Als je niet van jezelf houdt, kun je ook niet van iemand anders houden. Dat klinkt hard maar is de waarheid als een koei!
Papa heeft lang geleden eens een stukje geschreven waarin hij het had over denken zonder woorden. Dat was Kleine grote man, en het heeft me lang gekost om te begrijpen wat dat is.
Denken zonder woorden gaat dus over ‘van jezelf houden’.
Bijvoorbeeld, als ik honger heb, hou ik niet van m’n buik, moet ik huilen en hou niet van iemand anders. Zonder woorden, zie je? Als ik val op m’n hoofd, doet m’n hoofd pijn, hou ik niet van m’n hoofd. Zonder woorden. Dat geldt ook voor stomme gedachtes (die heb ik nog niet), maar dan zou ik niet van m’n stomme gedachtes houden. Dan zou ik ze gewoon verwisselen door mooie gedachtes en zou ik weer van mezelf houden en dus kan ik weer van anderen houden. Zo gaan die dingen!
Verder was ik Columbus, zei mama. Ik ben de hele tijd op ontdekkingstocht en uitprobeertocht. Dat brengt me links en rechts in penibele situaties, zoals klemzitten onder de tafelstoel. Dat is een bijzonder fenomeen, want tussen de poten doorkruipen en onder de tafelstoel door is niet moeilijk, maar terug daarentegen wel.
Of die keer dat ik in de kast aan het graaien was en alle papieren, de camera en de bak met geld op de grond leeg kieperde… Dat is nooit grappig en wat ook niet grappig is, is dat mama het heeft gefilmd!
Papa had gefietst vandaag en kwam anders terug dan toen hij wegging. Hij heeft een transformaatsie ondergaan die vooral te maken had met heel veel regen en modderspatten. Gelukkig herkende ik z’n lach en was dat niet nog een schrikmoment.
Ik heb trouwens ook een nieuwe gezichtsuitdrukking. Het is een combinatie van verbaasd en lief kijken. mama heeft dat dan weer ontdekt.
Je ziet trouwens dat ik veel de pyjama aan heb, maar dat heeft niets te maken met de hoeveelheid slaap, want die was niet zo hoog. Half uurtje hier, 3 kwartiertjes daar, klein uurtje er tussen in…. Nee te veel te beleven.
Heb ook nog geoefend met staan met papa en dat gaat natuurlijk nooit normaal met die man. Die moet altijd grapjes maken en dan moet ik altijd lachen natuurlijk. Maar, het staan gaat telkens beterder, zeker als ik er niet te veel op let, en kracht in de beentjes hè! Kijk maar goed.
Hij is trouwens ook naar de kapper geweest, maar ook daar ben ik niet van onder de indruk.
Maar daarna was het bedtijd. Het was een lange ontdekkingsdag deze dag en zoals elke rechtgeaarde avonturier, volgt er na inspanning ontspanning. In mijn geval is dat met heel veel melk en knuffels. Gelukkig vinden papa en mama knuffels ook heel erg fijn.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 