We zijn weer een tijdje van de radar geweest, maar dat kwam met name omdat we onder de radar hebben geleefd. Natuurlijk weer niet omdat we niets beleeft hebben, maar het was gewoon druk! Dat moet ook opgeschreven worden hè.

Vandaar dus nu even een haailaait overzichtje.

Jay gaat goed
Bij Jay merk je amper dat hij een gebroken been heeft. Soms even aan het eind van de dag of aan het eind van z’n energie. Dan moet hij gewoon even naar bed en daar slaapt hij dan weer goed!

In de doos is het donker
We hebben een doos opgehaald bij de Hema. Daar zat een autostoeltje in en nog een paar dingen en toen dat er uit was wilde ik er in natuurlijk! Dat is leuk! En ik wilde er niet meer uit. En Jay ook niet. Nau ja, na een tijdje dan weer wel.

Van blauw naar rood
Ik ben naar het ziekenhuis geweest en daar hebben ze eerst een foto gemaakt en mijn been was goed. Nog niet beter, maar wel recht. Toen is het gips er af gehaald en zag ik mijn echte been en dat was wit, maar dat duurde niet lang, want ze hebben er rood gips om gedaan. En dat is mooi!

Van scherp naar niet scherp
Daarna zijn we naar Olpa en Olma geweest en kwamen we er achter dat de randjes scherp zijn en toen zijn we weer terug gegaan naar het ziekenhuis om het te fixen. Met tape. En nu is het goed!

 

Siebe en Zelda zijn geweest en dat was weer gezellig!
Het was weer vrijdag en ik lag in bed toen ze kwamen, maar de verrassing was de volgende ochtend des te groter. Zij hadden Jay en zijn gips nog niet gezien en Jay was gewoon blij en knuffelig. Daar is hij heel goed in. We hebben gespeeld, zijn in de speeltuin geweest, zijn naar de markt geweest, hebben gefietst en gelopen (maar Siebe ging maar kort mee, want had last van zijn lies).

Puzzels maken
Dat kon op twee manier. Op de iPad, want mama heeft een paar leuke puzzels gedownload en in het echt, want er stond een man op de markt met goedkope spellen en puzzels en papa heeft er 2 gekocht. Van Curious Geaorge. Goeie deal.

Ik kom pas echt tot rust in een winkelwagen
Soms ben ik onblij. Vooral als ik in de middag wakker wordt uit een diepe slaap. Dan kom ik uit een compleet andere dimensie en heb moeite me aan te passen. Mijn lievelingswoord is NEEJ en een winkelwagen is ook een dimensie. En een beetje de kooi van Farraday. Dan neutraliseer ik.

Ik kom pas goed tot rust in het gras
En niet als ik niet mee mag naar de speeltuin omdat het regent en mijn gips anders nat wordt! En ook niet als papa mijn haar wast met de douche, want dan gil ik als een speenvarken. NIET LEUK! Rustig word ik dan weer bij mama op schoot.

Siebe en Zelda gaan weg en wij zwaaien hard
Het is niet een droevig moment als ze gaan, maar het begin van dat ze weer terugkomen en dan moet je hard zwaaien. Buiten. In de regen als het moet. Geen pardon! Dus dat hebben we gedaan. Wij zijn daarna naar bed gegaan en toen was het weekend voorbij.

Filmljes!

Doei.

It wie wer in moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ja, ik ben ineens een stuk minder interessant lijkt het 😉
Nu Jay in het gips zit… Grappige is, dat ik er echt over moet nadenken, want eigenlijk ben ik het al weer vergeten en doe ik net als altijd. Zo zie je maar weer hoe snel je op jonge leeftijd aanpast aan nieuwe situaties.

Eigenlijk is het maar goed ook.

Dan  maak je je niet te lang te druk over iets wat toch voorbij gaat, dat is èè. En aan de andere kant, je kunt er toch niets aan doen.

We waren vandaag lekker thuis en daarna zijn we naar Bussum geweest en hebben boodschappen gedaan in de HEMA. En daar is een fontein en daar hebben we gezeten. Wat is Bussum toch een dynamische stad vol bestelwagens, bestelbussen en vrachtwagens en treinen. Allemaal op de plek waar we zaten, wat een feest!

Ik zat lekker in de bakfiets met mijn gipsen-been-krukje ter ondersteuning van mijn leed….
Grapje! Ik heb geen leed. Gipsen been van-lies-tot-puntje-van-mijn-teen, ik heb het niet eens meer in de gaten en denk dat het zo hoort. Raar hè.

 

Ik kruip, oefen op-één-handje-staan en zwaai met de andere, kruip als een schildpad op speed en heb plezier in alles wat ik doe.

Dan zul je wel slecht slapen hoor ik je denken, nou nee, ook niet.

Ik ben goed in slaap gevallen en op een kleine oprisping bij het draaien na, heb ik heerlijk geslapen.

Ik had wel een steuntje onder mijn beentje, zodat de schokken in de bakfiets een beetje opgevangen werden. Maar we hebben een mooie joggingbroek gekocht! Handug.
En ik heb lekker in de buggy gezeten en GOED omme heen gekeken. Veel te zien!

