Na de Kerstdagen komen de Restdagen dat scheelt een ‘K’ maar ze zijn minstens zo leuk!
Siebe en Zelda waren er nog totenmet zondag en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. We hebben namelijk op zolder gespeeld. Dat is spelen zonder dat het iets om handen heeft maar desondanks (of juist daardoor) het allerleukst is.
Wat doe je dan? Nou dan doe je op-het-bed-laten-vallertje en op-de-balk-zittertje (dat doen Siebe en Zelda en dan kijk ik) en Dzjez-op-het-bed-gooiertje en zo van die dingen en voordat je het weet is er een uur voorbij. Ik loop natuurlijk zelf naar boven en naar beneden. Niet te langzaam, want dat is saai.
Dzjez heeft met mij gedaan wat Siebe en Zelda ook met hem hebben gedaan. Klappen in je handjes zingen en dan met de beentjes (beentjes?? heb ik die ook? Nou in ieder geval om mee te klappen.
Lopen is voor later, alhoewel ik zeker al nul komma 8 seconden heb gestaan, met ondersteuning weliswaar. Ach, lopen kan ik de rest van m’n leven nog. Nu kan ik eerst de wereld liggend en zittend in de wipper bestuderen.
Trouwens waar gaat het eigenlijk om? Plezier hebben in het leven! Of niet soms. Ik zeg, als ik dit gevoel kan vasthouden tot m’n achtentachtigste dan is het goed (daarna mag ik een grumpy old man worden), maar tot die tijd lach ik het leven tegemoet!
Ik ben ook in bad geweest en daar heb ik met de Bumba-dingetjes gespeeld. Allemaal op een rij gezet en dan tegen mama zeggen: “Camera”. Dat doet ze dan ook en dus is er nu een filmpje.
Eigenlijk is het hele leven een wandeling.
Tenminste, dat zou het beste zijn. Op het gemak door het leven gaan en links en rechts om je heen kijken en alles goed in je opnemen. Niet stilstaan, niet snelwandelen, niet rennen en zeker niet te veel omvallen en als je valt, gewoon weer opstaan, een keer “Oh” zeggen en weer doorgaan. Beste remedie.
Onze wandeling was er één op tweede kerstdag hoor, zonder al te veel filosofie, maar gewoon wandelen met Jay, Zelda, Siebe, papa en mama. Lekker rond de vesting, want daar is al genoeg te beleven.
Eendjes, zwanen, holle bomen en een kinderboerderij! Daar ga ik altijd graag naar toe en elke keer weer besef ik me dat dieren in het echt toch anders zijn dan in een boekje…. Ineens schiet ik dan in m’n angstslofjes en ben liever ver weg dan dicht bij. Gek hè?!
Ik heb dat niet. Ik kijk vrolijk om me heen. In het begin heb ik even 5 minuten geslapen, maar daarna waren de avonturen groter dan m’n slaap!
ik kijk graag m’n ogen uit (bij wijze van spreke dan). Schaapjes, geitjes en onderweg ook hertjes. Die zijn super lief! Bambi’s riep Siebe toen hij ze zag. Zo lief, klein en zacht.
Ik ben helemaal blij met m’n nieuwe zitfase. Ik zit daar graag en eet luidkeuvelend mee. Papa denkt er aan om een Youtube-kanaal voor me te starten. Voor mensen die een beetje droevig zijn en dan kunnen ze naar filmpjes van mij kijken waarop ik lach. Hij noemt het dan Jaytube.
Er was ook een derde kerstdag. Zo noemt papa dat, maar het is eigenlijk niet zo. Wat wel zo was is dat Beppe, Tessa, Senn en Nynthe kwamen!
Dat is voor mij dan weer een reden om een gat in de lucht te springen en vervolgens stokstijf naar Beppe kijken. Alsof het niet waar is. Ik spreek Beppe ook op een bijzonder manier uit. M’n lippen doen BeBBe, maar toch klinkt het als Beppe. Knap hé!
