Maand: december 2015
Sterrenslag
Ik las vandaag een mooie zin “Sterren zijn een soort droom, je weet dat je ze niet kunt pakken, maar ze geven richting en een goed gevoel”. Dat is genoeg zou ik zeggen. Bovendien zijn er genoeg sterren voor iedereen, dus hoeft niemand te dringen of verdrietig te zijn.
Over sterren gesproken, wij hebben die gewoon in onze hand (hoewel ik dat wel een beetje eng vind soms. Zomaar vuur en zo dicht bij! Dat is niet niks). Ik schrik me zo nu en dan een sprong naar de sterren als iemand een rotje aansteekt. Ik snap niet wat mensen n daar aan vinden. Zulke harde knallen. Daar kun je toch niks mee?
Nee, daar kun je niks mee, maar het dee er achter is dan wel weer leuk. Het is bedacht door de Chinezen, die met vuurwerk de boze geesten van het oude jaar weg jagen. Dan kun je met de goede geesten het nieuwe jaar beginnen. Maar dan moet je het wel bewust doen, anders werkt het niet. Dan heb je gewoon veel herrie en de volgende ochtend een boze geest op de stoep (of buurman).
Vanavond in het donker, gaan we het nog een keer doen.
Gisteren zijn we trouwens naar Monkey Town geweest en hadden onze eigen Aap mee! (Papa was er ;-)) en het was er razend druk. Het hele parkeerterrein stond vol met verlaten auto’s die allemaal kinderen hadden afgeleverd. Je moest zelfs wachten bij de glijbaan!
Ik heb zeer Zen in de ballenbak gezeten. Dat doet me altijd goed. De ballenbak en zo nu en dan een glijbaan, dar wordt een mens rustig van. En moe, want na 2 uur Monkey Town kun je me wegdragen.
Wat ik dan niet meer doe is een middagdutje. Ik ga wel naar naar bed, maar klets me er vervolgens letterlijk weer uit. Na een kwartier of zo, beseffen mama en papa dat hetgeen zin meer heeft. Dan mag ik terug naar beneden en ben ik blij.
Papa heeft een NAS geïnstalleerd en…. daar staan de Minions op! Dat moet getest worden, dus wij zijn proefkonijnen. Minions zijn heel cool en dat vind Zelda ook. Die heeft er een sleutelhanger van en zo.
Vandaag is dus de laatste dag van het jaar en maken mensen meer herrie dan goed voor ze is. So be it. Het grappige is dan weer wel dat iedereen zich goed voelt als het nieuwe jaar begint. Alsof het oude jaar van je afgeschud kan worden, waarna alles beter wordt.
Ik doe dat elke dag (of probeer dat in ieder geval). Ik begin goed en dan wordt ik door de dag heen wat grommeriger. Dan vind ik dat ik niet genoeg te doen heb (liefst iPad kijken of puzzels maken) en dan wordt ik onrustig, heb een kort kontje en wordt snel boos, zeg “nee” als het “ja” moet zijn en ben het meestal oneens met de gang van zaken. Het schijnt dat dat een fase is die kinderen van mijn leeftijd hebben en ik ben Dzjez, dus is het wat heftiger dan bij anderen.
Anyway, ik creëer mijn eigen space. Ik heb genoeg aan een wasmand en een stapel boekjes. Grappig genoeg iets waar Dzjez dan weer niet aan denkt, maar zodra hij het ziet in mijn mand wil, of ook een mand voor zichzelf.
Mijn gebrek aan verstaanbare woorden compenseer ik met creativiteit. Ook een vorm van communicatie.
Enfin, ik ben benieuwd of ik vannacht wakker wordt van het geknal. In ieder geval heb ik genoeg slaap opgespaard om de oogjes stijf dicht te kunnen doen.
Dan nog even over 2016.
Ik ga naar school vanaf 4 januari, dus ben officieel niet meer klein. Ik weet zeker dat ik veel avonturen ga beleven. Van Jay weet ik dat ook zeker, want dat wordt een spraakwaterval. De vraag is alleen:
“Wat ga jij doen in 2016?”
It wie wer in moaie dei en een hiel mooi jier.
(mei de daar op yn kier foar it neie jier)
Tijdmachine
Het ene moment lig je hulpeloos in de armen van Pake (ik zag de foto in zijn woonkamer) in een afgelegen plek in de polder en het andere moment is het je laatste dag op de Creche van de Woelwaters in Naarden-Vesting. Een dikke 4 jaar zit er maar tussen en het is voorbij in een zucht en een scheet.
Aan de buitenkant kon je het niet echt aan me zien (behalve dan de mooie Bob de Bouwer verjaardagsmuts die ik op had), maar aan de binnenkant voelde ik het wel hoor. Daar was ik een beetje verdrietig. Dat was ook de reden dat ik niet wilde dat ze voor me gingen zingen. Ik was bang dat ik dan tranen in mijn ogen zou krijgen. Dat zei ik tegen mama.
Renske was daarentegen superblij dat ik weg ging.
Niet omdat ik niet meer terug zou kometen spelen (want dat vind ze heel erg), maar omdat ze hele lekker koeken had gekregen om uit te delen en, door middel van een snelle rekensom, had geleerd dat de cake met een enorme lage regenboogspikkels, te groot was voor het aantal kinderen. Dat betekende dus voor haar ook nog eens een extra stukje cake!
Logisch!
Mama had ook nog bakjes gemaakt voor alle kindjes. Met witte krentjes en een stempeltjes + een mooie verpakking en een labeltje met mijn naam er op. Die mocht ik uitdelen en Jay en ik kregen er ook één.
Toen papa me voor de allerlaatste keer uitzwaaide ging er wel wat door me heen…
Met name wanneer we de cake zouden krijgen en het cadeautje uit mochten pakken!
