Het was Koningsdag en ondanks de sombere berichten in de krant was het een stralende dag. Niet alleen omdat ik wakker werd,maar ook om dag de zon scheen! Maar voordat we met drukke dingen beginnen moet ik eerst een flesje melk en een boterham met chocopasta papa! En die maakt hij dan ook als ik de zin begin met “Papa, mag ik….” Dan krijg ik het wel en als ik zeg “Ik wil” niet. Ik ben daar goed in getraind.

Toen Jay wakker werd zag ik direct dat hij beterder was want zijn ogen straalden al weer meer dan gisteren. En de stralende ogen van Jay deden deze ochtend de zon verbleken en dat zegt wel iets!

Poe hey, ik was er ook wel aan toe om weer wat beterder te zijn, want dat gedoe met buikpijn, overgeven en diarree is nooit grappig. Ik heb zelfs 2 kleine stukjes brood gegeten na mijn melk en toen zat ik vol. Maar ik was er klaar voor toen Tessa, Nynthe en Senn om stipt half 11 voor kwamen rijden. Klaar om naar de Vesting te gaan voor het grote feest (dat ik vooral vanuit mijn buggy wil meemaken).

Het mooie was dat Nynthe naast mij in de bakfiets ging zitten. Gezellug! Dat is weer eens wat anders dan Dzjez. En de zon scheen op onze bolletjes en de wind waaide door onze haren! We hadden de wind in de rug, anders zouden we de muziek al wel gehoord hebben.

Ik wilde niet  in het kleine stoomtreintje, van de mannen met de serieuze blikken en smeer op hun gezicht dat er elk jaar weer is en net toe ik zei dat ik Wouter en Julia wilde zien, waren ze daar bij het treintje, dus ben ik er toch maar op gegaan. Een heel rondje lang, met mijn tong uit mijn mond (dan vind ik het leuk!). Ik hoorde de verte hoorde ik al de drumband, dus hoefde ik mijn tong niet in mijn mond te doen. Dat was dus de volgende halte, maar niet zonder dat mama een echte step voor me had gekocht voor wel 300!

300 cent wel te verstaan.

Oh ja, ik heb Cato gezien en dat is een naam die ik heel goed uit kan spreken. Dan aai ik haar een keer over haar haar en lag en val bijna om… Ik vind Cato best leuk. Ze is mijn vriend!

Op de eerste terugweg, hebben we eerst nog bij de shanty band staan luisteren, wat alweer een reden was om mijn tong uit mijn mond te steken! Thuis heb ik 3 druppels tomatensoep met een kruimel gehaktballetjetje, want toen moest ik weer spelen en Jay ging een dutje doen.

Ja en ik moest echt even acclimatiseren toen ik wakker werd. Poe hey, ik lag diep te slapen, maar een tweede bezoek aan de vesting met veel muziek en mooi weer in het verschiet! Weer naast Nynthe en weer met zon en wind, heerlijke tocht. Op het pleintje was een band en heel veel mensen en… Cato was er ook! Reuzegezellig stonden we samen met papa te kletsen bij het vijvertje met de fontijn, toen ineens Tessa aan kwam lopen en riep dat Dzjez in het water was gevallen!

Papa loopt er op het gemak naar toe (want mama was er al) en inderdaad! Die Dzjez, die wilde niet eens iets pakken (zegt hij) en ging pardoes op z’n kop d’r in! Senn is zich een hele hartverzakking geschrokken en keek er witjes van en was ook een beetje boos op papa omdat hij hard aan het lachen was, maar ik denk dan maar weer dat niet lachen ook geen zin heeft en de situatie dar al helemaal niet beter van wordt!

Bibberend en blauw zijn we als de wiedeweerga (papa niet, want doe stond nog even te kletsen) terug naar de fiets gegaan! Dzjez ingepakt in de buggy en ik bij papa op de arm. Snel snel, want ohoh, Dzjez moet het niet te koud krijgen! Gelukkig heeft Tesse nog een oranje deken met een kroon er op gesnitched en kon Dzjez lekker goed ingepakt achterop de fiets bij papa. Ik zag nog net de rookwolken toen ze de hoek oom gingen…

Ik had het best koud hoor en ben dus ook van blauw bloed! Dat moet wel, want mijn lippen werden helemaal blauw, ik bedoel maar. Toen we thuis waren en ik binnen was, kreeg ik mijn praatjes gelukkig al weer terug. Het was geen vijver maar de zee, legde ik papa uit, want hij was een beetje in de war.