Ik heb HARD gespeeld met Nynthe en Senn en ik kan dat nu ook. Ik praat honderduit en begrijp waar ze mee spelen. Nee, ik ben heel blij dat ik hun neefje ben. Tessa heeft trouwnes een waar kunstwerk in het haar van Zelda gemaakt. Het lijkt wel een ssssoort slang die zich vast geklemd heeft in haar haar. Mooi, een reden om mijn haar te laten groeien.
Ander goed nieuws was dat papa nieuwe boeken van de Bieb had meegenomen! Ook dat nog. Meer leesplezier.
En we hebben saaaamen aan tafel gegeten. Ik niet en de rest wel, inclusief Jay van de Chinees.
Ik heb Kroepoek gegeten. Dat was wel een beetje raar, want het beet zich eerst zo wat vast in m’n tong, maar daarna was het best lekker.
Dat geldt trouwens ook voor zoete schuimpjes… Die ha ik te pakken gekregen van de tafel. Beetj evreemd, maar wel heel lekker!
Op de crèche nemen ze een foto van je en hangen je in een kerstboom en thuis volgt de ene verrassing op de andere. De eerste verrassing waren Olpa en Olma ( en ik noem het één verrassing, maar eigenlijk zijn het er twee) en mag ik in de auto van Olpa rijden (verrassing 2). Hij was moe en had moeite met inparkeren, dus doe ik dat.
Terwijl de gezelligheid stijgt en stijgt, valt mijn oog op een grote stapel kadoooootjes en kadootjes moeten natuurlijk open gemaakt worden, anders doe je iets niet goed als kadootje, in inderdaad, op een gegeven moment was het zo ver….
Ik ben inmiddels afgestudeerd als dokter anders in de uitpakunde, dus de aangewezen man voor dit soort taken. en er was genoeg uit te pakken. Niet alleen kadootjes voor mij maar zelfs voor de anderen. Gelukkig ben ik even blij met het uitpakken van het kado voor mezelf, als dat van een ander.
Ik heb me zelf uitgepakt vandaag met een mooi kado. Ik mocht namelijk in de tweede (of eigenlijk eerste) kinderstoel zitten en zat met een stralende lach aan tafel.
In de tafelstoel zitten is een nieuwe dimensie. Het is een nieuwe fase in in het leven, en ik kan je zeggen, het uitzicht is prachtig. Ik kan me voorstellen dat Dzjez al maaaaaanden blij is met zijn troon.
Ik ben dan wel geen koning, maar ik ben de koning te rijk. Dus.
Het is denk ik ook een goeie manier om mijn heup= en zitspieren te oefenen en op die manier straks echt kan zitten!
Zelda heeft in ieder geval al wel weer geoefend met lopen met me, maar m’n benen hangen als wormvormige aanhangsels onde mijn lijf, terwijl ik met een grote glimlach de wereld in kijk. Mijn tijd komt nog wel.
Ik heb ondertussen een nieuwe manier uitgevonden om zowel hartverzakkingen te creëren bij de welwillende en met goede bedoelingen gevulde burger én te leren tellen in één. Ik spring namelijk bij 10 van de tafel.
Ach ja, voor echt plezier hoef je de deur niet uit!
(en voor ongelukken ook niet, hoorde ik, want 75% van de ongevallen gebeurt in huis. Niet bij mij!) Ik loop de trap ook op en neer als een Duracelkonijn zonder hoogtevrees. Van onder naar zolder en terug!
Zingen doe ik dus ook, met Zelda en om het even wie met mij mee wil zingen en als je dit gebeuren zo gadeslaat denk je: Geen vuiltje aan de lucht, wat een gezelligerd is dat toch die Dzjez, en dat ben ik ook tot het moment waarop ik dat niet ben….
Dat wordt niet gefilmd, maar tranen stromen als een dikke tropische regenbij uit m’n ogen, oren en neus. Overdreven, dramatisch en veel langer dan nodig. Ik zeg: Als jet het doet, doe het dan drama-queen goed!
Ik mocht gisteren in bad, want ik had genoeg gepoept om eens lekker te weken!
Bad is anders dan vroeger. Vroeger had ik een routine (of papa, dat kan ook, want het moet ergens beginnen), maar dat begon met in bad, wachten tot water warm is, dopje er in, Nijntje lezen, dieren lezen, spelen met de dieren, opjuinen, dopje er uit en dan ik er uit (als ik er zin in had) en afdrogen.