Het gaat natuurlijk met name over het uitpakken. Je kunt mij al blij maken met het uitpakken van een lege doos. Hoe meer hoe beter. Ik weet niet of daar het spreekwoord “beter een half ei dan een lege dop” vandaan komt, maar wat mij betreft is een lego dop ook goed, als hij maar ingepakt is.
Ik kon eigenlijk niet wachten tot Dzjez zijn laatste dag had, want dan heb ik het rijk voor me alleen. Dan ben ik de Hoffhuishouding van Woelwaters en moeten ze het met mij doen! Geen interrumperende Dzjez meer, ik kan mijn eigen spraakwaterval, worden.
Ik denk dat het mijn spraak overigens ook ten goede komt. Ik kan niet meer lui zijn, natuurlijk. Mmmm, dat is dan weer de keerzijde van het verhaal. Ik moet het zelf doen! En ook geen Dzjez die me komt knuffelen als ik verdrietig ben. Woooaaah! Gelukkig zie ik hem elke ochtend en elke avond en kan ik hem vertellen wat ik beleefd heb en hij wat hij heeft beleefd.
Onze broederschap krijgt een nieuwe dimensie en komt op een hoger niveau! Ook al weer een mooie gedachte.
Toen mama mij kwam halen voor de laatste keer, was ze natuurlijk emo-de-pemo, wat voor mij dan weer een goede motivatie was om de tranen binnen te houden. Papa heeft dat dan weer minder, die zegt “Je hebt een mooi hoofdstuk afgesloten. Tijd voor wat nieuws!”, hij heeft makkelijk praten.
Gelukkig zijn Siebe en Zelda thuis om me op te vangen!
<>
Gisteren zijn we naar Pake en daarna naar Beppe geweest. Hoogtepunt van de dag, sjoelen! Eerst bij Pake en daarna bij Beppe. Dat kan ik goed, want ik heb wel 24 punten gescoord. Aanstormend stoeltalent, en we hadden maar 20 in plaats van 30 schijfjes.
Siebe is uiteindelijk de topscoorder geworden met 87. Daar heeft’ie heel erg zijn best op gedaan.
Natuurlijk hebben we ook gespeeld en CHINEES gegeten. Niet een echte, maar iets wat’ie maakt had. Ik had Bami met pindasaus en heb het nog opgegeten ook! Met kroepoek.
Ik heb ook Chinees gegeten, maar ik had Nasi en een beetje Bami, pindasaus en kipsaté. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen.
Ik heb weer haren gekamd en met poppen gespeeld. Ik ben een hele moderne man-in-wording. Ik bekijk alles vanuit alle kanten. Ratio en emotie, linker en rechter hersenhelft. Ook daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.
En de hele dag niet geslapen. Dat zorgt zelfs bij mij voor het niet met open ogen aankomen in Naarden. Als een blok in mijn bed. Nog een grote glimlach aan Zelda en Papa en een Namasté, om vervolgens in een diepe slaap te kukelen.
Ik ben gewoon als een blok in bed gelegd. Ogen stijf dicht, tijd is onbestaand.
It wie wer in moaie dei.
Feeëriek
Daar moest ik aan denken toen ik deze foto zag. Feeëriek, dat is zo’n woord waarvan je blij bent dat het op een dag voorbij komt. Vandaag dus en het was ook de juiste term voor hoe het was.
We waren namelijk met z’n allen gaan wandelen in het bos. Lang geleden namen we dan ook de buggy mee, maar vandaag de dag laten we die thuis en ligt de buggy voor oud vuil in de bijkeuken. Ik loop, dus ik besta.
Er is geen krulhaar op mijn hoofd dat denkt aan zitten in een buggy. Lopen zal ik, en vandaag met Siebe, Zelda, mama, papa en Dzjezzie (daar houdt hij niet van, als ik dat zeg).
We hebben geen kabouter gezien, maar gezien de drukte kan ik me dat best voorstellen. Zeker als ik Dzjez hoor zeggen “Het is niet erg hoor als je op ze trapt, dan worden ze alleen maar plat….” Maar goed dat Kras dat niet heeft gehoord. Of Feikje, want die hoeven hem dan echt niet meer te zien. Ik zal het er nog eens met hem over hebben.
Overigens hebben we wel een fee gezien…
Mama dus.
En je ziet het, als het licht goed valt en ze doet haar best, dan is ze echt een fee. Zonder vleugels, of in ieder geval, heb ik die nog niet gezien.
We hebben veel verstoppertje gespeeld, waarbij wij zochten en Siebe en Zelda waren verstopt. We hebben ze gelukkig elke keer weer gevonden, anders hadden we zonder naar huis moeten gaan en dat is vooral niet gezellig.
We hebben hen de route laten zien. De route langs de kabouters en de kleine kinderenboomhut. Daar passen (en durven) alleen wij in. Meestal eerst Jay en dan pas ik, want dan kan ik kijken of alles goed gaat en zo.
Dus nu even de fotoparade. Mooie foto’s van mooie mensen, mensen van wie ik houd:
Dat je het maar weet.
We hebben lang gewandeld, want ondanks mijn suggestie naar huis te gaan, waren de rest van de gezinsleden het daar niet mee eens. Zelfs ik moet dan inschikken (en dat is niet mijn sterkste eigenschap). Uiteindelijk ben ik blij dat we het gedaan hebben, want het was heel gezellig en we hebben nog Joe-oe-oeh gedaan van de berg. Deze keer in Slow Motions….
Na al die inspanningen, mochten we eindelijk ontspannen in de speeltuin, maar omdat ik niet voorop kon lopen en niet de eerste was die in de speeltuin aankwam, ben ik in een enorme kolere geschoten! Ik was even geen zeilboot, want er was geen land met me te bezeilen.
Ik zit in die fase denk ik. Eerste willen zijn, de controle hebben. Van voorbijgaande aard, denk ik. We zullen het zien. In ieder geval ben ik daarna nog op de schommel geweest en hebben we ’s middags, toen we weer thuis waren, Planes gekeken. Dat zijn de vliegtuigbroertjes van Cars.
