Ik vind ‘verrassing’ eigenlijk een grappig woord.

Want in tegenstelling tot woorden met het woordje ‘ge-‘ er voor zijn woorden met het woordje ‘ver-‘ ervoor rare woorden. Kijk  maar gevallen gaat over vallen. Gehoord gaat over horen; gezien gaat over zien, geschreven gaat over schrijven.

Maar als je nou kijkt naar het woord ‘verrassing’ dan vraag ik jou af wat een rassing is. Of ‘verandering’ wat is een andering? Of verorberen, wat is oreren? Ik bedoel maar.

In ieder geval, de toekomstige blogs gaan in de categorie verrassing vallen, want ik heb het druk. Druk met groeien, druk met opgroeien, kletsen, grappen maken, met Jay spelen, met niet-eten (want dat doe ik gewoon nog niet veel. Alhoewel papa en mama een nieuwe truc hebben gevonden die me wel goed bevalt, Blokjes gebakken kip, die vind ik wel lekker en dat is een begin. Dan kan m’n maag er ook weer een beetje aan wennen) en naar de crèche gaan, Toto kijken, met de iPad spelen (dan kan ik al helemaal zelf. Geeft het me, ik zet hem aan, swipe, vind de juiste app, de juiste afspeellijst en het juiste filmpje, zo ben ik) en nog meer dingen.

En door al die dingen heb ik minderder tijd voor het schrijven. Dat betekent natuurlijk niets dat ik niets mee maak. Ik ga proberen zo nu en dan een fotoreportage te doen. Scheelt tijd, en is leuk!

Ik maak ook heel veel mee hoor!

Ik zit nog niet
Ik sta nog niet.
Ik praat nog niet, maar ik lach, draai, schuif, kir, eet me suf en geniet van het leven.

We hadden trouwens ook nog bezoek op woensdag! Eerst zijn we gaan zwemmen met Olpa en Olma en ik kan er zo langzamerhand niet genoeg van krijgen. Lekker in het water, wel een UUR lang. En dan met tegenzin er uit.

Ik vind het ook heerlijk, maar ben een beetje kat-uit-de-boom-kijkerig…. Eerst kijken dan denken en dan pas doen. in dat opzicht ben ik veranderd. Zeker als er andere kindjes zijn om de kunst af te kijken. Als ik alleen ben (of met papa) doe ik dat minder.

Zoals bij glijbanen en trappen. Ik loop de trap op… en af! Zonder problemen en of het hekje nu dicht is of open. Ik klim er gewoon omheen.

Het bezoek was er dus al na het zwemmen.

Met het chloor nog in de ogen en de druppels nog in oksels en achter oren, stonden Philine, Lauren en Evelyn op de stoep! Zij hadden mij al lang niet gezien en ik hen dus ook niet. Goeie reden om de oogjes open te houden en niet naar bed te gaan.

Ze hadden een kado en veel vrolijkheid meegenomen end at zijn per definitie goeie ingrediënten voor een gezellige middag.

Ik kreeg een kado met puntige blokjes die je op elkaar kunt stapelen. Supercool dus, maar we hebben voornamelijk getekend en gekleurd. Dat is namelijk een sociale bezigheid en je kunt elkaars tekening afkleuren. Niet dat dat altijd even erg op prijs gesteld wordt, maar leuk is het wel!

Ze mogen wat mij betreft vaker langs komen.

En papa.
Die is telkens zo laat thuis! Dan doet mama al heel veel dingen met ons. Van de crèche halen, in de auto, uit de auto, in de kamer, lekker eten maken (vooral voor Jay, want ik eet niet zo veel). Gelukkig is papa ook vaak nog op tijd en kan hij Jay-minee eten geven. Vindt’ie leuk.

En dan nog even voorlezen voor het slapen gaan. Daar hebben onze oortjes altijd wel zin in. Leuke verhaaltjes, daar zijn die oortjes van ons voor gemaakt. En mooie liedjes. En lieve woordjes (wel gek want als ik hard brul, horen m’n eigen oortjes dat dan weer niet. West-indiesj doof, denk ik).

Ik drink tegenwoordig geen flesje meer…. Ik kom boven, pyjama aan, licht uit doen, dag zeggen tegen boot, kikker en buiten en dan zeg ik bedje en wijs. Ik word groterder.

Ik drink wel. Blij en gulzig! En dan naar bed. Heerlijk, want een mooie momenten zijn dat! Op m’n rug, warme deken en aan de binnenkant van m’n ogen de dag voorbij laten gaan en achteraf commentaar geven.

Zo ben ik.

It wie wer een moaie tiid.

Deze slideshow vereist JavaScript.