Nu bepaal ik het zelf en begin nadat het dopje er in is systematisch m’n nieuwe Bumba figuurtjes op de rand van het bad neer te zetten om er achter te komen dat het niet blijft staan. Ik speel zelfstandig, Nijntje en De dieren zijn tijdelijke weeskinderen. Papa kan het wel proberen, maar het heeft geen zin. Misschien komt dat wel terug.
Zelda is ook aangekomen en weet je wat? Ik heb haar samen met Siebe en Papa opgehaald met de auto. We hebben best lang staan wachten op de hoek bij een hotel, en telkens als ik een auto zag riep ik ZELDA.
Uiteindelijk was ze er en hebben ze samen achter in de auto gekeuveld.
Daarna hebben we HARD gespeeld en ben ik uiteindelijk naar bed gegaan.
De volgende dag (vandaag dus) was ze er nog steeds en dat is fijn. Siebe was er ook. En ondanks het feit dat ik naar de crèche ben geweest en harde maar vriendelijke confrontaties over speelgoed en territorium met Bente heb gehad, waren ze er toen we terugkwamen nog steeds….
Ik was ook blij met de komst van Zelda, want die heeft het vertrouwen in m’n benen en m’n zitvlees niet opgegeven. Elke keer weer gaat ze met me lopen om me te leren hoe dat moet en Dzjez loopt er naast als de coach van het Nederlandse Elftal, aanwijzingen te geven!
Ik heb een fijne dag op de crèche gehad en was in m’n normale goede doen. Dat betekent veel gelachen en veel plezier. De Jay die ze aangenomen hebben dus om de boel te entertainen. Net als Dzjez trouwens. Ze zouden ons moeten betalen voor het vertier en plezier wat we leveren.
Ik ben officieel beter. Dat is ook goed nieuws, want dat ziek zijn is maar helemaal niks. Dat is rennen met een lading gewichten achter je aan, dat is schaduw zonder zon en een feestmuts zonder feest. Doelloos dus.
Nu niet meer en papa kwam ons samen met Siebe ophalen in de bakfiets. Jeej, een tocht door het donker door Naarden Vesting.
Thuisgekomen was ik snel klaar en na een paar slokken melk en een paar happen eten geheel en volledig klaar voor bed. Ben benieuwd of ik vannacht wakker wordt…
Thuis hebben we elkaar nog even goed geëntertaind en bezig gehouden. Siebe had al appeltaart gebakken en ging nu minutieus te werk om een pizza te bereiden. Met hele kleine stukjes paprika en anananananananas, dat is extra lekker zegt hij en ik geloof het ook.
Uiteindelijk ben ik om half 9 met veel plezier naar bed gegaan. Zonder flesje.
Ik ben me bewust van de camera en wat het resultaat er van is. Als ik iets geks doe is dat een fotowaardig moment en roep ik ‘mama’ of ‘papa’ foto! En dan maken ze ene foto. Dat zijn dus de fotomomentjes. Die heb ik dan met mezelf of met mama en Jay. Het geeft goed de gezelligheid weer van dat moment.
Als ik later die momentjes terug kijk op de kompjoeter dan zijn die momentje veranderd in mensjes en heet het dus fotomomensjes. En zo zie je maar weer, alles is logisch en eindigt bij het begin.
Ik speel dan gezellig mee en dat is ook het leuke van mij (en van Dzjez) We houden alletwee van spelen en gek doen. Ik kan niet beneden komen of Dzjez springt ene gat in de lucht van vreugde om me te zien. Ik doe dat niet. Ik bedoel als ik een gat in de lucht spring als ik mezelf zie, blijf ik bezig, want ik zie mij feitelijk al de tijd.
Los van het feit dat ik nog niet kan springen.
Verder voel ik me door de antibiotica al een heel stuk beter. Ik lach zelfs al weer en dat is goed! Een goed teken ook, want ik ben een lachebek en als ik niet lach is dat als een parkiet die niet zingt, of een regenbui die niet regent, of een hobbelpaard zonder hobbel.