En ik hoefde niet naar bed!
Mama was naar de winkel en wij, de kinderen en papa, waren thuis. Lekker bij elkaar. Dat was ook best weer eens nodig. Dan ga ik lekker in haren kroelen van Siebe en Zelda op de leuning van de bank.It wie wer in moaie dei.
Goed volk
Even snel tussendoor en bovenlangs.
Gister was het ineens zover.
Ik en Jay waren druk bezig met druk bezig zijn, want opa en oma waren er als oppas. Mama moest weg naar Gaus, haar werk en daar gingen ze eten in een heel groot wokrestaurant. Onbeperkt. Dat betekent dat je zo veel mag eten als je kunt of wilt. Voor sommige mensen zijn dat 6 blaadjes sla, wat ze in 6 verschillende keren ophalen (om calorieën te verbranden), terwijl anderen 6 keer op en neer lopen, om daarna op een steekkarretje naar buiten te worden gebracht. Blijkbaar stonden er zo een paar mensen buiten te wachten tot hun taxi kwam. Die konden niet meer bewegen…
Mama eet met mate, natuurlijk en is vooral van de gezelligheid bij dit soort gelegenheden. Dat was er genoeg want iedereen was er, ook Truus en Wim en Nikki en die ken ik!
Wij hebben gebakken aardappeltjes, met worst en rode bietjes gehad. Opa verdenkt mij er van dat ik geen keel heb, maar dat ik eten rechtstreeks in mijn maag kan kieperen. Zo snel was mijn bord leeg.
Dzjez heeft dan weer wat meer moeite met bord legen. Hij kauwt namelijk veel te lang. Hij kauwt zo lang dat het eten, net als bij slagroom, dik wordt. Als je dat mixt gaat het ook van dun naar dik. En dan heb je water nodig om het weg te spoelen en dan raakt je maag al snel weer vol. Je snapt het. In het Fries zouden we zeggen “Un dreage ieter”.
Wel gezellig zo!
Maar goed, we hadden al gegeten en waren dus druk bezig met druk zijn en ineens hoorden we een geschuifel achter ons. Ik keek om en….. ZELDAAAAAA! en ik ren naar haar toe en we knuffelen totdat we een ons zijn!
SIEBUUUUUH (ik kan dat al zeggen hoor!) en hij komt naar mij toe en ik knuffel hem tot een dun mannetje!
De tijd daarna zijn we druk bezig met, met zijn allen druk doen. Ook iets dat we goed kunnen! We hebben elkaar al weer 4 weken niet gezien of zo, dus dat werd tijd. Broer en zus batterijtjes opladen. 10 dagen lang, want ze blijven ook met de kerst!
<>
Zelda was er al vroeg bij (maar we hebben nog geen foto van haar). Die was namelijk heel blij, want haar leven is net met 4 Megapixels en 32 GigaBite uitgebreid. Ze heeft namelijk een nieuwe iPhone. Die is inmiddels vergroeid met haar hand…. (grapje hoor).
Maar daarom was ze niet vroeg op hoor! Ze wilde ons zien en wij wilden haar zien natuurlijk! Lekker knuffelen, maar bovendien ging ze met mama mee naar de Puppycoach dag in Lelystad. Daar komen alle Puppies bij elkaar (en nemen hun coaches mee) en dan gaan ze luisteren naar verhalen, naar elkaar kijken, kwispelen, wandelen en oliebollen eten!
Dat laatste was vooral een succes voor de coaches, want de puppies kregen niks! Die moesten vooral erg puppie zijn.
En wij bleven thuis met Siebe en papa. Dzjez heeft met Siebe de treinbaan gemaakt. Ik denk daar we moeten verhuizen, want de treinbaan is haast groter dan de woonkamer. Met Thomas de trein voorop. Probleem was dat de baan circulair was, met andere woorden, ondanks alle wissels, was het alleen mogelijk om uiteindelijk het kleine cirkeltje te rijden. Jaja, treinbaanbouwen is niet eenvoudig…
Na trein, en spelen en papa die zo nodig moest koken, gingen we naar de speeltuin. Voetballen! De step en de fiets gaan mee als toeschouwers, want we hebben ze niet gebruikt.
Ik kan er al heel wat van!
Een echte voetbal virtuoos ben ik aan het worden. Misschien moet ik vaker voetballen. Ik vind het leuk, zeker als Siebe er bij is.
Als Papa en Siebe gaan Volleypongen (Siebe heeft gewonnen), gaan wij naar de ‘andere’ speeltuin. Daar ontdekken we een heel groot gat! Dat is mooi en spannend spelen. Jay zit in now-time onder zand en modder, maar met de grootste lach die je maar kunt verzinnen op zijn gezicht.
Die grote jongens waren niet blij toen ze ons in hun gat zagen spelen. ‘Hun werk’ naar de filistijnen, vonden ze. Wij waren hun alleen maar dankbaar voor het werk. Want spelen is onze specialiteit!
We hebben ook twee zusjes ontmoet die ook 4 en 2 waren. Naomi en Jayzee of zo. Kijk, met speeltuinen maak je vrienden! Uiteindelijk gaan we terug naar huis en komen mama en Zelda toevallig ook thuis. Goed gepland.
To be continued.
Oh ja, we zijn woensdag ook weer naar Monkey Town geweest!
It wie wer in moaie tiid.
Licht in ons hoofd
Het is een misleidende titel, ik geef het toe. Het had ook kunnen zijn: Oh dennenboom, of de herdertjes zaten bij na-ha-hachte, maar dat is het niet.
Speciaal met mama op de bakfiets naar de Vesting alwaar er om 14 uur al een gekrioel van mensen was, die allemaal naarstig op zoek waren naar de mooiste kerstboom die past in de auto, bakfiets en woonkamer. Wij hadden de mooiste. Standaard met een rood lintje in de top waar straks de piek moet komen.