Wat ook helpt is al die lieve berichtjes die mama op haar feesboek heeft gekregen op de blog van gisteren en: HET KAARTJE VAN TESSA, SENN EN NYNTHE

Dat is het toppunt van de dag (na de knuffels van mama en Dzjez. Zo lief van iedereen, dus uit de grond van mijn hart: Dank je wel.

HATSJOEH!

Toen papa thuiskwam stonden wij allemaal buiten en mocht ik mee in de auto achter het stuur een blokje rijden!
Daarna zijn we gaan eten en moest ik ook nog poepelepoepen! Op de WC. Dat kan ik.

(Ik moest lachen van papa)

It wie wer un hiele moaie dei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat is verjaardag van Siebe en om hem extra gedenkwaardig te maken heb ik vandaag een broek met 1 pijp gekregen.
Een gipsen pijp.

Jaja, je zou kunnen zeggen dat het een weekend met een staartje is plus een kijk-mij-nou-eens-ondernemend-zijn met alle gevolgen van dien.

Siebe en Zelda waren er nog op zaterdag en we waren nog net niet vertrokken voor onze zaterdagse routine en ik dacht, laat ik eens avontuurlijk zijn.

Ik was al vrij vaak gaan staan, uit mezelf en met de handjes in de lucht, om te laten zien dat ik niet voor de poes ben (figuurlijk dan hè, want in het echt zou ik dan bang voor mezelf worden) en dat voelde goed. Het geluk wat ik dan heb is dat Dzjez regelmatig naar de WC moet en de gangdeur dan open blijft staan. Dat betekent dat ik iets meer bewegingsvrijheid heb dan normaal. De gang dus. En aan de gang vast zit de trap en in dit geval heb ik dat onbewaakte moment gebruikt om eigenhandig (of eigenvoetig moet ik eigenlijk zeggen) naar boven te klauteren, ondanks het feit dat ik nog niet kan lopen.
Of de trap afdalen.
Maar daar kwam ik halverwege dus achter en voordat ik het wist, maakte ik, na een korte aarzeling, geheel uit mezelf, met behulp van de trap het geluid
ROEMELDEBOEMELPOK.

En toen was het best lang stil.
En toen begon ik te brullen.
En toen kwamen papa en mama en Siebe en Zelda aangerend.

Gelukkig viel het mee.
Nou ja ik viel hard op de grond, maar daarmee leek het leed geleden.

Daarna gingen we boodschappen doen op de markt en in Bussum, waarbij mama en ik naar huis gingen en Siebe, Dzjez en papa nog even verder moesten winkelen voor een draadloze koptelefoon voor Siebe (dan kan hij rondlopen zonder draadje, en dat is nou precies wat hij nodig heeft om vrijelijk te dansen (NOT)) plus ik was moe genoeg om een dutje te doen.

Na de dut en voor het bezoek van Beppe en Tessa en Nynthe en Senn en Olpa en Olma ging het best weer goed, maar ik ging niet op mijn been staan. Gek was dat. Iets in mij zei dat ik dat beter niet kon doen, alleen aangezien ik zelf nog niet praat, kon ik dat niet doorvertellen. Maar voor de rest was ik vrolijk en de blije Jay, dus niks aan de hand.

De dag ging voorbij, het feest ook (en het was beregezellig), Siebe en Zelda gingen zondag, nadat we eerst zijn gaan lopen/fietsen en ik gewoon mezelf was weer naar hun andere huis en ik bleef gezellig achter bij mama en Dzjez en heb heel goed gegeten. MACAROOOONI! Dat is 1 van mijn lievelingsgerechten.

Na een goede nacht rust was het maandag. Ik stond nog steeds niet op mijn rechterbeen….

Nog een nachtje aanzien? Zei papa, maar mama zei nee. We gaan naar de dokter en dat was eigenlijk het begin van een lang avontuur waarin ik vooral de dokters, de zusters, de opa’s van zieke kindjes en alles wat voorbij kwam heb ge-entertained en aan het lachen gemaakt. Van de dokter naar huis, naar het ziekenhuis, naar de fotograaf (dat deed even pijn toen ze m’n been uittrokken), naar de andere dokter, nog een andere dokter, allemaal vragen en uiteindelijk gingen we kleien! Nou ja, de dokter…. Ik mocht niet zelf kleien, maar werd gekleid, en uiteindelijk bleek dat gips te zijn en kan ik mijn been niet meer buigen!

Dat was best raar en ongemakkelijk.
De mevrouw bij de drogist, waar ik met papa naar toe ging gaf me een snoepje (dus zo werkt dat!) en de slager begon spontaan te zingen, maar ik was blij toen ik Dzjez en mama op de terugweg tegenkwam. Vooral toen Dzjez me een dikke knuffel gaf!

De komende 4 weken ben ik Meneertje Prikkebeen en ga voorlopig niet lopen.
Maar wel grapjes maken. Dat kan ik als de beste!

It wie we in moaie dei.

PLUS foto’s van het feestje:

Deze slideshow vereist JavaScript.