Siebe kwam gisteren en ik was blij, maar Dzjez was superblij. Die vergat zelfs Piebe te zeggen en noemde hem spontaan Siebe. Ik bedoel maar!
OK, ik moet gaan spelen. Het is zondag, en Siebe is er dus, maar niet zonder deze filmpjes.
Nou!
Het was me het weekje wel zeg. Jay ziek, ik die me niet zo lekker voel en alleen naar de crèche moet (maar dat vind ik wel gezellig hoor, want waar ik ben is gezelligheid! Daarom zetten ze me ook aan het eind van de tafel en mag ik wel zingen en krijg iedereen altijd mee in m’n grapjes. Van wie zou ik dat hebben?)
Deze week was het extra gezellig, want we hadden een kerstdiner en ik moest m’n Jacquet aan en een hoge hoed op, want het was officieel en dan doe je die dingen. Wat ik dan ook doe, in tegenstelling tot thuis, is TWEE borden macaroni opeten.
Ik weet niet of dat het gevolg van ‘Social Pressure’ of gewoon dat eten onder andere omstandigheden gewoon lekkerdere is, dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het me goed smaakt.
Ik ben deze week vooral ziek geweest, met als hoogtepunt dat ik naar de dokter mocht op vrijdagochtend! Jeej, maar niet heus. Ik vind het helemaal niet leuk om ziek te zijn, want dan hoest ik en dan doet dat pijn en dan ga ik huilen en dan doet dat weer pijn en dan ga ik weer hoesten en zo blijft een baby bezig.
Niet leuk!
De dokter zei dus ook dat ik ziek was en was eigenlijk een leuke dokteres. Ik bedoel maar, dan kom je haar eens tegen en dan zie je er op z’n beroerdst uit. Maar goed, ik heb het over de karakterboeg gegooid en haar een grote lach gegeven. Dat werkt ook.
In ieder geval heb ik antibiotica gekregen en dat klinkt exotischer dan het is, maar zorgt er voor dat ik snel beter ben. Dat moet ook, want Siebe en Zelda komen en het is kerst.
Ik ben trouwens wel blij met de nieuwe voortuin slash racebaan, want de één kan het één zien terwijl de ander het andere ziet. Racen in je eigen voortuin, ik denk dat Sebastian Vettel er jaloers op zou worden!
Vrijdag was een fijne vrijdag uiteindelijk. Ik ben ook bij die dokteres geweest, maar ben gewoon verkouden en dan is het goed. Verder ben ik door een dreumes-dip heen want ik voel me vrolijker en vrolijker (OK, ik heb soms wel even een dipsausje als ik het ergens niet mee eens ben, of dingen niet gaan zoals ik wil, maar daar ben ik dan snel weer overheen) en dan zing ik uit volle borst en dans en maak grapjes en praat me een slag in de rondte.
Praten is m’n nieuwe ding. Alles herhalen, duidelijk zeggen wat ik wil. Niet dat iedereen het begrijpt, of wil begrijpen, ik gisteren om ontbijtkoek met smeerworst, maar mama heeft heel lang heel gek gekeken en gevraagd “Wat zeg je?” Uiteindelijk heeft ze het gemaakt en heb ik het met smaak opgegeten. Een mooie aanvulling op mijn verfijnde en culinaire smaakpallet.
Eigenlijk is het vandaag al zaterdag als ik dit schrijf en het voelt alsof er iets in de lucht hangt. Ik weet niet wat het is, behalve dat ik de laatste tijd vaker aan Siebe en Zelda moet denken….
Na het voorspel van gisteren was het vandaag nog steeds raak. Ik was nog steeds ziek.
Op zich stond ik goed op, maar na 10 minuten begin er lichtelijk stoom uit m’n oren ment en na 11 minuten kregen m’n wangen de kleur van overrijpe tomaatjes (één van de weinige keren dat ik echt op papa lijk, zegt Evelyn, maar die had altijd rode wangen!)
Dzjez moest dus alleen naar de crèche en dat vond hij heel erg! En ik bleef achter bij mama. Die ging werken en voor me zorgen. Nou ik sliep vooral, want ik voelde me echt niet lekker!