Lichtjes ook in het hoofd van mama, want die heeft een haat-liefde verhouding met die meters kerstverlichting die van nature de behoefte heeft om erg dicht in elkaar te kroelen, en eerst uit elkaar moet worden gekaald, waardoor het optuigen van de kerstboom in verhouding kinderspel is.
De zolder slaakte ook een zucht van verlichting toen we de drie dozen en drie vuilniszakken kerstversiering uit de berging haalden. Dzjez had inmiddels op een charmante manier vastgesteld dat ik wakker was, nadat hij de gordijnen had open gedaan en op luide toon had gevraagd of ik nog sliep. Met één oog open kom ik bevestigen dat dat niet het geval was…
En kerstbomen zijn natuurlijk verlichtende momenten in het leven van een bijna 3-jarige. Het is pas de derde keer dat ik kerst meemaak, dus in eerste instantie keek ik raar op toen er ineens een boom in ons huis stond en niet meer in het bos van Feikje en Kabouter Kras.
“Waarom?” Is dan een vraag die in je opkomt, zeker als je niet op de hoogte bent van de geschiedenis van de kerstboom die volgens bepaalde theorie een Oudgermaanse oorsprong zou hebben om de midwinterviering op te luisteren. De boom was toen een eik en werd uiteindelijk in brand gestoken (lekker warm en lekkere knetter).
Pas in de middeleeuwen werd het een naaldboom, omdat die lekker groen was in de winter en ging men kaarsen (en klatergoud, snoepjes en appels) gebruiken, simpelweg omdat kaarsen toen pas uitgevonden werden. Ook toen vlogen die bomen in de fik, maar dat was dan vaak weer niet expres.
De ballen gingen er pas in toen de kerk in de 19de eeuw ineens de symboliek goed vonden passen bij kerst, vanwege ‘De verlichting’, het feit dat groen mooi contrasteert met de ballen en vooral gezellig staat in de woonkamer. Zo nu ben je weer bij.
Dank u wel Drs Jay, voor dit intermezzo.
Enfin, nadat we een aantal ballen per ongeluk kapot gegooid en betrapt hebben (scherven brengen geluk zegt mama) en papa de mooi uitgerolde lampjes even handig op ging rollen, ging ieder zijn eigen weg en zorgde mama er voor dat de kamer en de vensterbank meedingen naar de prijs voor het mooist-versierde-huis-in-de-straat.
Dank je wel mama!
Oh, en ik moest nog even dansen:
<>
Er lag nog een mooi avontuur in het verschiet, we gaan zaterdag namelijk naar Beppe, Nynthe, Senn en Tessa en….. we blijven er logeren!
Dat hebben we nog nooit gedaan. Samen in de auto, mama had voor ons allemaal een bak fruit gemaakt en de tas goed gepakt. Papa had de iPad met kinderliedjes mee, dus we hebben gelezen en gezongen. De rit vliegt dan voorbij en voordat we het wisten stonden we bij Pake voor de deur.
Daar hebben we gespeeld en limonade en chocolaatjes gegeten en was papa bezig de computer van Pake in te stellen voor de grote en ongeoefende vingers van Pake. Vroeger toen hij klein was had je een leipad, daar zat geen batterij in en moest je met een griffel zelf tekeningen op maken. Nee, dat was geen Piet Piraat denk ik, gewone mannetjes. Nee, Pake en een toetsenbord is alsof je een middeleeuwer vraagt om de kerstverlichting van zolder te halen…
Dus nadat we eerst bij Pake waren geweest, werden we opgewacht door ongeduldige berichtjes van Senn “Wanneer koomen juulie”. Dus in de auto, uit de auto en de gezelligheid aan. Zonder mama. En dat was wel een beetje raar.
Aan de andere kant is dat ook wel weer leuk, want dan kun je elkaar lekker missen en als je elkaar dan weer ziet ben je EXTRA blij. Maar eerst spelen en de slaapkamers in no-time omtoveren in een chaos. Dat is een kunst!
Ik doe mee alsof ik er al jaren bij hoor, babbel, loop, dans, en speel in het rond. En links en rechts geef ik een knuffel en een kus (waarbij ik direct ook mijn neus even af kan vegen) en vermaak me opperbest!
Ik mag samen met Dzjez in de kamer slapen wat normaal Nynthe haar kamer is, met een hele mooie prinsessen sluier voor het gemak en voorkoming van nachtelijke angsten, hangt die aan de kant.
We hebben heerlijk geslapen tot half 7, het tijdstip waarop alles onder de tien spontaan wakker werd. Na wat omzwervingen en luid gezang werden we opgehaald door Tessa, dat was het plan, dus kwam mooi uit.
OK, we hebben lekker gespeeld en ik moet nu ook weer gaan spelen, dus we sluiten hierbij af.
Zometeen op weg naar mama.
It wie wer in moaie tiid.
De geheime toverspreuk
We gaan al weer even terug in de tijd.
Deze foto is al weer van afgelopen zondag.
De day after. After Sinterklaas. We hebben al weer een goeie nacht achter de rug en staan er weer helemaal klaar voor. Zeker ik, want papa heeft belooft dat we de allergrootste treinbaan van de hele wereld gaan bouwen. Maar eerst gaan we naar het bos, en daar is iets bijzonders gebeurd…
Nadat we uitbundig hadden geklopt en papa en mama doorliepen, ging het deurtje toch open. Langzaam, maar toch, hij zat niet zo dicht als we oorspronkelijk dachten….
Ineens stond Feikje daar. In volle glorie! “Kras was even weg”, zei ze, maar ze had onze stemmen herkend, en ze moest even wachten tot papa en mama weg waren, want die mochten haar niet zien!
“Weet je?” zei Feikje de kaboutervrouw, “de deur van ons kabouterhuis gaat niet open met een sleutel en zoals je ziet, er zit geen deurkrukje aan. Elke deur” zei ze geheimzinnig “is beveiligd met een toverspreuk.”