Toen ik in bad zat, had ik al mijn praatjes al weer helemaal terug en was ik het avontuur al bijna weer vergeten. Dat was maar goed ook want Siebe belde nog even! ZO hadden we nog een gezellig onderonsje met zijn allen. Ik in bad, Siebe op de iPad en Senn, Nynthe en Jay in de badkamer!

Ik vond het ook een mooie dag en wilde die dag voor al zijn leuke dingen en positieve inspanningen om er iets moois van te maken, eren met een sonate in C op gitaar.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vandaag gingen papa en ik vroeg op want we hadden een missie!
Ik weet eigenlijk niet wat een missie is, maar het klinkt wel spannend en naar beneden gaan betekent ook dat ik een boterham en een flesje melk krijg en dat is sowieso al een missie. Maar papa had daarnaast nog iets anders in gedachten en dat begreep ik wel. Mama is dus na al die nachtjes slapen eindelijk JARIG! En dan krijg je cadeautjes en creatief als papa is, moest hij ze eerst maken.

Dat was dus ook de reden dat hij de schoendoos had bewaard en eerst op de computer dingen moest doen en uitprinten op de printer die hij natuurlijk voor deze reden had gekocht! Zo valt alles op zijn plek! Toen gingen we koffie zetten en samen naar boven oom mama te verrassen. Maar eerst even Jay halen natuurlijk….

Maar toen we op zijn kamer kwamen trok het er h e l e m a a l  niet lekker en Jay voelde zich ook verre van goed!

Heb ik weer, is mama jarig en in plaats van gezellig dansend en zingend op het bed te staan, moet ik eerst in bad en ik voelde me helemaal niet goed! Gek hè, de dag er voor was ik helemaal in mijn hum en dansen en zingen en een kwartier daarna ging het mis en nu ben ik ziek op de verjaardag van mama en imiteer met veel gevoel een stinkbom (ja het mag en moet gezegd worden).

In ieder geval heeft mama wel hele mooie cadeaus gekregen en kan straks nog beter hardlopen. Dat is des te leuker nu het lente is en straks zomer wordt! Zij is ook op een missie en wil 5 kilometer lopen met Siebe. Ik bedoel maar!

Ik ben met papa naar de Bob de Bouwer winkel geweest, want we gaan een tafel voor mij en Jay maken. Op die manier kunnen we nog betere tekeningen maken en die tafel is zelfs zo graat dat we er ook aan kunnen eten als het moet! Yeah.

Ik was eerder al met mama naar de markt geweest en had toe ook al mijn pet op en die pet doet iets met mensen. Zeker als je dat vergezeld met veel gezelligheid, zoals heel hard KRENTENBOLLEN roepen bij de bakker. Gegarandeerd dat je dan een koek of zo krijgt en veel lachende mensengezichten die naar me kijken. De wereld zit in dat opzicht vrij simpel in elkaar. Wie vrolijk doet, die goed ontmoet!

Ik ben ondanks het feit dat ik ziek ben ook vrolijk. Zo nu en dan breekt er een hele grote glimlach door. Die zitten er heel veel in mij en die kun je niet opsluiten omdat het omhulsel van al die glimlachen een beetje ziek is! Of wel soms. Nee hoor, vrolijkheid zit er nou eenmaal diep in, maar nu ook een beetje koorts en een rommelende buik.

Het heeft dan wel weer een positieve invloed op mijn spraak, want ik zeg ineens “speeltuin” en “met mama mee”! En duidelijk gearticuleerd hè! Ik weet niet waar ik het vandaan heb, maar het is een goed teken. Overigens praat ik wel hoor. Heel veel in mijn hoofd. Dat zijn de mooiste verhalen, alleen vind ik het nog niet nodig om ze uit te spreken. Komt nog wel. Einstein had dat ook….