Ik ging met papa naar de crèche in ‘Papa-Auto!’ maar had een onrustige nacht achter de rug. Twee keer wakker is nooit grappig! En ik wilde tegen alle verwachtingen in, ook al niet in bad. En toen ik er brullend in zat wilde ik ook geen Nijntje lezen, of De Dieren en ook niet spelen, kortom: Een teken aan de wand.
Op de creche was het al verdacht rustig. Het goeie nieuws was dat er nieuw speelgoed in de vorm van plastic gereedschap was. Goed Soeel Goed, zeg ik, maar nogmaals, ook weinig mensen.
Ik ben gewoon Dzjez geweest alleen werden m’n wangen telkens roderder en ik telkens warmer en in de middag was daar ineens mama… Die kwam me halen. Men vond dat ik ook ziek was.
OK, ik voelde me niet helemaal jofel en Jay was blij me te zien! Met z’n tweeën ziek zijn is half ziek zijn zeggen ze wel eens (of zoiets) en dat vonden wij ook!
Op een gegeven moment was mama met Jay bezig en riep ik haar. Mama, mama! Ik ging namelijk een grap uit halen. Ze kwam verschrikt naar me toe. Mama, mama, foto, zei ik nog en toen ze me zag kreeg ze een grote stralende lach op haar gezicht.
Ik had namelijk een zonnebril gevinden en opgezet. Breekt de sfeer wat.
Verder heb ik niks gegeten en geen melk gehad en nadat papa thuis was vrij snel linea recta naar bed gegaan.
Ik ben vandaag ziek.
En ik voel me moe, slecht, heet en slap.
Maar ik eet wel heel goed.
Het begon eergisteren al in de nacht.
Toen moest ik overgeven, maar ben daarna wel weer gaan slapen.
De dag daarop voelde ik me best goed, maar terwijl de dag afliep, liep mijn temperatuur op. Contr-parallelle lijnen die mij niet beter maakten. Al met al heb ik m’n dagen heel warm, huilerig (afgewisseld met m’n onverwoestbare lach), eten drinken en slapen doorgebracht.
Ik ben m’n dag vandaag geëindigd met een vol potje eten, kirren en lachen in de box wat over ging in huilen een zetpil, wiegen tot stilte en in bed…. Ben benieuwd hoe ik me morgen voel… Ik hoop dat het een mooie kerst wordt en geen zieke.
Maar alle lichtjes helpen me er weer bovenop!
Daar heb ik mama mee geholpen! Ondanks het feit dat ik de hele dag een jojo in stemmingen ben geweest en bij het minste en geringste in huilen uitbarstte, waarbij m’n tranen als de Amazone over m’n wangen stromen, was ik daar wel heel blij mee bezig!
Je hoeft ook niet elke dag vrolijk te zijn! Vandaag was ik dat namelijk wel en heb heel wat af gedanst en gezongen. En grapjes gemaakt. Ach ja, dat wisselt als je opgroeit. Zeker als je Dzjez heet…
Mama helpen met het in huis brengen van de kerstsfeer is een mooie bezigheid! Niet alleen is het creatief, het levert ook echt een ander en bijzonder gevoel van gezelligheid op. Daar zijn mama en ik goed in. Als er iets is dat ik overneem van mama dan is dat de gezellio-gen, Dingen gezellig maken, is een goede basissfeer creëren en daar kunnen alleen maar mooie dingen gebeuren.
Want in tegenstelling tot woorden met het woordje ‘ge-‘ er voor zijn woorden met het woordje ‘ver-‘ ervoor rare woorden. Kijk maar gevallen gaat over vallen. Gehoord gaat over horen; gezien gaat over zien, geschreven gaat over schrijven.
Maar als je nou kijkt naar het woord ‘verrassing’ dan vraag ik jou af wat een rassing is. Of ‘verandering’ wat is een andering? Of verorberen, wat is oreren? Ik bedoel maar.