Niet alleen Dzjez sloeg stijl achterover, ook ik had moeite om op mijn benen te blijven staan (nu is dat iets wat ik van nature goed kan hoor! Want ik heb een soort wiebelbenen. Daarmee kun je heel goed mee rock-en-roll-dansen, maar tegelijkertijd kan ik ook vallen zonder enige aanleiding. Dat is dan weer niet erg hoor, want ik stuiter zo weer omhoog zonder pijn!), want allereerst was daar een kaboutervrouwtje dat tegen ons aan het praten was, maar dat was niet het enige…. Ze had het ook nog over toverspreuken, en dat heeft iets magisch vind ik!
Ja stijl achterover, want bij het woord ‘toverspreuk’ gaan al mijn zintuigen op de stand defcon 1 en ben ik meer alert dan Kim Kardashian bij een schoenenuitverkoop van Christian Louboutin. Want toverspreuken hebben maar 1 doel, en dat is het leven beter maken. Dus vroeg ik “Wat is die toverspreuk dan?”
“Oh” zei Feikje, “dat mag ik eigenlijk niet zeggen. Maar omdat jullie van die leuke en vooral gezellige jongetjes zijn, kan ik dat wel zeggen. Sowieso heb ik gehoord, dat als je ouder wordt, je die toverspreuk vanzelf vergeet. Als je ouder wordt dan vergeet je de magie van kind zijn namelijk, en dus ook alle toverspreuken. Eigenlijk, terwijl ik dit zeg, moet ik ook even zeggen dat je misschien moet proberen om aan de buitenkant misschien ouder te worden, maar dat je aan de binnenkant altijd moet proberen om jong te blijven.”
“In ieder geval, de toverspreuk is simpel. Het gaat er om dat je wat je wilt altijd met een omhooggaande toon zegt…… Bijvoorbeeld: Mag de deur opuu-un?? Zoals jullie uiteindelijk deden en dan werkt het dus. In je hoofd moet je er een magisch vraagteken achter zetten.”
“Magisch vraagteken?” zeg ik, “wat bedoel je daarmee?”
“Nou”, zei Feikje, “het vraagteken staat eigenlijk verkeerd om. Dat is expres gedaan, omdat niet iedereen de magische kunst van het vraagteken kan en mag begrijpen, maar het vraagteken waar ik het over heb staat achterstevoren……”
“Het grote-mensen-vraagteken staat zo dat je via de boog de grond in gaat, terwijl het magische vraagteken omgekeerd staat en een beetje schuin.”
“Op die manier wordt het vraagteken een springplank, waardoor je op een ‘hoger niveau’ uitkomt. Het is dus precies op dat niveau, net tussen boven en onder, waar gebeurt wat je wilt.”
“Nou ja, tenminste meestal. Soms werkt het niet, maar dat heeft dan weer te maken met de magische vraag. Die is soms zo magisch dat het zelfs door de grootste tovenaar niet lukt om het voor elkaar te krijgen.”
“Oh” zeg ik.
“Oh” zeg ik.
En voordat we er erg in hebben, gaat de deur al weer dicht. Feikje heeft het waarschijnlijk druk en geen tijd om te lang met ons te praten. Bovendien komen papa en mama er aangelopen en mogen die Feikje niet zien. Hoe dan ook, wij hebben de toverspreuk en ik ga hem ineens proberen.
“Mama” vraag ik, “mag ik een pee-heeer?” En wat denk je? Het werkt, voordat ik er erg in heb, heb ik een peer in mijn hand en kan beginnen met eten. Ik bedoel maar!
Nou ja! Wie had dat nou gedacht! Dat betekent dat ik misschien links en rechts iets aan moet passen in de manier waarop ik praat of dingen voor elkaar wil krijgen, maar als er magie in het spel is en ik krijg wat ik wil, dan moet ik het maar proberen….
Enfin, onze tocht gaat verder en we komen aan bij een grote holle boom. Een boom voor grote kabouters zoals wij. Dat hoef je maar éen keer te zeggen tegen Jay en hij zit er al in!
Wow! Wat een spannende holle boomhut. Er is zoveel te zien als je te veel fantasie hebt zoals ik. Ik zie een keuken en een zitkamer en volgens mij zelfs een trap naar beneden. Gelukkig komt Dzjez me afleiden en blijven in het zicht van papa en mama, want je weet maar nooit wat er gebeurt als je eenmaal beneden, ver onder de boom bent.
Als we één keer uit de boom zijn, merken we dat Jay een eigen wil begint te krijgen, want terwijl wij (ik en mama) door willen lopen naar de kabouterdisco-boomstronk, wil Jay bij de brug blijven staan om blaadjes in het water te gooien. Ondanks mijn aandringen, blijft hij daar staan. Met en zonder vraagteken. Maar dat is goed. Samen met papa.
Ik ga met mama verder en heb ik even quality time met haar en zij met mij!
Ik ben gefascineerd door blaadjes in het water gooien. Niet alleen vallen ze naar beneden, ze worden ook nog eens meegenomen door de wind. Dat is mooi. Mooi voor mij, voor de blaadjes en voor de wind.
Laat je niet afleiden door de volgorde, want dat heeft te maken met omgekeerde vraagtekens en grote, kleine kabouter magie…. maar ineens zitten we samen op de bank. We hebben ons best gedaan om gelijktijdig serieus te kijken, maar dat is niet gelukt.
En papa had ook nog een tekening in het bospad gemaakt. Vergankelijke kunst, noemen we dat, want één regenbui en het is weg en misschien is dat maar goed ook.
Wat ik me trouwens besef is dat ik al weer heel lang aan het schrijven ben en ik straks naar bed moet en niet in donker mag typen, dus ga ik nog even heel snel door de dagen heen!
