Alles gaat om het perspectief.
Vanuit mij geredeneerd ga ik mee naar kantoor en vanuit Dzjez geredeneerd, gaat hij alleen naar de crèche. Wat is er aan de hand? Vraag je je af.
Nou, de kolf van mama deed het niet, dat is er aan de hand. En dan zijn er grofweg 3 opties:
- Mama blijft thuis en ik krijg borstvoeding
- Ik ga mee met mama naar haar werk en ik krijg borstvoeding
- Ik ga naar de crèche en mama naar kantoor en vanaf dan is het ontregeld
Het werd optie 2 dus en zo zie je maar weer dat je bij het wakker worden nooit weet wat er de rest van de dag gebeurt. En dat is goed.
Het was een leuke dag kan ik je zeggen. De hele dag mama zien en keuvelen, kletsen, lachen en knipogen naar Tante Truus. Dat was wel een grote verrassing voor iedereen en zeker Tante Truus. Die kent ons heel goed want ze leest onze blog. Nu is ze er ‘live’ bij.
Ik kan niet anders zeggen dat het een boeiende dag was.
Ik kan je zeggen dat het eigenlijk geen grote indruk op me heeft gemaakt. Ik neem waar en ben dan Zen. Ik kan me op één of andere manier gemakkelijke manier aan passen aan nieuwe situaties. Zoals deze ochtend, maar ook gisteren versus vandaag.
Gisteren waren Siebe en Zelda er nog en vandaag niet. Van binnen voel ik dat, maar ik weet ook dat ze er zijn. Niet bij ons thuis, maar altijd in mij. Zoals Jay gisteren ook al zei. Mooi idee.
Op de crèche keken ze even raar, dus heb ik dubbel m’n best gedaan. Zingen, dansen, spelen, bewegen, in het zand spelen, zorgen dat bepaalde mensen hun knieën onder de tafel hielden. Dat moet tijdens het eten. Dan moet er ingegrepen worden. Ik doe heel goed mee, zeggen ze. Ik vind dat normaal, zo ben ik.
Toen ik thuis kwam met papa zijn we eerst naar de winkel gegaan en heb ik goed het miniwinkelkarretje geduwd en heeft papa alle boodschappen er in gedaan. OK, ik ben even in een onbewaakt moment de deur uitgeglipt, maar gelukkig kon papa me tegenhouden voordat ik weer gearresteerd werd…. 😉
Ik was blij toen ik mama en JAY! weer zag. Fijn weerzien en dat moet gevierd worden.
Ik merk wel dat mijn geest ouder wordt dan m’n lichaam of spraak aankan op dit moment en dat zorgt soms voor brommerige situaties. Het is een beetje alsof je naar een belangrijke afspraak moet en je auto wil niet starten…
Ach ja, kwestie van tijd.
Ik heb wel zelf de yoghurt opgegeten. Althans de laatste restjes van de bodem. En dan kom je er achter dat het hoofd groter is dan de kom. Ach ja, ook hier, kwestie van tijd.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 
Was heel gezellig om Jay een dagje op kantoor te hebben