In ieder geval, de toekomstige blogs gaan in de categorie verrassing vallen, want ik heb het druk. Druk met groeien, druk met opgroeien, kletsen, grappen maken, met Jay spelen, met niet-eten (want dat doe ik gewoon nog niet veel. Alhoewel papa en mama een nieuwe truc hebben gevonden die me wel goed bevalt, Blokjes gebakken kip, die vind ik wel lekker en dat is een begin. Dan kan m’n maag er ook weer een beetje aan wennen) en naar de crèche gaan, Toto kijken, met de iPad spelen (dan kan ik al helemaal zel. Geeft het me, ik zet hem aan, swipe, vind de juiste app, de juiste afspeellijst en het juiste filmpje, zo ben ik) en nog meer dingen.
En door al die dingen heb ik minderder tijd voor het schrijven. Dat betekent natuurlijk niets dat ik niets mee maak. Ik ga proberen zo nu en dan een fotoreportage te doen. Scheelt tijd, en is leuk!
Ik maak ook heel veel mee hoor!
Ik zit nog niet
Ik sta nog niet.
Ik praat nog niet, maar ik lach, draai, schuif, kir, eet me suf en geniet van het leven.
We hadden trouwens ook nog bezoek op woensdag! Eerst zijn we gaan zwemmen met Olpa en Olma en ik kan er zo langzamerhand niet genoeg van krijgen. Lekker in het water, wel een UUR lang. En dan met tegenzin er uit.
Ik vind het ook heerlijk, maar ben een beetje kat-uit-de-boom-kijkerig…. Eerst kijken dan denken en dan pas doen. in dat opzicht ben ik veranderd. Zeker als er andere kindjes zijn om de kunst af te kijken. Als ik alleen ben (of met papa) doe ik dat minder.
Zoals bij glijbanen en trappen. Ik loop de trap op… en af! Zonder problemen en of het hekje nu dicht is of open. Ik klim er gewoon omheen.
Het bezoek was er dus al na het zwemmen.
Met het chloor nog in de ogen en de druppels nog in oksels en achter oren, stonden Philine, Lauren en Evelyn op de stoep! Zij hadden mij al lang niet gezien en ik hen dus ook niet. Goeie reden om de oogjes open te houden en niet naar bed te gaan.
Ze hadden een kado en veel vrolijkheid meegenomen end at zijn per definitie goeie ingrediënten voor een gezellige middag.
Ik kreeg een kado met puntige blokjes die je op elkaar kunt stapelen. Supercool dus, maar we hebben voornamelijk getekend en gekleurd. Dat is namelijk een sociale bezigheid en je kunt elkaars tekening afkleuren. Niet dat dat altijd even erg oprijs gesteld wordt, maar leuk is het wel!
Ze mogen wat mij betreft vaker langs komen.
En papa.
Die is telkens zo laat thuis! Dan doet mama al heel veel dingen met ons. Van de crèche halen, in de auto, uit de auto, in de kamer, lekker eten maken (vooral voor Jay, want ik eet niet zo veel). Gelukkig is papa ook vaak nog op tijd en kan hij Jay-minee eten geven. Vindt’ie leuk.
En dan nog even voorlezen voor het slapen gaan. Daar hebben onze oortjes altijd wel zin in. Leuke verhaaltjes, daar zijn die oortjes van ons voor gemaakt. En mooie liedjes. En lieve woordjes (wel gek want als ik hard brul, horen m’n eigen oortjes dat dan weer niet. West-indiesj doof, denk ik).
Ik drink tegenwoordig geen flesje meer…. Ik kom boven, pyjama aan, licht uit deoen, dag zeggen tegen boot, kikker en buiten en dan zeg ik bedje en wijs. Ik word groterder.
Ik drink wel. Blij en gulzig! En dan naar bed. Heerlijk, want een mooie momenten zijn dat! Op m’n rug, warme deken en aan de binnenkant van m’n ogen de dag voorbij laten gaan en achteraf commentaar geven.
Want in tegenstelling tot woorden met het woordje ‘ge-‘ er voor zijn woorden met het woordje ‘ver-‘ ervoor rare woorden. Kijk maar gevallen gaat over vallen. Gehoord gaat over horen; gezien gaat over zien, geschreven gaat over schrijven.