Maandag was een gewone mooie dag op de creche en hebben we hard gelachen en zijn een beetje verdrietig geweest, want Renate gaat weg. Ze heeft een beter contract bij een andere creche… Ik bedoel maar 😉
Dinsdag mocht ik trakteren, maar ik heb gewacht totdat Jay terug was. Mandarijnen. Niet zomaar Mandarijnen, maar mandarijnen met een gezichtje. Allemaal met hun eigen identiteit (en geen identiteitscrisis).
Ik moest naar logopedie en gebarentaal en heb me enorm vermaakt en veel gebaren gebaart. Water, helpen, jam, pinda’s, pindakaas, kaas en nog veel meer. Misschien moet mama dat eens laten zien op een joetoep filmpje of zo.
Toen Jay terug was en ik mijn piratenmuts ophad, mocht iedereen een mandarijn uitkiezen en mocht Renske alle stroopwafels opeten! (ik denk dat ze dat niet gedaan heeft hoor!)
Op woensdag mocht ik naar school voor alweer een wendag! Daar kan ik niet genoeg van hebben vind ik, hoewel ik de juf nog niet recht in de ogen durf te kijken als we binnen komen (daarna wel hoor!) Ze vindt dat ik totaal geen moeite heb met integreren en mee doen en aanwezig zijn, nou dat vind ik ook, alsof ik het al jaren doe! Laat 4 januari maar komen. Ik ben er helemaal klaar voor. Zeker nu, met mijn nieuwe rugzak die ik op mijn verjaardag heb gekregen. Daar past ons hele huis wel in en dan nog is er ruimte voor een paar extra boterhammen.
Los van de mijn kleine maar innig verdrietige moment toen Dzjez mij voorbij stoof om te gaan spelen met Wouter Julia, John en Wouter, toen we hem op gingen halen van school, maar hij toch even terugkwam om me een knuffel te geven, had ik een gezellige en relaxte ochtend met mama gehad.
Luid babbelend en grappen makend, kabbelt de tijd voorbij. Alle aandacht voor mij en ik mag zelf bepalen hoe lang ik in bad blijf zitten. Of ik de badbeestjes er uitgooi En welke liedjes ik zing.
Ik mis hem ook hoor, Dzjez, want toen we hem achterlieten op school ging ik speciaal nog even naar hem toe om Namasté te zeggen. Dat doet hem goed.
Maar goed, samen terug naar huis, met spelen met Wouter en Julia in het verschiet. Dat had de moeder van ze gezegd deze ochtend, met veel enthousiasme en overtuigingskracht. Spelen in de speeltuin van de Vesting. Dan kun je niet anders. Achter de kerk. Op de bakfiets er naar toe…
Het was supergezellig en ik barst haast uit mijn jas van blijdschap. Vrienden, speeltuin, Jay, school, mama, het leven is mooi! Totdat we moesten helpen om het speelgoed op te ruimen, nadat we na de speeltuin in het huis van Wouter en Julia waren gaan spelen…. Dat moest van Jan, hun vader. Wij doken onder en achter alles wat kleuterlijfjes kan verbergen, maar gelukkig is er ook nog een Jay, die zegt dat hij wel even helpt.
De held.
It wie wer in moaie dei.
De feest/cadeauparade deel 2
Het houdt niet op die parade. We hebben nog maar net de creche afgerond en hebben HARD gespeeld in Monkey town, of het is alweer zaterdagochtend en onze schoenen zitten alweer vol met een cadeau, terwijl het paard van sinterklaas het bakje met water leeggedronken heeft.
Ik ga me voor het gemak niet afvragen HOE dat paard binnengekomen is, dat het niet heeft gepoept of krassen heeft achtergelaten op het parket. Die vragen stel ik niet, zolang het antwoord cadeautjes is.
Een boekje over Sinterklaas en Piet voor mij en voor Dzjez een Sinterklaaswashandje. Dat is nog eens wassen. Wassen met een baard.
Als we in Drachten aankomen, hebben we iets ontdekt. Veel Sinterklaasliedjes hebben een zeer klassieke achtergrond. Echt klassiek, zoals op NPO4. Klik maar eens hier en dan kom je in Spotify en zul je versteld staan.
We hebben sowieso heel wat sinterklaasliedjes de wereld ingeslenterd. Thuis, op de creche, in de bakfiets, in de auto, waar dan ook, voor wie dan ook! En ook al kent hij de woorden niet, Jay zingt het hardst van allemaal. Het gaat niet om wat je zingt, als je het maar met overtuiging doet.
Fijn om Beppe weer te zien, en Senn, Nynthe en Beppe en Tessa. Dat was al weer een weekend geleden, dus…
Gezellig spelen en rustig afwachten totdat er iets gaat gebeuren. Men moet niet vergeten dat ik alles voor de eerste keer bewust meemaak, dus eigenlijk geen idee heb wat er allemaal gaat gebeuren. Ik wacht dan maar rustig aan en vul mijn tijd met bezig zijn.
De tijd vliegt eigenlijk voorbij en ik heb begrepen dat Sinterklaas en de Pieten alleen ’s avonds, of in ieder geval als het donker is, afleveren. En ineens is het donker en ineens hoort Tessa iets boven en vliegen we de trap op. Jay begint te huilen! Papa tilt hem op en neemt hem mee en dan kijken we uit het raam en zien nog net een pluim met groene muts wegglippen…. WE HEBBEN EEN PIET GEZIEN! Maar zien geen kado’s.
“Kast” denk ik, en papa kijkt en inderdaad, daar staan een berg zakken! Teveel om in een keer mee te nemen! Gelukkig kunnen we ook twee eer op en neer en voor we het weten ligt er een berg cadeautjes waar een kind van twee niet eens overheen kan kijken!
Het is zover. Het feest kan beginnen. Het Sinterklaasfeest.
Ik krijg een van de eerste cadeautjes en er zit ook gedicht bij! Ik moet geduld hebben tot papa het laatste woord heeft voorgelezen en dan….. Thomas de Trein!!!! Die wilde ik al zo lang hebben, oh ik ben zo blij!
