Ik heb zo nu en dan een moment waarop ik een knuffel moet geven. Met name mama. Dat zit in me en is genetisch overgedragen. Papa en mama knuffelen ook vaak. Met Jay, mij en elkaar. Goeie zaak.
Mee eens. Kussen en knuffelen is een goeie zaak. Als papa of mama me kussen dan moet ik altijd hard lachen. Ik ben een echte lachbaby. Zo ben ik geboren denk ik en dat zal ik altijd blijven doen. Dat is het plan.
Ik eet meer en meer en begrijp hoe het moet. Wat niet wil zeggen dat ik daardoor de hele nacht doorslaap en dat 2 fruithapjes, veel aardappeltjes met worteltjes en borstvoeding ten spijt.
Dat heeft denk ik ook te maken met het verwerken van alle indrukken (en dat zijn er nog al wat). Wat dus niet wil zeggen dat ik honger heb…. Dus heb ik afgelopen nacht alleen geslapen en dat ging heel goed! Maar twee keer wakker geworden en iedereen blij.
Het was een drukke dag. We zijn gaan fietsen en hebben nieuwe kussentjes op de bakfiets! Geen houten billen meer. Niet dat ik het echt heb opgemerkt, maar m’n billen waren blij. Dus.
Papa heeft ook hard gewerkt en de halve tuin in een aanhangwagen gestopt en weggebracht! Wel drie keer op en neer en hij zweten! Alles voor een goed doel, want Jay en ik kunnen dan gewoon in de tuin spelen als het mooi weer is. Maar dat kan pas als het hek er staat. Dat is het volgende plan, nadat de tegels er liggen.
Goed plan.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 