OK, ik weet dat niet iedereen Hoff heet, maar vandaag waren alle Hoff nazaten ineens bij elkaar. Uit de hele wereld en dat is dan een bijzondere dag. Het begon goed met wakker worden. Dat is noodzakelijk om al die leuke dingen mee te maken. Dus dat deed ik dan ook. Niet te vroeg en niet te laat, alhoewel mama vond dat het wel wat later mocht zijn. Maar toch. Het was leuk in bed totdat ik weer in slaap viel. Het is een grote dag en dan moet je lang wakker kunnen zijn en slapen is een beetje het opvullen van je reservezakje, zodat je ogen open kunnen blijven.

Papa moest eerst naar België rijden voor Siebe en Zelda, dus die zat om 10 uur in de auto. Ik en mama hebben het huis aan kant gemaakt, terwijl ik goedkeurend toekeek vanuit m’n nieuwe bed. Nou ja, voor straks, maar ik ga er nu al wat in liggen zodat ik er wat aan wen en het niet eng vind straks. Daarna weer wat geslapen. En ik kan dat goed. Hard slapen. Dat is een kunst en dan krijg je van die rode wangetjes. Dat betekent dat je heel goed je best doet. En je best doen betekent betere resultaten (Siebe en Zelda hadden trouwens superraporten. Siebe gemiddeld en 8,9 en Zelda zelfs een 9,1! Daar word ik trots van hè!). In mijn geval: uitgeslapen. Oh ja, en even naakt geposeerd, zodat ik later, als ik heel groot ben, me kan verwonderen over mezelf!

Ik vind het dan ook fijn om ze te zien en lekker op schoot te zitten. Heel blij word ik daar van! Ik vind dat Siebe groot geworden was en hij vond dat van mij! Samen zijn we dan in verhouding even groot gebleven denk ik. Wat niet wegneemt wanneer we op elkaar staan we in centimeters hoger komen en meer kunnen zien. Als ik op Siebe’s schouders zit. Omgekeerd zou niet echt goed voor m’n knieën zijn denk ik.

OK, daarna in de auto naar Drachten, naar Tessa en wat we daar meemaakten is eigenlijk moeilijk te beschrijven en dus heb ik er veel foto’s van gemaakt. Dan kun je het zelf zien. Maar in ieder geval heb ik Irene voor het eerst in het echt gezien en zij mij. Dat was bijzonder. Zo bijzonder dat ik een trekkend onderlipje kreeg en een beetje moest huilen.

Niet omdat ik haar niet leuk vind of zo maar ineens zoveel mensen en emoties om me heen is zelfs voor een baby van al bijna 7 maanden te veel! Ik heb me snel hersteld hoor en de lach stond al weer als vanouds te dansen op mijn gezicht. En zo hoort het. ik vind het fijn Irene te zien. En Noa en Quin ook. Die had ik ook nog nooit gezien en wat is dat raar eigenlijk, zo voelt dat niet. Alsof we elkaar al kennen. Ze gaan ook nog langskomen op It Wiid. En Senn en Nynthe ook. Gezellig boel gaat dat worden!

Iedereen was er. Ongelooflijk eigenlijk, zo veel neefje en nichtjes! Vooral meiden dus. Dat wordt lachen later op die familiefeestjes. Ik zal ze eens allemaal opnoemen van oud naar jong, inclusief broer en zus: Siebe, Zelda, Noa, Quin, Philine, Senn, Lauren, Nynthe en ik als laatste: Dzjez. En hun mama’s en papa’s en beppe was er en pake. Dan heb je een hele foto vol! Probeer dan maar eens allemaal naar de camera te kijken. Dat lukt nooit! En nu dus ook niet.

Quin was trouwens jarig!! We hadden oorbelletjes gekocht, want ze had net nieuwe gaatjes in haar oren gekregen. Dat lijkt me behoorlijk eng!

Iedereen heeft lekker ge-BBQ-ed en ik heb stokbrood gegeten. Wel 2 stukken. Lekker sabbelen, zomaar weg! Pake kijkt dan vol bewondering. Die vind dat heel interessant. Sowieso was hij wat overdonderd want die heeft nog nooit zo veel van z’n kleinkinderen bij elkaar gezien. Zelfs niet in z’n dromen. En al is hij een stoere sterke kerel, in dit soort gevallen is hij niet de grootste held op de wereld. Maar dat komt nog wel, ik ga hem wel helpen.

Nee, bijzondere dag. Dat zie je niet alleen, dat voel je ook. We zien elkaar nooit of niet vaak en komen bij elkaar en huplala, alsof het altijd zo geweest is. Dat is de familieband denk ik. en die is sterk. Ik ben blij dat ze nog naar It Wiid komen, dan kan ik bijvoorbeeld nog wat met Noa knuffelen!

Daarna moesten we nog naar een feestje van Janny en Siebren? Die waren 35 jaar getrouwd en Siebren is 60 geworden! Zou je niet zeggen! Het was buit en binnen in een hele grote schuur en er waren heel veel mensen en ik was de enige baby. Dan heb je wel een druk op je schouders hoor!Maar het ging goed. Ik heb veel gelachen en veel mensen lachten terug. Dat is één van die mooie zekerheden in het leven: Als je naar mensen lacht dan lachen ze terug. Ik ga veel lachen. oh ja, de mama van Jesse krijgt nog een kindje en Jesse dus een broertje of zusje! Is hij eindelijk de oudste. Cool.

Siebe en Zelda hebben zich ook rot vermaakt. Die hebben gereden in een skelter met aanhanger! Ziet er gaaf uit, wil ik later ook doen. En Siebe heeft natuurlij gevoetbald met een bal die Ymkje speciaal voor hem gehaald had. Was’ie blij mee, bedankt Ymkje! En ze hebben ook nog een hamburger gegeten en Siebe heeft er ook een voor mama gemaakt. Die had trek en ik ook!

We kwamen Liekje en Biek ook nog tegen! Die had ik al lang niet gezien en dat heb ik gemerkt. Liek was veel magerder dan de laatste keer toen ik haar zag! Ik wist amper wie het was, gelukkig herkende ik haar lach. En Biek had ook een mooie lach, dus lach ik mooi terug. Was gezellig zeg! Ik hou van feessies!

Uiteindelijk om half 12 met een lach op m’n gezicht klaar om naar boven te gaan.

It wie in moaie dei

Deze slideshow vereist JavaScript.