Soms heb je van die dagen die beginnen en eindigen zonder noemenswaardige belevenissen.

Vandaag was zo’n dag.
Zelfs niet een foto.
Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurt is! Ik heb lekker lang geslapen, dus dat is maar weer eens een bewijs het een fijn huis is om in te slapen. Volgens papa heeft het gebliksemd en gedonderd, maar niet in mijn oren. Die sliepen. Net als ik.

Papa heeft me wakker moeten maken en ik was blij hem te zien. Echt brood was niet mijn ding. Fruitpap. Een beetje en een beetje melk. Ik ben net als Benthe. Die heeft ook niet zo’n honger, of dorst en had het de laatste dagen ook wat lastig. Het heerst dus! Alles komt wel weer goed. Dat gaat zo met die dingen.

Ik ben met mama naar Dronten gereden en die heeft me afgezet, waarna zij weer doorreed naar Lelystad. Respect zeg ik! Nog 4 keer en dan is het zwangerschapsverlof voor haar, Vesting crèche voor mij en voor m’n broer een rustige aanloop naar z’n geboorte.

Bijzonder eigenlijk hoe dingen eerst nog ver weg lijken en het volgende moment bijna gebeuren en een moment later al weer verleden tijd zijn. Tijd, een mooi fenomeen.

Aan het eind van de dag ben ik dat ook hoor! Gelukkig is mama daar. Dat maakt m’n dag goed en dan zit ik als een prins achterin als we thuis komen. Papa staat daar ineens en haalt me er uit. Ik herken het huis al en zwaai om me heen. Dag, dag! Zeg ik.

De televisie stond aan, maar niet wat ik wilde zien. Verhuizen heeft zo z’n probleempjes… Uiteindelijk was daar dan toch…. HOPLA! Dat maakt m’n dag en dan kan ik even lekker ontspannen en eten. Daarna is het wer bedtijd. Morgen een mamadagje. Zin in!

It wie wer in moaie dei.