Dus in de Bob de Bouwer winkel, kwamen we Yannick van het Karwei tegen en die maakt meubels en die verdient daar zijn geld mee! Dat is nog eens een leuke baan. Geld verdienen met timmeren. Dat zou iedereen toch graag willen? Ik ben benieuwd wat papa van de tafel bakt (of timmert in dit geval). We kopen planken en balken en Yannick zaagt die op maat, en schroeven en verf en kwasten. De hele reutemeteut!

En als we thuis komen is opa er ook! Want ja, mama is jarig hè, maar oma is aan het bridgen in Fryslân. Bij beppe! Gelukkig heeft ze wel even gebeld en heeft mama wel 100 Facebook berichtjes gehad! Maar het belangrijkste is de cake. Die gaan we namelijk eten, en dat is reuzenlekker.

Nou, morgen is het Koningsdag en dan gaan we feest vieren en is de tafel misschien al af en is Jay misschien al beter. Dikke knuffel Jay!

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aan de ene kant kunnen we het natuurlijk hebben over de voordelen van hyper-mobiliteit, maar aan de andere kant kunnen we het ook hebben over de voordelen…. want tot nu toe gaat het alleen maar goed en beter. Het goeie nieuws is dan weer dat er niet constant foto’s gemaakt worden want anders zou je gezien hebben dat ik duidelijk een clown met hoofdletter N ben.

Als ik 1 keer de opdracht krijg om te springen en er wordt 1 keer gelachen, dan spring ik vanaf dat moment de hele tijd en val op mijn bolle billen en ga heel hard lachen! Want papa en mama lachen ook. Ik vind grapjes maken belangrijk en het verhaal is simpel. Op een dag gezien lach je minder dan dat je wel lacht, en zoals met alle schaarste is het goed daar iets aan te doen.

Jaja, ik word een slimme.

Maar het belangrijkste is dat ik van dansen houd. Als ik muziek hoor begin ik automatisch te dansen en met mijn handen te zwaaien. Zeker als Dzjez de muziek maakt. Samen worden we een leuke band en hoef ik alleen nog maar te leren zingen.

Ik daarentegen ben al slim. Soms te slim voor mijn leeftijd, want dan zeg ik dingen waar ik geen verstand van heb. Bijvoorbeeld als mama zegt dat ik te veel lawaai maak, dan zeg ik tegen haar “Mama, stop je vingers maar in je oren dan hoor je me niet”. Zo ban die dingen. Ik zelf ben me daar natuurlijk niet van bewust, want ik ben Dzjez en zo ben ik geboren.

Waar ik de laatste tijd wel behoefte aan heb is tellen tot 10 in het Latijn. Ik heb dat nu een paar keer gedaan met Siebe, maar beheers het nog niet goed genoeg om het zelfstandig te doen. En papa kent het nog niet, dus zet ik het even in mijn blog, dan kan hij oefenen en het mij leren. Kan ik Siebe weer verrassen!

Eh, ik lig al vroeg in mijn bedje vandaag. Soms heb je van die dagen die na een grote inspanning als een warme deken over je heen dalen. Daar kun je je wel tegen verzetten, maar dat heeft geen zin. “Resistence is futile” is dan het credo, wat weer een handig bruggetje is van Star Trek naar Star Wars.

Want ondanks het feit dat ik het niet ken en nog nooit heb gezien, denk ik dat ik het heel gaaf ga vinden. En dat treft. In december komt deel 7 van de oorspronkelijke trilogie. Dat is er nu één in 7 delen dus. En hoe toepasselijk, de titel is The force awakens en ik ga net slapen:

Nou, en ik ben nu al heel wat nachtjes aan het tellen en weet het zeker: Morgen is mama jarig.

It wie wer in moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was weer een week die is voorbijgevlogen als een zeemeeuw op steroïden.
Te snel, met veel lawaai en zo nu en dan een ‘Flatsjjj’ op de kop van een mol. Dat wil niet zeggen dat het een tijd zonder indrukken was. Integendeel, we zijn naar het Muiderslot geweest op zondag. Het was mooi weer, we hebben een museumjaarkaart, dus met een goede voorraad geschilde appels, gesmeerde boterhammen, krentenbollen en flesjes water, gingen we er met de bakfiets naar toe. Dat is best ver en de tegenwind hielp niet mee om het korter te maken. Gelukkig eten wij in de bakfiets en was papa deze keer de trapslaaf van dienst en mocht mama op haar eigen fiets.

