Vandaag is een bijzondere dag, waarbij ik papa en mama tot tranen heb geroerd (mezelf ook, want op een gegeven moment ging het mis en viel ik, waarbij ik m’n ego pijn deed. Maar dat zijn korte pijntjes, zonder bloed, dus met een klop op de schouder en een knuffel, kun je dan snel weer verder).
Waarom was het bijzonder?
Het was bijzonder omdat ik de afgelopen weken, elke dag geoefend heb met papa, om letterlijk iets onder de knie te krijgen. Het zijn niet letters en woorden, want daar oefen ik mee met mama, nee het is iets anders. Iets wat ik oorspronkelijk min of meer kon, maar door een lelijke val een aversie voor heb gekregen en daardoor moest ik eerst door een persoonlijke blokkade heen voordat ik mezelf terug in het zadel had.Letterlijk weer, maar dat kun je dan weer beter met je eigen ogen bekijken, en daarom is hier het filmpje van de laatste twee dagen voor het mirakel van Naarden.
Zo, nu weet je het en begrijp je ook wat ik bedoel.
Voor mij is het ook een belangrijke dag, ondanks het feit dat ik het lastig vind te laten zien en horen dat ik het al lang en beter kan, want vanaf nu heb ik aan Jay een fietsmaatje. Dat betekent concreet dat we de horizon kunnen verwijden en de uithoeken van de fietsbandwereld kunnen ontdekken.
Als we lang genoeg oefenenen, kunnen we samen naar Senn en Nynthe fietsen om op bezoek te gaan en te spelen. De wereld van leuke dingen ligt aan onze voeten!
Maar deze Blog gaat meer over mij dan over jou Dzjez, want ik ben de held in dit verhaal. Niet dat ik niet blij ben met jou aan mijn zijde, maar ik rijd voorop! Ik heb zelf bedacht om via de kleine speeltuin, achter de huizen langs, een groot blokje te fietsen. Wel grappig dat papa achter me aan rent om te kijken of alles wel goed gaat…… Dah! Tuurlijk gaat het goed. Als ik eenmaal besloten heb dat ik kan fietsen, dan fiets ik de stukken er van af!
Wel interessant is dat ik onderweg een dode vogel langs de weg zag liggen. Een goed moment om even bij stil te staan en naar te kijken. Even beseffen dat een volgel, in alles wat het kan zijn, ook gewoon als een zielig hoopje op een tegel kan liggen. Het kijken naar een dode vogel is een beetje zoals met poezen. Als je ze ziet, moet je er altijd even bij stilstaan en als het kan even aaien. Het voelt goed en haalt je even uit de sleur van het alledaagse leven.
Daarover gesproken,…. oh nee, dat mag ik niet zeggen. Dat is voor later.
Voor nu is het belangrijk, dat ik volgens de omstanders, een nieuwere versie van mezelf ben geworden. Op één of andere manier kan ik dat ook wel begrijpen, want elke keer als je iets nieuws bijleert, kun je niet meer dezelfde zijn als daarvoor.
Aan de ene kant omdat je jezelf dan aan het verloochenen bent (en dat is weer zo’n woord dat je zo nu en dan graag eens leest) omdat je de verandering niet erkent, en anderzijds dat je niet bezig bent met je nieuwe ‘skills’ (ja, laten we maar even AngloSaxisch denken en dan de andere kant bedenken dat het woord ‘vaardigheden’ meer klinkt als een beoordeling die je krijgt op school), die je vooral nieuwe mogelijkheden geven van zijn, doen en denken….
Denk daar maar eens over na (commentaren en reacties, kun je onderaan delen).Vanaf vandaag ben ik Jay 7.0.
(Small step for Jay, but giant leap for Jay-kind)
WE ZIJN DUS OOK NOG NAAR HET VESTINGMUSEUM GEWEEST!
Ik maak m’n stem its luider want die Jay vraagt wel heel veel aandacht!
<interne stem: En als ik het zo bekijk, belees en beluister, gaat dat de komende jaren iets zijn waar je aan moet wennen>
En het dat was gaaf. Een mooie afleiding van mijn iPadAttraction. We zijn er natuurlijk wel eerder geweest, maar elke keer als we de kanonnen horen afgaan, is de belevenis uniek.
Deze keer zijn we ook met de rondleiding op de boot meegegaan, maar dat grote-mensen-gepraat wordt naar verloop van tijd saaaaaaaaaai, en gelukkig was Jay er en een ander jongetjes, zodat we ongewenste herrie konden maken.
Lang verhaal kort, het was een leerzaam en straks gaan we nog even voetballen in de speeltuin en dan iPad!
En ik ga nog even fietsen (ook al ben ik heel erg moe….) en voor morgen heb ik nu al weer zin in om nog meer te fietsen!
Ut wie wer in moaie dei!
Dzjez & Jay 