Ik heb de allerslechtste nacht van m’n leven achter de rug! Wat heb ik het lastig gehad zeg! In bed gaan, ging al lastig. Dan lig ik, maar dan wil ik niet alleen zijn of zo en dan begin ik te huilen. Uiteindelijk val ik dan ik slaap, maar om half 1 word ik ineens wakker en weet geen raad met mezelf. En dat is raar, geen raad weten met jezelf, want als baby heb je dan niet zoveel opties. De meest voor de hand liggende is huilen. En in mijn geval brullen!
Hoogst waarschijnlijk is het dus een tandje dat nu eindelijk wel eens de binnenkant van m’n mond wil bekijken of zo nu en dan even naar buiten. Dat is dan vooral als ik lach en dat doe ik veel, dus mijn tanden hebben nu al geluk! Maar goed, tandje. Het probleem is, dat ik tot een maand of 6 voldoende anti-stoffen van mama heb meegekregen om de ergste dingen te weerstaan, maar…. vanaf een maand 6 (jaja, dat ben ik al weer!), worden die anti-stoffen minder en moet ik ze zelf aanmaken en dat is even wennen. Een tandje levert dan wat ontsteking op, waardoor ik wat verhoging krijg en natuurlijk, zo’n duwend tandje doet ook pijn, etcetera, etcetera.
Dat zegt Heineman en die kan het weten.
Al met al heeft papa een uur met me rondgelopen en dan legt hij me heeeeeeel voorzichtig neer, maar dat merk ik dan en begin weer te huilen. Uiteindelijk is het gelukt. Voor een uurtje, daarna opnieuw. Deze keer was mama aan de beurt. Weer brullen en geen zin in melk. In eerste instantie, daarna gelukkig wel en toen heb ik best lang geslapen. Ik denk dat ik nog één keer wakker geweest ben en toen tot 12 uur geslapen!
Mama was weg, die moest werken bij Gaus, want daar was een belangrijke dag voor honden. Die kan ze niet missen natuurlijk! Dus had ik een gezellig papadagje. Ging heel goed. Goed gedronken uit het flesje (en dat heb ik zelf gedaan! Veel leuker). En brood gegeten; lekker gespeeld en terug in slaap gevallen. OK, zo nu en dan is het nog even lastig. Ik ben er nog niet vanaf denk ik. Ben benieuwd wanneer het tandje er helemaal doorkomt. Linksonder vermoed ik. Ondertussen sturen we fotootjes naar mama en die stuurt fotootjes terug, want we denken wel veel aan elkaar.
Ik was blij dat ze er weer was en zij ook. We hebben lekker geknuffeld. Als je goed kijkt zie je dat ik Sesamstraat kijk. Dan kijk ik zo aandachtig dat ik bijna omval. Komt ook omdat papa en mama aan het praten zijn. Leuk hoor!
Papa heeft me nog even in bad gedaan, zodat ik lekker schoon kan slapen. Dat is lekkerderder. Fris en fruitig en het haar goed in de krul. Je weet nooit wie je tegenkomt… 😉 OK, ik voel dat het een lastige nacht gaat worden. Ik hoop van niet, maar in het geval van wel: Sorry mama en papa. Ik kan er niets aan doen. Ik ben een baby!
En denk maar zo: Het gaat over.
Ik heb gisteren ook een heel mooi lief kaartje ontvangen van een heel grappig lief hondje met een feestmuts op z’n kop! Van Tante Ina uit Zuidhorn. Dat vind ik zo leuk hè! Ga die kaart een mooi plaatsje geven. Dank je wel Tante Ina! (Trouwens, wat een mooi handschrift! Dat zegt iets over mensen heb ik gehoord. Moet me daar maar eens in verdiepen).
Oant moarn.
Dzjez & Jay 