We konden de torens van verre al zien het op het eerste zicht zat de belofte van een bezoek een mooi kasteel er al direct in! Wow, dat wij dat ook hebben in Nederland en dan nog wel bijna in onze achtertuin is echt wel een grote zegen. Dat heeft Graaf Floris 800 jaar geleden goed gezien. Nog bedankt daarvoor!

Eindelijk konden we weer riddertje spelen! Torens, vlagen, kasteelgrachten, wat een feest!

Toen we aankwamen waren we net op tijd om 1 van de eersten te zijn. Dat was maar goed ook, want we waren nog maar net binnen of de grote meute kwam er aan. Die dachten ook dat ze ridder konden zijn. Fout ridder ben je, dat zit in je hart en je nieren.

Eerst gingen we in de kerker en dat heeft niets met een kerk te maken! Je kon daar fijn vastgebonden en gemarteld worden, maar dat was alleen voor de slechteriken en wij, wij zijnde goeierikken! Ik snap nu ook waarom ridders van die dikke bovenbenen hadden. Dat komt door al die trappen die ze moeten lopen de hele dag! En dan heb ik het nog niet over de harnassen, want die wegen een ton.

Ja, die eerste trap had 83 treden en dat zijn er zoveel dat je er zelfs nog niet bent als je in het Nederlands, Spaans, Engels, Frans en in het Fries tot tien hebt geteld…. Dus toen ben ik maar gestopt.

We werden wel beloont voor onze inspanning want er waren zwaarden en helmen en maliënkolders (papa deed er 1 aan en dat ging heel goed, hup zo over zijn hoofd, maar toen hij hem weer uit wilde doen lukt het niet. Even dachten we dat hij er ook mee naar huis moest, maar gelukkig floepte hij toen toch nog uit!). Ik heb nog met papa en Jay gezwaardvecht en dat ging supergoed.

Iedereen heeft het overleefd.

Daarna hebben we nog een lange mooie weg terug naar huis gefietst en dan kom je er achter hoe mooi we eigenlijk wonen. Door de weilanden en langs het water van het IJsselmeer wat vroeger de Zuiderzee was en dan zie je in de verte Pampus liggen. En we hadden de zon ook nog mee, want die scheen heerlijk hoog in de hemel en warmde het ondans de kouwe lucht, toch nog lekker op!

Ik ben gefascineerd door het water. Ik kan echt aan het randje staan kijken naar de golfjes en de steentjes. Dat loopt trouwens ook wel lekker die steentjes. Bovendien geeft dat een mooi geluid als ik loop! En Dzjez heeft een toverstaf gevonden en die zwaait daar listig mee in het rond, totdat 1 van zijn spreuken ineens werkt en papa niet meer kan bewegen!!

—

—

Doodstil staat hij daar.
De blik van Dzjez is een mengeling van paniek en ongeloof. Hij staat te kijken en papa staat maar stil, totdat mama zegt “Tover hem maar weer terug in beweging” Even dacht ik nog “Hij is die toverspreuk vergeten of heeft hem zelfs nooit gekend en zit ik straks met een versteende papa” maar nee, Dzjez mompelt een spannende toverspreuk en gelukkig! Papa beweegt weer. Ik zeg altijd maar zo: “Met toverstokjes kun je niet voorzichtig genoeg zijn!”
En hij kan ook in je oog komen…

Ja, toverstokjes, je weet nooit wanneer je er eentje vindt, dus als je dan ineens een echte hebt, gebeuren er soms zaken die je niet voorziet. Gelukkig heb ik nu weer een bewegende vader en kunnen we uiteindelijk toch nog naar huis fietsen.

Later op de dag, of in de week, blijkt dat we (ik en Jay) toch nog wel een beetje angsthazerij zijn en we alle twee niet echt van het hoog in de lucht vliegen zijn. Want als papa ons op zijn grote voeten neemt, verstijven we van angst en denken dat we elk moment neer gaan storten. En papa zegt “waarom zijn jullie bang, ik heb jullie toch nog nooit laten vallen?” wat waar is, maar er kan zo maar eens een eerste keer zijn en ik zie hem ook nog niet zo snel op mijn voeten zweven, want dat gaat hij ook eng vinden en zo bedoel ik maar, zijn dingen nooit vanzelfsprekend of vierkant.

