Soms gebeurt het wel eens dat een klein dingetje een groot gevolg heeft.
Belangrijke mensen noemen dat de chaos theorie en het idee is dat wanneer een vlinder met z’n vleugels wappert in Japan, dit een orkaan kan veroorzaken in Europa.
Voor mij geldt dat als ik aankom op de crèche en Puck is hard aan het huilen (omdat haar vader weggaat) zorgt dat voor een orkaan in mijn hoofd. Die orkaan vertaalt zich dan weer in boeverij.
Ik ben de hele dag een soort dwarse pestkop geweest en ik zeg er maar direct bij: Ik heb er spijt van!
(aan de andere kant kan ik er niks aan doen en is het een gezonde fase in mijn ontwikkeling die de vrije loop moet hebben. ‘Tuurlijk moet er wel iets van gezegd worden zodat het me duidelijk wordt dat het iets is waar ik geen gewoonte van moet maken, maar die vrije loop is wel belangrijk. Zoals je neus snuiten, of eens hard lachen, of eens goed huilen. Het lucht OP)
Mijn ontwikkeling beperkt zich momenteel tot VEEL eten en NOG MEER lachen, En als ik in de wipper zit strek ik heel hard m’n benen en m’n tenen en m’n armen en m’n vingers, allemaal ter voorbereiding op de grote mobiliteit!
Maar eerst zitten.
Dat gaat telkens beter. Als ik me ergens aan kan vasthouden dan blijf ik zitten en ik kan me ook al optrekken met buik- en armspieren als ik half lig. Dus. Kwestie van tijd.
Verder schrijven we deze blog deze ochtend en kan ik met trots mededelen dat ik van kwart over 12 tot 10 voor 8 en toen had ik nog niet gepiept, maar lag ik met m’n knuffel rustig in bed. Het eerste wat ik deed was…. lachen. Fijn. Voor ons allemaal.
Ik moet nog één ding zeggen en dat gaat over inperking van bewegingsvrijheid. Eén foto is genoeg om dit duidelijk te maken.
Wordt vervolgd.
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 