Het is zo ver.
Hier was alle commotie om te doen.
Mama die via marktplaats een elektrisch kolfapparaat vindt en koopt (en een hele goeie deal doet), de flessenwarmer, al dat gelees en gesteriliseer. Uiteindelijk zie ik in een ooghoek, terwijl ik in de box lig en serieus honger begin te krijgen, dat het apparaat wordt aangesloten. Ohoh, denk ik nog.
En voor ik het weet, zit ik bij papa op de schoot en heb ik de speen van de fles in de mond…
Dat is raar! Het smaakt als de melk van mama, maar die zit naast me en ik kijk naar papa.
Leuk is dit! Anders dat wel, maar net zo lekker en eigenlijk wel handig. Ik hoef iets minder hard te zuigen en kan ik papa eens recht in de ogen kijken. Doet’ie goed.
Tweede ronde is mama.
Ook al zo leuk en nog een beetje raarderer. Wat dat is iets wat ik natuurlijk niet gewend ben. Maar ik vind het mooi. En ik moet ook wel, want als mama eens weg moet, of ik uit logeren ben, of straks naar de crèche ga, dan moet ik het ook kunnen. Nou, ik vind het goed.
(straks toch nog even aan de echte borst! Dat kun je een baby toch niet kwalijk nemen…)
Dzjez & Jay 