weiden met bootjes met balderen, bomen waar hars uitstroomt in bakjes, bananenbomen en onderweg veel mensen met messen en kapmessen, die allemaal leuke dingen uitsnijden.
Wat ik het leukst vond, waren de kleine dorpjes op de terugweg. Gewoon midden in de jungle zijn ze daar. Kleine verzameling, kleine huisjes. En in en om de huisjes gebeurt en is vanalles. Naast enorme hopen plastic, die ze gewoon laten liggen, zijn er lieve mensen en kindjes die zwaaien en wij zeggen dan “Abakabar” en veel geiten in zwevende hokken.
Ik heb ze allemaal dag gezegd en wilde graag hun naam weten. Veel heten gewoon mèhèhèh en dat is handig. Eén keer de naam roepen en iedereen kijkt op!
De afloop van de wandeling was in een gezellig huis op een berg met een berg popcorn en warme thee. Lekker. Plus je kon er op muurtjes zitten en vanaf springen. Al met al een mooie wandeling, met mooie vergezichten en mooie indrukken. Gaan we vast vaker doen.
Ja, goed plan. Misschien ga ik dan wel een paar passen meer zetten dan nu. Niet dat ik me schaam (tegendeel, ik heb het juist goed gezien!), maar wil de volgende keer met mijn neus iets dichter bij de grond. Dan zie ik meer en beter.
Gisteren hadden we al een kleine speculatie gemaakt over regen.
Speculaas? Speculaaspasta? Dat hebben we al lang niet meer gehad!
Nee, speculeren, dat is een moeilijk woord voor nadenken over iets zonder dat je het echt weet. Veel mensen kunnen dat heel goed, maar dan heb je nog geen duidelijk antwoord, dat ook kinderen begrijpen.
Ja, dan is het goed hè, als je het uit kunt leggen zodat kinderen het ook begrijpen. Ik hou daar van. Ik doe dat ook graag.
Precies, dus toen we dieper nadachten (of eigenlijk van beneden naar boven dachten), leek de maan een goed idee. In ieder geval zou het een mooi verhaal met tekeningen op kunnen leveren, maar dan zouden we ook direct moeten uitleggen hoe het komt dat water zo moeilijk te vinden is op de maan.
Ja, want het is er wel, dat weten we nu zeker en het komt van planetoïden die op de maan gebotst zijn, maar dat gaan we in een latere les uitleggen.
Inderdaad! En beter voor een andere keer, want de regen komt doordat de zon het water dat uit de zee….
ja, daar komt het vandaan, maar dan zonder zout en de vissen er in
…laat zweven zodat het in de wolken komt. De wind blaast de wolken naar het land, daar koelt het zwevende water dan weer af en wordt weer z w a a a a r en dan kan het niet meer zweven en valt het naar beneden. Als het toevallig onder nul is…
en dat is het hier niet!
… dan wordt het sneeuw!
En dat is het einde van deze les.
Je kunt nog naar het filmpje kijken als je dat wilt. Oan’t sjen
Het is maar goed dat we onze eigen hoofden hebben, want anders lijken we allemaal op elkaar!
We moesten namelijk allemaal in uniform komen. Voor de foto en/of video, om te laten zien hoe leuk de NIS is. Mij hoeven ze dat niet te vertellen want ik weet het al lang. Elke dag is superleuk en het is al bijna voordat ik wakker word dat ik aan het nadenken ben, waar ik in de ochtend mee ga beginnen.
’s Avonds voordat ik ga slapen herhaal ik voor mama en papa wat de hele dag heb gedaan. Mijn lievelings twee woorden zijn “en toen”. Die gebruik ik in de opsomming aan de lopende band.
Ik beleef de dag op geheel eigen wijze. Klei blijft een favoriet, naast muziek, dansen en …. zwemmen. Ik mocht de eerste keer zwemmen en direct zonder bandjes. Dat vinden ze beter, want als je het vanaf het begin leert, hoef je het ook niet af te leren.
Simpel.
Dat doet me denken aan iets anders. Het regent namelijk best veel de laatste tijd en het is niet eens het regenseizoen! De regen is dus behoorlijk in de war en valt vaak aan het eind van de dag als een zee uit de hemel.
Ik vraag me dan weer af waar de regen vandaan komt. Een douche begrijp ik nog wel, maar hoe die wolken dat doen is een ander verhaal. Op één of andere manier denk ik dat water door de maan of zo omhoog gezogen wordt via een bijzondere slang, want die heeft het warm en dan gaat het via de wolken in regendruppels terug. Zoiets denk ik. Nou, daar ga ik nog eens diep over nadenken.
In ieder geval, laatst gingen we een keer met Siebe en Zelda zwemmen en toen ging het ook zo HARD regenen, en als ik zeg HARD, dan bedoel ik ook HARD!
Ik zwem dan liever niet in het water, maar ga op een ontspannen manier onder de parasol zitten, die in 1 ommezwaai een paraplu wordt en dan zit ik lekker naar de regendruppels te kijken.
Siebe, Zelda en Dzjez niet. Die gaan in de regen zwemmen! Dan worden ze toch helemaal nat! Nou dat vinden ze niet erg. Het lijkt er zelfs op dat ze extra plezier hebben. Zeker Siebe, die gaat zelfs onder een waterstroom die van het dak komt staan.
Uiteindelijk werd het mij ook te veel, dus ging ik ook onder de parasolplu zitten, terwijl Siebe en Zelda nog even nog even doorgaan. Die hebben een onuitputtelijk uithoudingsvermogen.
Jammer dat ze weer naar huis zijn.
Dzjez & Jay 