Ik krijg ook allemaal mooie cadeautjes en papa krijgt sporttruitjes en stripboeken en mama krijgt een horloge en lekker spul voor onder de douche en we krijgen nog klei, boekjes, en Hamertje Tik van Buurman en Buurman en een chocoladeletter. Nu weet ik wat Sinterklaasfeest inhoudt en zal dat nooit meer vergeten.
Ja, wat een prachtig feest, met bergen pakpapier en rode wangetjes en op de koopt toe snert die Pake heeft gemaakt (en dat eet ik dus niet, want dat ziet er raar uit), pepernoten en een krat vol cadeautjes om mee te nemen naar Naarden. Kijk, dat zijn de tripjes. Gezellig, lekker en leuk.
In de auto duurt het niet lang of we vallen in slaap en zijn zo druk bezig met het verwerken van alle indrukken dat we pas de volgende ochtend weer wakker worden. Ik hoorde Jay in zijn slaap nog steeds Sinterklaasliedjes zingen en ik zong in mijn slaap heerlijk mee. Sinterklaas 2015 is een Sinterklaas om nooit meer te vergeten.
It wie wer in moaie dei.
De feest/cadeauparade deel 1
Het belangrijkste van een drukke maand als december is rustig en cool blijven, dus dat is wat we doen met yoghurt op onze neus. Dat is dan ook het rustigst van de maand, want ondanks het feit dat’e nog maar net begonnen is, ben ik al weer jarig op de tweede dag. Je kunt je ook afvragen hoe papa en mama dat hebben gepland, maar ik kan je direct uit romantische dromen halen: Ze hebben het niet gepland. Zij waren niet gepland, ik was niet gepland..
..en ik al helemaal niet…
..maar zo zie je maar, dat plannen eigenlijk weinig zin heeft als het aankomt op mooie avonturen. Je zou haast kunnen zeggen dat plannen niks anders is dan het uitstellen van dat, wat toch wel gaat gebeuren. De vraag is alleen wanneer en in welk leven.
Terug naar dit leven.
Op woensdag twee december ben ik jarig en staat de dag in het teken van feest en cadeaus’ Ik ben al dagen aan het aftellen, dus niemand hoeft mij te vertellen dat vandaag DE dag is. Niet alleen komen Rianne en Sam, vanmiddag komen ook Opa en Oma en als klap op de vuurpijl komen Wouter en Julia ook nog eens om 4 uur. Wouter en Julia, die zijn hier nog nooit geweest, dus wat voor cadeautje die ook meenemen, het feit dat ze er zijn is al een cadeau op zich!
Maar, de eerste dingen eerst. Opstaan en naar beneden en wat denk je? Er zijn cadeaus. Eén voor mij en één voor Jay.
Ja, want ik ben ook een beetje jarig. Jarig omdat ik Dzjez als broer heb (hij is ook een beetje jarig als ik jarig ben). Ik ben al aan het zingen, voordat ik opsta, maar uitsluitend sinterklaasliedjes. Dat is natuurlijk erg belangrijk, want je weet nooit wanneer er een verdwaalde Piet of Sinterklaas bij de schoorsteen (of brievenbus) staat te luisteren. Dan kun je je maar beter van je beste kant laten zien.
We zijn zo druk bezig met Dzjez en mijn cadeau, dat we vergeten “Lang zal hij leven te zingen”! Nou ja dat spreek voor zicht. Heel erg lang! Want dan kunnen we heel vaak verjaardagen vieren. Stel je we worden 100 jaar, en we kunnen dat altijd samen vieren, dan hebben we samen 198 cadeautjes gekregen en dat is een hele hoge stapel!
Aan de andere kant, over 96 jaar is het 2121 en kan het best zijn dat we niet op aarde maar op de maan of mars of zelfs nog verder wonen en nooit meer oud worden. En belangrijker, dan kan het best zo zijn dat Siebe zijn verplaatsmachine heeft uitgevonden (en er miljonair van is geworden) en het eigenlijk niet uitmaakt waar je woont. Het is duidelijk dat 2 december 2015 een mooie dag is, want dat is precies de overgang van gisteren naar morgen. Precies het moment, waar ik van denk dat we een feest moeten vieren.
Ik kreeg dus een piano, die zich tijdens het uitpakken op een miraculeuze manier transformeerde tot en gitaar! Mooi een gitaar, die wilde ik altijd al hebben en nu kan ik eindelijk eens goeie muziek maken en kan Jay de oranje krijgen. We zien het begin van een band.
De dag stopte natuurlijk niet bij dit cadeau. Na een goed ontbijt, het sinterklaasjournaal en de kleren aan, konden we klaar voor het volgende bezoek: Rianne en Sam. Ik was blij dat ze geen cadeautje bij zich hadden, want zij zijn het cadeautje. Het is zo mooi en een echt klein mannetje op bezoek te hebben, dat plaatst ons (mij en Jay) echt een ander perspectief en maakt ons ineens heel erg groot!
Ja, dan ben ik ineens groot, en kan praten als brugman. Daarover gesproken, ik praat honderduit. Ik kan meer dan 4 woorden achter elkaar zeggen, ik kan tot 10 tellen in het Nederlands en in het Fries (niet altijd de juiste volgorde en soms meer fonetisch dan iets anders, maar een begin is het begin) (man! de volgende keer, moeten we meer regelmatig een blog schrijven!). En zoals Lao Tzu al zei “A journey of a thousand miles, starts with a single step”.
Ik heb dus deze ochtend ook al een cadeau gekregen, namelijk een grote set met stempels! Dar kan ik de hele wereld mee stempelen en dat heb ik trouwens ook direct gedaan! Daarvoor gebruik ik dan weer mijn fijne motoriek en mijn scherpe blik.
Met Sam hebben we veel plezier! Toen die weg ging, ben ik snel even in bed gedoken, want beetje laten bijladen is belangrijke voor het volgende bezoek.