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een treinbaan is ook een baan
en als ik thuis kom uit de crèche en ik wil de treinbaan bouwen en mama zegt ‘Niet straks’, dan zeg ik “Nee!” Mama zegt dan “Nee, je mag later met de treinbaan spelen” en dan zeg ik “Nee mama, niet Morgen, niet Gisteren, niet Straks, maar Nu!” en laat mama verbaasd met open ogen en mond zitten…. Niet dat het me helpt hoor, want ik mocht alsnog niet met de treinbaan spelen, maar toch, ik heb het geprobeerd. Volgende keer beter.

Ik sta daar stil naar te kijken en denk zachtop: “Wat kan ik hier van leren?” Je weet nooit waar het later van pas kan komen, zeker als ik dat praten iets beter onder de knie krijg. Dat wordt zo langzamerhand toch wel wat vervelend, want ik heb zoveel te zeggen soms en dan zitten mijn lippen me als het ware in de weg. Gelukkig groeit mijn vocabulaire langzaamaan en kan ik nu bijvoorbeeld al “DikkieDikkie” zeggen en de eerste keer dat ik dat deed schrok ik er zelf van!

Even door de koudwatervrees heen en dan komt het vanzelf goed.

Over koudwatervrees gesproken, we zijn vandaag naar de kapper geweest en ik heb niet alleen een nieuwe coupe, maar ook een nieuwe look! Ik stond naar dat mannetje in de spiegel te kijken en ik vroeg me af wie dat was en toen ik zag dat hij synchroom bewoog met mij, besefte ik dat ik het was. Met een nieuwe look dus. Nou ja, kijk zelf maar zou ik zeggen en vertel me wat jij er van vindt.

Ik ben ook geknipt, maar kan je zeggen dat ik, ondanks de eerste keer waarin ik emotieloos mijn haren op de grond zag vallen, deze keer niet blij was met het afscheid van mijn haren. Ondanks mijn lieve uiterlijk met schattige krulletjes en vriendelijke glimlach kan ik dan BRULLEN dat het een lieve lust is. Uiteindelijk ben ik, gekneld tussen de benen van mama en een bemoedigend knikje van opa en oma, toch geknipt…

Achteraf denk ik dat ik misschien een beetje overdreven heb gereageerd, want ik zag er goed uit, het deed geen pijn en de zon scheen buiten nog steeds. Ik kijk nu al uit naar mijn volgende knipbeurt. Dan ben ik alles vergeten en begint de hele ervaring opnieuw. Tot dan!

Ja, dat was de rode, en vooral gezellige, draad van de dag. Opa en Oma. Die kwamen vanochtend even voor een kopje koffie en gingen om 4 uur in de middag weer weg. #Grotegezelligheid is het thema en ik en Jay en mama doen daar goed aan mee. Bovendien had opa een kledingexpert nodig, want hij ging een nieuwe bloes kopen in Bussum. Om niet de verkeerde keuze te maken heb je dan een goed geütiliseerde wijsneus nodig en dat bén ik.

Eerst in de Opa-auto naar Bussum en naar de winkel en de man in de winkel was ook een opa (maar zag er heel anders uit) en die zet een grote bak speelgoed voor mijn neus en ik mocht hem omgooien om hard te spelen. Gelukkig heeft opa desondanks een mooie bloes uitgezocht en hij ziet er weer piekfijn uit!

Oh ja, er zijn ook nog wat verdwaalde verjaardagsfoto’s opgedoken die we in de fotocollage hebben gestoken. Foto’s zijn toch elke keer weer een leuk kijkje in het verleden, zeker als ze vergezeld gaan van een paar goed uitgekozen woorden. Vandaar deze blog.

Als je dit dan over bijvoorbeeld 25 jaar leest, dan kun je je verbazen, verblijden, verliezen, verheugen en verdiepen in wie we waren en wie we zijn. Ik bedoel maar,

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.