Dat was ik aan het eind van de dag. Helemaal klaar. Zo’n dag op de crèche is best zwaar. De hele tijd lopen en spelen, aandacht geven aan de kindjes en de leidsters, slapen en wakker worden en weer slapen, in m’n kring zitten (dat is een soort band waar je in kunt zitten en dat doe ik vaak. Dan hang ik wat en kijk om me heen, vind ik leuk). Al met al kost dat veel energie.

Als mama dan komt beschouw ik dat als een soort verlossing! Dan weet ik dat ik naar huis kan en dat het begin van het eind van de dag. Daar ben ik aan toe. Mama moet dan nog spullen pakken, maar dat heb ik liever niet. Ik wil dan niet in de auto; niet in het stoeltje, dan ben ik een plank en kan mama de riempjes niet vast maken en piep ik onderweg.

Als we thuis komen wil ik alleen bij mama. Niet bij papa. Niet omdat ik hem niet leuk vind, maar gewoon. Ik wil mama. Ik had best honger, maar wilde eerst niet eten. Gelukkig heeft Sesamstraat het maal gered. Toen heb ik met grote ferme happen de broccoli, rijst en kalkoen opgegeten. En de yoghurt, maar daarna was ik echt opgebrand.

Oh ja, mama liet haar buik-met-mijn-broer nog even zien. Wat een lekkere groeikamer heeft die jongen toch! Ben wel erg benieuwd naar hem. En ik had vanochtend een coole look. Papa weer. Aan het eind van de dag was dat weer plat!

Ik was blij dat ik m’n pyjama en slaapzak aanhad, dat betekent flesje….

It wie wer in moaie dei.