Dat bezoek is dan opa en oma! Die hebben ook al weer een cadeau mee, een boek om te leren lezen, nou laat ik daar nou net aan toe zijn! Als je naar school gaat, dat dat hoog op de agenda, dus waarom niet alvast thuis beginnen? Precies! En toch miste ik iets. Ik keek eens om me heen, en voelde een soort leegte…
Het duurde niet heel erg lang voor ik besefte dat het Jay was die ik miste. Ondanks onze dreumisachtige onenigheden (en ik ben daar de belangrijkste oorzaak van), mis ik mijn kleine grote broer toch, dus die moet uit bed! Een uur slapen is genoeg op een verjaardag als vandaag, want daar moet je niet te veel op gaan missen!
Uurtje, uurtje, voor mij maakt het niet zo veel uit, ik duikel in de diepste slaap die je je maar uit voorstellen, dus ik had heel even een aanpassingsmomentje nodige, maar toen ik opa en oma zag, was ik daar direct doorheen. En nog directer toen ik zag dat ik als pseudo-jarige opnieuw een cadeau kreeg! Een kleurboek deze keer. Ook alweer goed voor mijn kleuren- en fijnmotorische kennis. Het kan niet op!
En op kon het sowieso niet, want (voordat ze op de knop van onze nieuwe deurbel konden en een van de 8 ringtonen ten gehore konden brengen) stonden Wouter, Julia én hun ouders voor de deur! Wat een dubbeldwars-niet-te-versmaden-feest! Ik had ze behoorlijk gemist sinds de crèche, dus dat was al een echt cadeau van mij.
Gelukkig maar, want ik kreeg een verschrikkelijk mooie Volvo politiewagen, strepen en een zwaailicht er op! (als je hem achteruit trekt schiet hij naar voren) en een zaklamp! Wat een goeie cadeaus zeg! Een zaklamp, wat een feest is dat! Die kun je aan doen in het donker of in het licht, maar hoe dan ook, het geeft niet wat je doet, JIJ BENT DE BAAS VAN HET LICHT! Beste cadeau van de hele wereld.
Dat, en lekker spelen in het hele huis! De blijdschap en de energie die vrijkwam op het moment Wouter en Julia door de deur kwamen is niet te geloven. Voor papa en mama en opa en oma en de papa en mama van Wouter en Julia is dat ook best wel makkelijk, want die kunnen gezellig kletsen en hapjes eten. Wij vermaken ons wel.
Ik hobbel daar achteraan aan of hol er vooruit als het vierde wiel aan de wagen, oftewel: Ik hoor er helemaal bij! In dat kader is het dan ook weer jammer dat ik nog een jaar en 4 maanden moet wachten om ook naar school te gaan. Een goed plan dat ik bij deze lanceer is dat we vaker afspreken. Op woensdagmiddag of in het weekend. Mooie vooruitzichten!
Het was een hele mooie verjaardag, maar daar stopt het niet mee. Je zou het universum haast van een samenzwering beschuldigen, want de dag na mijn verjaardag, komt sinterklaas op de crèche. Dus geen tijd om uit te rusten, nee direct weer klaar staan, als zwarte Piet met vegen op mijn gezicht, om deze ochtend naar de crèche te gaan.
Wat dat betreft hebben de Pietenpakjes hun geld behoorlijk opgebracht! Dit is al de derde keer dat we het gaan dragen en de zwarte vegen op ons gezicht krijgen. Niet voor niks blijkt, want niet alleen de Pieten komen, ook de echte Sint is erg en nadat ik een kleine slik en snik heb weggewerkt, kruip ik toch bij hem op schoot. Met Rinske en Renate, Puck, Cato en iedereen, een heerlijke dag gehad, die wat mij betreft best nog even had mogen duren, maar toen papa voor de deur stond, was het eigenlijk ook al weer genoeg. Want als paap voor de deur staat, gaan we naar mama!
OK, mama was er niet want die moest naar een mediatie, wat betekent dat ze zorgt dat de gemoederen het met elkaar eens worden (iets wat ik eigenlijk ook best zou willen doen! Met grote bruine ogen naar mensen kijken en zorgen dat ze blijk met elkaar worden, wat wil je nog meer), waardoor ze wat later thuis was en wij het met papa moesten doen. Dat ging goed. Macedonië stond al in de koelkast klaar, dus centje van een fluit!
Voordat we de de dag der dagen gaan vieren in Drachten, hebben we nog één verrassing. Wij gaan namelijk op vrijdag naar Monkey Town. De monkeys kenden we al uit Monkey Forrest in Ubid, maar deze keer waren wij de apen. Glijbanen, auto’s, rolbanen en mama die mee ging! Wat een feest in de week der feesten! Ik kon mijn lol niet op en mijn stem slaat over van blijdschap en enthousiasme en pre-peuterale fases, maar oh, wat een plezier, voor mij en voor Jay.
Jay die doet alles op de automatische piloot, maar daardoor regent hij alle soorten spieren die hij maar in zijn lijf heeft! inclusief zijn lachspieren (slo nu en dan afgewisseld met een traan, wat het overal direct mee eens zijn, levert niks op).
Mooi hoor, Money town. Voor mij een grote apenkooi, waar ik als een echte Jay-man door heen raus. Rollen, glijden, hangen draaien, keren, mislopen, klauteren, vallen, opstaan, zitten, lachen en knuffelen met mama. Mooi, mooi, mama.
Ik ontstijg mezelf en doe dingen waarvan ik nieters wist dat ik ze kon. Waarschijnlijk moet ik een nulti-rittenkaart hebben en moeten we vaker gaan. Niks trappenberg, MONKEYTOWN voor de grove en fijn motoriek (en een lekker pakje Roosvicee!). En dan moet het weekend nog komen! Maar dat is voor morgen…
It wie wer in moaie dei
Dzjez & Jay 