Ineens was ik weg.
En dat is raar.
Babies zijn niet weg.
Die zijn er gewoon.
De ene keer nadrukkelijker dandandere.
Maar ze zijn er.
Maar ik was weg. Mama kwam in de kamer en kon me niet vinden en pas na lang zoeken vond ze me stralend onder de tafel. Ik kan namelijk heel goed nepiurk. Dat is een heel moeilijk woord voor achteruitkruipen.
Verder was papa er vandaag al weer niet! Hij was wel thuis zei Dzjez, want die heeft hem heel eventjes gezien, maar daarna is hij weer in de auto gestapt. Nou, ik vind dat ik hem ook wel mag zien!
Komt in orde hoor, want…..
Hij haalt SIEBE EN ZELDA YEAH!
Maar dat wist ik pas achteraf hoor, want eerst heb ik heel rustig in bed gelegen met mama. Ik heb zelfs nog een beetje geslapen! Ik bedoel maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Nadat ik gezellig en samen met mama ben opgestaan, waren ze er ineens om kwart voor 12! GEZELLIG! Het was zo gezellig dat er geen foto’s gemaakt zijn. Knuffelen met Zelda en knuffelen met Siebe, dat is duidelijk een familieGEN. De knuffelgen.
Daarna zijn Siebe en papa en later ook Zelda ‘de poort’ gaan maken. Het letterlijke sluitstuk van het hek en de verruiming van mijn legale speelterrein. Nu en in de zomer.
Ik doe graag grappig. Als ik een doekje zie dan leg ik het op m’n hoofd en zeg ik FOTO:
Nadat ik vandaag in bed ging heb ik eerst even hard gehuild, tot op het dramatische en hysterische af. Het is allemaal een groot toneelspel hoor, maar afgelopen woensdag toen Wim er was, lukte het ook en mocht ik tot 2 keer toe beneden zitten. Gister en eergisteren deed ik het ook, maar zonder succes.
Zondagochtend
Ik ben de grote broer en heb Jay voor het eerst zelf eten gegeven. Vindt’ie leuk en ik ook!
It wie wer in moaie dei.
Dzjez & Jay 