Maar als je nou kijkt naar het woord ‘verrassing’ dan vraag ik jou af wat een rassing is. Of ‘verandering’ wat is een andering? Of verorberen, wat is oreren? Ik bedoel maar.
In ieder geval, de toekomstige blogs gaan in de categorie verrassing vallen, want ik heb het druk. Druk met groeien, druk met opgroeien, kletsen, grappen maken, met Jay spelen, met niet-eten (want dat doe ik gewoon nog niet veel. Alhoewel papa en mama een nieuwe truc hebben gevonden die me wel goed bevalt, Blokjes gebakken kip, die vind ik wel lekker en dat is een begin. Dan kan m’n maag er ook weer een beetje aan wennen) en naar de crèche gaan, Toto kijken, met de iPad spelen (dan kan ik al helemaal zelf. Geeft het me, ik zet hem aan, swipe, vind de juiste app, de juiste afspeellijst en het juiste filmpje, zo ben ik) en nog meer dingen.
En door al die dingen heb ik minderder tijd voor het schrijven. Dat betekent natuurlijk niets dat ik niets mee maak. Ik ga proberen zo nu en dan een fotoreportage te doen. Scheelt tijd, en is leuk!
Ik maak ook heel veel mee hoor!
Ik zit nog niet
Ik sta nog niet.
Ik praat nog niet, maar ik lach, draai, schuif, kir, eet me suf en geniet van het leven.
We hadden trouwens ook nog bezoek op woensdag! Eerst zijn we gaan zwemmen met Olpa en Olma en ik kan er zo langzamerhand niet genoeg van krijgen. Lekker in het water, wel een UUR lang. En dan met tegenzin er uit.
Ik vind het ook heerlijk, maar ben een beetje kat-uit-de-boom-kijkerig…. Eerst kijken dan denken en dan pas doen. in dat opzicht ben ik veranderd. Zeker als er andere kindjes zijn om de kunst af te kijken. Als ik alleen ben (of met papa) doe ik dat minder.
Zoals bij glijbanen en trappen. Ik loop de trap op… en af! Zonder problemen en of het hekje nu dicht is of open. Ik klim er gewoon omheen.
Het bezoek was er dus al na het zwemmen.
Met het chloor nog in de ogen en de druppels nog in oksels en achter oren, stonden Philine, Lauren en Evelyn op de stoep! Zij hadden mij al lang niet gezien en ik hen dus ook niet. Goeie reden om de oogjes open te houden en niet naar bed te gaan.
Ze hadden een kado en veel vrolijkheid meegenomen end at zijn per definitie goeie ingrediënten voor een gezellige middag.
Ik kreeg een kado met puntige blokjes die je op elkaar kunt stapelen. Supercool dus, maar we hebben voornamelijk getekend en gekleurd. Dat is namelijk een sociale bezigheid en je kunt elkaars tekening afkleuren. Niet dat dat altijd even erg op prijs gesteld wordt, maar leuk is het wel!
Ze mogen wat mij betreft vaker langs komen.
En papa.
Die is telkens zo laat thuis! Dan doet mama al heel veel dingen met ons. Van de crèche halen, in de auto, uit de auto, in de kamer, lekker eten maken (vooral voor Jay, want ik eet niet zo veel). Gelukkig is papa ook vaak nog op tijd en kan hij Jay-minee eten geven. Vindt’ie leuk.
En dan nog even voorlezen voor het slapen gaan. Daar hebben onze oortjes altijd wel zin in. Leuke verhaaltjes, daar zijn die oortjes van ons voor gemaakt. En mooie liedjes. En lieve woordjes (wel gek want als ik hard brul, horen m’n eigen oortjes dat dan weer niet. West-indiesj doof, denk ik).
Ik drink tegenwoordig geen flesje meer…. Ik kom boven, pyjama aan, licht uit doen, dag zeggen tegen boot, kikker en buiten en dan zeg ik bedje en wijs. Ik word groterder.
Ik drink wel. Blij en gulzig! En dan naar bed. Heerlijk, want een mooie momenten zijn dat! Op m’n rug, warme deken en aan de binnenkant van m’n ogen de dag voorbij laten gaan en achteraf commentaar geven.
Dzjez & Jay 